Վարդագույն քաղաքի մոռացված հոտերը

Մի քանի օր առաջ ընկերս զանգեց: Պատմում է. “Նոր գնում էի տնում, տեսնեմ՝ կանալիզացիան են սարքում, ու էդտեղ հասկացա, որ էդ հոտը դուրս գալիս է, ասա՝ խի՞”: “Խի՞”,- հարցնում եմ: “Որովհետեւ մանկության հոտն ա: Հիշո՞ւմ ես առաջ ինչքան շուտ-շուտ էին փչանում կանալիզացիաները”:

Եւ իրոք որ:

Չէ: Այն, որ կոյուղու խափանումներ հիմա այնքան էլ հաճախ տեղի չեն ունենում, ինչքան առաջ, շատ լավ է: Բայց մյուս կողմից… Երբ փչանում էր այսպես ասած “կանալիզացիան”, բակ էր գալիս այն ժամանակների համար իսկական դեֆիցիտ համարվող մեծ տեխնիկան՝ “կռանը”, հետը գալիս էին լիքը նոր մարդիկ, բերում տարբեր գործիքներ, սկսում էին դռդռացնել, թխկթխկացնել, կյանքը սկսում էր եռալ… Եւ հոտը: Իսկական, կարելի է ասել նատուրալ քաքի հոտը, որ ընկնում էր ողջ բակով մեկ ու իսկական աղետ ստեղծում: Վեց-յոթ տարեկան, հովհարային անջատումների պատճառով արտաքին կյանքը օրական երկու ժամով տեսնող երեխաների համար դա իսկական բլոքբասթեր էր: Էլ չեմ ասում, որ հնարավոր էր տեսնել այն դարչնականաչավուն զանգվածը, որ հոսում էր շենքի տակով, անցնում հաստ խողովակներով եւ հանդիսանում այն վերոնշյալ նատուրալ… քաքը. պետք է իրերը իրենց անուններով նշել:

Իսկ հետո հին բետոնե կամ չուգունե խողովակները փոխեցին նոր՝ եվրոպական խողովակներով, պլաստիկ-մետաղապլաստիկ, ճկուն, դիմացկուն: Եւ վթարները դադարեցին: Համենայնդեպս՝ դրանք հազվադեպ են լինում, ահագին հազվադեպ: Փառք Աստծո, հիմա հովհարային անջատումներ չկան, եւ երեխաները օր ու գիշեր կպած են արտաքին աշխարհին իրենց պլանշետներով եւ հաճախ չեն էլ կասկածում, որ ինչ-որ տեղ ներքեւում, պլաստիկ-մետաղապլաստիկ, ճկուն, դիմացկուն խողովակներով հոսում է իրենց նատուրալ արտաթորանքը, որը ժամանակին, համատեղության կարգով, բացի հոսելուց, երբեմն-երբեմն դուրս էր ժայթքում գետնի տակից:

Այսպիսի բաներ:

Իսկ վերջերս փողոցով էի քայլում: Չնայած՝ ինչո՞ւ միայն վերջերս, ես շատ հաճախ եմ քայլում փողոցներով: Այդ անգամ ուղղակի ծանոթ դեմքի տեսա հեռավոր մանկությունից: Փոխվել էր: Հագած-կապած: Ես ինքս ինձ վրա զարմացա, թե ինչպես կարելի էր ճանաչել նման մետամորֆոզի: “Բարեւ”,- ասում եմ,- “փոխվել ես, հա”,- հարվածում եմ ուսին: Անսասան է: “Ես հիմա լուրջ մարդ եմ”,- պատասխանում է,- “էլ առաջվանը չեմ”: Իսկ առաջ նա շատ ուրախ տղա էր: Թեեւ փսլնքոտ: Միշտ քթերից կախված էր լինում կանաչավուն սոսնձանման միացությունը եւ ժամանակ առա ժամանակ, երբ քթի տիրոջ շնչառությունը ծանրանում էր, այդ զանգվածը ուռում էր, վերածվում փուչիկների: Ու միշտ վազում էր: Ծիծաղում: Իսկ հիմա՝ “Ես լուրջ մարդ եմ”: “Դե ցտեսություն”,- ասում եմ եւ ակամայից լարում աչքերս՝ փորձելով ինչ-որ բան որսալ նրա քթի շրջակայքում: Ապարդյուն: Տարիներ են անցել: Իսկ իրերը, այնուամենայնիվ, պետք է իրենց անուններով նշել՝ ոչ թե սոսնձանման զանգված, այլ՝ խլինք:

Այսպիսի բաներ:

Հիմա հաճախ հանգիստ նստած եմ լինում, թեյ եմ խմում, լուսամուտից դուրս նայում, եւ երբեմն այնքան լավ է ամեն ինչ: Քաղաքը ապրում է, մարդիկ այստեղ-այնտեղ են վազվզում, տոները ավարտվել են եւ հավաքված ավելորդ քաշը արդեն հալչում է աշխատանքային նոր սկսվող շաբաթվա ճիրաններում: Ուղղակի նման մտքեր են գալիս, եւ չգիտես էլ ինչ մտածես այդ կապակցությամբ: Իսկ չմտածելու համար կա հազար ու մի միջոց: Օրինակ՝ շատ արագ ՖԲ մտնելն ու մեյլը ստուգելը: Այդ նոր թվային աշխարհը հետեւում է թողել մանկության գույները, հոտերը, զարմանքն ու ուրախությունը: Իսկ քաղաքն էլ վերածվել է հարմարությունների սպառողական դրախտի, որտեղ այնքան հեշտ է մոռանալ գետնի տակով հոսող նատուրայի մասին:

Նկարի աղբյուրը՝ http://joyreactor.cc/tag/%25D0%25BB%25D1%258E%25D0%25BA%2B%25D0%25BA%25D0%25B0%25D0%25BD%25D0%25B0%25D0%25BB%25D0%25B8%25D0%25B7%25D0%25B0%25D1%2586%25D0%25B8%25D1%258F