Ինչ-որ տաք եղանակ է հունվարի համար:
Ու առաջին աշխատանքային շաբաթներն անցնում են շշմեցուցիչ թոհ ու բոհով: Բանը հասել է նրան, որ հազիվ եմ հասցնում մի քանի րոպե ազատ եւ հանգիստ ժամանակ գտնել ու վայելել իմ մշտական թեյը` լուսամուտից դուրս նայելով:
Բացի դրանից, անընդհատ շփոթեցնում է օրացույցը. ինձ անընդմեջ թվում է, թե հիմա մարտ ամիսն է, եւ ուր որ է պետք է նշել մարտի ութը, իսկ նվերներ դեռ ոչ ոքի համար նախատեսված չեն: Այն մասին, որ այժմ դեռ, բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար, հունվարն է, տեղեկացա բոլորովին անսպասելիորեն այս գիշեր, ինձ համար սովորական ուշ ժամի տուն վերադառնալիս: Մթության մեջ դուռը բացելու ժամանակ ոտքերիս տակ ընկավ ինչ-որ մեկի կողմից դռանը փակցված փոքրիկ հայտարարությունը, որը կարող եք տեսնել նկարում: Ըստ այդմ` ինձ ներկայացվում էին Ամանորի եւ Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ շնորհավորանքներ եւ առաջարկվում էր այցելել տոնական միջոցառման` Տոնածառի:
Այն, որ սույն հայտարարության հեղինակները կարող են հավակնել "Տարվա անպատեհություն" մրցանակին, ուզում եմ մի կողմ թողնել... Չնայած` ի՞նչ մի կողմ թողնեմ: Բա տենց բա՞ն են անում: Ո՞վ է, ասենք, փետրվարի մեկին գնում Տոնածառի, կամ ի՞նչ տրամադրությամբ են Տոնածառի բեմադրիչները փորձեր անում, պատրաստվում այդ ամենին: Հնարավոր է, իհարկե, որ նրանց մոտ իրոք դեռ չի մարել տոնական եռանդը, այդ դեպքում, ինչպես ասում են, փառք ու պատիվ նրանց:
Բայց ասելիքս հենց իմ ապրած շոկի մասին էր: Այն, ինչ զգացի ես հայտարարության թերթիկը կարդալիս, նման էր նույնիսկ ժամանակի միջով ճանապարհորդության: Պատկերացրեք` արդեն աշխատանքի մեջ ես, արդեն մաշել-պրծել ես կուտակված չարազաբդային ճարպերը, անցել ամենամոխրագույն առօրյայի եւ մեկ էլ` բախ, մայոնեզոտ չափալախ օլիվյե սալատով տոնածառի խաղալիքների եւ սերպանտինի փայլի ներքո: Ու քիչ մնաց.. Ումի՞ց եմ թաքցնում` լավ էլ կմճտեցի ինքս ինձ` այդ ժամանակային ապակողմնորոշվածությունից հետ գալու համար, սակայն ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն,այնուամենայնիվ մնաց: Մոտավորապես այնպիսի զգացողություն, ինչպիսին կլիներ ժամկետանց ու մի քիչ թթված օլիվյե սալատ ուտելուց հետո:
Ու քանի որ գրածիս ամանորյա բովանդակությունը արդեն շոշափելի է դառնում, անցնեմ կենացների ոճին եւ ասեմ` ինչ լինում է, թող ժամանակին լինի:
Ու առաջին աշխատանքային շաբաթներն անցնում են շշմեցուցիչ թոհ ու բոհով: Բանը հասել է նրան, որ հազիվ եմ հասցնում մի քանի րոպե ազատ եւ հանգիստ ժամանակ գտնել ու վայելել իմ մշտական թեյը` լուսամուտից դուրս նայելով:
Բացի դրանից, անընդհատ շփոթեցնում է օրացույցը. ինձ անընդմեջ թվում է, թե հիմա մարտ ամիսն է, եւ ուր որ է պետք է նշել մարտի ութը, իսկ նվերներ դեռ ոչ ոքի համար նախատեսված չեն: Այն մասին, որ այժմ դեռ, բարեբախտաբար կամ դժբախտաբար, հունվարն է, տեղեկացա բոլորովին անսպասելիորեն այս գիշեր, ինձ համար սովորական ուշ ժամի տուն վերադառնալիս: Մթության մեջ դուռը բացելու ժամանակ ոտքերիս տակ ընկավ ինչ-որ մեկի կողմից դռանը փակցված փոքրիկ հայտարարությունը, որը կարող եք տեսնել նկարում: Ըստ այդմ` ինձ ներկայացվում էին Ամանորի եւ Սուրբ Ծննդի կապակցությամբ շնորհավորանքներ եւ առաջարկվում էր այցելել տոնական միջոցառման` Տոնածառի:Այն, որ սույն հայտարարության հեղինակները կարող են հավակնել "Տարվա անպատեհություն" մրցանակին, ուզում եմ մի կողմ թողնել... Չնայած` ի՞նչ մի կողմ թողնեմ: Բա տենց բա՞ն են անում: Ո՞վ է, ասենք, փետրվարի մեկին գնում Տոնածառի, կամ ի՞նչ տրամադրությամբ են Տոնածառի բեմադրիչները փորձեր անում, պատրաստվում այդ ամենին: Հնարավոր է, իհարկե, որ նրանց մոտ իրոք դեռ չի մարել տոնական եռանդը, այդ դեպքում, ինչպես ասում են, փառք ու պատիվ նրանց:
Բայց ասելիքս հենց իմ ապրած շոկի մասին էր: Այն, ինչ զգացի ես հայտարարության թերթիկը կարդալիս, նման էր նույնիսկ ժամանակի միջով ճանապարհորդության: Պատկերացրեք` արդեն աշխատանքի մեջ ես, արդեն մաշել-պրծել ես կուտակված չարազաբդային ճարպերը, անցել ամենամոխրագույն առօրյայի եւ մեկ էլ` բախ, մայոնեզոտ չափալախ օլիվյե սալատով տոնածառի խաղալիքների եւ սերպանտինի փայլի ներքո: Ու քիչ մնաց.. Ումի՞ց եմ թաքցնում` լավ էլ կմճտեցի ինքս ինձ` այդ ժամանակային ապակողմնորոշվածությունից հետ գալու համար, սակայն ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն,այնուամենայնիվ մնաց: Մոտավորապես այնպիսի զգացողություն, ինչպիսին կլիներ ժամկետանց ու մի քիչ թթված օլիվյե սալատ ուտելուց հետո:
Ու քանի որ գրածիս ամանորյա բովանդակությունը արդեն շոշափելի է դառնում, անցնեմ կենացների ոճին եւ ասեմ` ինչ լինում է, թող ժամանակին լինի:
No comments:
Post a Comment