Friday, April 15, 2011

Նեոն

««Ես սպանելու եմ քեզ: Էլ չեմ կարող կանգ առնել, գրողը տանի, արդեն սկսել եմ որսս ու պիտի սպանեմ քեզ: Ես հիմա հետևում եմ քեզ.... դու կկատարես քո առօրյա գործերը, իսկ վերջում կմեռնես, շան պես կմեռնես, ես քեզ կսպանեմ շան պես…. Ես եմ որոշել, որ դու պիտի մեռնես…ես… չեմ ներում ես քեզ  ամսի 17-ին ժամը 10-ի կողմերը  ծեծածդ ծերունուն....չեմ ներում քեզ էն կնոջը, չեմ ներում հիմա նստած ընկերոջդ.....անասուն, նա նվիրում էր քեզ իր խաղալիքներից լավագույնները, երբ դուք փոքր էիք: Դու հիմա կգնաս քո քնձռոտ բարը, հետո կգնաս տուն...չէ, դու այսօր չես գնա տուն....ես քեզ կհասնեմ...ես արագ եմ քայլում, ես քամու պես եմ, ես ցրվում եմ միլիոնավոր ատոմների ու սլանում մարդկանց զանգվածների միջով, դու շանս չունես...դու իմ որսն ես...» :
Ես սպանեցի նրան երկաթե ձողի հարվածով: Այն դիպչեց նրա ձախ քունքին, ու ես նկատեցի, թե ինչպես են արյունով լցվում նրա աչքերը....հարվածը կրկնելու կարիք չկար, հաստատ համոզված էի, որ էդ կեղտը էլ չի բարձրանա, ինձ դուր էր գալիս նրա գլխից տարածվող սև արյունը...Իմ որսը ավարտված էր...Չեմ կարող որևէ կերպ նկարագրել հաճույքս...բավականությունս: Ես կատարել էի  մի սրբազան պարտականություն ևս ու ես հանգիս էի...ավելի ճիշտ հանգիստ չէի: Ես գիտեի հանդիպման մասին, ես սպասում էի այդ հանդիպմանը...
Ես ծնվեցի 17 տարեկան, 4 ամսեկան, 14 ժամեկան ու քսանհինգ րոպեական հասակում: Բժիշկներև իմ թոքերում գտան երբևէ չտեսնված տարօրիանակություն. Բացի սովորական երկու թոքերից, ես ունեի շնչառական օրգանների մի զույգ էլ, նման թոքերին, ուղղակի շատ փոքր... նրանք իրենց չորացրած ուղեղներին փորձում էին խաբել` համոզելով իրենց, թե իմ թոքերը ուղղակի քաղցգեղներ են....Չկար տենց բան...
Իմ ծնվելու օրը ես իսկապես շնչեցի, շնչեցի ոչ այնպես ինչպես սովորական մարդիկ, (մեընդմիշտ իմացեք, ես սովորական չեմ, կամ չէի...) , այլ շնչեցի ես իմ բոլոր չորս թոքերով, ու գետինը փախավ իմ ոտքերի տակից, ու զգացի ես համաչափությունը իմ շնչի ու նրա զորությունը: Մարդիկ հազարավոր տարիներ մշակել են տարբեր տեսակի շնչառական մեթոդներ ու մեխանիզմներ....գտնելու համար այդ միջոցով ճշմարիտ ուղղին...ինձ դա ծիծաղալի է...Մենք անհամեմատելի ենք...դուք շնչում եք ընդամենը օդ, իսկ ես իմ բոլոր չորս թոքերով շնչում եմ կյանքը, շնչում եմ տիեզերքը, շնչում եմ հավերժական տարրական մասնիկը...իսկ դուք...դուք քայլում եք, երբ ես կարող եմ թռչել...
Երբ սկսեցի ՇՆՉԵԼ, դուք սպանում էիք ձեր նմանին`, չբավարարվելով թալանած փողերով ու ոսկեղենով, դուք դաժանաբար սպանում էիք ձեր նմանին...ես սկսեցի շնչել ձեր գաղջահոտը, այն ժամանակ, երբ կարող էի շնչել սիրո անուշահոտությունը.....բարի հոտը...դուք դիմավորեցիք ինձ դրանով, դուք, թող թափեմ ես ձեր բոլորի արյունը, սկսեցիք իմ որսը....  Ես եմ որսորդը ձեր, որ պիտի սպանեմ...
Հանդիպումս....ես զգացել էի դրա անխուսափելիությունը հենց առաջին շնչի հետ: Ու ես գիտեի, էն անասունի գլուխը երկաթի ձողով բացելու ժամանակ, ես գիտեի, թե ինչքան էր այդ օրը մոտիկ...բայց չգիտեի, որ դա հենց այդ օրն է:
Գիտեի  ես նաև ինչ է ինձ սպասվում հանդիպման ժամանակ: Գիտեի, որ ինձ տալու են հաշիվ, կամ այդպիսի մի բան...բայց ով է տալու? Ինչ հաշիվ? Ու ինչի համար? Ես պիտի հանդիպեի մի բանի հետ, որ միանշանակորեն վեր ու վեհ էր լինելու ինձանից...ու դա կատաղեցնում էր ինձ.....ապրելով այդպիսի ոչնչությունների կարգում, ես սովոր եմ լինել ինքս վեհ ու վեր ամեն ինչից:   
Չէի մտածում, որ հանդիպումը նշանակված կլինի իմ տանը....երբ ես մտա իմ   բնակարանը, դատարկ հյուրասենյակումս կանգնած էր նա: Շողքի պես կանգնած էր նա: Չուներ նա դեմք, կամ ձև, ուղղակի կանգնած էր սև լաքայով իմ սպիտակ պատերով դատարկ սենյակում...
-Առաջ անցի, առաջ անցի, համեցի, համեցի, մի ամաչի, մի քաշվի, արիի, արի Ռաֆ, արի:,- ինձ սկսեց ճնշել նրա անսանձ տնավարիությունը, բայց ինձ արած, նույնիսկ իմ տանը ինձ հյուր զգալով, ես ստիպված էի ենթարկել էդ կամային ձայնին....
-Ռաֆ, Ռաֆ, Ռաֆ...դու հո գիտեիր, որ ես պիտի գայի?գիտեիր, չէ?
-Գիտեի,- պատասխանեցի ես, ու զգացի արդեն, թե ինչպես եմ սկսում հանձնվել էդ ձայնի ուժին.... հիմա ես նման էի իմ զոհերի զոհերին...որոնք անպաշտպանությունից ու թուլությունից ուղղակի սողում էին իմ զոհերի առջև...բայց ես զոհ չէի, ես զոհ չէի, ես չէի վախենում, ես ուղղակի սկսում էի ներքաշվել այդ ձայնի մեջ:
-Ես եկել եմ, Ռաֆ, քեզ տալու մի բան...այսինքն չեմ տալու, դու դա ունես, ես դա քեզ ցույց կտա: Հահաաաաաաա, դու չգիտես ինչի մասին ա խոսքը, չէ չգիտես, ապեր: Դա կլինի քո հաշիվը, որը, չնայած, կարող ես չմուծել...բայց ես գիտեմ, որ դու չես ապրի առանց մուծելու...
-Հաշիվ...ինչի հաշիվը?
-Վերջացրու....մի հատ էլ ասա, որ քո սուրճը սառն էր, կամ շաքար քիչ էր մեջը, կամ դու լռիվ դառն էիր ուզում...Ռաֆ, Ռաֆ...
-Բայց,-ես իրոք ուզում էի իմանալ ինչ հաշիվի մասին էր դա ասում: Ես չէի վախենում նրանից: Ես գիտեի ինչ է ասել ՇՆՉԵԼ, նշանակում է, ես չպիտի սողամ երբևէ...
-Ռաֆ, Ռաֆ...եթե ամեն քո պես ԳԻՏԱԿՑՈՂ կարողանար սպանել, կամ ինչպես ես դու ասում? Որս անել? Հա? Պատկերացնում ես? Ինձ պետք կլինեին նավեր, արյան մեջ լողալու համար....չէ, Ռաֆ, ես էդպես չեմ ուզում:,-Դու հրճվում էիր, հիշում ես, որնց էին հրճվում էն նեոնային լույսեր վաճառող ջահելին ջահելին ծեծող հաստավզի աղիքները հանելիս...
Իմ միջով հոսանք անցավ...հաճելի, ռոմանտիկ ու նոստալգիկ հիշողություն....իմ մարմինը փշաքաղվեց երբեմնի ապրած հաճույքի  վերապրումից:
-Իսկ հիմա Ռաֆ, ես ցույց կտամ քեզ մյուս լուսամուտը...
-Ինչ...,- ես էլ չկարողացա շարունակել.....

***
Չեմ էլ հիշում, երբվանից եմ արդեն նստած էս պատի տակ, դրա գնալուց հետո....ես վախենում եմ, պատի տակից գնալ հեռու....ինձնից մի քիչ հեռու իմ գրասեղանն է: Ես տեսա նրա ցույց տրված լուսամուտը...ես հետ տվեցի սկզբից, իմ գլուխը հիմա էլ ցավում է: Հետ տվածս երևի կսկսի հոտել մի քիչ հետո, լավ չի...
Սաղ հենց էն նեոների տղուց էլ սկսվեց էդ լուսամուտում....ես զզվում եմ: Եթե հետ տամ էս թղթի վրա, նորից չեմ ունենա կամք շարունակելու, ու կջնջեմ էլ նախորեին արած գրառումներս...ես չեմ կարողանում նայել հետ...սիրտս խառնում է, հասկանում եք? Ես զզվում եմ...զզվում եմ արունոտ դանակներից ու մասնատված մարմիններից, իմ թոքերը լռում են, ես խողդվում եմ, հասկանում եք? Էլ չեմ կարող ռիսկի գնալ.....կկողտոտեմ թղթերը...Իմ տան լուսամուտը....էստեղից ամենաշատը հինգ քայլ: Հա, երևի հինգ քայլ: Ուրիշ...? Չէ... տարբերակ չկա...ես չպիտի սողամ, ես պիտի ճախրեմ, ես գիտեմ ինչ է ՇՆՉԵԼ
Օրագիրը գտնվել է վթարային 16 հարկանու 14-րդ հարկում, 87րդ բնակարանում.... Օրագրի տիրոջ մարմնի մասերը այդ ժամանակ գտնվում էին կենտրոնական դիահերձարանում:Նրա շնչառական համակարգը, որոշ կոսմետիկ մշակումներ անցնելուց հետո պահպանվում է հատուկ սպիրտային տարրայում: Դրա ցուցադրումը լայն զանգվածներին արգելված է հատուկ հրահանգով:...Հաստատվել էր նրա մեղավորությունը 149 դաժան սպանություններում Հայաստանի Հանրապետության տարբեր քաղաքներում

No comments:

Post a Comment