Փոքրիկ տնակը եւ մեծ խնդիրները

Ինձ մոտ միշտ զգացողություն է եղել, որ մենք ապրում ենք տնակում: Փոքրիկ: Ի նկատի ունեմ ավելի գլոբալ` երկրի կտրվածքով: Քարտեզի վրա մեր պետության զբաղեցրած տարածքի չափն է, երեւի, որ ինձ ստիպել է միշտ այդպես մտածել: Ոչ այնքան բարեհամբյուր հարեւաններով շրջապատված փոքրիկ տնակ` իր ցանկապատով, կտուրով եւ իհարկե`ծխնելույզով: Թվում է, թե ամեն ինչ շատ խաղաղ է, բայց ոչ:

Տնակում եւ տնակի շուրջ իսկական կրքեր են, երբեմն` արյունալի: Օրինակ` վերջին իրադարձությունները, երբ տնակի բոլոր բնակիչների հույսերը չարդարացան, եւ իր ընտանիքի վերջին ներկայացուցիչ փոքրիկը մահացավ… Տնակը սեւ ներկեց պատուհանները, վառեց մոմերը եւ սեղմեց ատամները` ինչ-որ մի տեղ խեղդելով մարդկանց հոգիներում ահագնացող վրեժի ծարավը:

Իսկ մինչ այդ, տնակի վրա հարձակում է իրականացնում բարին չկամեցող հարեւանը: Միայն այս գիշերվա ընթացքում, ասում են, ութ անգամ հարձակվել է: Բայց տնակը կարծես ոչինչ` դիմանում է, պետք եղած դեպքում` պատասխան տալիս:

Այսպիսի մի տնակ է: Ուրիշ` հազար ու մի այլ, տարբեր, սուր, խիստ, անհապաղ լուծում պահանջող հարցերով:

Այսպիսի տնակում ապրելը նույնիսկ լավ է, երբեմն տնակը կարող է հպարտություն ներշնչել իր բնակիչներին եւ զարմացնել հյուրերին, ու հիմա ահագին էլ ժամանակ եմ ունենում կոնկրետ ես, որպեսզի հանգիստ նստեմ պատուհանի մոտ եւ խմեմ իմ թեյը, բայց…

Այս միամիտ եւ իմ կարծիքով` հետաքրքիր այլաբանությունը, մեղմ ասած, հարամված է որոշ հանգամանքներով, եւ ես գնալով ավելի ու ավելի հազվադեպ եմ պատկերացնում աշխարհը տնակի պրիզմայով: Ինչո՞ւ:

Որովհետեւ կա հստակ արտահայտված դիսկոմֆորտ: Ինչպե՞ս ապրել մի տնակում, որտեղ տերերը ընտրված չեն, տնակի իսկական տերերին թալանում, զսպում եւ սահմանափակում են… Որտեղ տնակում տերերը կարող են ծեծել իրենց այլախոհներին, տերերը կարող են սոված թողնել մյուս բնակիչներին: Տերերը կարող են ընդհանրապես վաճառել բոլորի կողմից սիրված տնակը եւ թողնել մարդկանց անտուն… Առանց տնակի…
Այսպիսի բաներ:
P.S. Միեւնույնն է` տնակը մերն է եւ մենք ապրելու ենք այստեղ:

Նկարի աղբյուրը` http://lenagold.ru/fon/clipart/d/dom3.html