Տրոլեյբուսի հիշեցնող ուղեւորները

Շատ հնարավոր է, որ մեր քաղաքում կա շարժական ծերանոց: Խոսքս հին ու մաշված մի չեխական տրոլեյբուսի մասին է:

Այն, որ տրոլեյբուսներից օգտվում են հիմնականում թոշակառուները եւ տարեց մարդիկ, հայտնի է շատերին, սակայն, այնուամենայնիվ, քիչ չեն դեպքերը, երբ էլեկտրական տրանսպորտի այդ տեսակից օգտվում են նաեւ երիտասարդներ, այդ թվում` գեղեցիկ աղջիկներ, ուսանողներ, երեխաներ: Բայց կոնկետ այս հին ու մաշված, նախկինում կարմիր չեխական տրոլեյբուսում տարիքային խմբերը բաժանված էին բոլորովին այլ կերպ. կային 50 տարեկան երիտասարդներ, կային քիչ ավելի մեծ` 60 տարեկաններ, կար 70 տարեկանների մեծամասնությունը եւ կային 80-90 տարեկանների ոչ պակաս թվով ներկայացուցիչներ: Ես` իմ 27 տարիներով հանդերձ, կազմում էի ճնշված եւ տարիքային փոքրամասնություն եւ նույնիսկ կարող էի դիտարկվել որպես անհեթհեթ թյուրիմացություն:

Տրոլեյբուսի ուղեւորների կազմի այս առանձնահատկությունը ես նկատեցի ոչ միանգամից: Ընթացքում, երբ նստելուց հետո արդեն անցել էի մի քանի կանգառ, ուշադրություն դարձրեցի այն բանի վրա, որ ամեն մի նոր ուղեւորի բարձրանալու ժամանակ մոտս ցանկություն է առաջանում մոտենալու եւ օգնելու, ձեռքից քաշելու, որպեսզի հանկարծ չընկնի դռների եւ աստիճանների արանքը: "Հըմ, հըմ, ըհը, ըհը, երիտասարդ, ես ինքս, ես ինքս, հըըըը ըհը, ըհը, ըհը",- հազալով եւ հեւալով` հրաժարվում էին նրանք իմ մեկնած ձեռքը բռնելուց: Նայես վրանները` հոգնած, հազիվ տնից դուրս եկած, բայց դեմքները լուրջ, հայացքները կենտրոնացած... Ասես բոլորով ինչ-որ գաղտնի տեղ էին գնում. "Ծերակույտի գաղտնի ժողովի",- անցավ մտքովս:

Իսկ տրոլեյբուսը առաջ էր շարժվում, եւ զառամյալ ուղեւորների քանակը գնալով ավելանում էր: Ծերության գործակիցը տրոլեյբուսի ներսում հասել էր այնքան բարձր մակարդակի, որ մի պահ ինձ թվաց, թե պատվում եմ կնճիռներով: Դա չափազանցություն կլիներ, իհարկե, բայց կրկնում եմ` ինձ միայն թվաց այդպես: Թվացին այլ բաներ եւս: Թվաց մի տեսարան, որտեղ այս մարդիկ երիտասարդ էին եւ գեղեցիկ, թվաց մի կադր, որտեղ այս մարդիկ, բոլորով միասին, գնում են իրենց տարեկից ընկերոջն անակնկալ մատուցելու, թվաց մի դրվագ, երբ այս մարդիկ երիտասարդ տարիներին եղել են անզուսպ սիրահարված, թվացին հազար ու մի իրավիճակներ, եւ բոլոր դեպքերում այս մարդկանց աչքերի մեջ հստակ արտահայտված էր ասելիքը` "Մենք կանք, չփորձեք մեզ մոռանալ":

Իսկ տրոլեյբուսն արդեն հասնում էր ինձ անհրաժետ կանգառին: Մտքերի հորձանուտից հետ եկա կանգառի հարեւանությամբ գտնվող թեյի խանութի ցուցանակի շնորհիվ, որտեղ ես գնում էի թեյ առնելու: Իջնելուց հետո սպասեցի կանգառում այնքան, մինչեւ տրոլեյբուսը կշարժվեր: Չգիտեմ ինչու:

Նկարի աղբյուրը` http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Trolleybuse_in_Nor_Nork_Yerevan.jpg