Բանկային վեսթերն

Ես ժպտում եմ ու նայում շուրջս: Երկու անվտանգության աշխատակից, հինգ գանձապահ, որոնց շարքում է կրքոտ աչքերով շիկահերը: Ես ժպտում եմ, դեմքիս քաշում պարանոցիս կապած թաշկինակը, աչքերիս վրա բերում լայնեզր գլխարկը եւ սկսում: Իհարկե՝ շարունակելով ժպտալ թաշկինակի տակից: “Առանց խուճապի”,- թավ, մի քիչ խռպոտ ձայնով ասում եմ ես,- “Փողերը լցրեք պարկերի մեջ, արագ, ավելի արագ”: Այդ ընթացքում, բնականաբար, այս ու այն կողմ եմ թափահարում իմ մեծ, երկարավուն, արծաթագույն Կոլտ ատրճանակը: Իսկ երբ փողերը հավաքված են լինում, վերցնում եմ “$” գրությամբ պարկերը, դուրս գալիս բանկից, դրսում ինձ, անկասկած, արդեն սպասում է կրքոտ աչքերով շիկահերը, մենք նստում են նժույգը եւ սլանում՝ նոր բանկեր եւ գնացքներ թալանելու:

Այսպես ես մտածում եմ բանկերում լինելիս: Ավելի հաճախ՝ հերթի մեջ կանգնած: Եւ պատկերացնո՞ւմ եք՝ այդ ընթացքում նույնիսկ ժպտում եմ: Շուրջբոլորս կանգնած մարդիկ դա երեւի վերագրում են իմ ի ծնե բարեհամբյուրությանը եւ չափազանց լավ դաստիարակությանը: Եւ համեստությանը նույնպես: Իսկ ես, իրականում, մի իսկական վեսթերն եմ վերապրում: Թերեւս, պակասում են միայն հնդկացիները՝ իրենց փետուրներով եւ ներկած դեմքերով:

Բանն այն է, որ շատ խորն են նստած գիտակցության մեջ վեսթերները եւ մասնավորապես՝ դրանցում բանկերի դերը: Չէ՞ որ, եթե հանկարծ որեւէ զիլ դեմք նեղության մեջ է հայտնվում, նա միշտ կարող է գնալ բանկ եւ… թալանել այն: Ի՞նչ է, այդպես չէ՞: Աաա, ոչ: Այդպես չէ:

Հիմա, իհարկե, վեսթերներից դուրս էլ կան զիլ դեմքեր ու ժամանակ առ ժամանակ նրանք եւս հայտնվում են որոշակի նեղության մեջ ու գնում բանկ… վարկ վերցնելու: Արդյունքը նույն է՝ դուրս ես գալիս բանկից լիքը փողով (թեկուզ եւ ոչ “$” գրությամբ պարկերով), բայց ինչ-որ մի բան ինչ-որ մի տեղ սխալ է թվում: Նայում ես շուրջբոլորդ՝ ոչ ձիեր կան, ոչ կրքոտ աչքեր եւ ոչ էլ գնացքներ, որոնք կարելի է թալանել: Իսկ հեռախոսը զանգում է եւ կանչում վազել առօրյա կյանքի հետեւից: Ու վեսթերնը ավարտվում է:

Թեեւ, հեչ էլ չի ավարտվում, այլ շարունակվում է՝ գնալով նմանվելով գերմանական կինոմատոգրաֆի խուժանական նմուշի, որտեղ պասիվ դերակատարի դերում հայտնվում է զիլ դեմքը… Ազնիվ չէ, չէ՞՝ բանկից վարկի ես վերցնում-թալանում-“$” գրությամբ պարկերը շալակում-տանում մեկ անգամ, իսկ գնում ես բանկ վարկը վերադարձնելու (տոկոսներով հանդերձ) մի ողջ տարի ու զգում գերմանական կինոյի զորավոր հաղթանակը:

Բայց սա այնպես: Հիմա ես հաճախ եմ հանգիստ նստած լինում եւ թեյ խմելով նայում լուսամուտից դուրս:

Նկարի աղբյուրը՝ http://nuclear-wallpapers.ru.com/gdefon/wall/full/419960