Նոր պատմվածք

Սկայպ














Մաշված հողաթափ-նապաստակ հագածոտքերը ցատկում էին համատարածցեխաջրի մեջ տեղ-տեղ երեւացողհամեմատաբար պինդ եւ չորկղզյակների վրայովԱղջիկը վազում էրինչքան ուժ ուներ արագբայց միեւնույնժամանակ զգույշվարդագույնծաղկավոր խալաթը եւ աստված միարասցեդրա տակի մուգ կանաչ թավշյասպորտային համազգեստը չկեղտոտելուհամար (մուգ կանաչ թավշյահամազգեստը հատուկ նվեր էր`ուղարկված Գլենդելում բնակվողհորեղբոր որդու կողմից երեք տարի առաջ): Աղջկա կլորիկ ու գեղեցիկ դեմքին լարվածություն կարնրախորունկ եւ սեւ աչքերի փայլը միայն մի բան էր տենչումվայրկյան առաջ հասցնել լուրը:
Տան եւ գոմի միջեւ ընկած տարածքն ընդամենը երեք հարյուր մետր էրբայց նախօրեին տեղացած հորդառատանձրեւը վերածել էր գետինը միասեռ ջրիկ զանգվածիորի միջով շարժվելու համար ամենահամապատասխանկոշիկները ռետինե սապոգներն էինԳոմումսակայնչնայած նման դժվարհասանելիությանըիրարանցում էր:Ծնում էր Մանուշակ կովըեւ երկունքի արարողությանը ներկա գտնվելու հավաքվել էր Հարությունյանենց ողջընտանիքըՀամբարձումընրա կին ԾովիկըՀամբարձումի ծնողներ Նազիկ տատն ու Կարապետ պապը եւ փոքրտղանԱրայիկըում տասը տարին լրացել էր անցած շաբաթՄիայն կրտսեր Նազիկն էրՀամբարձումիաղջիկըով մնացել էր տանըհրաժարվելով անցնել ցեխոտ ճանապարհըեւ գոմում նրա հանկարծակի ուշնչակտուր հայտնվելը այն պահիներբ մեծ ու դատարկ աչքերով Մանուշակ կովը գլխապատառ բառաչում էր,խիստ անակնկալի բերեց ընտանիքի անդամներին:
Շտապշատ շտապքեռին է եկելքեռին փորձանքի մեջ է...,- հեւալով ասաց Նազիկն ու նոր շունչ քաշեց.առաքելությունը կատարված էլուրը հասցված է:
Վայքոռանամ ես,- չոքերին հարվածեց Ծովիկն ու բոլորին դեն հրելով իրեն դուրս գցեց գոմից ու վազեցդեպի տուն:
Սկսվեց խուճապըԲոլորըայդ թվում` տատն ու պապըաղմուկ բարձրացրեցինեւ ինչպես դիվահարներ,հարձակվեցին գոմի դռան վրամի կողմ հրելով շնչասպառ ՆազիկինԵրբ բոլորն արդեն ցեխը դես ու դենշփելով վազում էին դեպի տունՆազիկը հայտնաբերեցոր հողաթափ-նապաստակները մինչեւ ականջներըխնված են թրիքախառն ցեխի մեջիսկ վարդագույն ծաղկավոր խալաթը կարծես այնքան էլ վարդագույն չէ:Զայրույթից աղջիկը շիկնեցապաինչքան ուժ ուներշրխկացնելով փակեց գոմի դուռըորտեղ մեծ ու  դատարկաչքերով Մանուշակ կովը տանջվում էր երկունքի ցավերից:

 Հարությունյանենց տան մեծ սենյակի անկյունումթախտինիրար վրա բուրգի պես շարված բարձերի կողքինքեռին էրՍեւմի քիչ հինբայց իդեալական մաքուրառանց որեւէ փոշու հատիկի նոթբուքը միացված էր,թարթում էր ինտերնետային կապի առկայությունը փաստող փարոսիկը եւ Հարությունյանների ընտանիքին էրնայում Ծավիկի մոսկվաբնակ եղբայրըՇավոնՆրա պատկերը մերթընդմերթ լղոզվում էրինչը, թերեւս,գյուղի անբերանպաստսարերի մեջ կորած-մոռացված դիրքից էր:
Հեյ լսո՞ւմ եք,- հարցրեց Շավոն:
Համբարձումըտեսնելովոր Ծովիկը հուզմունքիցիսկ գուցե եւ շնչառության պակասից չի կարողանում խոսել,առաջինն ինքը բարեւեց աներձագին:
Էս խեր լինիՇավոայ տնաշենէս ո՞ւր ես կորել:
Չվախենաքդուք կարեւորը հեչ չվախենաքդու Ծովիկին էլ ասաթող չվախենաես լավ եմհիմա արդեն բացեն թողնում ինձմի քանի օրից բաց կթողնենբանտում եմ եսբանտումլսո՞ւմ եք:
Վայքոռանամ ես,- ասաց Ծովիկն ու այնպես սփրթնեցոր խեղճ Նազիկ տատն ու Կարապետ պապը առաջեկաննրան թեւերի տակից բռնելուոր չընկնի:
Այ տղաէդ ի՞նչ ես արելոր բանտ ես ընկել,- հարցրեց տագնապած Համբարձումը:
Մարդ եմ գցել ավտոյի տակԲայց արդեն պարզ էողջ-առողջ էդիմում էլ չի գրելու, ինձ պայմանական բացկթողնեն արդենհետ կուղարկեն էդտեղդուք չվախենաք հանկարծպատմեք տեսնեմինչ կաո՞նց եք:
Այ տնաշենէդ դու բանտումբա ո՞նց ես խոսում,- մեջ մտավ Կարապետ պապը:
Էստեղ սկայպ կատվել են քսան րոպե, ասել ենխոսա արխայինես էլ ձեզ եմ զանգելդուք չվախենաք:
Տանը քար լռություն տիրեցԾովիկըում դեմքի գույնը միանգամից տեղն եկավբայց դիմագծերը տարօրինակսրվեցինչռեց աչքերը նոթբուքի էկրանինՆույնիսկ փոքրիկ Արայիկըոր մինչ այդ գորգի վրա նստած ինչ-որբան էր պտտեցնում եւ խաղումբարձրացրեց գլուխն ու զարմացած նայեց թախտի վրաբարձերի կողքինհանգրվանած քեռունՎերջինստեսնելով զարմիկի այս հուզիչ ժեստը, չդիմացավ.
Վույ ամանէն ում բալեն ա...

Շավո,- չորացած բերանը մի կերպ բացելով` ասաց Ծովիկը,- մենք էլ ենք բանտո՞ւմ:
Էկրանի վրա Շավոյի դեմքը ստացավ հիմար արտահայտությունիսկ դեմքին սառած ժպիտը կարծես հարցրեց` «Հա ջա՞ն»:
Շավոդու էդպես հանաք մի անիդու մեզ պես հասարակ մարդկանց հունից մի հանիդու էն ասաոր բանտիցբաց են թողելգնացել ես տուն...
Ես ախր բանտում եմ դեռինչի՞ եք խառնվել իրար,- ասաց Շավոն Մոսկվայից:
Վայ,- ճչած Ծովիկն ու հարձակվեց Արայիկի վրանրան գրկելու եւ ամեն կերպ պաշտպանելու համար:

Կարապետ պապը ծերունական չորբայց ամուր ափերում սեղմեց Նազիկ տատի ձեռքըՀամբարձումը, հայացք նետելով սենյակում, սեղանների եւ պահարանների վրա դրված մյուս նոթբուքներին, մոտեցավ աներձագին: Նրա ծանր շնչառությունից նոթբուքի էկրանը քրտնեցլղոզելով Շավոյի պատկերը:
Շավոմենք հիմա բանտո՞ւմ ենք,- հառաչեց Համբարձումը:
Շավոն մի պահ հապաղեցասես մտքում ինչ-որ հաշվարկներ արեցհետո աչքերը փայլեցին այնպեսինչպեսկփայլեին մի շատ դժվար խնդիր բարեհաջող լուծելուց հետո:

Ախր ես ձեզ այն ժամանակ ասում էի,- ասաց նա` իր հերթին մոտեցնելով գլուխը բանտային համակարգչիտեսախցիկին.- այդ գրողի տարած սկայպերը շարժական են:
Քար լռություն:
Հեյգրողը ձեզ տանիդուք պատկերացնո՞ւմ եքԱյդ նոթբուքը դուք կարող եք տանել ուր ուզում եքեւ դա չինշանակիոր ձեզ հետ խոսացողը նույնպես կտեղափոխվիՈւ քանի անգամ եմ ասելգոնե փոքրիկ Նազիկինսովորացրեքոր քեռին չի «գալիս», քեռին «զանգահարում է»:
Հարությունյանները նայում էին նոթբուքի էկրանին:
Ես հիմա Մոսկվայում եմդուք ձեր հերն անիծած գյուղումու դուք չեք կարող լինել բանտումինչպես եւ եսչեմ կարող լինել ձեր տանը:
Բա որտե՞ղ ես դու,- հարցրեց Ծովիկըում համար եղբոր կոպիտ եւ ագրեսիվ տոնը չարագուշակ մի ազդանշանէր հանդիսանում:
Ծովիկի սադրիչ հարցից հետո լռելու հերթը Շավոյինն էրԼռությունն այդ տեւեց մոտ երկու րոպեինչից հետոսթափեցնող շրխկոցով բացվեց դրսի դուռն ու շեմին հայտնվեց կրտսեր Նազիկըում վարդագույնծաղկավոր եւցեխոտ խալաթի տակից երեւում էր նույնքան ցեխոտ մուգ կանաչ սպորտային համազգեստըՑեխոտ էր նաեւաղջկա դեմքըեւ կարելի էր միանշանակորեն պնդելոր ճանապարհին, վազելիս նա հասցրել է բերանքսիվայրընկնել ցեխաջրերի եւ ինչու չէ` նաեւ թրիքի մեջ:
Հորթը եկավ,- ասաց շնչակտուր ու ցեխակոլոլ Նազիկըընկնելով գետնին,- հասե´ք:
Ընտանիքըոր մինչ աղջկա հայտնվելը փորձում էր լուծում տալ Շավոյի շուրջ ստեղծված իրավիճակինասեսհատուկ համաչափություն պահելով` նետվեց դեպի դուռը:
Հեեեեյինձ էլ տարեքինձ էլ տարեք հետներդէս անտեր նոթբուքը վերցրեք հետներդսա շարժվում էգրողըձեզ տանի...
Բայց արդեն ուշ էրՑեխակոլոլ Նազիկըով արդեն չէր փորձում պաշտպանել իր խալաթն ու սպորտայինհամազգեստըիսկ հողաթափ-նապաստակներն էլ նման էին երկու մեծ ցեխագնդերիվերջինը դուրս եկավտնիցչմոռանալով ինչպես հարկն է շրխկացնել դուռը քեռու վրա` վերջինին թողնելով միայնակ անցկացնել իրեն մնացած վերջին րոպեները քրոջ ընտանիքի տան դատարկ պատերի, սենյակով մեկ ցրված նոթբուքների ընկերակցությամբ: Նոթբուքների, որոնցից ամեն մեկը նախատեսված էր կոնկրետ ազգականի հետ շփվելու համար, եւ դատարկ սենյակում իրականում ներկա էին ինքը` Շավոն, Համբարձումի ամերիկաբնակ եղբայրը, Համբարձումի երեւանաբնակ քույրը, Կարապետ պապի զարմիկը, Ծովիկի երկու քույրերը եւ այլք:

Արունով ու լորձերով ողողված գոմումհոգնած եւ ուժասպառ Մանուշակ կովի շուրջ հավաքված էրՀարությունյանների երջանիկ ընտանիքըՀամբարձումըոր պարզապես շողշողում էր ուրախությունից եւհպարտությունիցհայացքը մոտեցրեց նոր հայտնված հորթի աչքերին:
Անուուուշ,- ասաց Համբարձումը:
Գոմումաթարի շերտերի վրա հարմար տեղադրված նոթբուքի էկրանից պսպղացին Հարությունյանենց նործնված հորթի խոշոր ու դատարկ աչքերը:
Մուուու,- ասաց հորթը նոթբուքի դինամիկներից:
Մուուու,- ասաց Մանուշակ կովը Հարությունյանենց գոմից:

Նկարի աղբյուրը` http://ru.tsn.ua/tsikavinki/korova-rekordsmenka-daet-60-litrov-moloka-video.html

No comments:

Post a Comment