Thursday, April 21, 2011

Ապակի

-Էլի դու? Էլի բերեցիր էդ ժամդ,- ինձ տեսնելով միանգամից սկսեց ժամագործը,-դե? Հիմա ինչ ա եղել?
-Էլի նույնը, հանգիստ ասացի ես, ապակին ա թռել, ուստա, ինչ կասես?,- ասացի ես ուշադիր սպասելով ժամագործի արձագանքին:
-Քու ինչն եմ ասել...,-մրթմռթաց նա վերցնելով ժամացույցը,- հիմա ինչ?  Ուզում ես ասել, ես ժամացույցի ապակի փոխել չգիտեմ?
-Չէ, չէ, -ասում եմ,-ամեն դեպքում էսքան անգամ իմ ժամացույցը սարքելու ընթացքում  ոնց էլ լինի կսովորեիք:
Նա մռայլ, բայց հանաքը հասկացող հայացքով նայեց ինձ.
-Մի ժամից կգաս: Ես գնացի մի ժամից վերադառնալու:
Նրա մոտ ժամացույցս տանում էի արդեն ութերորդ անգամ: Ու հարցը նրանում չէր, որ չգիտեր իմ վարպետը ճիշտ կպցնել ժամացույցի ապակին ու ոչ էլ նրանում, որ ես էի անփույթ ու կոտրում էի ապակին. Դրանք երբեմն իրենք իրենց նախաձեռնությամբ դուրս էին թռնում ժամացույցիս վրայից...Այդ ամենի պատճառները ավելի քան տարօրինակ էին:
Նոր աշխարհը բացահայտվեց ինձ համար մի քանի ամիս առաջ, երբ ես խելապատառ շտապում էի քննության: Ու ինչպես միշտ նման դեպքերում ես նստել էի քաղաքի երևի ամենաանշտապ գնացող ավտոբուսը, որը չէր գերազանցում իր արագությունը 38 կմ ժամից:
Ես սրտանց նյարդայնացել էի, ու մի քանի անգամ արդեն ուզում էի գոչել վարորդին, որ նա սկսի ավելի արագ քշել, բայց չգիտես ինչու ամաչում էի: Անընդհատ նայում էի ժամացույցիս: Նայում էի ճանապարհին, ժամացույցին, ճանապարհին, սիրտս ճաքում էր արդեն իմ դանդաղաշարժությունից ու ժամանակի սրընթացությունից: Ու կատարվեց մի բան, որ զգալիորեն փոխեց իմ կյանքը: Ես զգացի թե ինչպես ճակատս պատում սառը քրտինքը: Իրականությունը կարծես լղոզվեց շուրջ բոլորս, մի ահռելի ուժ կարծես քաշում էր ինձ ինչ-որ բանի միջով: Առաջին անգամն էր: Ես զգացի հետ տալու անզուսպ ցանկություն, բայց կարողացա ինձ զսպել: Մի պահ ամեն ինչ հանդարտվեց, ուղղակի ես զգում էի, որ քրտնել է ողջ մարմինս: Նկատեցի նաև մի քանի հետաքրքրասեր հայացքներ: Հետո ես հասկացա, որ հավանաբար եղել եմ աննորմալ գունատված:
Երբ ես նայեցի ժամացույցին, կրկնվեց նույնը: Կողքիս պատկերները սկսեցին լղոզվել… ես տեսնում էի միայն ժամացույցիս սլաքները, որոնք կարծես սկսում էին ավելի անդաղ պտտվել..,
Կարծես թե լավ էր…. Ժամացույցիս սլաքները սկսում էին պտտվել դանդաղ, այն դեպքում երբ ինձ պետք էր լիոնում արագ հասնել մի բանի, ու դա ստեղծում էր որոշակի հարմարություններ իմ առորյա կյանքում: Օրիանակ ես իսպառ դադարեցի որևէ տեղ ուշանալ, կամ ասենք անուշադրության պատճառով թափել սուրճը….ես պարզապես սուրճի մոտ ստեղծում էի կարծես այլ ժամային գոտի, որտեղ սուրճը եփվում էփ սովորականից մի քանի անգամ ավելի դանդաղ: Հաճախ ես փորձում էի թռչել…այո, այո: Ու տեսականորեն դա պիտի ինձ հաջողվեր: Ես բարձրանում էի մի մետրանող բարձրության վրա ու ցատկում: Այդ ընթացքում տեղափոխելով ժամանակը ավելի դանդաղ հուն: Սակայն արդյունքը չէր լինում տեսանելի, քանի որ ես միևնույն է հայտնվում էի գետնին:  Շատ քիչ էր տարածությունը: Պետք էր փորձել լուրջ բարձրությունից, սակայն ես չեմ կարծում, որ օրինակ ձեր մեջ կլինի մեկը, ով լինելով իմ տեղում կհամարձակվի կատարել այդպիսի վտանգավոր էքսպերիմենտ: Բայց ես սկսել եմ վերջերս մտածել պարաշյուտի մասին…
Ինչևէ, չկային որևէ պրոբլեմներ, մինչև հանդիպեց Նա…
Տեղի ունեցավ այն, ինչը ես չէի կարող, կամ չէի էլ մտածել: Չգիտեմ նույնիսկ ինչու չէի մտածել: ՄԻնչ այդ ժամանակը իմ օգտին միշտ ընթացել էր դանդաղ, երբ սովորաբար անցնում է արագ: Իսկ այս անգամ եղավ հակառակը…ու այդ հակառակը լինում է հիմա պարբերաբար…
Առաջին անգամ, երբ հայտնվեց Նա, ու ես տարվեցի նրա հետ զրույցով, զգացի, որ ինձ համար անցել է մոտ 10 րոպե, իսկ ժամանակի համար մոտ տաս անգամ շատ…այդ տարբերությունը զգալուս հետ, դուրս թռավ ժամացույցիս ապակին…երևի չդիմացավ ուղղության փոփոխմանը…չդիմացավ այդպիսի արագության: Չդիմացավ այդ աստիճան սրընթացության….երևի ես էլ, եթե լինեի ժամացույցիս տեղը չէի դիմանա: Ես չէի հասկանում ինչ է կատարվում, երբ տեսնում եմ նրան: Սովորաբար իմ կողմից կառավարվող ժամանակը կարծես դուրս էր հելնում բոլոր տեսակի հուներից ու սկսում էր հոսել մի այլ, խոլահեռ հունով: Ու ամեն անգամ, երթ ես գիտակցում էի, ժամանակի այդպիսի ընթացքը չէր դիամանում իմ ժամացույցը ու սկսում էր պայթել նրա ապակին… Իսկ ժամագործը արդեն կասկածում էր իր մասնագիտական պիտանելիության վրա....
Ես անշտապ զբոսնելով սպանում էի մի ժամը, որպեսզի հետ վերցնեմ  ժամացույցս… Երբ արդեն մուծել էր վերանորագման գումարը ու պատրաստվում էի հեռանալ ժամագործից, աչքս ընկավ նրա սեղանի վրա մի կանացի ժամացույցի…ես կարող էի երդվել բոլոր աստվածների անունով, որ դա հենց նրա ժամացույցն էր,,,,առանց ապակու…

No comments:

Post a Comment