Իմանալ վաղը

Որպեսզի հասցնեմ, պետք է մինչև վերջ պտտեցնեմ գազի բռնակն ու մոռանամ արգելակման բոլոր սեղմակների, պտուտակների ու  ոտնակների մասին:  Հերթն արդեն ձգված էր լինելու մի քանի հարյուր մետր, իսկ օրվա ավարտին մնացել էր մի ժամ: Մի քնձռոտ ժամ, որպեսզի հասցնեմ ստանալ իմ բաժինը, որպեսզի հաջորդ օրերին ման չգամ` բերանիցս լոզեր ծորացնելով:

 Ես տանել չեմ կարողանում զոմբակներին: Ընդհանրապես: Ես չեմ կարողանում տանել նաև ինձ, երբ վերածվում եմ զոմբակի: Փառք բոլոր մոլորակներին, զոմբակները գրեթե ոչինչ չեն գիտակցում փսլնքոտ վիճակում գտնվելիս:

Ճանապարհն ընկած էր տափաստանի միջով: Ես ճզմել էի մոտոյիցս առավելագույնը: Ես ճեղքում էի քամին, ես ճեղքում էի ժամանակը` ընդառաջ գնալով մոլորակներին` ստանալու վաղվա հույսը: Մի քիչ ռոմանտիկ է: Համաձայն եմ: Բայց չկա ավելի քաքոտ բան, որն ավելի քաքոտ լինի քան այն քաքը, որի մեջ ընկնում ես մոտակա Ինֆորմացիոն կենտրոնի հերթից մեկ ժամ, վեց հարյուր հոգի և հիսուն կիլոմետր հեռու: Միայն այն միտքը, որ կարող ես հայտնվել անիմացության մեջ և առավոտյան վերածվել զոմբակի, ստիպում է ավելի ու ավելի պտտեցնես գազի բռնակը: 2400 խորանարդ սանտիմետրանոց շարժիչը գոռում էր ողջ տափաստանով մեկ` մոտեցնելով ինձ քաղաքին: Ես նայում էի սաղավարտի ապակու հետևից, նայում էի մոտեցող կառույցներին, մեքենաների հոսքին, վայրէջք ու թռիչք կատարող ինքնաթիռներին և մարդկանց խիտ բազմությանը, որը գիտեր այն ամենն ինչ կատարվելու է իր հետ վաղը:

Քաղաք մտնելիս նկատեցի սոցվարչության ապահովագրական մի քանի կետեր: Դրանց առջև կուտակված էին զզվելի զոմբակներ: Դրանց հերթը կարգավորում էին մի քանի ոստիկաններ` ուղորդելով զոմբակներին մահակների օգնությամբ: Զոմբակները մոտենում էին լուսամուտին, տնկում իրենց ձեռքը, ստանում լազերային դաջվածքն ու հեռանում` լուռ կարդալով իրենց վաղվա օրը:

Անցած շաբաթ ես էլ նույն վիճակում էի: Ու հարցը նրանում չէր, որ չէի հասցրել ժամանակին հասցնել Ինֆորմացիոն  կենտրոն: Չնայած դա ինձնից շատ սպասելի է, քանի որ կենսակերպիս ենթադրելի մասն է անընդհատ ճանապարհորդելը գրողի տարած անապատներով: Անցած շաբաթ ես հասել էի կենտրոն դեռ ցերեկվա ժամերին և ձեռք բերել ինֆորմացիայի առավելագույն քանակը` վաղվա օրվա և մյուս օրվա համար:

Հարցը նրանում էր, թե ինչպես պահեցի ես ինձ` ստանալով այդ ինֆորմացիան:

***

Ինձ նմանների կարելի է հանդիպել ողջ աշխարհով մեկ` նույնիսկ ոչ այս մոլորակում: Մենք փաստացիորեն չկանք` որպես հատուկ խավ կամ գոնե մասնագիտություն: Մենք նման ենք նետերի, որոնք սլանում են տափաստաններով, անապատներով և այլ տեղանքներով: Մենք նետեր ենք, որոնք որսում են աստղեր (ինչպես կասեին մեր շատ հեռավոր քարանձավային նախնիները: Ի դեպ, ես հնությունների մեծ սիրահար եմ և նետերի օրինակն էլ դրա համար բերեցի):

 Մեր զբաղմուքն իրոք հետաքրքիր է: Պատկերացնու՞մ եք, սլանալ անապատով մեկ` բռնելու երկնքից ընկնող շիկացած երկնաքարի վերջին գոլոշիացող կտորը, որպեսզի այն չկպնի մոլորակի մակերեսին:

 Պատկերացնու՞մ եք, թե ինչպես է դա եռացնում մեր արյունն, ինչպես է դա ադրենալինով լցնում մեր ուղեղները, ինչպես է իմաստավորում կյանքը:

Հիմա բոլորը կախված են աստղերից, մոլորակներից ու նման տիեզերական ապուշություններից, որոնցից քամում են ավելի ապուշ տեղեկություններ, սրսկում այդ տեղեկություններն իրենց գիտակցությունների մեջ և ապրում մինչև հաջորդ տեղեկության հասանելի լինելը: Այդ ինֆորմացիան, պարզվեց, այնքան անհրաժեշտ էր homo sapiens տեսակի համար, որ առաջացավ դրանից կախվածություն: Ո՞վ է ձեզանից վերածվել զոմբակի: Հիշեք ձեր ապրած նողկալի րոպեներն այն պահին, երբ դնչից սկսում է կաթալ փսլինքը , իսկ աչքերը բութ արտահայտությամբ նայում են անորոշ ուղղությամբ: Հիշու՞մ եք, թե ինչպես է այդ պահերին ամոթից կծկվում հոգին, ինչպես է նա ողբում գիտակցության տկարությունը: Գիտակցություն, որը կախված է  տարբեր տեսակի ապուշություններից: Չեք հիշում ախր...զոմբակները չեն հիշում ոչ մի բան: Այդ հետո է միայն պարզ դառնում, թե ինչքան է նեղացել այդ ամենից հոգին:

Իսկ մենք, գրողը տանի, փորձում ենք այդ տեղեկությունները փոխել, զգալ ղեկը, զգալ, որ կարող ենք միջամտել, մի բան անել` մեզ սպասող իրականությունը փոխելու համար:

 Մեկ տասնամյակ առաջ էր, երբ Մեծ Որսորդ Ռեյը կոչ արեց բոլորին, ովքեր ուզում են փոխել վաղվա իրենց զզվելի օրը, դուրս գալ անապատներ, տափաստաններ և այլ հարթ տարածքներ, սպասել վայր ընկնող երկնաքարերի և բռնել դրանք մինչև դրանց գետնին ընկնելը:  Իսկ տրամաբանությունը պարզ է: Երկու երկնային օբյեկտների բախումը բավականին մեծ երևույթ է տիեզերքի մեր հատվածում: Այդ բախումից առաջացող իմպուլսները հերիք են, որպեսզի ազդեն առանձին սուբյեկտների առօրյայի և նույնիսկ ճակատագրերի վրա:

Բարդությունը միայն ընկնող «աստղը» բռնելու մեջ էր:

Իհարկե մասնագետները պատրաստեցին հատուկ լոկատորներ և նավիգատորներ, որոնցով հնարավոր էր լինում իմանալ մոտեցող օբյեկտների և դրանց ուղեծրի մասին: Իհարկե ստեղծվեցին հատուկ մագնիսային ձեռնոցներ` նման այն ձեռնոցներին, որոնք օգտագործում են բեյսբոլիստները: Այդ ամենը ստեղծվեց: Ու փորձվեց: Ու շատերը զոհվեցին այդ փորձերի ժամանակ ու շատերը հաշմանդամ դարձան: Միայն թե այս գործում ամենից մեծ վտանգը ներկայացնում է հենց որսորդի ուղեղը:

Չխելագարվել:

Չխելագարվել, երբ սլանում ես ահռելի արագությամբ, երբ հազարապատիկ մեծ արագությամբ քեզ վրա է իջնում շիկացած նյութը, երբ պարզում ես ձեռքդ ու զսպում լուսնային տարիների անդադար ընթացքը մագնիսասկան ձեռնոցիդ մեջ...

«Աստղ» բռնելուց հետո ես ծխում եմ:

Անցած շաբաթ էլի բռնել էի:

Տիեզերքի ծրագիրը հատել էի: Դադարեցրել էի մի ամբողջ երկնային օբյեկտի շարժում: Դրել էի այդ դադարեցված շարժումը գրպանս ու հենց նույնիսկ գրպանումս էլ զգացել, թե ինչպես է փոխվում վաղվա օրս:

Իսկ Ինֆորմացիոն կենտրոնում լազերը դաջեց ձեռքիս ինչ-որ հիմարություն: Այդպիսի բան չէր կարող պատահել ինձ հետ, այդպիսի տեղեկատվություն չէր կարող լինել, հավանաբար խառնել էին ինչ-որ մեկի հետ, միգուցե լազերն էր փչացել, այդպիսի բան չէր կարող լինել:

Ես նյարդայնացել էի: Թափ հավաքեցի ու ոտքով խփեցի լազերային դաջվածք անողի սեղանին: Նա վեր թռավ: Ես ապտակեցի նրան: Իսկական չափալախ էր գանգի արևմտյան կիսագնդին: Հետո հարվածեցի կողքիս կանգնած տղամարդու ծնոտին, ով ինձնից առաջ էր ստացել իր ինֆորմացիան: Հաստավիզ անասունը հաստատ իմ բաժինն էր կարդացել:

Հետո չեմ հիշում:

Հետո արդեն նշանակություն չունի:

Վրա հասած ոստիկանները զրոյացրել էին ստացածս ինֆորմացիան և ես վերածվել էի զոմբակի: Սոցվարչության ապահովագրական կետում անցավ երկու օր, մինչև հասավ իմ հերթն ու վերջապես աչքերս կարողացան կարդալ լազերային հերթական դաջվածքս: Ու նորից ընկա տեմպի մեջ: Ու էլի ընկա մի աշխարհ, որտեղ պետք է չմոռանայի իմանալ, թե ինչ է լինելու վաղը: Հնում մարդիկ կարդում էին թերթեր, գրքեր, բլոգեր...հիմա պետք է կարդալ ընդամենը վաղվա օրը: Ես նստեցի մոտոս ու անհետացող լազերային դաջվաքիս վերջին անգամ նայելով, շտապեցի ինչ-որ մի բան փոխելու:

***

Ինֆորմացիոն կետ հասա  օրվա ավարտից եռեսունհինգ րոպե առաջ: Մոտոն թողեցի հենց դռան առջև:  Հերթն արդեն բավականաչափ նոսրացել էր: Մնացել էին հարյուր-հարյուր հիսուն հոգի: Գրպանումս` հատուկ կապսուլայի մեջ, մի քանի ժամ առաջ որսացած «աստղն» էր: Պետք էր կենտրոնանալ: Կենտրոնանալ և կենտրոնանալ: Երբ քիչ առաջ միջամտած ես լինում տիեզերական պրոցեսներին, պետք է կարողանաս քեզ տրամադրել դրական մտքերի: Ես պատկերացնում էի կապույտ ծով, արևոտ եղանակ, մեղմ ալիքներ, արմավենիներ, ավազ, սպիտակ ավազ, ոտքերս էլ ավազի մեջ, իսկ ես պառկած, հանգիստ պառկած, ավազի վրա, ավազ, ավազ...անապատ:

Հերթս մոտենում էր: Ես կենտրանացա ու քայլեցի սպասարկող պատուհանի մոտ:

-Բարև ձեզ:

-Ողջույն:

Տնկեցի ձեռքս: Դաջեց:

« Օրը բարենպաստ չի լինի քաղաքից դուրս զբոսանքներ կատարելու համար: Հետևեք ձեր առողջությանը: Վերանորոգեք ձեզ պատկանող տրանսպորտային միջոցը, փորձեք հեռու մնալ այն ամենից, ինչը ձեզ նյարդայնացնում է. այսօր դուք յուրահատուկ զգայուն կլինեք նման բաների հանդեպ: Զգույշ եղեք ընկնող առարկաներից: Հեռու մնացեք բաց տարածություներից: Հնարավոր է վնասվածքներ ստանալ մեծ արագության պատճառով: Երեկոն անցկացրեք ձեզնից թույլ էակների հետ: Անմիջական հաղորդակցությունը կառաջացնի կարեկցանքի զգացում, ինչը թարմ ալիքներ կհաղորդի ձեր տրամադրությանը:

Անձնական Հորոսկոպ. Ինֆորմացիոն կետ N41993» :

Ես սեղմեցի ձեռքս. բռունցքներիս ոսկորները կռճտացին...

Zemmiphobia

Բլենդերի սուր թևիկներն անցնում էին անանասի միջով ավելի հանգիստ, քան դանակը կարագի: Գասպարյանը ձախ ձեռքով վերցնում էր անանասի կտորն ու իջեցնում բլենդերի մեջ: Թևիկների սուր շեղբերին մոտեցնելիս նա մրգի կտորը պահում էր մատների մեջ` մի քանի վայրկյան զգալով, թե ինչպես է րոպեյում երկու հազար պտույտ գործող փոքրիկ շարժիչը մատներից խլում միրգը:

-Ես զգուշացրել եմ, զոգուշացրել եմ,-անընդհատ կրկնում էր նա  խոսափողի մեջ,- այդ ձայները հասնում եմ մինչև քսանվեցերորդ հարկ, ու դրա դեմ պետք է պայքարել, հենց հիմա: Ես զգուշացրել էի, որ մեզ դա պետք է հենց այսօր, հենց հիմա:

Խոսափողի միջից գռմռոցներ էին լսվում: Ինչ-որ մեկը կապի մյուս կողմում փորձում էր հակաճառել կամ արդարանալ: Գասպարյանը անանասի հերթական կտորը մոտեցրեց բլենդերին: Սուր թևիկներն անմիջապես «հոշոտեցին»  այն:

-Ձայները դուրս են գալիս աղբատարից, այո, այո, աղբատարից, պետք է ընդամենը ստուգել, թե ինչ է, գրողը տանի, կատարվում այդ աղբանոցում, ինչպե՞ս կարող եք մասնագետներ չունենալ: Ինչպե՞ս:

Գասպարյանը վերցրեց միանգամից երկու կտոր միրգ: Դրանք իջեցրեց բլենդերի մեջ ու բաց թողեց պտտվող թևիկներից քիչ վերև: Անանասի կտորները հասցրեցին փաթաթվել միմյանց` մինչև հեղուկի վերածվելը:

-Հերթապահ Գալլյան, այս հարցը պետք է լուծել: Ձայնն արդեն ազդում է բոլորի վրա, գիշներն անհնար է դառնում քնել, անհնար, ահա....շնորհակալություն, կսպասենք, կսպասենք մեր ականջների խաղաղությանն ու մեր հանգիստ երազներին, մի մոռացեք, որ մենք ձեզ զգուշացրել էինք, կսպասենք, կսպասենք ձեր օգնությանը: Շնորհակալություն:

Գասպարյանը վերցրեց անանասի վերջին, մեծ կտորը:  Բարձրացրեց, պահեց այն իր աչքերի դիմաց, ժպտաց ու նոր միայն իջացրեց բլենդերի մեջ: Վայրկյան անց շենքի բոլոր խողովակներով, օդափոխման համակարգերով և հիմնականում աղբատարով սկսվեց տարածվել ծանր, մռայլ ու տխուր մռնչոցը: Այդ ձայնից Գասպարյանը ջղաձգվեց: Նրա ձեռքը մի փոքր դողաց ու մատները դիպան  բլենդերի թևիկներին:

-Քու տիրոջ մերը:

 Արյունը խառնվեց հյութի հետ` առաջացնելով նոր, տարօրինակ գույնի զանգված:

-Քու տիրոջ մերը...

Մատներն ամբողջական էին: Կտրատվել էին միայն ցուցամատի ու մատնեմատի ծայրերը: Դրանցից արյունը հոսում էր անդադար ու առատ: Գասպարյանն անպաշտպան նայում էր իր ձեռքին, արյունին և արդեն ոչ սպիտակ շորերին:

-Քու տիրոջ մերը:

Գասպարյանը վերցրեց կտրատված անանասի մնացորդները, լցրեց դրանք արունոտվող տոպրակի մեջ ու արագ քայլերով գնաց դեպի աղբատարը:

-Քու տիրոջ մերը:

Տոպրակն ընկավ աղբատարի մեջ ու կուլ գնաց միապաղաղ հնչող մռայլ ձայներին:

Գալլյանը սովորություն չուներ անհանգստացնել իրենից բարձր դիրք գրավող մարդկանց, այն էլ ոչ աշխատանքային օրվա գիշերվա ժամերին: Դավթյանին, սակայն, նա ստիպված եղավ կանչել: Դավթյանը բավականաչափ բարի էր ու բավականաչափ գնահատում էր Գալլյանի հոր հետ միասին Կիբեռնետիկայի ֆակուլտետում սովորած տարիները, որպեսզի  չմերժեր անփորձ հերթապահին: Հեռախոսով կարճ խոսակցության ժամանակ Գալլյանը հայտնեց միայն, որ անհասկանալի ձայներ են լսվում 26\27  շենքի աղբատարից:

« Աղբատարից...աղբատարից իրավունք չունեն ձայներ լսվեն, աղբատարում պետք է լուռ լինի: Էնտեղ ոչինչ չկա բացի աղբից ու ռոբոտից,-մտածում էր Դավթյանը` Գալլյանի մեքենայի մեջ նստած,-միայն աղբ...ռոբոտը չի թողնի, որ էնտեղ ինչ-որ բան ավել-պակաս շարժվի» :

Գալլյանի մեքենան սլանում էր դեպի 26\27 շենք: Գալլյանը պատրաստ էր հրաժարվել ողջ օրավարձից` միայն թե այլևս հաճույք չունենա շփվելու չարաբաստիկ շենքի դժգոհ բնակիչների հետ:

Դավթյանը նայում էր Գալլյանի լարված դեմքին: Ակնհայտ էր, որ դոկտոր Գալլյանի գեներն ուղղակի հզոր են եղել: Դավթյանը երբեք չէր տեսել, որ հայր ու որդի այդքան նման լինեն իրար: Դոկտոր Գալլյանի հետ նրաք աշխատել էին քսան տարի առաջ` Քաղաքային Նորարարական Կենտրոնում: Դավթյանը հիշում էր իրենց առաջին և ամենահաջողված գործը: Հենց սկզբում գիտական երիտասարդ դուետին հանձնարարել էին մշակել նոր տարբերակ` քաղաքն առնետներից ազատելու համար: Դավթյանը հիշում էր, որ այդ տարի առնետներն իրոք չափից շատ էին տարածվել, ու քաղաքում կային մարդիկ, ովքեր խոսում էին անեծքների և «նեխող աուրաների» մասին: Գալլյանն ընդունեց հանձնարարությունը խանդավառությամբ, սակայն ոչ նաև առանց սարսափի: Ոչինչ չէր կարող ավելի վախեցնել Գալլյանին քան ամենահասարակ առնետը: Եվ նա առաջարկեց սպանել նրանց հատուկ մասնագիտացած ռոբոտների միջոցով:

-Ամեն աղբանոցին մեկ ռոբոտ: Երկաթյա, զինված, ագրեսսիվ ու անվախ ռոբոտ, որը ծրագրավորած կլինի ոչնչացնելու համար: Առնետները կզրկվեն աղբանոցներից, հետևաբար ուտելիքից ու կլքեն քաղաքը:

Դավթյանի դեմքին ժպիտ հայտնվեց: Նա չէր կարողանում չժպտալ, երբ հիշում էր թե ինչպես է Գալլյանը լաբորատորիայով մեկ փախչում փորձերի համար բերված ստերիլ առնետներից, ինչպես էր բարձրանում սեղանների վրա ու ինչպես էր խուճապի մեջ ընկնում, երբ փորձարարական առնետներից ինչ-որ մեկը դեռ շարունակում էր  կենդանության նշաներ ցույց տալ ռոբոտի գրոհից հետո:

Ծրագրի վրա աշխատեցին ինն ամիս: Ծրագիրը ստացավ Քաղաքային Խորհրդի հաստատումը: Շենքերում, կոյուղիներում, աղբանոցներում դրվեցին ռոբոտներ: Երեք ամիս անց քաղաքում առնետներ չկային:

Առաստաղի վրա կային հինգ անցքեր: Դրանք մոտ մեկ մետր տրամագծով խողովակներ էին, որոնք բարձրանում էին մինչև ամենավերին հարկը և կազմում շենքի աղբատար համակարգը: Առաջին հարկում գտնվող աղբանոցը դատարկում էին երեք օրը մեկ: Երեք օրում այդտեղ հավաքվում էր մոտ հիսուն կիլոգրամ բանջարեղեն, եռեսուն կիլոգրամ մրգային զանգված և չորս-հինգ կիլոգրամ բազմազան մսային զանգված:

Ինչ-որ մեկն անընդհատ զբաղվում էր ուտիլիզացված թափոնների սննդային վերամշակմամբ և դա փաստ էր, քանի որ աղբահանող բրիգադներն ամեն անգամ նկատում էին կրծոտված մնացորդրներ, քրքրված իրեր ու մակաբույծերի գործունեության այլ փաստեր:

Բ785 ռոբոտը, չնայած  այս ամենին, աշխատում էր անխափան: Նրա մոտ միաժամանակ բաց թողեցին քսան ստերիլիզացված առնետներ, որոնց նա ոչնչացրեց փոքրիկ, դիպուկ փամփուշտներով և ուլտրաձայնային հարվածներով: Սարքի փորձարկումը կատարող մասնագետները, սակայն, չնկատեցին այն հանգամանքը, որ քսան առնետների դիակիկներից հաջողվեց գտնել ընդամենը տասնութը: Իսկ աղբահաները չնկատեցին խայտաղբետ զանգվածի մեջ խառնված բարակ ողնաշարերն ու գանգերը: Երկու  ստերիլիզացված առնետների մնացորդները:

Գիշերային  ժամերին պակասում է ուտելիքի ընդհանուր քանակը: Դրա փոխարեն ավելանում են յուրահատուկ ու էկզոտիկ թափոնները, որոնք միայն ավելի են գրգռում սննդի իսկական որսորդների ախորժակը: Այդ գիշեր վերևից ընկավ բացառիկ բույր ունեցող մի փաթեթ: Ռոբոտը ֆիքսեց շարժումն ու թեքվեց դեպի տոպրակի վայրէջքի կետը: Իրար հաջորդեցին մի քանի երկար րոպեներ: Ոչ մի շարժում: Ոչ մի ձայն: Ռոբոտի ֆոտոաչքերը չէին ֆիքսում ոչ մի բան: Ջերմասենսորները ցույց էին տալիս նոր «ժամանած» աղբի թեթև ջերմային տարբերություն ընհանուր ֆոնից:

Շողքը հայտնվեց պատի վրա: Շողքը բարձրացրեց գլուխն ու նորից անհետացավ: Ուրիշ շողք: Սկսեցին հայտնվել նորերը: Դրանք մանր կենդանիների շողքեր էին: Դրանք հայտնվում էին ու անհետանում: Դրանք շատ էին: Շողքերը սկսեցին կուտակվել մի վայրում: Դրանք հայտնվում էին անդադար: Կարծես ողջ ժամանակ թաքնված էին մոտակայքում, ինչ-որ մի տեղ ու հիմա դուրս էին եկել երկար սպասված զբոսանքի: Դրանք կուտակվում էին նոր տեղ հասած տոպրակի շուրջ:

Ռոբոտի ֆոտոաչքերը ֆիքսում էին շողքերի շարժը, բայց ջերմասենսորները լռում էին ջերմաստիճանային տատանումների մասին: Ռոբոտը մնացել էր անշարժ: Միայն ֆոտոաչքերի սև հատակում կարելի էր տեսնել օպտիկական շերտերի ակտիվ աշխատանքը: Դրանք հաշվում էին շողքերի թիվը, փորձում էին կառուցել նպատակահարմար գրոհի սխեմաներ ու անցնել հարձակման: Սակայն մեխանիկան հրաժարվում էր: Մյուս սենսորները փոխանցում էին հրաման-արգելք` տագնապ չկա, թիրախ չկա:

Շողքերը հավաքվում էին ու հավաքվում: Դրանք ընկնում էին նույնիսկ առաստաղից, նույնիսկ խողովակներից, դրանք դուրս էին գալիս ամենաանսպասելի իրերի տակից, մեջից, հետևից ու վրայից: Դրանք ամենուր էին: Մի քանիսը դուրս եկան հենց ռոբոտի տակից: Վերջինիս ֆոտոաչքերը սկսեցին փակվել: Տարբեր զումերի ու ռակուրսների փոփոխման հետևանքով տաքանում էին աչքերի փոքրիկ շարժիչներն ու անջատում ֆոտոաչքերը վթարային ռեժիմով: Հայտնվելով մթության ու անգիտության մեջ` ռոբոտը սկսում է վերլուծել «վթարված» աչքերից ստացված ինֆորմացիան` բուռն անցուդարձի և թիրախների առատության մասին: Նրա բոլոր հինգ պրոցեսսորները սկսում են աշխատել նույն խնդրի շուրջ: Փոքրիկ հովացուցիչները բոլոր հինգ պրոցեսսորների տակ սկսում են աշխատել մաքսիմալ արագությամբ: Բացվում են վթարային զովացման անցքերը ռոբոտի իրանի վրա: Դրանցից դուրս է թռչում լարված հովացուցիչների շիկացած շարժիչների «ճիչը»` բազմապատկվելով ու հազարապատկվելով աղբանոցի ընտիր ակուստիկայի շնորհիվ:

-Հորդ սարքած ռոբոտները նման էին իրեն, գիտե՞ս:

-Ինչու՞ էին նման,-փոքր ինչ վրդովված ասաց Գալլյանը:

-Ռոբոտները նույնպես վախենում էին առնետներից:

-Ինչպե՞ս թե: Բա ո՞նց են ապրում աղբանոցներում: Կոյուղիներու՞մ:

-Կներես, ճիշտ չասացի: Ռոբոտները նույնպես, ինչպես և քո հայրը, վախենում են առնետների շողքերից: Դրա մասին քեզ բան չե՞ն պատմել:

-Չէ, ի՞նչ է որ:

-Փորձ էին դրել: Հորդ ռոբոտներին ցուցադրում էին առնետների շողքեր: Խեղճերը ֆիքսում էին այդ շարժումները, բայց չէին կարողանում կողմնորոշվել` շարժվեն թե ոչ: Ու գժվում էին: Սկսում էին  ակտիվ աշխատել նրանց զովացնող համակարգերը, բացում էին բոլոր օդափոխիչ անցքերն ու ծիծաղալու տեսք էին ստանում: Կայն մարդիկ, որ ասում էին , թե հայրդ դիտմամբ է նախատեսել այդ ռեակցիան շողքերի հանդեպ: Որպեսզի իր ստեղծած ռոբոտները նույնպես իր վախի կրողները լինեն:

-Ես չեմ հավատում, որ հայրս էդքան վախկոտ է եղել:

-Դե....ի դեպ, չհասա՞նք:

-Արդեն հասանք,-սառն ասաց Գալլյանը:

Շողքերը հավաքվում էին տոպրակի շուրջ: Նրանց քաշում էր տոպրակի բույրը: Նրանք կարծես կախարդված լինեին:

Տոպրակը ճմրթված էր: Մեջից երևում էին անանասի մնացորդներ: Տոպրակի վրա կային լաքաներ: Կարմիր լաքաներ, որոնք դեռ խոնավ էին, իսկ հենց տոպրակի մեջ, մրգային հյութի հետ խառնված, կար արյուն: Շողքերը բարձրացնում էին իրենց փոքր քթները դեպի վեր, կարծես հոտոտում ու հավաքվում տոպրակի շուրջ: Ռոբոտը նորից բացել էր ֆոտոաչքերն ու հետևում էր  յուրահատուկ իրարանցմանը: Նրա զովացուցիչ անցքերից երբեմն-երբեմն լսվում էին ծանր «հոգոցներ»:

Շողքերի կուտակումն արդեն կրիտիկական էր: Նրանք արդեն իրենցից ներկայացնում էին ոչ թե առանձին շողքեր, այլ մի ամբողջական մեծ շողք, որից սակայն անջատվեց մի փոքրիկ սև կետ ու մոտեցավ տոպրակին: Տոպրակը թեթև շարժվեց: Ռոբոտը դա ֆիքսեց:

Շողքերի խումբը մի քիչ ավելի մոտ եկավ դեպի տոպրակը: Տոպրակը շատ կամաց շարժվեց:

Շողքերը սկսեցին նվազել: Դրանք սկսեցին հալվել:

Տոպրակը շարժվեց նորից:

Ռոբոտը պատրաստվեց հզոր ուլտրաձայնային հարվածի:

Գալլյանն ու Դավթյանը կանգնած էին աղբանոցի դռան դիմաց:

-Պետք է մտնել ներս,-ասաց կմկմալով Գալլյանը,-ներս պետք է մտնել:

-Դու էլ ես հորդ նման...վախենում ես, ասա` վախենում եմ, ես ինքս կմտնեմ: Համ էլ առնետները վերացել են վաղուց...

-Ես չեմ վախենում,-ոչ այնքան վստահ հակաճառեց Գալլյանը,-իսկ առնետների մասին...ո՞վ գիտի: Կարող է ու չեն վերացել:

Դավթյանը հուսահատ շարժում արեց գլխով ու բացեց աղբանոցի դուռը:

Նույն պահին նա շուռ եկավ, երկու ձեռքով բռնեց ականջներն ու նշան արեց Գալլյանին` վարվել նույն կերպ:

Շողքերն անհետանում էին: Մնացել էր ընդամենը մեկ շողք, այն էլ գետնին ընկած` աղբի մեջ: Բայց այս շողքը նման չէր առաջվա շողքերին, քանի որ նա ուներ մարմին: Մարմինը կանգնած էր շողքի վրա: Այն ուներ մոտ քառասուն սանտիմետրանոց իրան, մեծ գլուխ, խոշոր ճանկերով թաթեր ու կես մետրանոց պոչ: Դունչը կարմիր էր: Լեզվի ծայրը բեղիկների վրայից հավաքում էր արյան վերջին կաթիլները: Սև ու չար աչքերը նայում էին հենց դեմ դիմաց: Ռոբոտը կանգնած էր նրանից ընդամենը երկու մետր հեռավորությամբ:

Ուլտրաձայնային հարվածը կտրեց առնետի կենտրոնական նյարդային համակարգի բոլոր նյարդաթելերը, պայթեցրեց բոլոր մազանոթներն ու կաթվածահար արեց սրտանոթային համակարգը, որով հոսում էր Գասպարյանի անանասախառն արունը...

Երբ ուլտրաձայնային հարվածի առաջին շոկն անցավ, Դավթյանը մոտեցավ Գալլյանին:

-Հը՞, լավ ե՞ս:

-Ահա…Էս ի՞նչ էր:

-Երևի ռոբոտը մեզնից շուտ լուծեց հարցը:

-Չի կարող պատահել: Ռոբոտն ախր միշտ էլ աշխատել է:

-Դե գնանք նայենք:

Նրանք ներս մտան: Դավթյանը նրբանկատորեն լռում էր ու չէր առարկում, երբ Գալլյանը պինդ բռնում էր նրա ձեռքից ամեն անգամ ինչ-որ փտած միրգ կամ ոսկորի կտոր տեսնելիս: Ու հանկարծ Գալլյանը ճչաց:

-Հանգստացիր,-խուլ ձայնով ասաց Դավթյանը, սակայն ինքն էլ պատրաստ էր գոռալու և պանիկայի մեջ ընկնելու:

-Էս ի՞նչ աաաա:

-Ուղղակի մեծ…շատ մեծ առնետ…

-Այսքան մե՞ծ:

-Իսկական ցուցանմուշ է, չի կարելի սրան էստեղ թողնել:

-Բա՞՞՞:

-Հետներս կտանենք:

-Սատկած առնետի՞ն

Դավթյանը կռացավ ու վերցրեց առնետի պոչից:

-Կլինի  մի վեց-յոթ կիլոգրամ,-ասաց նա,-սա էլ մաքուր տոպրակ,-ավելացրեց` անանասի մնացորդները դատարկելով:

-Աաաա,-ասաց Գալլյանը: Առնետի մարմինն անզոր ճոճվում էր Դավթյանի ձեռքերում: Հսկա կրծողի թաթերը կախված էին, իսկ բերանը կիսաբաց: Գալլյանը հազիվ էր զսպում, որպեսզի հետ չտա: Դավթյանը ուրախ զննում էր առնետին:

-Ապա նայի՜ր, նայի՜ր, տե՜ս ինչ ծանր է,-ասաց նա` մեկնելով առնետը Գալլյանին:

Նա չդիմացավ: Մոռանալով նախկին զգուշավորությունը` մեծ քայլերով հասավ դռանն ու  վազեց դեպի մեքենան: Նրա հետևից վազում էր Դավթյանը` առնետը ձեռքին: Առնետին տեսնելիս Գալլյանը  չկարողացավ նույնիսկ բանալիները գրպանից հանել, որոշեց փրկվել վազքով: Դավթյանն ուրախ ծիծաղալով պտտեցնում էր առնետի հսկա մարմինը:

-Հեեե~յ, նա լավն է, արի՜ ձեռք տուր գոնե մեկ անգամ:

Գալլյանը փախչում էր առանց հետ նայելու…

-Հորնդ ես քաշել,-կամաց ասաց Դավթյանն ու ժպտաց` վերջապես կենդանու դիակը տոպրակի մեջ դնելով:

P.S.

26\27 շենքի աղբանոցից այլևս ձայներ չլսվեցին: Բ785 ռոբոտը շարունակում է գործել այդ հասցեով: Քաղաքացի Գասպարյանից բողոքներ չեն լինում: Դավթյանը ստացավ հատուկ մրցանակ Քաղաքային Թանգարանի կողմից` յուրահատուկ էքսպոնատ տրամադրելու համար: Գալլյանն այցելում է հոգեբանի, որպեսզի ազատվի կրծողների հանդեպ տածած վախից: Հոգեբանի գրասենյակում կա փոքրիկ վանդակ` ծովային խոզուկով: Այսօր Գալլյանը պետք է կերակրի ծավախոզուկին առանց ձեռնոցների, մոտ տարածությունից և առանց լացելու:

Կծիկներ

1.

Ամսի 22-ի ահաբեկչությունն անվանում են ամենաայլանդակն աահաբեկչությունների ողջ պատմության ընթացքում: Երբեք մեկ ահաբեկչության զոհ չէին դարձել այսպիսի քանակությամբ մարդիկ աշխարհի այսքան բազմազան վայրերից: Հիմա այդ ահաբեկիչներին անվանում են հրեշներ ու գազաններ, այնինչ նրանք փրկել են իմ կյանքը (եթե ոչ փրկել, ապա ավելի տանելի ու հանգիստ սարքել)` դարձնելով ինձ իրենց ահաբեկչական ակտի զոհերից մեկը:

Ամսի 22-ի ահաբեկչությունը կմտնի պատմության մեջ որպես ինտերնետային առաջին տոտալ հարձակում, որի արդյունքում եղել են մարդկային զոհեր, պատերազմներ, գնդակահարություններ, խուճապ ու սարսափ: Ու իրոք պետք է արժանին մատուցել ահաբեկիչներին, ովքեր կարողացել են միաժամանակ տարածել վիրուսը մեծ թվով համակարգիչների մեջ, հետևել վիրուսի զարգացմանը, ղեկավարել համակարգչի փոփոխություններն ու կարգավորել պայթուցիկ հատկությունների ուժգնությունը: Հիմա աշխարհին արդեն պարզ է դարձել նախորդ ամսվա 12-ից 16-ն ընկած ժամանակահատվածում համակարգիչների գրանցված պայթյունների պատճառը. Հավանաբար դա նախապատրաստական պարապմունքներ էին` մեծ հարձակում սկսելուց առաջ:

Ամենից հետաքրքիրն այն է, որ ահաբեկիչները դեռ չեն ներկայացրել ոչ մի պահանջ, չեն ակնարկել, որ կա ինչ-որ հետդարձի միջոց, միայն զգուշացրել են, որ վիրուսով վարակված համակարգիչների ցանցից դուրս գալը կամ ապաակտիվացումը կամ ժամանակավոր անգործությունը կուղեկցվի պայթյուններով: «Եթե դուք երբեք չեք տեսել պայթող համակարգիչներ,-ասում են ահաբեկիչները,-ապա շտապում ենք ձեզ հավաստիացնել, որ պայթյունը բավականին ուժեղ է ձեր մարմնի մի քանի մասեր գրողի ծոցն ուղարկելու համար»:

Իհարկե եղան շատերն, ովքեր չհավատացին,(երկնային թագավաորություն լինի նրանց) սակայն ավելի շատ են այն մարդիկ, ովքեր դողում են վախից և չեն խիզախում գոնե մեկ վայրկյան էլ դուրս գալ online վիճակից:

Այդպիսիք  մի քանի տասնյակ միլիոն են կազմում:

Դրանցից եմ նաև ես: Մի տարբերությամբ միայն: Ես չեմ դողում վախից: Ես հայտնվել եմ մարդկանց հսկայական խմբի մեջ, որոնք կապված են իրար հետ անմիջականորեն: Մարդկային ճակատագրերի այսպիսի մեծ կծիկ դեռ չի եղել ոչ մի անգամ: Ու ես այդ կծիկի մեջ եմ:

Շնորհավորում եմ ինձ:

2.

Կան երեք պառավ, անքուն են նրանք

Թելերը տարբեր, գիշեր ու ցերեկ

Մատներով նրանց, անցնում են գնում

Ու մկրատն է սուր, կտրում ու գցում

Պոկում ու կարճում, թելերը մարդկանց:

Համազգեստով մարդիկ վազում էին հետևիցս: Ես վազում էի արդեն երկրորդ շնչառությամբ ու ոչ մի կերպ չէի կարողանում նրանցից պոկվել: Նրանց ուժասպառ եղածներին փոխարինում էին նորերն, իսկ հետապնդմանը միացած շներն ավելի անհույս էին դարձնում իմ վիճակը: Ես վազում էի խուճուճ, չլուսավորված հետնախորշերով, նայում ցուցանակներին ու փորձում հասկանալ վազքիս ուղղությունը: Ես արդեն անցել էի հինգ ցուցիչների կողքով, որոնց վրա գրված էր «STOP-մուտք չկա»: Ու պետք է արդեն հասկացած լինեի, որ այդ նեղլիկ ճանապարհը հաստատ չի տանում դեպի լուսավոր ապագա: Բայց ես կորցրել էի ինքնատիրապետումս, ես վախեցած էի, ինձ հետապնդում էին ոստիկաններն ու ես ոչ մի ցանկություն չունեի նրանց ձեռքն ընկնելու:

-Կանգեեեեե՜լ, կանգնե՜լ, արաաաաա, կանգնիիիիիի՜,-գոռում էր հետևիցս ինչ-որ մեկը:

Ահա, բա ոնց: Կկանգնեմ: Սուպերմարկետից ընդամենը մի քանի շոկոլադ եմ գողացել, բայց հիմնական պատմությունը կկերտի գրպանիս կանաչեղենը: Չէ, եղբայր, ես չեմ կանգնի: Ես փորձեցի էլի ուժ տալ ոտքերից, մի քիչ էլ արագանալ: Հետևիցս նախազգուշացնող կրակոցներ էին լսվում:

Ես անցնում էի արդեն յոթերորդ ցուցանակի մոտով:

STOP. ՄՈՒՏՔ ՉԿԱ:

Հերթական նեղլիկ անկյունով անցնելիս ոտքս սղաց: Այդ պահին նկատեցի որ հետևիցս ոչ ոք չի վազում: Մենակ հեռվից լսում էի շների խուլ հաչոցը: Ընկա գետնին ու սկսեցի գլորվել դեպի տներից մեկի նկուղը: Նկուղի լուսամուտը հենց գետնի մակարդակին էր: Ես սկի չհասցրեցի  էլ ամեն ինչ պատկերացնել, երբ ընկա նկուղն ու հայտնվեցի այդ կանանց դիմաց:

Դրանք երեքն էին:

Դրանք հին էին թանգարանային նմուշների պես:  Մինչ ես թափ էի տալիս փոշոտված հագուստս ու փորձում հարմար բառեր գտնել ներողություն խնդրելու համար, նրանցից եկրուսը նայում էին ինձ չարությունից վառվաղ աչքերով: Երրորդ պառավն ինչ-որ բան էր ման գալիս: Ես լարեցի աչքերս ու հասկացա, որ դրանք թելի կծիկներ են: Երրորդ պառավը  դուրս հանեց այդ կծիկներից թելի  ծայր: Նա ծայրը քաշում էր կծիկների կույտի մեջից: Ես չէի հասկանում թե որ կծիկից է այն սկսվում: Նա քաշեց թելը մի քանի մետր, մինչեվ հասավ մյուս երկու պառավներին: Նրանցից մեկն, անդհատ ծանր շնչելով ու անհասկանալի բաներ շշնջալով, գոգնոցից հանեց ժանգոտ մկրատն ու կտրեց թելը:

Նրանք նայեցին ինձ նույն չար աչքերով ու սկսեցին հռհռալ, կչկչալ ու ծվծվալ աշխարհի ամենատհաճ ձայներով: Ես հետ-հետ գնացի, մեջքով  դեմ առա մի դռան, բացեցի այն ու վազեցի...

3.

...Երկար վազել մոտս չստացվեց: Ինձ կուրացրեց  արևի լույսը: Ես ընկա գետնին ու փորձեցի ոտքի կանգնել: Ինչ-որ բան կոտրվել էր մեջս: Ես չէի հասկանում, թե ինչու է հիմա արև, երբ մի քանի րոպե առաջ ես վազում էի գիշերվա խավարի միջով: Ինչ կատարվեց: Առավել անհասկանալի էր կոտրված լինելու զգացումս: Ներսս մի բան թպրտում էր, իրեն պատեպատ տալիս և ուժասպառ անում ինձ: Աչքերիս առջև խավարում էր: Բերանս չորացել էր: Ես ընկած էի գետնին: Չէի զգում թե ինչպես եմ շնչում: Շունչս գրեթե դադարել էր: Աչքերս փակվում էին ավարտվող ֆիլմի պես: Միայն թե վերջին կադրում հայտնվեց ինչ-որ մեկը: Մարդ էր: Մարդիկ: Նրանք խոսում էին: Ես զգացի, որ ողջ են, կենդանի են և առողջ: Ինչքան հստակ էին դառնում նրանց ձայներն, այնքան ավելի վստահ էի ինձ զգում ես, և ավելի հստակ էի պատկերացնում այդ մարդկանց կծիկները: Ինձ ձեռք մեկնեցին: Ես բռնեցի այն ու բարձրացա: Ինձ նայում էին մարդիկ, նրանք ժպտում էին ու հարցուփորձ անում ինձ, թե ինչպես եմ հայտնվել այդ փաղոցում, առավոտյան ու գետնին ընկած:

Ես սեղմում էի նրանց ձեռքերն ու ասում, որ չեմ հիշում, երևի շատ եմ խմել, նրանք ծիծաղում էին, իսկ ես նայում էի նրանց ու տեսնում կծիկները, նրանց կյանքի կծիկները, որոնցից ձգվում էին թելեր, խառնվում այլ մարդկանց թելերի հետ ու առաջացնում այլ կծիկներ: Ու այդ կծիկների մեջ ես զգում էի ինձ ապահով և ուժեղ:

-Լավ նայիր քեզ, ախպեր, էդքան մի խմիր,- ասաց մեկն ու խփեց ուսիս,-լավ մնա՜:

Նրանք բոլորը հրաժեշտ տվեցին ինձ ու հեռացան: Ես մնացի մենակ: Ես նայում էին նրանց հեռացող կծիկներին:

Սկզբից զգացնել տվեց շնչառությունս, հետո գրեթե դադարեցին սրտիս զարկերը: Աչքերս նորից սկսեցին սևանալ: Ես ծնկի իջա: Չէի հասցրել նույնիսկ մի քսան մետր քայլել, բայց արդեն սկսեցի մահանալ:

Ես արդեն հաշտվել էի ամենի հետ: Հազիվ թե այս փողոցով էլի մարդիկ անցնեն ու դժվար թե էդտեղ ես էլի տեսնեմ կյանքի կծիկներ:

Ես արդեն փակել էի աչքերս, երբ զգացի թե ինչպես է խփում սիրտս և ինչպես է արունս սողում երակներիս միջով: Աչքերս բացեցի: Դիմացս ավտոբուս էր կանգնած: Այնտեղից ինձ էին նայում տասնյակ զարմացած դեմքեր: Ես խորը շունչ քաշեցի ու մոտեցաս նրանց: Ամեն քայլիս հետ վերադառնում էին ուժերս: Մտա ավտոբուսի մեջ: Շուրջս մարդիկ էին: Ոմանք շտապում էին, ոմանք ձանձրանում էին, ոմանք ինձ էին զննում, մյուսներն էլ անտարբեր էին ամեն ինչի նկատմամբ: Նրանց կծիկները բազմազան էին: Նրանց թելերը նույնպես: Այդ թելերը ձգվում էին տարբեր ուղղություններով, սակայն բոլորն էլ հատվում էին մի փոքրիկ տեղում` ավտոբուսում: Ու հատման վայրում էլ կրկին կծիկ էր, փոքրիկ, բայց խիտ մի կծիկ: Ու ես այդ ամենի մեջ ապահով էի ու ողջ:

Ավտոբուսը քաղաքի կենտրոն հասավ կես ժամից: Ես իջա ուղևորներից մի քանիսի հետ ու սկսեցի քայլել մարդաշատ մայթերով: Դա իսկսկան ճանապարհորդություն էր հրաշքների աշխարհում: Ես տեսնում էի հաստ ու բարակ, սև ու սպիտակ, գույնզգույն ու խամրած թելեր, մեծ ու փոքր կծիկներ, հսկայական կապող կծիկներ, ու քանի դեռ ես այդ ամենի մեջ էի, ես ապահով էի ու ողջ:

4.

Երկար ժամանակ ես ապրում էի հիմնականում հասարակական տրանսպորտում: Բախտս բերել էր, որ կային գիշերային երթեր ունեցող ավտոբուսներ:

Բախտս բերել էր նաև հեղափոխության ժամանակ: Բազմահազարանոց հանրահավաքները չէին դադարում գիշեր ու ցերեկ մի քանի շաբաթ: Ես անընդհատ այդ մարդկանց մեջ էի, ուսումնասիրում էին նրանց կծիկները, ապրում նրանց հաշվին ու նույնիսկ կարողանում էի հանգիստ քնել` չվախենալով մնալ միայնակ: Անհոգ կյանքս վերջացավ մի լուսավոր առավոտ, երբ հեղափոխական ուժերը գրոհեցին կառավարական նստատեղերն ու դուրս քշեցին քաղաքից նախկին իշխանություններին: Ուրախությունը տևեց ընդամենը մեկ ցերեկ, ինչից հետո, չգիտես ինչու, հայտարարվեց պարեկային ժամ և բոլորին հրամայվեց վերադառնալ իրենց մշտական բնակության վայրերը: Այդպիսին ես չունեի: Ստիպված եղա ավտոբուս փնտրել: Պարզվեց, որ հեղափոխության «առթիվ» չի աշխատելու  գիշերային տրանսպորտը: Ես սկսեցի ման գալ ուրիշ տարբերակներ: Հեղափոխական ընկերներիցս մեկն ինձ առաջարկեց գնալ գիշերային ակումբ, այնտեղ գիշերն անցկացնելու, իսկ առավոտվանից աշխատելու` հանուն հեղափոխության վերջնական հաղթանակի: Ես համաձայնվեցի:

Ակումբում չափից շատ մարդ կար: Երբեք ես այսքան պայծառ կծիկներ չէի տեսել, ու ավելի պայծառ էր կապող կծիկը, որի մեջ հավաքվել էին ներկա գտնվողների թելերը: Այդ գիշեր ես գրկեցի տասնյակ աղջիկների ու նրանք էլ գրկեցին ինձ ու ես կորցրեցի ինձ նրանց մեջ և արթնացա միայն կրակոցներից, որոնք հնչում էին ամենուր:

Նախկին իշխանություններն ուզում էին վերադարձնել քաղաքը: Ընթանում էին մարտեր: Հեղափոխականները նահանջում էին` թաղամաս առ թաղամաս հանձնելով քաղաքը: Ակումբում գտնվողները` մեծ մասամբ հեղափոխականներ, որոշեցին կազմակերպել սեփական ջոկատն ու մասնակցել մարտերին: Ես էլ գրվեցի ջոկատի մեջ: Մարտի մեջ մտնելու համար մենք պետք է դուրս գայինք այդ թաղամասից, անցում կատարեինք կրակի միջով ու միանայինք մեր ընկերներին մարտերի հիմնական ճակատում:

Անցման ժամանակ ինձ  վիրավորեցին:

Ես կորցրեցի գիտակցությունս:

5.

Ահաբեկիչներն իրենց հայտարարեցին Հեղափոխական Թվային Բանակ:

Ամսի 22-ին նրանք հանդես եկան հաղորդագրությամբ, որում բացատրեցին ահաբեկչական հարձակման ողջ մասշտաբն ու զորությունը: Նրանք հայտնեցին, որ այժմ բոլոր այն մարդիկ ովքեր online են, կարող են համարվել միմյանց հարազատ, քանի որ ոչինչ այդքան չի մերձացնում մարդկանց, ինչպես ընդհանուր դժբախտությունը:

Ես կարդում էի այդ ամենի մասին ռազմական հոսպիտալում: Կառավարական զորքերը գտնվել էին բավականաչափ բարի, որպեսզի խնամեն հեղափոխական մարտիկներին: Աչքերս բացելուց հետո, գտել էի ինձ մեծ հիվանդասենյակում: Բացի ինձանից կային ևս ութ հիվանդներ նրանց բոլորի կծիկներն էլ խամրած էին, իսկ թելերը միացած էին ոչ շատ ամուր կծիկի մեջ, ` հիվանդասենյակի կենտրոնում:

Օրվա ընթացքում նրանց այցելում էին հարազատներն ու բարեկամները: Ես նույնպես ունեցա այցելու: Երեկոյան կողմ եկավ հեղափոխական ընկերս: Նա հագել էր քաղաքացիական կոկիկ շորեր, իսկ ուսի վրա կաղավարական կուսակցության նշանն էր: Նա եկավ ինձ տեսության, շշնջաց ականջիս, որ ամեն ինչ նորմալ է, և Հեղափոխությունը դեռ ցույց կտա իր ատամները: Գնալիս նա թողեց ինձ մոտ այս փոքրիկ համակարգիչը:

Համակարգիչը միացվելուց մի քանի րոպե անց վարակվեց վիրուսով: Մի քանի րոպե ևս ու այն արդեն պատրաստ էր պայթել անջատվելու դեպքում:

Ինձ իմ փոքրիկ համակարգիչով էվակուացրեցին: Դա այնքան էլ էվակուացիա չէր, քանի որ այդպիսի համակարգիչներ միայն հոսպիտալում հարյուրավորներն էին: Նրանց հետ էվակուացնում էին նաև նրանց տերերին: Ստացվեց այնպես, որ հոսպիտալի բակում ավելի շատ մարդ կուտակվեց փոքրիկ համակարգիչներով, քանց հոսպիտալի ներսում` առանց համակարգիչների: 

Ժամանեց մի շատ կարևոր գեներալ` ռազմական ջիպով: Նա սկսեց ինչ-որ կարգադրություններ անել մի խումբ գնդապետների և մայորների: Ինչից հետո վերջիններս սկսեցին  կարգադրություններ անել կապիտաններին և լեյտենանտներին: Շարքայիններն ավելի ամուր բռնեցին իրենց զենքերը:

Ես գտա հարմար պահն ու աննկատ ծլկեցի: Հոսպիտալի տարածքի պահակակետում սկի չտեսան էլ, որ դիմացի պատի տակով մեկն անցնում է ու դուրս գալիս փողոց:

Դուրս գալուց հետո ես կսեցի վազել: Վազում էի այնպես ինչպես այն օրը` փրկվելով ոստիկաններից: Գրկումս համակարգիչս էր: Ես վազում էի փողոցում միայնակ: Ոչ ոք չկար: Եվ ուժերն իմ չէին լքում ինձ:

Ճանապարհից աջ թեքվեցի: Ծառեր ու թփեր էին աճում, որտեղ կարելի էր ժամանակավոր ապաստան գտնել` բոլորի աչքից հեռու:

Հոսպիտալի կողմից կրակոցների ձայներ լսվեցին: Քիչ անց պայթյուններ եղան:

6.

Ես նայում եմ համակարգչի մեջ, կարդում աշխարհի նորություները, տեսնում հազարավոր մարդկանց գրառումներ և մտքեր: Բոլորը խոսում են վիրուսի և նրա զոհերի մասին:  Բոլորը խոսում են online գտնվող մարդկանց համադաշնություն ստեղծելու մասին և նրանց անվտանգության մասին: Ես նայում եմ այս ամենն ու ավելի պինդ սեղմում ձեռքերիս մեջ համակարգիչը: Ես տեսնում եմ ամենամեծ կծիկը, որ տեսել էի երբևէ: Ես տեսնում եմ մարդկային կյանքերի մի հսկայական կապ-կծիկ, որից դուրս չգալու համար անհրաժեշտ է ընդամենը չանջատվել նրանից:

Ես ստուգեցի համակարգչի մարտկոցները` 125 ժամ, 28 րոպե:

Այդ ընթացքում ես կգտնեմ նոր մարտկոց կամ կլիցքավորեմ հինը:

7.

Աչքովս ընկել է մի հոդված, որտեղ խոսվում է երեք հինավուրց պառավների մասին: Այդպես էլ գրված է` հինավուրց:

Լրագրողը պատմում  է, որ պառավները դուրս են եկել բողոքի` պահանջելով ահաբեկիչներից դասավորել իրենց կծիկները: Քաղաքային հոգեբուժարանի գլխավոր բժիշկը,-պատմում է լրագրողը,-ասել է, որ հավանաբար պառավները տառապում են մառազմով:

Հետո լրագրողը բերում է մի քանի հետաքրքիր փաստեր` կապված պառավների ով լինելու հետ:

Նա ցուցադրում է մի քանի լուսանկարներ: Առաջինը պատկանում է 19-րդ դարի վերջին: Կադրում կոտորածների տեսարաններ են, կախաղաններ և թալանված տներ: Երկրորդ պլանում երեք ծեր կանայք են: Երկրորդ լուսանկարը պատկանում է 20-րդ դարի 30-ական թվականներին: Նկարում կայարան է, երկար գնացք և հարյուրավոր մարդիկ` դժբախտ դեմքերով: Ու կրկին երկրորդ պլանում հստակ երևում է երեք ծեր կանանց ուրվագիծը:

Մյուս լուսանկարն արդեն քսանմեկերորդ դարի է, հիսունհինգ թվականի: Երեք պառավները պատկերված են մարսագնաց  ինքնաթիռի թռիչքու մոտակայքում: Նրանց ձեռքին փոքրիկ ցուցանակ է` «Պահպանեք մեր կծիկները մեր մոլորակում»: