Օղի, լիմոն, նարնջի հյութ

 Ես տեսա նրան: Գշերվա երկուսի կողմերն էր: Ես վերադառնում էի տարածքի միակ քսանչորժամյա խանութից: Նա նստած էր քարի վրա, մայթի ծառերից մեկի տակ: Դեմքը հանգիստ էր: Նրա խոշոր աչքերը նայում էին հեռու: Գովազդային ցուցանակները լուսավորում էին նրա կարճ մազերը, գեղեցիկ  պարանոցն ու նիհար մարմինը: Ծխում էր: Նա երևի առաջին մարդն էր, ում ես հանդիպել էի այքան տարի նույն երթուղին գիշերները կատարելիս: Այդ թաղամասում, այդ ժշամերին ընդհանրապես ոչ ոք չի լինում: Ու նույնիսկ գովազդային ցուցանակը, որը հմայում էր բոլորին դեպի տրոպիկական կղզի ճանապարհորդության հրավիրելով, անբնական էր այդ տեղանքի ամայության մեջ: Ես զարմացած էի, գիտեի, որ ինձ սպասում է Էմիլը, բայց անցնելով նրա կողքով, չդիմացա.

- Կներեք...

- Էմմա, - ասաց աղջիկը, - իմ անունը Էմմա է:

- Սարգիս, - շփոթված պատասխանացեի ես, - շատ ուրախ եմ...

- Ուրախանալու բան չկա, - ընդհատեց նա ինձ, - գիշերվա կեսին փախած թաղամասում մոլորված լինելը ուրախ չէ:

- Դուք մոլորվել ե՞ք, ես կկանչեմ ձեզ համար տաքսի, կուղեկցեմ ձեզ... - Էմիլի մասին ես կարծես մոռացել էի:

- Տաքսու կարիք չկա, խմելու բան կարող ես առաջարկե՞լ:

- Ա... այո, իհարկե, - զարմացա ես, - ես հենց այդ նպատակով էլ դուրս էի եկել, տեսեք, ես գնել եմ օղի, լիմոններ ու նարնջի հյութ...

- Ընտիր է:

- Ես աշխատում եմ այստեղ, այ հենց մյուս կողմում, էն սև շենքում... Ճիշտն ասած դա այնքան էլ պայծառ տեղ չէ... բայց...

- Ինչ տեղ է՞:

- Դիահերձարան:

- Միայն դա էր պակաս... - աղջիկը մի պահ մտածեց, - հետաքրքիր է, գնացի՞նք:

- Գնանք, Էմմա:

Ես առաջ ընկա ու մենք անցանք փողոցը: Անհամբեր սպասում էի տեսնել Էմիլի դեմքի արտահայտությունը, երբ նա կտեսներ Էմմային: Լուսավորությունը փողոցում այնքան լավը չէր, բայց ես հասցրեցի նկատել, որ նա իրոք գեղեցիկ էր, երկար ոտքերով ու նեղ մեջքով: Իսկական մոդելի պես: Իսկ իսկական մոդել ես տեսել էի ոչ վաղ անցյալում` մի քանի ամիս առաջ: Հավանաբար լսել եք Ֆայլա Դուրեան սփյուռքահայ ֆոտոմոդելի մասին, ով թունավորվել էր ինչ-որ հաբերից ու մահացել: Պատիվ ունեմ ներկայանալ` դատական բժիշկ-փորձաքննիչ Սարգիս Հակոբյան: Ես տեսել եմ նրան ավելի քան մերկ:

 Չէ: Էմիլի դեմքը պետք էր տեսնել: Ընդհանրապես ասեմ, որ սկզբում ինձ այնքան հետաքրքիր էր երևույթը, որ ես պարզապես հետևում էի թե ինչ է կատարվում` ինչպես է արձագանքում Էմիլը, ինչպես է իրեն պահում Էմման, ինչ հարցեր է նա տալիս:

- Սաք, - չռած աչքերով ինձ նայեց Էմիլը, - դու գնացել էիր  արաղի հետևից, չէ՞, ապեր: Արաղի՞:

- Ահա:

- Իսկ ո՞վ ա նա:

- Իմ անունը Էմմա է, - ասաց աղջիկը, որը արդեն հանել էր թեթև ժակետը, մերկացնելով ուսերն ու ինչպես նոր ռեստորանում, ուսումնասիրում էր սրահը, ինչ-որ բաներ վերցնում ձեռքը, դնում տեղը, նայում առաստաղին ու հեչ լարված չէր զգում իրեն:

-Էմմա՞: Ու դու մտածում ես` ես գիտեմ թե ո՞վ ես դու:

Էմման չհասկացող հայացքով նայեց նրան` ես Էմման եմ:

-Վերջարու, ապեր, ես գալիս էի, ինքը ծառի տակ մենակ ծխում էր, ես էլ հրավիրեցի մեզ հետ խմելու:

Էմիլին դա կարծես ինչ-որ կերպ համոզեց, չնայած նրա թերահավատորեն էր նայում Էմմային: Ես հանեցի փաթեթից օղու սառը շիշը, դրեցի սեղանին:

-Բաժակները որտե՞ղ են,-հարցրեց Էմման ու մինչ ես կհասցնեի աչքերս դարձնել պահարանին, նա արդեն հանեց երեք բաժակ ու մեկ ափսե: Հաջորդ պահին նա փաթեթից հանեց լիմոններն ու սկսեց կտրատել դրանք իր գրպանի դանակով: Դանակը սուր էր ու լիմոնի ոչ մի կաթիլ աննպատակ չկորավ:

-Հյութի բաժակներ չունե՞ք,-հայտարարեց նա:

-Ահա, չունենք, հիմա Սաքոն կբերի պլաստիկ բաժակներ...

-Ձեզ մոտ այնքան էլ մռայլ չի տղերք,-ասաց Էմման,-մտածում էի որ էսպիսի տեղերում մի քիչ ավելի սև են պատերը կամ ավելի սառն է օդը....դե կամ էլ շողքեր են այս ու այն կողմ թափառում:

-Հա, հա, չկան շողքեր: Ամեն ինչ առավել քան նյութական ա: Միակ բանը որ այնքան էլ իրական չէ, գտնվում ա մյուս սրահում...

-Ինչ է դա՞:

Էմիլը, ով արդեն բերում էր պլաստիկ բաժակները, պատասխանեց իմ փոխարեն.

-Հասկանում ես Էմմա, եթե ճիշտ եմ իհարկե ֆիքսել քո անունը, մեզ այստեղ տվել են օգնական մի սարք` ռոբոտ:

-Չէ հա: Ռոբոտ...,-չհավատաց աղջիկը:

- Դա ոչ արհեստական ինտելեկտ ունի ոչ էլ առանձնապես բարդ բաներ է անում: Պարզապես պետք է օգնի թափոնները վառարան տեղափոխել...

-Ու ի՞նչ,-իռոնիայով ասաց Էմման,-նա վառարանի ճանապարհին սկսում է ուտել ձեր թափոնները՞:

-Արի խմենք,-լայն արհեստական ժպիտով ասաց Էմիլը: Ես բաժակները լցրել էի արդեն: Աղջիկը խմեց մի շնչով, ծամածռեց դեմքը, վերցրեց լիմոնն ու դրեց լեզվի տակ: Ուժեղ էր: Երևում էր, որ առաջին անգամ չի խմում նման կերպ:

-Ընդհանրապես մեր աշխատանքը յուրօրինակ է ու հարգանքի արժանի,-Էմիլը կարծես ուրիշ թեմա չէր գտնում խոսալու:

-Բան չասեցի,- անտարբեր արտաբերեց աղջիկն ու ինքը սկսեց լցնել բաժակները: Ես ինձ  մի տեսակ անհարմար զգացի:

-Ասում են մոռգը տարօրինակ տեղ ա: Մի անգամ մի հոգի եկել էր...ի՞նչ էր անունը: Հա, Քվանտային Ֆիզիկոս: Ինչ-որ նոր սարքով, որը եսիմ ինչ հաճախականություններ ա չափում-ձևում: Մի խոսքով, կամ  դրա էդ սարքը փչացավ կամ հենց ինքը: Խեղճը ամոթից կարմրել էր պամի....

-Խմենք քվանտային մասնիկների կենցաը,-ասաց աղջիկն այնպիսի տոնով, որ ես մտածեցի, թե հիմա ոտքի կկանգնի:

Մթնոլորտը լարվում էր: Էմիլը կարծես ճնշում էր զգում աղջա կողմից: Աղջիկն էլ իրեն չափից դուրս ագրեսիվ ու անկաշկանդ էր պահում: Պետք էր մի կերպ նրան ստիպել, որպեսզի արգելակի:

-Էմմա, չասացիր մեզ` որտեղից՞ ես դու:

-Էս անտեր քաղաքից, - անտարբեր պատասխանեց նա ու շարունակեց ծամել լիմոնի կեղևը: Լավ պատասխան էր: Դե արի ու նոր հարց մտածիր դրա համար: Այնուամենայնիվ ես շարունակեցի.

-Բա էդ ի՞նչ փորձանքով  ես հայտնվել էս խուլ թաղերում գիշերվա կեսին:

Ռեակցիան բուռն էր: Ճիշտ եմ ասում` ես վեր թռա տեղիցս, իսկ Էմիլը համարյա խեղդվեց նարնջի հյութով:

-Հահահաաաաաաա, հահահահաաաաաաաաաաաա,-նա ոչ թե ծիծաղաց, այլ հռհռաց,-փորձանքով, Սարգիս ջան, փորձանքով: Իսկական փորձանքով: Էս ինչ լավ ասեցիր: Իսկական փորձանքով: Աաաայ, հահա, փորձանքով...

Նա մաքրեց աչքերն արցունքներից: Երևաց, որ սրտանց հրճվել է:

-Տղերք, ինչ կարևոր է դա: Ասեմ փորձանքով, համարեք, որ պատասխանել եմ: Համ էլ խմենք, լա՞վ:

Մթնոլորտը, ինչքան էլ որ դա տարօրինակ էր, հանդարտվեց: Էմիլը աշխույժ լցրեց բաժակներն ու մենք խմեցինք: Աղջիկը կարծես իսկապես լիցքաթափվել էր: Նրա աչքերը փայլում էին, ձայնի մեջ հետաքրքրասիրություն էր լսվում.

-Իսկ ինչ էիք դուք ասում , ի՞նչ կա մյուս սրահում:

-Դիահերձարան, - այնպիսի տոնով պատասխանեց Էմիլը, կարծես թե հարցնում էին ` հիմա ցերեկ է թե գիշեր, - Դիահերձարան:

-Ու ռոբո՞տ:

-Ռոբոտը հիմա աչքերը չռած նայում ա կրակին:

-Ի՞նչ կրակ:

Էմիլը նորից ջախջախված էր աղջկա հարցից.

-Դիակիզարանի, - ասաց նա:

-Ա...փաստորեն վառարանը...- Էմման գլխի ընկավ:

-Հասկանում ես, մեր ռոբոտը թափոնը վառարանի մեջ լցնելուց հետո, երկար մնում է կրակի մոտ ու նայում նրան: Ռոբոտին շեղել այդ ժամանակ հնարավոր չի լինում: Ուղղակի շշմած նայում ա կրակին ու վերջ:

-Օ՜

-Ահա: Մենք հարցրել ենք մյուս կետերում` այդպիսի բան միայն մեր ռոբոտն ա անում: Հետաքրքիր ա չէ՞:

-Շատ, - աղջիկն իրոք  հետաքրքրված էր, - իսկ կարելի՞ է ես էլ նայեմ:

-Ոչ, - ասացի ես ու նայեցի Էմիլին: Նա էլ բացասական տարուբերեց գլուխը:

-Ինչու՞:

-Կիսատ գործ կա....

-Ի՞նչ, - աղջիկը համառում էր: Երբ ես գնացի խանութ Էմիլը սկսել էր մի քանի ժամ առաջ ստացված դիակի գանգի բացումը: Դա անհրաժեշտ էր: Մահացել էր ճակատին ստացված փամփուշտից: Պետք էր մանրամասն հետազոտել վնասվածքը, որպեսզի կարողանայինք լրացնել հետագա թղթաբանությունը` բլանկներ, անկետաներ, հաշվետվություններ:

-Այնտեղ սեղանին կա դրված դիակ դատարկ գանգով: Եվ դրա մարմինը դեռ պիտի բացենք...

-Խնդրում եմ, - ասաց աղջիկը:

-Ոչ, - ասացի ես:

-Լավ, մեկ աչքով:

-Ոչ:

-Ես ուղղակի ուզում եմ նայել:

Նա զայրացրեց ինձ.

-Կես ժամ առաջ փողոցում գժի պես նստած ծխում էիր, մի քիչ առաջ հիստերիկ ծիծաղում էիր ու ասում, որ փորձանքի մեջ ես: Ու դու ուզու՞մ ես նայել դիահերձում:

-Շատ եմ ուզում:

-Դու հետ կտաս խելքիդ վերջին մնացորդներդ, - ավելացրեց Էմիլը:

-Իմ խելքիից ոչ մի կտոր էլ չի պակասել: Հաստատ ձեզանից ավելի հիմար չեմ: Ու ոչ էլ հիստերիկ եմ: Ինչ ա գնալու ձեզանից: Հա ամենալավ գիշերս չի, համաձայն եմ: Բայց հաստատ առանձնահատուկ կդառնա այդ տեսարանով հագեցած...

-Սաք, - դիմեց ինձ ընկերս:

-Հը՞

-Արի թողնենք...

-Կդիմանա՞:

-Երևի...

-ՄԵՐՍԻ՜, - բղավեց նա` փարատելով իր սառնարյունության մասին ունեցած բոլոր հույսերս:

Մտածում էի, որ դա լավ չի ավարտվի: Զգում էի, որ մի բան տեղի կունենա մյուս սրահում: Բայց երեկոն շարունակվում էր: Ես չէի ունենա բավական ուժ դեպքերի այդպիսի ընթացքը կասեցնելու համար: Հետաքրքիր էր:

Ռոբոտը կանգնած էր վառարանի մոտ: Նրա ապակյա աչքերի մեջ արտացոլվում էին հանգչող կրակի վերջին կայծերը: Երբ ապակու մեջ մնաց միայն ածուխի սև փայլը, նա շարժվեց: Ծրագիրը հրամայեց նրան վերդառնալ դեպի դիահերձման սրահ ու սպասել նոր թափոնի:

Սրահի մեջտեղում դրված էր մեծ սեղանը: Սավանով ծածկված մարմինը կարծես լիներ սեղանի մակերևույթին հավասար: Առանձնանում էին միայն ոտնաթաթերն ու գլուխը: Սովարաբար այդպիսի ընդմիջումների ժամանակ չեն ծածկում մարմինը սավանով: Այդպես իմ ծանոթներից անում է միայն Էմիլը: Նա արդեն հասցրել էր սղոցել գանգը, լուսանկարել ուղեղն ու փամփուշտը, հանել դրանք, փոխարենը լցնել հատուկ փրփուր ու նորից տեղադրել գանգի կտրված մասը: Մի անգամ Էմիլը պատմում էր, որ ամենահետաքրքիր մասը իր համար գանգի կաշվի հետ տեղադրելն է: Ասում էր, որ սիրում է հետևել դիակի դեմքի խեղաթյուրումներին, երբ կտրում է գանգի կաշին վերևից և կախվում է դեմքի մաշկը: Ես թույլ չեմ տվել նրան ինձ մոտ դա անել, բայց ասում են, նա դիտմամբ մեկ-մեկ քաշում է կաշին տարբեր ուղություններով, որպեսզի տեսնի թե ինչ դեմք կստանա հանգուցյալը: Բոլորս էլ ունենք տարօրինակություններ: Դրա համարել էլ ամեն գիշեր գնում ենք խանութ, որպեսզի մի քիչ չգժվենք: Հետաքրքիր աշխատանք է:

Իսկ Էմման իրեն պահում էր վստահ: Ես ավելի անհանգիստ էի, քանի որ մտածում էի` հանկարծ մի օյին չլինի: Չնայած Էմիլն էլ հանգիստ ու վստահ էր. պետք էր ենթադրել, որ ամեն ինչ նորմալ էր: Էմիլն այնքան խելառ չի, որպեսզի այլանդակված դեմքով դիակ ցույց տա անպատրաստ մարդու:  

-Դե՞, - խորամանկորեն հարցրեց Էմման, - հանե՞նք սավանը: Իսկ նա մե՞րկ է լինելու:

-Մեզ մոտ ավելի մերկ էլ է լինում, - աչքով արեց ինձ Էմիլը:

-Հասկացա հանաքդ, - ասաց Էմման ու ժպտաց:

Ես հանեցի սավանը:

-Ահ...ախր...- Էմմայի դեմքը գունատվեց: նա ափերով փակեց բերանը: Աչքերը թացացան:

-Ասում էի չէ՞, չես դիմանա, հիմար աղջիկ, իսկ մենք դեռ չենք էլ բացել,-բարկացավ Էմիլը:

-Ձենդ, - բորվբոքված ձայնով ճչաց Էման ու փորձեց հավասարեցնել շնչառությունը: Նրա աչքերից առատ արցունքներ էին հոսում:

-Միգուցե պետք չէ, հը՞:

-Պետք է... էս գիշերը երբեք չի ավարտվի,-ասաց նա: Ես կնայեմ: Սկսեք...

-Սկսենք, - քմծիծաղով ասաց Էմիլը:

Ընդհանրապես երիտասարդ ու առողջ մարմին կտրելիս քեզ ավելի լավ ես զգում: Քեզ չեն սպասում ուռչած ու դեֆորմացված օրգաններ, նեխած հյուսվածքներ ու այլ գարշելի բաներ:

Սա հենց այդպիսի դեպքերից էր: Ուստի ես հմուտ շարժումով անցկացրեցի դանակով կրծքի մեջտեղով: Ընթացքում հետևում էի Էմմայի դեմքին: Նրա աչքերից անդադար հոսում էին արցունքները: Երևի շատ էի խմել մի քիչ, բայց ինձ թվաց նա մի քանի անգամ ձեռքով դիպավ դիակի դեմքին: Ու ոչ թե հանկարծակի, այլ դիտմամբ: Նույնիսկ մեկ անգամ ինձ թվաց թե շոյում է նրա թուշը: «Կարող ա սա էլ ունի դեմքերն այլանդակելու մոլուցք», - մտածում էի ես:

Հետո, ես զիջեցի տեղը Էմիլին: Նա սովորաբար հանում էր սիրտն ու թոքերը: Ես մի կողմ կանգնած ծխում էի: Էմման քիփ կանգնած էր  Էմիլի կողքը: Հետևում էր նրա ամեն մի շարժումին: Հետո նկատեցի, որ նրա ձեռքերին կան ռետինե ձեռնոցներ:

Հանկարծ տեսա, որ ինքն է Էմիլից առաջ ընկնում ու հանում սիրտը: Էմիլը հազիվ է հասցնում կտրել սիրտը պահող վերջին անոթներն ու հյուսվածքները: Մի քանի րոպե անց «թափոնի» պարկը արդեն լիքն էր: Էմման կարծես քամվել էր արցունքներից, իսկ Էմիլը, շշմած աղջկա այդ կարգի պահվածքից, կարծես ասում էր` no comment:

Գլուխս ֆռում էր: Չգիտեմ խմիչքից, թե հոգնածությունից: Երբ նորից ի վիճակի եղա նորմալ հասկանալ դեպքերի ընթացքը, Էմիլը ասում էր.

-Ինչի էիր սիրտն էդքան երկար պահել ձեռքիդ մե՞ջ: Հը՞, ասա:

-Վերջացրու…

-Ասա, կայֆ է՞ր, հա՞, ասա:

-Վերջացրու, - լացում էր աղջիկը…

-Ասա դե…

-Էմիլ, հերիքա, Էմիլ, - բղավեցի ես: Հասկանում էի, որ աղջիկը լավ չէ:

-Որտեղ է ռոբոտը, ուր է վառարանը…

-Էդ էր պակաս…

-Վառարանը… - շշնջաց աղջիկը, - վառարանը, խնդրում եմ….

            Ես ուղեկցեցի նրան դեպի սրահի հեռավոր մասը, որտեղ պատի մեջ փորված վառարանի մոտ կանգնած էր ռոբոտը: Փոքր կլոր լուսամուտից երևում էին կրակի լեզուները: Էմման մոտիկացավ ու կանգնեց ռոբոտի կողքին: Ես չկարողացա այդքան մոտիկ կանգնել վառարանի դռանը: Մտածեք ինչ ուզում եք, բայց այդ ջերմությունն ինձ թվում է դժոխային ու սկսում եմ առնել տարբեր տեսակի հոտեր: Տարօրինակ է:

Հեռվից նկատեցի, որ ռոբոտի ու աղջկա հայացքները նման էին: Երկուսն էլ արտահայտում էին այնքան խորը տխրություն, որ դա ինձ անբանական թվաց:

Էմման հետ եկավ կրակը մարելուց հետո, առանց բան ասելու լցրեց իր բաժակը, խմեց մինչև վերջ: Էլի լցրեց,

-Մի քիչ հետո կլուսանա… իմ ինքնաթիռի վայրէջքն ուր որ է կլինի, տղաներ… ես գնամ…

-Տաքսի կանչե՞մ, - ասացի ես:

-Կարիք չկա, ես դրսից կբռնեմ: Խնդրում եմ, մի ուղեկցեք ինձ… - նա դատարկեց այդ բաժակն էլ ու դուրս եկավ: Էմիլը մի պահ սպասելուց հետո աթոռից վերցրեց նրա ժակետն ու վազելով հասավ ետևից:

-Մերսի, - ասաց Էմման:

-Նրան պետք ա կարգի բերել արդեն, - ասաց Էմիլը, - հեսա մի ժամից կգան հետևից:

-Ահա…

Ռոբոտը շարժիչների հազիվ լսելի տզզոցավ արդեն վերադառնում էր դիահերձման սրահ:

P.S.

Էմմա անունով աղջկան մենք հետո այլևս չտեսանք: Նա պարզապես գնաց ու վերջ: Ես ունեմ աղոտ կասկածներ այս ամենի վերաբերյալ: Հիշեք խնդրում եմ վերջին սկանդալը գլխին կրակոց ստացած  երիտասարդ սպորտսմենի պատմությունը: Ասում են դրանից առաջ սարսափելի աղաղակներ են լսվել նրա հյուրանոցային համարից: Հետո նկատել են մի նիհար աղջկա, ով վազելով դուրս է թռչել հյուրանոցից ու սլացել իր սպորտային լանսեռով: Մի քանի րոպե անց նրան հետապնդել է սպորտսմեը: Իսկ հետո լսվել է կրակոցը:  Իսկ հետո նիհար աղջկա մասին այլևս ոչ ոք չի լսել: Չնայած, ասում են, որ նա և սպորտսմենը պատրաստվում էին ամուսնանալ ու կամ էդպիսի մի բան:  Հետաքրքիր է:  Չէ, լուրջ եմ ասում: Հետաքրքիր բաներով են զբաղվում կենդանի մարդիկ: