Thursday, June 21, 2012

Formicidae


Այդ ծերունուն ես ճանաչում էի:
Հիմա շատ եմ նրա մասին հիշում, շատ եմ փորձում վերականգնել հիշողությանս մեջ մեր զրույցները, փորձում եմ հետ բերել այն ողջ իմաստությունը, որ կարող էի ստանալ նրանից: Նա պատմում էր ինձ զարմանալի պատմություններ, փոխանցում ինձ դարերի շունչը, սակայն ես խուլ էի և կույր: Մինչև պարզ դարձավ նրա գաղտնիքը:
Առանձնապես չի էլ ստացվում մեղադրել ինքս ինձ: Ինչպես կարող էի ես լուրջ ընդունել մի բիձուկի, որը ման էր գալիս ցնցոտիներով, որը լողանում էր անձրևից անձրև և ոչ միշտ էր նրա վրայից անուշաբույր գալիս:
Բիձուկը պատմում էր ինձ հին թագավորների, քաղաքով անցնող քարավանների, խելահեղ գեղեցկություն ունեցող կանանց ու հզորագույն երկրաշարժերի մասին: Պատմում էր այնպես, ասես ինքն էր եղել այդ բոլոր մարդկանց կողքին, նրա աչքերն էին տեսել այդ ամենը:
Երբ սկսեցին ծերունուն սպանել, ես փորձում էի նրան պաշտպանել: Ոչ միայնակ: Հին թաղամասը փրկելու համար հավաքվել էին բազմաթիվ քաղաքացիական ակտիվիստներ: Մենք վանկարկում էինք հին թաղամասի անունը քաղաքապետարանի առջև, փորձում էինք խանգարել բուլդոզերների աշխատանքին: Ծերունին ողջ այդ ընթացքում մռայլ էր: Նա երբեմն անցնում էր ակտիվիստների շարքերով: Նրա հայացքն այդ օրերին չեմ կարող մոռանալ: Նա նայում էր իր վեհության բարձրունքից, նրա աչքերի մեջ դարերի սառնությունն էր: Երբեմն նա առանձնանում էր, նստում առանձին, կիսափլված պատի տակ, ծխում սիգարետն ու նայում ինչ-որ տեղ հեռու: Մարդկանց հետ զրուցելիս նա ասում էր, որ իրեն ուզում են սպանել:
Թաղամասը գտնվում էր քաղաքի կենտրոնում: Ըստ նախագծի նրա փոխարեն պետք է կառուցվեր Down Town` գերժամանակակից կենտրոն` իր հայելիապատ երկնաքերներով: Ակտիվիստները պայքարում էին պատմամշակույթային արժեք ներկայացնող հինավուրց շենքերի պահպանման համար, սակայն պայքարն այդ անհույս էր, քանի որ ամեն ինչ որոշում են մեծ մարդկասնց մեծ փողերն, իսկ հայելիապատ երկնաքերներն ավելի հարմար են փողերի ներդրման համար, քանց սև քարից կառուցված երկու-երեք հարկանի հին շենքերը:
Հերթական ցույցի ժամանակ ես նկատեցի որ ծերունին ինչ-որ բան է ձեռնարկում: Նա աշխույժ էր, նա անընդհատ դես ու դեն էր գնում, ներս ու դուրս էր անում հին բակերից մեկն ու անհանգիստ էր թվում: Ես աննկատ հեռացա ընկերներիցս, ծերունու հետևից մտա հին բակն ու գնացի նրա հետևից: Մի քանի քայլ անց նա ինձ նկատեց:
-Ա, դու ես, դա լավ է, դու կարող ես տեսնել,-ասաց նա:
-Ի՞նչ տեսնեմ,-հարցրեցի ես:
Նա մատը մոտեցրեց շուրթերին` ոչ մեկին չասես: Ես գլխով արեցի:
Նա ծնկի իջավ, ափը դրեց գետնին:
իմա իմ ժողովրդին կտեսնես:
Ես մնացի կանգնած: Ինձ պատել էր վախը: Ես չէի վախենում որևէ վտանգից, ես վախենում էի, թե ծերունին գժվել է:
Քիչ անց համոզվեցի, որ դա այդպես չէ:
Բակի բոլոր անկյուններից սև գծեր երևացին: Դրանք բազմաթիվ էին: Դրանք բարակ թելիկներով մոտենում էին ծերունուն: Դրանք մրջուններ էին:
Ծերունու շուրջ շուտով գետինը սևացավ մրջունների բազմությունից: Նրանք շրջապատել էին բիձուկին, մեծ օղակ կազմել նրա շուրջ:
-Սա մրջունների Կալակի տեսակն է,-բացատրեց ծերունին,-սրանք խոնարհվում են ինձ շատ վաղուց:
Ես մոտեցա: Կարճատեսությունս խանգարում էր տեսնել մրջուններին առանձին-առանձին, բայց չէի էլ խիզախում կռանալ և նայել մոտիկից:
-Հիմա ինձ զոհեր կմատուցեն,-ասաց ծերուկը:
Եվ իրոք, վայրկյաններ անց, ես տեսա, թե ինչպես է օղակի հեռավոր անկյունից ինչ-որ բան շարժվում դեպի կենտրոն: Դա մուկ էր, բայց մուկ էր սատկած, դրան քարշ էին տալիս մրջուները:
-Երբ որ հասանելի եղան հանրագիտարանները, բոլորի մեջ գրվում էր այն մասին, որ մրջունները հասարակական միջատներ են: Իսկ հիմա կարո՞ղ ես ասել, թե ինչպես կարող է հասարակությունն ապրել առանց աստծու:
-Դուք նրանց աստվածն ե՞ք:
-Իհարկե, նայիր ինձ մատուցվաղ զոհին,-ասաց նա:
Մրջունները քարշ էին տվել մկանն արդեն ծերունու մոտ: Նա երկարացրեց ձեռքն ու վերցրեց այն: Ես երկյուղած սպասում էի, թե ինչ կկատարվի հետո, բայց չէի ցանկանում հավատալ աչքերիս: Ծերունին սկսեց ուտել մուկը: Նա կծեց ընդամենը մեկ անգամ, գլխից, կիսեց մկան մարմինը, ծամեց, հետո կուլ տվեց մնացածը: Արունոտ և աղիքոտ մատները սրբեց վարտիքի վրա:
-Մուկը,-ասում էր նա դեռ ծամելով,-մրջունների համար մեծագույն զոհն է: Մոտավորապես նույնն բանն է, երբ հին մարդիկ զոհաբերում էին իրենց աստվածներին հիսուն ցուլ միանգամից: Մրջուների հավատը հզոր է և մեծ: Նրանք հավատում են ինձ, այդ պատճառով էլ ես կամ:
-Ու վաղու՞ց դուք կաք:
-Հազար հարյուր քսանչորս տարի ես ապրում եմ աշխարհի երեսին որպես աստված, դրանից առաջ ապրել եմ քսանմեկ տարի` որպես մարդ:
Նա նայում էր ինձ, և ես նրան հավատում էի: Նա պատմել էր ինձ մոնղելների արշավանքների, Զաքարյան իշխանների, թուրքմենների, թուրքերի ու պարսիկների մասին: Նա պատմել էր այդ ամենն այնպես, ինչպես գրված չէ և ոչ մի դասագրքում:
-Հիմա իմ ժողովրդին հալածում են,-ասաց նա,-իմ ժողովրդին ուզում են ոչնչացնել,: Բուլդոզերը կարող է տակնուվրա անել ողջ իմ ժողովրդին, վերացնել նրան:Եթե չլինեն այս մրջունները, չեմ լինի և ես...
-Ուրեմն պետք է մի բան մտածեք: Աստված եք չէ՞,-ասացի ես` փորձելով հեգնանք ավելացնել խոսքիս: Հեգնանքն ինձ կփրկեր գիտակցությունս չկորցնել և մարսել բիձուկի կերած մուկը:
-Ես արդեն մտածում եմ,-պատասխանեց ծերունին,-հիմա մենակ թող ինձ իմ ժողովրդի հետ: Ես կհամոզեմ նրանց ընդունել ելքը:
Հեռանալիս լսում էի ծերունու խուլ ձայնը, որն ավելի նման էր ինչ-որ վիբրացիայի:



Այդ օրն անցավ լարված: Ներսս տագնապ կար, անհանգստություն կար: Ես հասկանում էի, որ չեմ կարող պատմել տեսածիս մասին: Բայց փորձում էի: Անհաջող: Մի քանի անգամ սկսեցի պատմել, թե ինչպես եմ գնացել ծերունու հետևից, ինչ ենք մենք խոսացել ավերվող թաղամասի բակում, սակայն ապարդյուն: Հենց բացում էի բերանս, անմիջապես ցրվում էի, մոռանում, կակազում և չկապակցված բառեր ասում: Արժանանում էի ընկերներիս ծիծաղին:
Հաջորդ օրը գործի դրեցին բուլդոզերները: Դրանց թրթուրները ճզմում էին ասֆալտն, իսկ հսկա ձեռքերը պատրաստ էին հիմնավոին վերացնել թաղամասը: Մի քանի ակտիվիստներ փորձեցին կենդանի պատնեշ կազմակերպել ընդդեմ բուլդոզերների: Ոստիկանությունը նրանց ցրեց ջրի շիթերով: Իրարանցում սկսվեց: Բոլորը վազում էին, փորձում էին փրկել թաղամասը, փրկել իրենք իրենց ու չընկնել ոստիկանների ձեռքը: Ընդհանուր խառնաշփոթի մեջ լիմուզին հայտնվեց: Ավելի սև քան գիշերվա խավարը` այն անցավ մարդկանց շարքերի միջով և կանգնեց թաղամասի բակերից մեկի առջև: Լիմուզինից իջավ...ծերունին: Նրա հագին սարսափելի թանկարժեք կոստյում էր, նրա կոշիկներն էկզոտիկ կենդանու կաշվից էին, իսկ մաքուր և ձյան պես ճերմակ մազերը հետ էին սանրված: Նրա ձեռքին կեյս կար: Նրա փառավոր տեսքից նույնիսկ ոստիկանությունը զգաստացավ: Իրարանցումը դադարեց: Ծերունին մտավ բակը: Րոպեներ անց վերադարձավ, նստեց լիմուզինն ու հեռացավ: Երբ լիմուզինն անցնում էր իմ կողքով, ես մատներով հարվածեցի լուսամուտի սև ապակուն: Ապակին իջավ: Երևաց ծերունու ուրախ դեմքը:
-Իմ ժողովրդին կտանեմ ինձ հետ,-ասաց նա` ցույց տալով կեյսը:
Ապակին բարձրացավ: Լիմուզինը դուրս եկավ մեծ փողոց և կորավ մեքենաների ընդհանուր հոսքի մեջ:


Անցել է հինգ ամիս: Ես մոռացել էի հում-հում կերած մուկին, աստված-բիձուկին, իսկ ավերված թաղամասի տեղում արդեն փորել են ապագա երկնաքերների հիմքերը: Երեկ ստացա մի ծանրոց:
Ծանրոցում գիրք է:
Այն գրված է թարս տառերով, սակայն միայն հայելին հերիք չէ այն վերծանելու համար: Անհրաժեշտ է հասկանալ նրանում զետեղված բազմաթիվ նշանների իմաստն ու կիրառությունը: Ինչքանով որ հասցրել եմ ուսումնասիրել, այնտեղ խոսվում է յուրահատուկ մոգության մասին: Եթե կատարվեն որոշ ծեսեր և անեծքներհնարավոր է գիտակցություն պարգևել կենդանիների որևէ խմբի ու ստիպել նրանց խոնարհվել:
Գրքից բացի կա փոքրիկ գրառում` «Ընտրիր ում աստվածն ես ուզում լինել»:

P.S.
Ունեցվածքիս վաճառքից ստացված գումարը կհերիքի երկարատև ճանապարհորդության համար դեպի Աֆրիկա: Հետս վերցրել եմ ծերունու ուղարկած գիրքն ու աֆրիկական ֆաունայի մեծ կատալոգը: Եթե չեմ սխալվում, կենդանիների ընտրության հարցում սահմանափակումներ չկան:



P.S.
Homo Sapiens. Կաթնասուն կենդանի: Պրիմատ: Պետք է մտածել:

Monday, June 18, 2012

Տեխնոլյուցիա


2024 թ. Երկիր. Արմինիա. Երևան.
Թանձր ծուխն առաջանում էր քաղաքի վրա արևածագից մի քանի ժամ անց: Միլիոնավոր մեքենաները միաժամանակ լռվում էին բազմակիլոմետրանոց թրաֆիկների մեջ, իսկ նրանց շարժիչներն անդադար դուրս էին նետում ածխածնային միացություններ ու ծանր մետաղներ:
Եվա Բիշարը նայեց լուսամուտից դուրս, շոյեց ինն ամսական փորն ու կրկին զգաց անդիմադրելի սովը: Եվայի ամուսինը սովորել էր վերջին ամիսների կնոջ արտասովոր ախորժակին ու գոստրոնոմիկ նախընտրություններին: Կնոջ հիմնական սնունդը հղիության ընթացքում կազմում էին խնձորը, գազարը,ծովամթերքները, կաղամբը, ոսպն ու տավարի միսը: Մնացած գրեթե ամեն ինչն արհամարում էր: Բժիշկները միայն բարձրացնում էին ուսերն ու ասում, որ վախենալու ոչինչ չկա, հավանաբար օրգանիզմը կարիք է զգում երկաթի, մագնեզիումի, ալյումինիումի, պղնձի, կալցիումի կամ այլ օգտակար նյութերի: Բժիշկն ասում էր, որ դա նորմալ է:
Նախաճաշելուց հետո Եվան բացեց պատուհանները:Նա խորը շունչ քաշեց: Քաղաքի ծանր ու աղտոտված օդը հաճելի էր նրան: Լսվեց ամուսնու ձայնը:
-Եվա՛, փակի՛ր լուսամուտը, կխեղդվես, քեզ չի կարելի ախր:
Եվան չուզենալով, վրա բերեց լուսամուտի փեղկը:
Ամուսինը նստած էր հեռուստացույցի առջև: Հաղորդում էին նորություներ: Խոսում էին Մերձավոր Արևելքի պատերազմների, Ուոլ Սթրիթի և աֆրիկյան ճգնաժամի մասին:
«Հետաքրքիր երևույթ է հետազոտում մեր հատուկ թղթակից Սաշա Կոուլը,-ասում էր հեռուստացույցը,-Տոկիոյում, Մոսկվայում, Պեկինում, Լոնդոնում և Չիկագոյում նկատվում է սննդի որոշ տեսակների հանդեպ պահանջարկի խիստ ավելացում: Հատկապես դա վերաբերվում է կաղամբին և ոսպին: Խանութների վաճառասեղաններից դրանք անհետանում են հաշված ժամերի ընթացքում: Վաճառողների պնդմամբ դրանց հիմնական սպառողները երիտասարդ կանայք են: Ի՞նչ կմտածի այս ամենի մասին գործարար աշխարհը: Հնարավո՞ր է, որ նշված ապրանքների վրա կիրառվեն գնային նոր քաղաքականություններ, հնարավո՞ր է արդյոք բարձրանան դրանց գները: Այս հարցերին կպատասխանի Դունկան Ռահյանը` Առևտրի Միջազային Կոնգրեսից»:
-Քո մասին են խոսում, Եվա,-ասաց ամուսինը:
-Սկսվեց,-ասաց Եվան:
-Ի՞նչ:
-Կարծես թե սկսվում է...
Եվայի ոտքերի արանքից ջուր հոսաց: Կնոջ աչքերի մեջ տագնապ հայտնվեց: Նա երկու ձեռքով ամուր գրկեց փորը:
-Սկսվեց:

3514. Երկիր. Արմինիա. Երևան.
Այդ օրը եղավ ուժեղ արևմտյան քամի: Քամին սկսեց փչել գիշերն ու շարունակվեց ողջ ցերեկը: Քամին ուժեղ էր, նրա արագությունը` կայուն: Վերջին մեկ տարվա ընթացքում քամին արդեն հինգերորդ անգամ էր փչում: Այն պտտեցնում էր քաղաքի վրա կուտակված դեղնամոխրագույն ամպերը, խտացնում դրանք: Քամու ժամանակ լինում էին կայծակներ: Կայծակի էլեկտրական թևերը հարվածում էին քաղաքի շանթարգելներին: Քաղաքը լցվում էր դրանց տնքոցով:Բնակիչները հետ էին քաշվում իրենց բնակարանների խորքերն ու սպասում տարերքի ավարտին: Դեռ մեկ տարի առաջ, երբ Էյվան դուրս եկավ բնակարանից անմիջապես կայծակից հետո, երկնքում նկատեց կապտավուն մի բան, իսկ օդը «վառեց» նրա ներսը:
Էյվան զգույշ բացեց պատշգամբի դուռն ու քայլ արեց: Նայեց երկինք: Տեղ-տեղ երևում էին կապույտ հետքերը: Էյվան չգիտեր, թե ինչ են դրանք, սակայն դրանք նրան քաշում էին, ասես կանչում էին, ու Էյվան շնորհակալ էր դրանց: Նա շոյեց իր կլորիկ փորը: Ներսում զգաց փոքրիկի շարժումները: Էյվան ժպտաց:
-Այս կայծակները վառում են ողջ օդը: Հապա նայիր` անհնար է  շնչելը:
Էյվայի ամուսինը հայտնվեց նրա կողքին ու գրկեց կնոջն ամուր մետաղե ձեռքով:
-Ի՞նչ են կապույտ հետքերը,-հարցրեց Էյվան:
-Ինչ էլ որ լինեն` դրանք դուրս չեն գալիս: Ու ես կհայտնեմ իմ անհանգստությունը քաղաքային խորհրդում: Այսպես ապրել չի լինի:
Էյվան տհաճ մի բան զգաց: Նրա բերանից ճիչ դուրս թռավ, նա ընկավ ամուսնու ձեռքերի մեջ:
-Սկսվեց,-ասաց նա:

2024 թ. Երկիր. Արմինիա. Երևան.
«Շտապ օգնության» մեքենան սլանում էր դեպի հիվանդանոց: Միակ պրոբլեմն այն էր, որ մեքենան սլանում էր ընդամենը քսան կիլոմետր ժամ արագությամբ ու ոչ մի կերպ չեր կարողանում արագանալ: Մեքենաների հոսքը ահռելի էր: Դա նման էր երկար օձի, որ սողում էր փողոցն ի վեր:
-Արա՛գ, արա՛գ:
-Բա՛ց, լուսամուտը բա՛ց,-ասում էր Եվան ամուսնուն:
Բժիշկը բացասական շարժում արեց գլխով:
-Բացե՛ք լուսամուտը,ասում եմ ձեզ,-Եվան արդեն գոռում էր:
Ամուսինը հագավ իր պաշտպանիչ դիմակն ու օգնեց այն դնել նաև կնոջը: Բժիշկները նույնպես փակեցին իրենց դեմքերը դիմակներով: Լուսամուտը բացեցին: Գաղջ օդը լցվեց մեքենայի մեջ: Եվան կարծես հանգստացավ, բայց մի քանի րոպե անց պոկեց դեմքից դիմակն ու խորը շունչ արեց: Բժիշկներն անսպասելիությունից ճչացին: Եվան գիտակցությունը կորցրեց: Անտանելի լարվածությունից և հուզումից գիտակցությունը կորցրեց նաև նրա ամուսինը:Լուսամուտները փակեցին: Մեքենան շարունակեց սողալ-սլանալ դեպի հիվանդանոցի սպիտակ երկնաքերը:
Ճանապարհը տևեց կես ժամ ևս: Նկատելով, որ ազատվել է երթևեկության աջ գիծը, «Շտապ օգնության» մեքենայի վարորդը միացրեց ազդանշաններն ու կարողացավ հասնել հիվանդանոցի մոտ: Նշանց ընդունեց երիտասարդ բժիշկ Սրապյանը: Եվային դրեցին պատգարակի վրա ու տարան: Սրապյանը նրա ամուսնուն ասաց, որ ամեն ինչ լավ կլինի, և հետևեց պատգարակի հետևից: Բժիշկը նյարդային էր: Նրան հանգիստ չէր տալիս լոնդոնաբնակ ընկերոջ զանգն, ով հայտնել էր նրան տարօրինակ մի երևույթի մասին:
«Նրա մաշկը կարծես նորմալ է,-ասել էր Սրապյանի կոլեգան,-բայց ոսկորները...դրանք մետաղական են: Արյան մեջ գերակշռում է սնդիկն, իսկ ֆրանսիումի առկայությունը գանգում ընդհանրապես ոչնչի նման չէ...երեխային մենք կորցրեցինք ծնունդից կես ժամ անց, իսկ մայրը մահացավ քիչ ուշ:»
Եվան ուշքի չէր գալիս: Սրապյանը կարգադրեց անել կեսարյան հատում: Լանցետի սուր շեղբը կտրեց կնոջ փորի մաշկը: Հեռու տանելով որովայնի մկանները` Սրապյանը տեսավ արգանդը: Երեխան պատրաստ էր դուրս գալուն, նա շարժվում էր, նա սպասում էր:
Նորածնի ձայնը մի պահ խլացրեց բոլոր գտնվողներին: Հասակը քառասունչորս սանտիմետր էր, սակայն կշռում էր նա վեց կիլոգրամ: Երեխան ուներ խելացի աչքեր, որոնց մեջ ժամանակ առ ժամանակ կայծեր էին բոցկլտում: Սրապյանը կայծերը վերագրեց սեփական հոգնածությանը: Երեխան դժգոհության նոտաներ արձակեց: Նա անդադար շարժում էր ձեռքերը, նա կապտում էր ու խեղդվում:
Եվան հասցրեց բարձրացնել գլուխը.
-Բացե՛ք լուսամուտը...բացեք:
Սրապյանը շոշափեց երեխայի թաթիկները: Դրանք ամուր էին: Նա վերցրեց լանցետն ու փոքրիկ վերք բացեց երեխայի ոտքին: Արյունը կապտակարմրավուն էր...
«...երեխային մենք կորցրեցինք ծնունդից կես ժամ անց, իսկ մայրը մահացավ քիչ ուշ…»
Սրապյանը վերցրեց պաշտպանիչ դիմակը,հագավ այն, գրկեց երեխային ու դուրս եկավ պատշգամբ: երեխան խորը շունչ քաշեց, մատը դրեց բերանն ու քնեց:
Եվան մահացավ քիչ անց:



3514. Երկիր. Արմինիա. Երևան.
Էյվայի ամուսնու քայլերը հասնում էին չորս մետրի: Նա ուղղակի թռչում էր: Ադամանդիում մետաղի բիոսինթեզի արդյունքում առաջացած հոդերը չափազանց ճկուն էին ու զորեղ, դրանք բժշկի մոտ էին հասցնում ապագա երջանիկ հորը: Կապույտ լաքաներն ավելի ու ավելի պայծառ էին դառնում դեղնամոխրագույն երկնակամարում: Վերջին քամին լավ բաներ չէր հուշում:
Հասնելով բժշկի շենքին` Էյվայի ամուսինը ցատկեց ու հայտնվեց միանգամից հինգերորդ հարկի պատշգամբում:
-Բժի՛շկ, Էյվան ծննդաբերում է, բժի՛շկ:
Բժիշկն, ով այդ ժամանակ զբաղված էր սեփական այրան լիցքավորմամբ, մի կողմ դրեց լիցքավորող սարքը, փակեց ձեռքին բացված փոքրիկ անցքը, վերցրեց գործիքներն ու երկուսով շտապեցին Էյվայի մոտ:
Բժիշկը սովորություն ուներ հագեցնել իր արյունը ստատիկ էլեկտրոէներգիայով: Դա ակտիվացնում էր ուղեղի էլեկտրոքիմիական ռեակցիաներն ու առույգացնում ողջ մարմինը: Բժիշկն ավելի արագ էր վազում քան ապագա հայրիկը: Միայն մի պահ բժիշկը կանգ առավ, երբ նկատեց, որ ճանապարհից քիչ հեռու, սև յուղով հագեցված գետնի վրա կանաչ մի բան է հայտնվել:
-Բժի՛շկ,-հասցրեց հարցնել Էյվայի ամուսինը,-ի՞նչ են նշանակում կապույտ լաքաները:
Բժիշկը լռեց, միայն ավելի արագացրեց վազքը:
Էյվան պառկած էր հատակին: Նրա երկար մարմինը ձգվել էր ողջ սենյակով մեկ: Բժիշկը մոտեցավ, Էյվան հայացքով նշան արեց` պատրաստ եմ:
Բժշկի ձեռքում հայտնվեց տիտանե սկավառակը: Այն սկսեց պտտվել մոտավորապես լույսի արագությամբ: Բժիշկը մոտեցրեց «սղոցը» կնոջ կլորիկ ու փքված որովայնին: Տիտանե սկավառակը հանգիստ կտրեց ալյումինե բարակ թիթեղը: Հոսեց բիոսնդիկը: Երկաթյա նանոթելիկներով հագեցված մկանները հետ քաշվեցին: Երևաց արգանդի ալյումինե գերբարակ թաղանթը: Բժիշկը փորձեց շատ զգույշ հանել պտուղը, բայց նրա մետաղական եղունգը փոքրիկ կտրվածք թողեց երեխայի ձեռքին: Արյունը կարմիր հոսեց: Բժիշկը հուզվեց: Ֆրանսիում գերանկայում մետաղի վերափոխումները նրա գանգում հասան կրիտիկական հաճախականության: Աչքերի մեջ բոցեր հայտնվեցին: Նա սկսեց դողալ: Երեխան նույնպես: Նա փորձում էր շնչել, բայց շատ դժվար էր ստացվում: Քամու հետ մնացած, ուշացած մի պոչ հանկարծ խաղաց լուսամուտի մոտ: Դրսից ներս մտավ կայծակի թեթև այրող օդը...երեխան լցրեց թոքերն ու գոռաց:

Monday, June 11, 2012

Շիմենցի հայելին


Գրառում պրոֆեսսորի «Այցելուների Մատյանում». 17-րդ էջ:
«Մեկ շաբաթ առաջ, երբ պառկած էի պրոֆեսսոր Շիմենցի աշխատասենյակում, խիստ կասկածում էի, որ հնարավոր է երբևէ ինչ-որ բան սկսեմ: Իսկ այս նախադասությունն արդեն սկսեցի: Ես արդեն սկսել եմ ձկներ պահել և լվացվել: Հագուստս եմ արդուկում: Ես սկել եմ արդուկել հագուստս: Ու փառք պրոֆեսսոր Շիմենցին: Նա կազմակերպեց իմ հանդիպումը: Ես շնորհակալ եմ: Ես շնորհակալ եմ, որ հանդիպել եմ Վախի հետ: Այժմ ես լիարժեք եմ, ես ժպտում եմ, ես նայում եմ երկնքին, ես նայում եմ մարդկանց, ես սիրում եմ նրանց: Հավատացեք, չկա այս աշխարհում վախենալու և ոչ մի բան, քանի որ վախենալու բաներն այս աշխարհում չեն: Շնորհակալություն պրոֆեսսոր Շիմենցին, որ բացեց իմ աչքերը: 2008.03.21.»

Հատված պրոֆեսսորի հեռուստահարցաձրույցից. 2001.09.14.
Լրագրող. Պարոն Շիմեց,վերջին շրջանում ավելի ու ավելի է արծարծվում ձեր անունը...
Պրոֆեսսոր. Ասացեք ինձ պրոֆեսսոր:
Լրագրող. Ներողություն, հարգարժան պրոֆեսսոր, այնուամենայնիվ, ինչպե՞ս կմեկնաբանեք այն բոլոր ասեկոսեները, որոնք պտտվում են ձեր անվան շուրջ:
Պրոֆեսսոր. Դրանք ճիշտ են: Բացառությամբ թերևս փղերի: Կենդանիներից միայն շների վրա ենք փորձարկել իմ Մեթոդը: Այո, Մեթոդը:
Լրագրող. Ես լսել եմ փղերի մասին, ասում էին, թե դրանք փորձերից հետո չեն կարողանում ուշքի գալ: Իսկ ինչպե՞ս են փորձին արձագանքում շները:
Պրոֆեսսոր. Վատ: Տասը փորձարկվող շներից չորսը կատաղեցին: Դրանց մենք ոչնչացրեցինք: Երկուսի մոտ վարքագծի փոփոխություններ չեղան: Եվս երկուսը սատկեցին փորձից երկու օր հետո, իսկ մյուս վեց շները փոխակերպվեցին լիալուսնի ժամանակ:
Լրագրող. Փոխակերպվեցին ինչի?
Պրոֆեսսոր. Բնության մեջ ես չեմ հանդիպել այդպիսի էակներին: Դա ինչ-որ միջանկյալ վիճակ է բորենու և գայլի միջև…
Լրագրող. Իսկ ինչ եղան դրանք հետո?
Պրոֆեսսոր. Փախան: Հենց առաջին լիալուսնի ժամանակ էլ փախան: Դրանք երևի քաղաքամերձ անտառներում են: Իմ պարտքն եմ համարում զգուշացնել, որ մյուս լիալուսնի ժամանակ դրանք կհայտնվեն քաղաքում ու, ամենայն հավանականությամբ, մի քանի հոգու կլափեն:
Լրագրող. Ախ, պրոֆեսսոր, մի վախեցրեք մեզ:Այսօր առավոտյան Պրոտեկտոր Մոգը հայտարարել է, որ լրացուցիչ պաշտպանիչ օղակ կմիացնի քաղաքի շուրջ: Դրանով վտանգը կչեզոքացվի: Դուք ավելի լավ է պատմեք այն փորձերի մասին, որոնք կատարվել են մարդկանց վրա:
Պրոֆեսսոր. Դրանք հիանալի են անցել: Ավելի լավ ուղղակի անկարելի է պատկերացնել:



Գրառում պրոֆեսսորի «Այցելուների Մատյանում» 784-րդ էջ:
«Ես տեսել եմ, թե ինչպես է գիշատիչ ոգի Սադանը խժռում Մոգ Սվատայի բանակը, ու հիմա կարող եմ ասել, որ  նույնիսկ այդ դեպքերն իմ հիշողություններում կունենան երկրորդական դեր: Պրոֆեսսոր  Շիմենցի սրվակները, դրանցում պահվող հեղուկները, ներարկիչների սուր ասեղները, աշխատասենյակի մոխրագույն պատերն ու ասեղի սուր ծակոցները գալիս են երազներումս, և ես վեր եմ թռչում տեղիցս` սառը քրտինքով պատված: Այդ երազներում ես զգում եմ դատարկության շունչը, զգում կատարելությանս մնացորդներն ու, չնայած սարսափիս, լիցքավորվում եմ գերբնական ուժով ու հիմնովին թարմանում: Հայտնում եմ խորին շնորհակալությունս պրոֆեսսոր Շիմենցին, որ բացել է ինձ համար կատարելության դռները: 2009.12. 07:»


Հատված  պրոֆեսսորի Վերին Դռան Մոգերի Ակադեմիայում արտասանած ելույթից.
 2002. 09.09.

«…պատկերացրեք, որ բոլոր դռները փակ են: Պատկերացրեք, որ ձեզ նետել եմ մի մութ սենյակ: Ոչ մի լույսի աղբյուր չկա, ոչ մի ձայն չի լսվում, ու դուք ոչ մի բան չեք զգում: Այնտեղ միայն դուք եք: Դուք, ձեր անձն ու ձեր Եսը: Դուք փորձում եք շարժվել, փորձում շոշափել ինքներդ ձեզ, սակայն չեք կարողանում, քանի որ դուք չկաք: Դուք չկաք, քանի որ ձեր էությունը, ձեր անձը նրծծվել է խավարի մեջ և անբաժան դարձել նրանցից: Դուք կորցրել եք ձեզ: Ու միայն այդ պահին եք զգում դռների փակ լինելը, լուսամուտների բացակայությունն ու դատարկությունը: Դուք անհանգստանում եք, փորձում եք որևէ բան ձեռնարկել, բայց ապարդյուն` ՈՉԻՆՉ ՉԿԱ:
Այն պահին, երբ ձեր լարվածությունը հասնում է գագաթնակետին, երբ փախուստի ու փրկության գայթակղիչ միտքը տիրում է ձեր գիտակցությանը, սկսվում է անկումը: Կամային հատկությունները վերանում են: Մի ակնթարթ ևս…բացվում է դուռը… Դուք հանդիպում եք մեկին, ումից փախչել եք ձեր ողջ կյանքի ընթացքում;»

Գրառում պրոֆեսսորի «Մատյանում» 1231-րդ էջ:

«Այժմ ես շատ եմ լինում մարդկանց մեջ: Ես ուսումնսիրում եմ նրանց: Ես նայում եմ նրանց վերևից, քանի որ ունեմ այդ իրավունքը: Մարդիկ ինձ համար հիմարիկ էակներ են, ովքեր պատկերացում չունեն նույնիսկ, թե ով են, ինչպիսինն են: Նրանցից մի քանիսը պնդում են, թե նման են իրենց «աստծուն»: Ասում են, թե այդ «աստվածը» ստեղծել է իրենց իր կերպարով: Ինձ մնում է միայն ժպտալ: Հիմարներ:
Ծննդյանս տոնը նշում եմ օգոստոսի երկուսին: Հենց այդ օրն եմ այցելել պրոֆեսսոր Շիմենցին: Այդ օրն եմ ես ծնվել: Շնորհակալություն քեզ, Հայր իմ: 2010. 04. 11:»


Հատված պրոֆեսսորի հարցազրույցից «Ֆանտոմ» ամսագրում. 2003. 09. 03.

Լրագրող. Պարոն Շիմենց, ձեր Մեթոդի քննարկումների ժամանակ շատ հաճախ հնչում է «հայելի» բառը: Ինչպե՞ս կմեկնաբանեք դա:
Պրոֆեսսոր. Նախ, խնդրում եմ, անվանել ինձ պրոֆեսսոր: Իսկ ինչ վերաբերվում է հայելիներին` չկա այնպիսի մի հայելի, որը տա մարդու լիակատար վերարտադրությունը: Միայն պատկերը` այն էլ մասամբ աղավաղված: Ոչ ձայնը, ոչ հոտը, ոչ մարմնի խտությունն ու կարծրությունը չեն հաղորդվում հայելիների միջոցով: Իմ հաջողությունը կայանում է նրանում, որ ես հրաժարվեցի հայելուց` որպես արտաքին օգտագործման գիրծիք և ստեղծեցի իմ Մեթոդը:
Լրագրող. Էվերեստի գագաթ հեռանալուց հետո մեծն Մոգ Ռիխարդն ասում էր, որ դուք փորձերի ժամանակ օգտագործում եք թմրանյութեր:
Պրոֆեսսոր. Մոգ Ռիխարդն այցելել է ինձ, ես բացատրել եմ իմ մեթոդի բնույթը, ինչից հետո, Մոգի թույլտվությամբ, փորձարկել եմ այն նրա վրա: Ռիխարդը խոստովանել է Մեթոդի զորությունը, հետո ցանկություն հայտնել առանձնանալ Բարձրագույն տաճարում` Էվրեստի վրա: Ես դա միայն ողջունում եմ:
Լրագրող. Հարգարժան Պրոֆեսսոր, արդեն մի քանի տարի է, մարդկանց տանջում է հարցը` ի՞նչ եք դուք ներարկում ձեր այցելուներին:
Պրոֆեսսոր. Ես փակում եմ նրանց բոլոր դռները, որպեսզի նրանք բացեն միակ` ճշմարիտ դարպասը:
Լրագրող. Ի՞նչ կասեք Մոխրագույն Շների կողմից սպառնացող վտանգի և ձեր հասցեին հնչող մեղադրանքների վերաբերյալ:
Պրոֆեսսոր. Ես չգիտեմ, թե ինչեր են տեսել Մեթոդն անցած շները…ամեն դեպքում ես կցանկանայի, որ դրանց փոխարեն լինեին փղեր: Փորձերից հետո շները փոխակերպվել են, վերածվել իսկական հրեշների: Սրտանց ցանկանում եմ հավատալ, որ Պրոտեկտոր Մոգը հիմնովին կվերացնի դրանց: Հուսով եմ, որ վտանգ այլևս չի լինի: Մեղադրանքների մասին`դրանք անհիմն են: Ես զգուշացրել էի շների հնարավոր հարձակումների մասին:


Գրառում պրոֆեսսորի «Այցելուների Մատյանում» 25487-րդ էջ:

«Ես սարսափելի էի: Երբ բացվեցին դարպասները, ես ի հայտ եկա խավարի մշուշի մեջից: Ես ունեի այլանդակված դեմք: Այն ծածկված էր սպիերով, կնճիռներով ու վերքերով: Աչքերս սև էին, և նրանց մեջ առկայծում էր միայն ատելությունն ու կատաղությունը: Ես նայում էի սեփական աչքերիս մեջ: Դրանք կանչում էին ինձ: Ես մոտեցա: Ինքս ինձ գրկեցի ու սկսեցի լացել: Ես մի պահ խղճացի ինձ: Ես երիտասարդ եմ և առողջ: Այդպես կարծում էի: Բաց այժմ ես հիվանդ էի ու պղծված: Ես գրկեցի ինձ: Սառը ձեռքերն ամուր բռնեցին ինձ: Խոնավ շնչառություն զգացի պարանոցիս վրա: Սեփական նեխած ատամներս խրվեցին երակներիս մեջ: Ես սկսեցի խմել արյունս...
Պրոֆեսսոր Շիմենցն ինձ չեր զգուշացրել նման և ոչ մի բանի մասին, բայց ես հիմա շնորհակալ եմ նրան: Այդ հանդիպումից հետո միայն ես հասկացցա, թե ով եմ: Ես զգում եմ այն ուժը, որ ստացել եմ այդ ճանաչողությունից, իմացությունից: Շնորհակալություն քեզ, պրոֆեսսոր: 2011.07.24:»


Հատված պրոֆեսսորի հոդվածից` տպագրված «Մոգ» օրաթերթում, 2004.05.13:

«... խոսքը գնում է մարդկային էության մասին: Մոգերը հասկանում են իրերի էությունը, բնական գործընթացների էությունը, սակայն տակավին գաղտնիք է մնում հենց մարդու ով լինելը: Իմ Մեթոդը կոչված է տալու այդ իմացությունը: Ես չեմ ժխտում, որ Մեթոդը կարող է դաժան թվալ: Բայց ես չեմ էլ կարծում, թե այդպիսի ճանաչողությունը կարող է հեշտ տրվել:
Ես գտել եմ մարդկային գիտակցության երկու շերտերի միջև հանդիպում կազմակերպելու դեռևս միակ ձևը: Երբ էմբրիոնը արգանդում է, երբ դեռ ոչ մի կոնտակտ չի ունեցել արտաքին աշխարհի հետ, նա ըստ էության կատարյալ է: Ես կարծում եմ, որ սաղմնային էմբրիոնային վիճակի վերջին ամիսներին մարդն արդեն ունենում է գիտակցություն, որն անկախ է ամեն ինչից և զարգանում է յուրովի, առանձին ճանապարհով: Լույս աշխարհ գալուց հետո մարդը սկսում է շփվել արտաքին բազում գործոնների հետ: Դա բերում է որոշակի դեգրադացման, որի արդյունքում էմբրիոնի նախնական գիտակցությունն իր տեղը զիջում է մարդու`արտաքին աշխարհի ընկալմանը: Մեր գիտակցությունն ընդամենը մեր արձագանքն է մեզ շրջապատող աշխարհին:
Մեթոդը կատարել է իր առջև դրված խնդիրը: Այն Կազմակերպել է այդ երկու գիտակցությունների հանդիպումը:
Իմ աշխատասենյակում հիմա փորձարկման է պատրաստվում հարգարժան մի պարոն: Նրա համար արդեն պատրաստված են հինգ ներարկիչները: Հինգ, որովհետև այդքանն են մեր զգայարանները: Ես անջատում եմ մարդկանց տեսողությունը, լսողությունը, շոշափուկները, հոտառությունը և համային ռեցեպտորները: Դրանք են մարդկային մեր գիտակցության հինգ դռները: Ես փակում եմ դրանք: Մարդն ընկղմվում է բացարձակ խավարի մեջ...և հանդիպում է ինքն իրեն:»


Պրոտեկտոր Մոգի զեկույցից: Մոգական Գործերի Նախարարություն: 2012.10.24:

«...այժմ ես պահանջում եմ պրոֆեսսորին անհապաղ ձերբակալել ու Մոգական Տրիբունալին հանձնել: Տասնմեկ տարի անընդմեջ նա շարունակում է մարդկանց ընդունել և ինչ-որ փորձեր կատարել իր «Մեթոդով»: Դեռևս տասնմեկ տարի առաջ ես ստիպված եղա զգալի էներգետիկական ուժեր կուտակել քաղաքի ողջ շրջագծով` որպեսզի պաշտպանեմ քաղաքացիներին Մոխրագույն շների հարձակումներից, սակայն այդ անիծյալ արարածները միևնույնն է հայտնվքում են քաղաքի ներսում և հարձակումներ իրականացնում մարդկանց վրա: Ես չգիտեմ, թե ինչ վկայություններ ունի պրոֆեսսորը, ինչեր են գրում նրա այցելուները Մեթոդի դրական ազդեցության մասին, բայց ես երդվում եմ, որ այս ամենին վերջ կդրվի հենց այս գիշեր:
Երեկ ես ականատես եղա մի փոխակերպման, որը հիշելիս չեմ դադարում փշաքաղվել, ու թող իմ յոթ զույգ թևերով հրաշունչ անեծքը տապալվի պրոֆեսսորի գլխին: Երեկ` այդ ամենը տեսնելուց հետո, ես վերադարձա առանձնատունս, նայեցի քաղաքի շուրջ իմ կողմից դրված պաշտպանական օղակի խրոնիկային ու չգտա խզման ոչ մի կետ: Ու հիմա թույլ եմ տալիս ինձ չկասկածել` վերջին շրջանում քաղաքում հայտնված մոխրագույն շները պրոֆեսսորի փոխակերպված այցելուներն են:»


Հատված պրոֆեսսորի «Վերջին խոսքից»: 2012.11.04:


«
Ես մեղավոր չեմ, գրողը ձեզ տանի, որ ոմանք փոխակերպվում են շան: Ես մեղավոր չեմ:
Այո, դուք ինձ մահապատժի կենթարկեք, բայց մի մոռացեք երբեք իմ մեթոդը: Մի մոռացեք նրա նշանակությունը, օգտագործեք այն: Ընտրեք մարդկանց, որոնց կենթարկեք Մեթոդին, որպեսզի զերծ մնաք իմ ճակատագրից: Ես ընդունում էի բոլորին անխտիր, ես բացում էի նրանց առջև դարպասները, բայց ես չգիտեի, որ կան այդպիսի շներ, չգիտեի, որ կան մարդիկ, որոնք շուն պետք է լինեին ծնունդով:
Ես մեղավոր չեմ:»









11,06,2012

ԿՐԻԶԻՍ



-Գնա՛ առաջ,-ասում է Սևը շշուկով: Նրա ձայնը ցածր է, մի քիչ խռպոտ: Շշուկը նման իրավիճակներում ավելորդ ռոմանտիզմ է, սակայն վտանգ կա պարեկային ծառայության կողմից նկատված լինելու:
-Գնա՛ առաջ,-կրկնում է Սևն ու ձեռքով նշան անում,-ԱՌԱ՛Ջ:
Լոլան շարժում է ոտքերը: Նրա բաց գույնի մազերը արտացոլում են լուսնի լույսը: Նեղ մանուշակագույն կոմբինիզոնն աննկատելի է դարձնում նրա չքնաղ մարմինը գիշերվա խավարում: Լոլայի կոշիկները բարձր պլատֆորմայի վրա են: Սևը մտածում է, որ Լոլան անհույս շիկահեր է. Ինչպե՞ս կարելի է գործի գնալ բարձր կոշիկներով: Լոլան, սակայն, համոզված է, որ միշտ պետք է սեքսուալ ու կանացի լինել:
-Հիմա շատ զգույշ,-շշնջում է Սևը,-շատ զգույշ, առանց իրանդ շարժելու մի քիչ աջ դարձի՛ր:
Լոլան պահում է շնչառությունը: Մանուշակագույն կոմբինիզոնի տակ նա զգում է քրտինքի սառը կաթիլները: Սրտի զարկերը հասնում են հարյուր հիսունի, նա փոքրիկ քայլ է անում դեպի աջ:
-Հիմա շատ դանդաղ,-ասում է Սևը,-առա՛ջ: Նրա ցածր խռպոտ ձայնը պարուրում է Լոլային, ուժ տալիս նրան չդողալու: Լոլան քայլում է: Երկու-երեք քայլ հետո նրա մազերը ցցվում են: Նույնիսկ կոմբինիզոնի տակ ցցվում են ձեռքերի աղվամազերը:
-Կանգնի՛ր,-մռնչում է Սևը:
Լոլան մեխվում է:

*** 
Քսանչորս տարի առաջ Կարեն Ռուբենի Վարդանյանը ` ծնված 1997 թվականի նոյեմբերի քսանյոթին, ք. Զեյթունում, ընթանում էր Սևան-Ավան մայրուղով իր BMW 525 մակնիշի մեքենայով: Նա հասնում է Ավան, անցնում քաղաքի լայն փողոցներով, դուրս գալիս Ավան-Երևան ճեպուղի, զարգացնում 130 կմ\ժ արագություն, հատում Երևանի սահմանը, մտնում Աբովյանի պուրակ, թեքվում դեպի Տերյան փողոց ու կանգ առնում: Նա զարմացած նայում է մեքենայի բորտ-համակարգչին: Բոլոր ցուցիչները ցույց են տալիս, որ մեքենան շարժվում է 60 կմ\ժ արագությամբ, սակայն նա կարող է երդվել բոլոր հայտնի ու անհայտ սրբերով, որ մեքենան մեկ սանտիմետր անգամ չի շարժվում առաջ: Նա սեղմում է գազի ոտնակը: Շարժիչն ավելացնում է պտույտները, իսկ վիրտուալ ձիերը գործադրում են իրենց բոլոր ուժերն ուանհույս: Կարեն Ռուբենի Վարդանյանը նայում է վառելիքի ցուցիչին: Տեղում կանգնած ժամանակ ծախսվել է արդեն մեկ լիտր վառելիք, սակայն մեքենան նույնիսկ միլիմետր էլ չի գնացել առաջ:
Կարեն վարդանյանը դուրս է գալիս մեքենայից: Օդի լարվածությունը հաճելիորեն շոյում է նրա մաշկը: Տարօրինակ ճտճտոց է լսվում:
Մեկ` զգում է խանձվածքի հոտ:
Երկու`ուզում է կռանալ` մեքենայի անիվներն ուսումնասիրելու:
Երեք` նրա աչքերը կուրանում են վայրկյանի հարուրերորդականի ընթացքում, ականջաթաղանթները պայթում են գրեթե միաժամանակ, սիրտը կծկվում է շատ ավելի պինդ, քան սովորաբար, քիմքին ածխային համ է առնում:
Չորս` պայթում է Կարեն Ռուբենի Վարդանյանի գլուխն, իսկ հետո հրկիզվում է մնացած մարմինը:
Նրա մեքենան կանգնած վայրից` «Էքոնոմիք» բանկի դիմացից, կարողանում են դուրս հանել միայն երեք ամիս անց` երկարատև բանակցություններից հետո: Տասնյակ տարիներ անց  «Եղբայր Ապստամբների Կազմակերպությունը» կնշի Կարեն Ռուբենի Վարդանյանի մահվան տարելիցը` որպես պարենային ճգնաժամի և էլեկտրական վահանների զոհերի օր: Կարեն Ռուբենի Վարդանյանն առաջինն էր, ով զոհվել էր վահաններից:


*** 
-Էսպես որ գնա, սաղ քաղաքը կպատեն իրենց վահաններով,-ասում է Սևը Լոլային, երբ նրանք արդեն շրջանցել էին նորահայտ վահանը:
Լոլան վառեց սիգարետը:
-Էսoր կմտնենք հենց առաջին պահեստը, կլցնենք էս մեշոկներն ու կթռնենք:
-Ահա,-ասում է իր ցածր ձայնով Սևը,-կգնանք Դուրս:
-Դուրս,-կրկնում է Լոլան` երանությունը դեմքին:
-Ժպիտդ նման է իմ երազանքին,-ասում է Սևը:
Լոլան խորը քաշում է սիգարետը:
-Գլու՛խդ,-շշնջում է Սևը:
Լոլան կռանում է: Սևը մեկնում է իր լայն անձրևանոցի փեշերը Լոլայի վրա: Նրանցից չորս մետր հեռավորությամբ անցնում է պարեկային ծառայության մեքենան:
-Պետք է գնալ Դուրս,-ասում է Լոլան անձրևանոցի տակից:
Պարեկայինների անցնելուց հետո սպասում են ևս քսան րոպե: Լոլան հասցնում է մեկ անգամ էլ ծխել: Նա սիգարետները չի խնայում` շուտով կմտնեն պահեստ, ամեն ինչից կլինի ուզածիդ չափ: Սևը հանում է գրպանից շոկոլադե բատոնն ու կիսում: Լոլան ծամում է այն ախորժակով, բաց բերանով: Շոկոլադի փոքրիկ հետքը մնում է նրա շուրթերի վրա:
-Գնացինք,-ասում է Սևը:
-Գնացինք,-ասում է Լոլան:
Սևը գրկում է Լոլային և համբուրում: Շոկոլադի փոքրիկ լաքան քաղցրացնում է Սևի համբույրը:
Նրանց ճանապարհը տևեց ժամ և կես: Սևի անձրևանոցի փեշը մեկ անգամ գրեթե դիպչեց վահանին, բայց հասցրեց ընդամենը սևանալ: Բոց չառաջացավ: Նրանք արդեն մոտենում էին Քաղաքին: Հեռվում երևում էին բանկերի անմար լույսերը:
Քաղաքի պաշտպանության վերջին օղակն էր: Վահանների խտությունը կրիտիկական էր: Տաս մետր քառակուսու վրա կարող էին կենտրոնացված տասներկու այդպիսի վահաններ: Հպումը նրանցից յուրաքանչյուրի հետ ողբերգական կլիներ:
Իսկ առջևում բանկերի անմար լույսերն էին և պահեստները...

***
Գնումները կատարվում էին սկզբնական մատակարարներից: Սկզբում գնեցին ողջ ցորենը, մնացած հացահատիկները, կարտոֆիլը, բանջարեղենի և մրգի բոլոր պաշարները: Կատարվեց մսամթերքի այնպիսի խոշոր պատվեր, որ ֆերմաները ստիպված եղան գլխատել բոլոր անասուններին: Ողջ միսը գնվեց:
 Երկրի բոլոր պահեստներից գնվեցին պահածոները, փաթեթավորված սննդի բոլոր տեսակները, սառեցված միսը, պատրաստի քաղցրավենիքներն ու նույնսիկ դիետիկ չոր հացերը: Գնված սննդամթերքը պահեստավորեցին Քաղաքի շտեմարաններում: Ամբողջ շենքեր, բարձրահարկ շենքեր վերածվեցին ընդարձակ պահեստների, որտեղ համարակալված և ապահով տեղավորվեց այս ողջ պրովիզիան:
Գլխավոր բանկը հայտարարեց Մթերային Համընդհանուր Մենաշնորհ: Քաղաքը փակվեց էկեկտրական վահաններով:
«Սպասվում են բնական կատակլիզմներ և տնտեսական ճգնաժամներ: Մենք միայն փորձում ենք գոյատևել և գոյատևելու հնարավորություն տալ միմիայն ուժեղներին»,-հայտարարեց Կենտրոնական Բանկի ներկայացուցիչը:

***
Վահանները բարձր էլեկտրական լարում ունեցող դաշտեր են: Աչքի համար դրանք անտեսանելի են: Նրանք որևէ կերպ ֆիքսված չեն, դրանք անընդհատ փոխում են իրենց վայրը` ասես լողալով օդի մեջ: Բացի վահաններից բանկերը պաշտպանվում են նաև պարեկային ծառայությամբ: Դրա մեքենաներն անընդհատ շրջում են քաղաքի շուրջ` հայտնաբերելով և ոչնչացնելով ամենքին, ով ցանկանում է ներխուժել քաղաքի սահմաններից ներս և ուտելու բան գտնել:
-Ձուկ շատ վերցրու՛,-ասաց Սևը:
Նա ինքն արդեն լցրել էր իր պայուսակը զանազան պահածոներով:
-Պետք է վիսկի գտնել,-ասաց Լոլոն,-կամ գոնե գինի:
-Գինի, վիսկի, օղին էլ չի խանգարի,- ասաց Սևը,-էսքան պաշարով կկարողանանք մոտ երկու ամիս շարժվել: Դուրս կգանք սահմաններից, իսկ էնտեղ հնարավոր է...
-Ի՞նչ է հնարավոր:
-Հնարավոր է, որ ուրիշ կերպ լինի Դրսում: Ամեն ինչ ուրիշ կերպ լինի:
-Լա՞վ:
-Ես հույս ունեմ:
Պահեստը լուսավորված չէր: Այն կարծես քնած հսկա լիներ: Նա կերել էր այդ ողջ ուտելիքն ու խորը քուն մտել: Սևն ու Լոլան նրա որովայնում էին: Սևն իր ձեռքերում պահում էր մոմը: Մոմի լույսի տակ Լալան ընտրում էր սննդի տարրաները: Վահանները մնացել էին պահեստից դուրս: Վերադառնալու համար դեռ պետք է անցնեին նրանց կողքով, չնկատվեին պահեկային ծառայության կողմից ու հետո էլ հանդգնություն ունենային չկիսելու ավարը մնացած սովյալների հետ: Նրանք որոշել էին գնալ Դուրս:
Երբ պայուսակներն արդեն լիքն էին, Սևն ասաց, որ հետ գնալու ժամանակն է: Նա մեծ կում արեց գինու շշից, փոխանցեց այն Լոլային:
-Խմածին վահանները չեն խփում,-ասաց Լոլան ու ինքն էլ կում արեց: Սևը դառը ժպտաց:
-Չեն խփում,-հաստատեց նա:

***
Պարենային ճգնաժամի առաջին տարիներն անցան խռովահույժ իրադարձությունների երկար և արունոտ շղթայով: Ամենուր ապստամբություններ էին, ամենուր բողոքի ցույցեր էին և փորերը փքված սովամահ երեխաներ: Մի քանի տարի անց իրավիճակը հանդարտվեց, կայունացավ: Այժմ ապրում էր միայն նա, ով կկարողանար սեփական շնորհքով ուտելիք վաստակել: Ոմանք զբաղվում էին հաննիբալիզմով, ոմանք անցել էին խոտակերության, ոմանք էլ սողոսկում էին քաղաք և փորձում որևէ բանով լցնել ստամոքսները:
Սևն ամենահաջողակն էր բոլոր նրանցից, ում հաջողվել էր անցնել վահանների պատնեշն ու հայտնվել քաղաքում: Երկու-երեք ամսվա մեջ նա ընդամենը մեկ անգամ էր գնում «որսի», սակայն նա ողջ էր, իսկ նրա նման շատ-շատերը բարձր լարման զոհն  էին դարձել և պարզապես վերացել:
Սևը ծնվել էր ճգնաժամից առաջ: Ոչ ոք չգիտեր, որ իր առաջին  սողոսկման ժամանակ, նա խիզախություն էր ունեցել դուրս գալ պահեստներից, անցնել քաղաքի փողոցներով գլուխը վեր պահած, հասնել մոտակա բանկի մոտ և միզել հենց բանկի մուտքի դիմաց: Լավ է, որ այդ ամենը եղել էր գիշերը, քաղաքի բնակիչների աչքից հեռու:
Սևն առաջին անգամ էր գնում Լոլայի հետ: Սևին դուր էր գալիս Լալայի կազմվածքը, նրա շեկ մազերը, կապույտ աչքերն ու վարդագույն շուրթերը: Իսկական ծիածան էր Լոլան: Նա կանցներ Լոլայի հետ ողջ ճանապարհը, և նրանք կհայտնվեին Դրսում: Սևը լսել էր, որ դրսում հաղթահարվում է պարենային ճգնաժամն ու լսել էր ինչ-որ «Ապստամբ Եղբայրների Կազմակերպության» մասին:
***
-Զգույշ,-ասում է Սևը: Լոլան քարանում է:
-Չե՞ս զգում ճտճտոցը, մի քանի միլիմետր էլ, ու քեզանից մի բուռ մոխիր մնա:
-Չեմ շարժվում,-ասում է Լոլան:
-Մարդկանց մեծ մասը վարի է գնում հենց վերադարձի ճանապարհին: Արդեն վստահ ես քեզ զգում, արդեն հզոր ես ու կուշտ: Ի՞նչ է, միթե էդքան հեշտ է կորցնել զգոնությունը:
-Կներես, Սև:
-Հիմա կես քայլ ձախ արա՛, այդպես, հիմա հետ, ապրես, արի մոտս:
Սևը գրկում է Լոլային: Նա կորցրել է իր հինգ ամենամտերիմ ընկերներին վահանների արանքներում: Նա չէր ուզում զրկվել նաև Լոլայից:
Ճանապարհը ձգվեց երեք ժամ: Կես ժամ նրանք անցկացրեցին ինչ-որ փլատակների տակ` պարեկային մեքենայից թաքնվելով: Երբ դուրս եկան քաղաքի գծից, Լոլան ասաց, որ դեպի Դուրս տանող ճանապարհը կարող է հինգ ամիս տևել:
Սևը սառը հարված զգաց ծոծրակին:
-Կներես,-ասաց Լոլան:
Հարվածը կրկնվեց ճիշտ նույն տեղին: Սևն անշնցացած ընկավ: Լոլան բարցրացրեց երկաթե ձողն ու նորից խփեց Սևի գլխին:
Նա վերցրեց Սևի պայուսակն ու առաջ ընկավ:
Հինգ ամիս անց նա եկավ Դուրս: Նրա մոտ դեռ մնացել էին քսան-եռեսուն բանկաներ: Դրանց ծանրությունն անտանելի էր դարձել: Նա այլևս անկարող էր դրանք քարշ տալ: Նրա մանուշակագույն հագուստը մաշվել էր, պատառոտվել, մարմինը կեղտոտվել էր, մազերը կորցրել էին իրենց տեսքը փոշու և յուղի հաստ շերտի տակ:
Լոլան նստեց Դրսի սահմանի մոտ, բացեց պայուսակն ու սկսեց վերջ տալ տարրաներին: Նա ուտում էր դրանք մեկը մյուսի հետևից, դատարկում էր դրանք, բացում նորն ու շարունակ ծամում:

***
Դրսում խոսում են մի կնոջ մասին: Նրա մասին խոսալիս ասում են «նրանք»: Կինը կատարյալ խելագառ է: Նա անընդհատ խոսում է իր և ինչ-որ «Սևի» անունից:
Ասում են, որ մի քանի տարի է հրաժարվում է ստանալ «Եղբայր Ամպստամբների Կազմակերպության» կողմից տրամադրվող պարենային մինիմումը: Խոսում են այն մասին, որ կինն ընդհանրապես չի սնվում: