Rock&Go (Melomania 4)

Գործարանային լքված թաղամասում հին ժեշտի կտորը փորձում էր կատարել ճակատագրական մի քայլ: Մեքանան պոկվում էր տեղից, զարգացնում քիչ թե շատ նորմալ արագություն ու ձգտում բախվել ճանապարհի եզրին ցցված սյանը: Անձրևից ահավոր սղլիկ էր դարձել ասֆալտն ու ամեն մի արգելակումից և ղեկի շարժումից մեքենան, մորթվող խոզի ձայներ հանելով, սկսում էր պտտվել ու սահել: Ողջ խնդիրն այն էր, որ մեքենայի ղեկին նստած կապիշոնով մարդը չէր կարողանում իրագործել մտքին եղածը: Ընդամենը պետք էր ողջ արագությամբ բախվել սյանն ու...Նա պատկերացնում էր, թե ինչպես կջարդվեն ատամները ղեկին հարվածելիս, ինչպես կվնասվեն  դաջվածքներով պատված մատները ապակու բեկորներից: Նա չէր կարողանում չմտածել այդ ամենի մասին: Չէր կարողանում հեռու տանել մտքերը:Հին մեքենայի ծակծկված կտուրից չռում էր անձրևը: Մեքենայում ավելի խոնավ էր քան դուրսում: Կյանքը վերածվել էր ամբողջական դիսկոմֆորտի ու ճնշում էր կապիշոնով մարդուն: Միակ բանը որ չէր գրգռում նրան բենզինի ու թաց ասֆալտի հոտն էր: Նա զգում էր մուսայի առկայությունն ինչ-որ տեղ, շատ մոտիկ:

«Ու երևի դա կլինի շեդևր»,-մտածեց նա:

Ռոք աստղի ամերիկյան, հին ու ժանգոտված մեքենան մոտեցավ «Մելոմանիա»  փաբին հետևի բակի կողմից: Գիշերվա խավարը մի կերպ ցրում էր մեքենայի միակ աշխատող լուսարձակը: Գալիս էր այնպիսի անձրև, ինչպիսին լինում է սև ու սպիտակ ֆիլմերում: Անձրևը պետք է թաքցներ ռոք աստղի ներկայության վերջին ժամերը: Նա, իր անձրևանոցի մեջ փաթաթված, բախում էր «Մելոմանիա»-ի հետնամուտքի երկաթե դուռը: Լսվեց ծանր ճռռոց, ու անձրևի կաթիլները լուսավորվեցին լույսի բարակ շերտով:

-Իյա~,-լսվեց Սամվելի զարմացած ձայնը,-դու էստեղ չպիտի լինեիր:

-Վախենում եմ, Սա՛մ, բաց դուռը: Վախենում եմ, արի՛ խոսենք...

-Իյա՛...,-կրկնեց Սամվելն ու ներս թողեց ռոք աստղին: Նրա փոքրիկ ու անշուք մարմինը հայտնվեց նեոնային լուսավորությամբ նեղ միջանցքում:

-Գնա՛նք ինձ մոտ: Աղմուկ չանե՛ս,-առաջ անցավ Սամվելը` ուղեկցելով նրան իր սենյակը:

Փաբի սրահից լսվում էին ֆանկ գիթառի ձայներ:

-Ես վախենում եմ, հասկանու՞մ ես, վախենում: Կարող ա ես պատրաստ չեմ, կարող ա դրա ժամանակը չի...

-Ես եմ պայմանավորվել քեզ համար, վերջացրո՛ւ,-պատասխանեց Սամվելն ու խորասուզվեց միայն իրեն հայտնի մտքերի մեջ,-Դու պետք ա գնաս,-ասաց նա վերջապես:

Ռոք աստղը փորձում էր ակտիվացնել սիգարետը թաց լուցկիով: Ձեռքերը նրա դողում էին: Գլուխը ծածկված էր կապիշոնով, որի եզրերից դեռ ջուր էր կաթում:

Սամվելը վեր կացավ տեղից, մոտեցավ պատի տակ գտնվող պահարանին ու հանեց այնտեղից ռոմի սև շիշը:

-Հրաժեշտի համար,-ասաց նա` լցնելով բաժակները:

Ռոք աստղը վախեցած աչքերով նայում էր բաժակների սևությանը:

-Եթե արագությունից էդպես վախենում ես, արի՛ ուրիշ բան մտածենք,-հանկարծ առաջարկեց Սամվելը:

-Ուրի՞շ:

-Ահա: Օրինակ թռիչք:

-Բեե...,-զզվանքով ասաց ռոք աստղը:

-Սպանություն: Պետք ա ուղղակի մի քիչ տրագիզմ, հասկանու՞մ ես: Քեզանից հետո ես ուզում եմ մի քիչ փող աշխատել: Իսկ առանց տրագիզմի մի կոպեկ էլ չի կպնի:

Ռոք աստղը մի պահ տխրեց որբի նման: Նա նայում էր պատից կախված նկարներին: Ահա Պրեսլին, Լենոնը,օ~, Ցոյը, Մառլին...  ի՞նչ գործ ունի այստեղ Չեն: Սամվելը կարդաց նրա մտքերը:

-Չեն հանճարեղ աստղ էր: Երևի միակն իր ոլորտում: Իսկական ֆենոմեն էր:

Ռոք աստղը շարունակում էր նայել պատկերներին` երգչուհի Ալիահ, Թուփաք, Վիսոցկի, Ջեքսոն...

-Սամ, էս նկարի մեջ չեմ հասկանում` որտե՞ղ ա կանգնած Ցոյը: Հետևի ֆոնը լրիվ անծանոթ ա:

Սամվելը խորամանկ ժպտաց: «Հա բա~, քեզ ծանոթ լիներ..»

-Ես գնամ,-ասաց ռոք աստղը:

-Հետդ կգա իմ տղերքից մեկը:

-Ո՞վ:

-Խաչը կգա հետդ: Դու ստիպում ես ինձ անհանգստանալ: Իսկ Խաչը կստիպի քեզ չանհանգստացնել ինձ:

-Բայց ես ինքս կկարողանամ:

-Կասկածում եմ,-դաժան դեմքով պատասխանեց «Մելոմանիա»-ի տերը,-Խաչի հետ կպայմանավորվեք` կամ թռիչք կամ սպանություն,-Rock and go, baby, rock and go!!!

Սամվելը մտավ սրահ: Նրան ոչ ոք չնկատեց, ու նա ժպտաց: Այցելուները շատ էին: Ռոքնռոլ էր տիրում, ու Սամվելը մի կերպ զսպեց իրեն, որպեսզի չպարի: «Պարելու ժամանակը չի դեռ...»:

Նա մոտեցավ սրահի խուլ անկյունում տեղադրված նախապատմական փողոցային հեռախոսային ապարատին: Թանկարժեք արտեֆակտ էր: Քառասունականների ճիչը: Սամվելը վստահ չէր, բայց նման բան, ասում էին, քաղաքում էլ ուրիշ տեղ չկա: Նա վերցրեց խոսափողը, պտտեցրեց երեք թիվ ու ցածր ձայնով շնչեց ` «Նա կգա, պատրաստ եղեք դիմավորել»: Մի քանի հոգի որոնք տեսել էին թե ինչպես է Սամվելը խոսում քառասունականաֆոնով, մտածեցին թե նա երևի մի քիչ շատ է խմել կամ ծխել: Նրանք չգիտեին, որ ապպարատն այդ աշխատում էր: Ոչ ոք չգիտեր:

-Է՞:,-Խաչի դեմքը ստիպում էր մի բան անպայման պատասխանել այդ «Է՞»-ին:

-Հը-ը,-բացասական թափահարեց գլուխը ռոք աստղը,-բացառվում ա:

-Ըըը՛,-Խաչի դեմքն ասում էր` «բրդեմ, գնա»

-Էէէէ, Հը-ը՛,-ռոք աստղը մի պահ նայեց ներքև: Անձրևի շիթերի հետ նրա գիտակցությունը սլացավ ներքև: Նա զգաց, թե ինչպես է ընկնում արյան ճնշումը: Միայն մի քիչ առաջ խմած ռոմն էր հաղորդում որոշակի առողջ մտքեր` «Ընդամենը մեկ քայլ, մեկ քայլ, ու հետո սաղ կլինի օքեյ»:

Խաչը սպառնագին մոտեցավ նրան: «Էս էլ քեզ հոգեառ հրեշտակ, քու արա՛..»:

Ռոք աստղը նորից նայեց ներքև: «Ահա, կարծես պատրաստ եմ»: Նա երկու ոտքով կանգնեց ամենաեզրին: Կոկորդում անհասկանալի փռչոտ գունդ էր առաջացել: Մատների ծայրերն ընկալում էին կաթիլների ամեն մի հարվածը: Մեծ  նորաոճ կոշիկների ծայրերը փորձում էին երկար վայելել ցամաքի հետ շփումը: Թրջված հագուստը ծանրացել էր ու ներքև էր սեղմում ռոք աստղին: «Տասնվեց, ուրեմն տասնվեց: Տասնվեց հարկ ընդամենը: Մաքսիմում յոթ-ութ վայրկյան:»:

-Է՛,-բազմանշանակ ասաց Խաչը:

Ռոք աստղը պտտեց գլուխը, որպեսզի պատասխանի ու կորցրեց հավասարակշռությունը: Մի քանի վայրկյան  նա սկսեց նմանվել սքեյթբորդիստի` կատարելով կոորդինացիոն բարդագույն շարժումներ: Այդպիսի շարժումներ նա մի անգամ կատարել էր  իր համերգի ժամանակ Նյու Յորքում: Բայց այս անգամ այդ շարժումները պար չէին: Ու դա էլ բեմ չէր, այլ մասսիվյան բարձրահարկի կտուր:

-Է՞,-ասաց Խաչի շշմած դեմքը, երբ նրա տեսադաշտից անհետացավ ռոք աստղը,-է~...,-Խաչի դեմքը տխրեց մի պահ: Սակայն մի ակընթարթ ընդամենը, որովետև լսվեց սրտաճմլիկ գոռգոռոց: Խաչը, ծանր-ծանր քայլեր անելով, վազեց դեպի կտուրի եզրը:

Տասնհինգերորդ հարկի պատշգամբում ամուր  կառչել  էր երկրային կյանքից ռոք աստղն ու ոչ մի կերպ չէր ցանկանում բաց թողնել բետոնի այն կտորը, որը արգելակում էր նյուտոնի երրորդ օրենքը: «Առռըս, թե ես բաց կթողնեմ»:

-Արի հանի՛ ինձ ստեղից, արա՛,-բղավեց նա, քանի որ ադրենալինի մեծ չափաբաժնի պատճառով կարիք ուներ ագրեսսիվ լինելու:

Սակայն Խաչը նշան էր բռնել նրա վրա ատրճանակով: Կոլտ 1911-ի փողն անտարբեր արտահայտությամբ նայում էր բարձրության վրա կախված ռոք աստղին: «...որ մարդ չտեսնի... առանց աղմուկի...բնական...»,-հնչեց Խաչի գլխում Սամվելի ձայնը,-«ԲՆԱԿԱ՛Ն»:

Քիչ անց Խաչն արդեն մուտք էր գործել քնաթաթախ Գաբրիելյանների բնակարանն ու շալակած դուրս էր հանում այնտեղից ուշագնաց ռոք աստղին: «էլի չհաջողվեց»,-ասել էր նա Խաչին ուշքը կորցնելուց առաջ:

Մարդկանց գիտակցությանն անհասենելի մի բան ուշադիր հետևում էր այդ գիշերվա իրադարձություններին: Պայմանավորված ժամանակը սպառվում էր:

Փողոցում անձրևը միացրեց ռոք աստղին: Նա ուժասպառ էր: Նստել էր մայթեզրին ու նմանվում էր իսկական բոմժի: Նրանից քիչ հեռու վեր էր խոյանում հսկա Խաչը:

-Ուրեմն, արի ես քեզ կրակեմ,-ասաց հսկան:

Ռոք աստղը նայեց նրան անսահման հուսալքված աչքերով: «Բա պետք ա՞ ինձ դա, բա պետք ա՞»:

Զույգից հիսուն մետր հեռու դեպի մահն էր շտապում ևս մեկ սուբյեկտ: Անունն էր նրա Կառա: Նա մատռուցողի էր աշխատում Ջրվեժի ռեստորաններից մեկում: Տաքսին նրան հասցնում էր մինչև տան մոտակա խաչմերուկն ու շարունակում իր երթը` աշխատանքից տուն տանելով մյուսներին: Կառան գնում էր արագ քայլվածքով` մերթ ընդ մերթ օրորվելով բարձր կրունկների կրա: Մահը սպասում էր նրան ավտոտնակների հետևում երեք թմրամոլների տեսքով, որոնց մոտ վերջին երեք ամիսների ընթացքում եղել էր առաջին էռեկցիան, ու նրանք շտապում էին օգտագործել այդ բացառիկ շանսը: Նրանցից մեկը զինված էր սովետական ոստիկանական ատրճանակով, որը գողացել էր պահեստային մայոր պապու տնից` վաճառելու նպատակով:

-Աստված իմ,-ասաց ռոք աստղը, երբ լսեց առջկա ճիչը,-աստված իմ: Էս ա՛:

Մրցարշավային ձիու պես նա պոկվեց տեղից: «Է՞»,-հասցրեց անցնել Խաչի ուղեղում:

Ռոք աստղը ներխուժեց թմրամոլների կյանք առանց հրավերի: Առաջացրեց իրարանցում, վախ, խուճապ ու փախուստ: Ռոք աստղի ելույթն ընդհատվեց միակ կրակոցով: Մինչ այդ նա հասցրել էր պատահական հարված անել, որը դուրս էր գցել թմրամոլներից մեկի ծնոտը: Մթության մեջ առանձնապես հստակ էր լսվում հեռու փախչող աղջկա բարձր րունկների կտկտոցը: Ռոք աստղը զգաց, թե ինչպես են անձրևի կաթիլները լցվում կրծքի վրա բացված մեծ վերջի մեջ: Մի քանի կաթիլ հետո նա փակեց աչքերն ընդմիշտ:

Խաչը մռայլվեց ինչպես երբեք: Նրա հեռախոսը հասցրեց Սամվելին նախապես պայմանավորված էսեմեսը` «ok»:

Մարդկային գիտակցությանն անհասանելի թռչող օբյեկտը հետևում էր ռոք աստղի մարմնին: Երբ այն արդեն ընկած էր ասֆալտին, մարդկային գիտակցությանն անհասանելի թռչող օբյեկտը վերցրեց ռոք աստղին:

«Մելոմանիա»-ի խորհրդավոր տերը գոհ էր աստղի հետմահու ալբոմի` «Rock&Go»-ի պրեզենտացիայից: «Նկարահանում էին նույնիսկ ամերիկացիները»:

Նա գոհ էր նաև մի քանի օր առաջ ստացված հաղորդագրությունից:

« ...նա ռեաբիլիտացվում է: Ամեն ինչ ընթանում է նորմալ: Կլիմայական պայմանները նրան դուր են գալիս: Շփվում է մյուսների հետ: Ավելորդ հարցեր չի տալիս: Ուղարկում ենք նրա առաջին նկարներն այստեղից: Շնորհակալություն ենք հայտնում հաջող աշխատանքի համար: Դուք մնում եք որպես կապավոր այդ տարածաշրջանում, չնայած նոր հավակնորդներ դեռ չենք նկատում: Այս լեգենդը մեր կարծիքով ստացվել է..»:

Իր սենյակում Սամվելը հանեց սեղանի դարակից մեծ ծրարը: Նրա մեջ ռոք աստղի առաջին լուսանկարն էր այն մոլորակից, որտեղ գնում են լեգենդները: Նրանց բոլորին մի պահ առաջարկվում է դառնալ առասպել: Ոմանք ընդունում են ու հեռանում: Ու պետք չէ զարմանալ, երբ տարիներ անց պատերի վրա հայտնվում են գրություններ` «Ռոք աստղը ողջ է»:

«Մելոմանիա»-ի տերը հպարտ էր: Նա ճանապարհել էր ԱՅՆՏԵՂ մեծագույն աստղերից մեկին: Դա մնալու էր երաժշտության գաղտնի պատմության մեջ: Դա լինելու էր նրա ամենամեծ հետքերից մեկն այդ քրոնիկոնում:

Սամվելը խորը նստեց իր փափուկ բազկաթոռի մեջ: Ընդհատակյա երաժշտական մեխանիզմը ջերմացնում էր նրա հոգին: Նրա հանգիստ աչքերը նայում էին պատին հայտնված նոր նկարին:

Աղացած մսով խորտիկներ

Իհարկե ես հասկանում եմ, որ այս պատմությունն ամենապոզիտիվ բանը չէ, որ կարող եմ ձեզ պատմել: Ու իհարկե ես հասկանում եմ, որ խոսքը գնում է իրական մարդկանց մասին Բայց, երբ երեկ այցելեցի հիվանդանոց, առիթ ունեցա քցել-բռնելու, թե ինչով եմ ես զբաղվում, ինչով էր զբաղվում ոտքը կոտրած Ավոն, ու ընդհանրապես` ինչ է կատարվում այն վտանգավոր ոլորտում, որտեղ ես աշխատում եմ: Չնայած, վաղը ես կկայացնեմ որոշում ու կկարողանամ ասել` աշխատում ԷԻ: Ուստի հանգցնում եմ սիգարետս ու սկսում պատմել Ավոյի հիվանդանոց ընկնելու մասին: Չմոռանաք հանկարծ` այս պատմությունը հեչ պոզիտիվ չէ:

Ես 52Ա եմ: Դա իմ երթուղին է: Ես երթուղայինի վարորդ եմ: “Մարշրուտկա” բառն Ավոն չի սիրում, մանավանդ, երբ ասում են` “մառշռուտՆԻ”, ես էլ որոշեցի օգտագործել ավելի բարեհունչ “երթուղային” բառը: Ավոն 29 է: Երբ նրա ֆորդ տրանզիտը ողջ արագությամբ սլանում էր դեպի բետոնե արգելքը, ուղևորներից մեկը փորձում էր դուրս թռչել լյուկից: Բայց դրա մասին հետո…

Դուք ամեն օր երթևեկում եք  երթուղայիններով…ու չգիտեք այն հաստագլուխ եզին, որի անունն է Ռազմիկ: Չգիտեք, որ նա երեք անգամ նստել է տարբեր հոդվածներով` երկու անգամ մարմնական ծանր վնասվածքներ հասցնելու համար, մեկ անգամ էլ բռնաբարության: Բռնաբարության հոդվածը նրա առաջինն էր: Ասում են, նա այն ժամանակ եղել է տասնյոթ տարեկան ու ասում են, որ բանտում նրան…Դուք չեք ճանաչում նրան, ու ես ձեզ մի քիչ նախանձում եմ: Դուք չեք տեսել նրան առավոտյան ժամը հինգին: Նրա վրայից զգացվում է մենթոլի կտրուկ հոտը, որովհետև բերանը նրա անընդհատ չփչփում է` գզելով ծամոնը: Նայում ես նրան, ու զգում` զբաղվել է սեքսով հարևան կազինոյի հավաքարարի հետ քառասունհինգ րոպե առաջ, սեքսը տևել է երկու րոպե, կերել է մեկ ամբողջ հավ քսան րոպե առաջ, ծեծել է իր թիկնապահին տասներկու րոպե առաջ, հրամայել է սպանել պարտապաններից մեկին վեց րոպե առաջ: Աղեստամոսային համակարգում կա դեռ կես լիտրի չափ սպիրտ, իսկ դեմքի ժպիտն իր կյանքից գոհ լինելն է արտահայտում: Ռազմիկի հագի սպորտային համազգեստները միշտ թավշյա են: Նա ծխում է բարակ սիգարետներ, իսկ յուղոտ աչքերը լցվում են արյունով, երբ սկսում է խոսալ: Խոսալիս նա միշտ բարձրացնում է ձայնն, ու մենթոլի հոտն ավելի ուժեղ է սկսում գալ: Նա ընդունում է խաղադրույքներ…: Նա բուքմեյքեր է, չնայած կյանքում չի կարողանա արտաբերել այդ բառը: Նա ընդունում է խաղադրույքներ մեզ վրա: Դուք երթևեկում եք տրանսպորտով, ու չեք պատկերացնում, որ մասնակցում եք մրցարշավի, որտեղ ամեն օր խաղարկվում է 17 միլիոն դրամից ոչ պակաս, ու դուք չեք ճանաչում Ռազմիկին ու ձեր բախտը բերել է: Նախ, որ դեռ կենդանի եք ու կարդում եք սա ու որ չեք ճանաչում Ռազմիկին:

Ռազմիկն իր ուղեղի հոգնած ծալքերն աշխատացնելու կարիք առանձնապես չի ունենում: Սխեման պարզ է, տարրական: Դուրս են ելնում, օրինակ, իրենց կանգառներից 28ն ու 76ը (սինխրոն իհարկե) ու սկսում վազքը: Անպայման չէ, որ նրանց գծերը խաչվեն: Անպայման չէ նաև, որ գծերը լինեն հավասար: Ամեն ինչ կարգավորվում է գործակիցների սկզբունքով: Եթե 28ի գիծն ավելի երկար է, ապա նրա հաղթելու գործակիցն էլ մեծ է: Կոնկրետ 28 և 76 համարների վազքի գործակիցը հետևյալն է` կհաղթի 28ը` 11,2, կհաղթի 76ը` 1,7: Դե գումարած խցանումները, կանգառները, տատիկներն ու պապիկները, տրոնեյբուսներն ու այլ խանգառող հանգամանքները:

Լինում է, որ գծերը խաչվում են: Լինում են դիտավորյալ բախումներ, դիտավորյալ խոտաններ, դիտավորյալ կռիսություններ: Դա սպորտի պես մի բան է: Կան դոպինգներ ու խախտումներ, մրցավարներ ու հանդիսատեսներ...ամեն ինչ կա` ու ամենից առաջ կան խաղադրույքներ: Վարորդը ստանում է իր հաղթանակի վրա դրված գումարի տաս տոկոսը: Քիչ փող չէ. Բախումներն էլ մեղմ չեն:

Դեպի հիվանդանոց տանող ճանապարհն Ավոյի համար սկսվեց Ռազմիկի հետ տեղի ունեցած զրույցից: Երեկոյան էր, երբ ես հաղթանակած գնացել էր վերցնելու տաս տոկոսս: Ռազմիկը տվեց ինձ վաթսունչորս հազար դրամ: Ես դուրս եկա նրա միհարկանի գրասենյակից, որը գտնվում է երկու հսկա կազինոների արանքում ու նմանվում է ավտոտնակի: Դուրս գալիս նկատեցի, որ Ավոն ոտքը կախ է գցել: Ռազմիկը նրան ասել էր, որպեսզի սպասի:

-Հետդ գործ կա,-հայտնում է նա: Հրավիում իր սենյակն ու շարունակում,-կա մի հատ ձև, որ լիքը փող բռնես:

Ավոյի աչքերն էլ փայլթլում են: Կկարողանա հոր համար կարգին օգնություն ուղարկել գաղութ, դեմն էլ սեպտեմբեր է, երեխաները պետք է դպրոց գնան:

-Վաղվա ռեյսերից մեկում կկպնես 4-ի հետ...

-4-ի հետ համարյա սաղ ճամփեն կողք-կողքի ենք գնում,-ասում է Ավոն:

-Ռեխդ փակի՛,արա՛, ու ինձ լսի՛,-գազ է տալիս Ռազմիկը,-որ քեզ բան եմ ասում, մինչև վերջ լսի՛, ջահե՛լ: Կկպնես չորրորդ համարի հետ: Դավիթ Անհաղթ, Կոմիտաս, Բաղրամյան կգնաք իրար կպած: Ես ու խաղացողները կհետևենք ձեզ տեղում: Քո հաղթանակի վրա դրել են արդեն...հիինգ միլիոն...

«Հինգ հարյուր հազար»,-փայլփլում են նորից Ավոյի աչքերը:

-Էլի երկու միլիոն կդնեմ ես:

-Հը՞:

-Ընդհանուր` յոթ միլիոն: Մի քաքի տակդ, մոտ էդքան էլ կա չորրորդի վրա դրած: Մի խոսքով սենց ա հարցը դրած` պիտի կրես: Հասկանու՞մ ես:

-Հա, բայց...

-Արա՛, քեզ ասում եմ, մի՛ խանգարի, լսի՛ ստեղ: Վերցրու՛ էս,-նա մեկնում է Ավոյին թափանցիկ ծրարը,-սա կխմես ռեյսից առաջ: Կլինի մոտավորապես ցերեկվա երկուսի կողմերը: Քեզ կզանգենք ու դու դա կխմես:

-Ի՞նչ ա որ,- հարցնում է Ավոն:

-Դոպինգ: Արխային, վարի չես գնա,-Ռազմիկը վառում է իր բարակ սիգարետը,-դե վերջ, ջահել: Գնա քնի: Վաղը հաղթելուց հետո կգաս, յոթ հարյուր հազարդ կտամ:

«700,000!!!»

Ռազմիկը սկսում է ինչ-որ բան գրել իր գրքույկում: Ավոն այդ գիշեր չի կարողանում քնել:

Ես մեկ-մեկ սկսում եմ մոռանալ` ախր դուք չեք ճանաչում Ռազմիկին ու չգիտեք նրա տետրի մասին: Դա բուքմեյքերական գրկույկն է: Իսկ թե ինչու է այդ գրքույկը խոհարարական, գիտեն գրեթե բոլորը: Մի տպարանատեր պարտք է լինում Ռազմիկին կարգին գաբարիտների մի գումար: Բնականաբար չի կարողանում տալ: Ռազմիկը վերցնում է նրանից առջևի չորս ատամները, աղջկա կույսությունը, կնոջ ոսկեղենն ու տպարանը` մի ամբողջ տպաքանակ խոհարարական գրքույկներով հանդերձ: Գրքույկներն այդ շատ որակյալ են: Բաժանված են գլուխների` Ձկով կերակրատեսակներ, Աղցաններ, Խմորեղեններ, Սառը խորտիկներ, Աղացած մսով խորտիկներ: Դրանք տետրի պես բաներ են, ուղղակի բաժիններով նախատեսված: Օրինակ, երբ հեռուստացույցով ասում են մայրաքաղաքայինի բաղադրատոմսը, պետք է գրել դա «Աղցաններ» բաժնում: Դե զիզի-բիզի բաներ են, տնային տնտեսուհիների համար: Իսկ ռազմիկի համար գումարի տնտեսման աղբյուր: Ինչու գնել հատուկ տետրներ խաղադրույքների գրանցման համար, եթե ձեռքի տակ կան այդպիսի հարմար գրքույկներ:

Ավոյի, ինչպես նաև չարաբաստիկ 4-ի վարորդի խաղադրույքները գրված էին նույն էջի վրա: Նրանց հարևանությամբ կային էլի վեց զույգեր: Բոլորը տարբերվում էին մույսներից: Մյուս էջերի խաղադրույքների չափսերը նորմալ էին` հինգանիշ թվեր, հազվադեպ` վեցանիշ: Իսկ այդտեղ բոլորն էին վեցանիշ, հատուկենտ հանդիպում էին վեց զրո ունոցող թվեր: Ռազմիկը որոշել էր բռնել բինգո: Չնայած....ոչ միայն նա:

Հաբ: Հավանաբար հաբն է դեպի հիվանդանոց տանող հիմնական ճանապարհը: Ի նկատի ունեմ Ավոյի համար: Ռազմիկի տված փոքրիկ թափանցիկ ծրարի մեջ հաբ էր: Դրա քիմիական ողջ անվանումը ես անկարող եմ անվանել, համապատասխան կրթության իսպառ բացակայության պատճառով, ու Ավոյի գլուխն էլ կսկսի ցավալ` լսելով այդ երկար-բարակիոդությունը: Փորձեմ նկարագրել նրա ազդեցությունը, ինչպես դա ինձ պատմել է հենց Ավոն: Չէ, կսկսեմ հենց վազքից: Ավոն համաձայն է:

Վազքը ես ինքս էլ եմ տեսել, մասամբ: Իմ գիծն էլ` 52Ա-ն անցնում է Կոմիտասի պողոտայով, ուստի ես տեսել եմ թե ինչեր է կատարվել այնտեղ: ԲԱցի այդ մի երկու բառով փոխանակվել էի նրա հետ դեռ վաղ առավոռտյան: Նրա ու Ռազմիկի զրույցի մասին տեղյակ էի:

-Ապե՛ր, էսօր լիքը փող եմ կպցնելու, ԼԻՔԸ,-կրկնում էր նա:

-Գոնե պայմանավորվեք, որ առանց ուղևորների լինեք:

-Չէ, Ռազմիկն ասաց` լրիվ կանոններով, կանգառներով ու մարդկանցով:

-Բա հաբը՞

-Հաբի համար կզանգեն...

-Գիտես, գոնե, ի՞նչ ա դա:

-Դոպինգ:

-Այսի՞նքն:

-Դե երևի ուշադրությունը կենտրոնացնող մի բան ա, ես շատ գիտեմ:

-Սրտովս չի...,-ասացի ես:

Ավոն պինդ սեղմեց ձեռքս ու ժպտաց: «Լավ կլինի ամեն ինչ»:

Ժամը երկուսի կողմերը Ավոն զանգ է ստանում Ռազմիկից` «Կուլ տուր տաբլետկեն»: Ավոն, յոթ հարյուր հազարը մտքում, լսում է նրան: Քսան րոպե անց ստացվում է երկրորդ զանգը` «ուղիղ հինգ րոպեից ստարտ»: Ավոն, որ այդ ժամանակ իր 76-ի վերջին կանգառում է լինում, լվացվում է, նայում երկնքին, նստում ֆորդ տրանզիտի ղեկին ու սկսում: Առաջի երկու կանգառները լինում են հանգիստ: Երկրորդ կանգառում վերցնում է ուղևերներ: Չի կորցնում ավելորդ ոչ մի վայրկյան: Մրցավազքին մասնակցող յուրաքանչյուր վարորդ գիտի, որ իր հաղթանակը կարող է վիճարկվել, եթե նա չի մտնում կանգառները, չի վերցնում ու իջեցնում ուղևորների: Այն մարդիկ, ովքեր խաղադրուքներ են կատարում հաճույք են ստանում հենց դրանից: Վարորդները կարող են պարտվել ագահությանն ու կատարել սխալներ: Սխալներ` մարդկային զոհեր: Մահվան վտանգ` ահռելի ադրենալին: Ուրիշ մարդկանց կյանքերին վտանգ` անսահման հրճվանք: Զուր չեն շատ խաղացողներ իրենց մեքենաներով ուղեկցում երթուղայիններին: Դա այն շոուն է, որի համար նրանք վճարում են: Լինում են դեպքեր, երբ վարորդն այնքան է շտապում, որ շարժում է մեքենան, երբ նրանից դեռ իջնում է ինչ-որ մեկը, ու դուռը թափից առաջ է գալիս ու ջարդում որևէ վերջույթ: Ու հազար ու մի այդպիսի դեպքեր: Ի դեպ, Ռազմիկի խոհարարական գրքույկներում կգտնեք շատ ու շատ մարդկանց անուններ ճանապարհային ոստիկանությունից: Ռազմիկը նրանց անունների առջև ավելացնում է աստղիկների պես նշաններ, որ տարբերվեն ոչ պագոնավորներից: Աստղերովների համար առաջարկվում են մի քիչ այլ, էքսկլյուզիվ գործակիցներ, էքսկլյուզիվ  ծառայություններ: Չէ որ նրանք են փաստացիորեն այդ վազքերի գլխավոր տեխնիկական հովանավորը` կանաչ լույսը:

Իսկ Ավոն, ավելի ու ավելի առաջ գնալով, սկսում է տարօրինակ առույգություն զգալ: Սկսում է լսել հարևան մեքենաների շարժիչների ձայները: Սկսում է զգալ ասֆալտի հոտը: Անցնում է նրա դիմացով ճնճղուկի պես մի բան` նրա ձեռքերը կատաղի արձագանքում են` պտտելով ղեկն ու նորից հավասարակշռության բերելով մեքենան: Ոտքերը կարծես սերտաճում են սեղմակների հետ: Ողջ օրգանիզմն է սկսում «շնչել» ֆորդ տրանզիտի հետ: Ադրենալինի քանակությունը հասնում է աննախադեպ մակարդակի:

Լամբադա կամրջի մոտ ես տեսա 4-ը և Ավոյին սեփական աչքերով: Կոմիտասի առաջին կանգառն էր: 76-ը գռմռում էր կանգառում: Նրանից մի քանի մետր հետ կանգնած` ոռնում էր 4-ը: Դրա խելառ վարորդին ճանաչում եմ: Մեքնենան գազել է, բայց խելառը փոխել է շարժիչը բավարականով, համապատասխանեցրել փոխանցման տուփն ու կախոցները: Դա իսկական գազան է: Գազան, որի կողքի դռնից դողալով իջնում էր մի պառավ: Գազելը մեկ-մեկ սկսում էր իրար գալ` ստիպելով տատիկին ավելի արագ իջնել: Իսկ Ավոն արդեն պոկվում էր տեղից ու սլանում դեպի մյուս կանգառը: Ես վազքի չէի մասնակցում, հանգիսկ հետևում էի` դիմանալով հասցեիս լսվող մունաթներին` ստեղ պահի՛, ուստա, պահի՛ ստեղ, կանգառում պահի՛: «Դեբիլը դուք եք,- ասում եմ մտքիս մեջ նրանց,-կարողա նույն կանգառում ամեն մեկիդ համար առանձին-առանձին պիտի պահեմ...»:

 Նկատել էի, որ երկրորդ գծով անընդհատ շքեղ մեքենաներ են անցնում` «էս էլ տրիբունաները»:

Պառավի երկրորդ ոտքը դիպչում է ասֆալտին, ու 4-ը պոկվում է: Հեռվից ձեռքով իրեն նշան անող ուղևորին չի արձագանքում, չի կանգնում, ու ես մտածում եմ, որ պետք է տուգանել դրան: Ավոն վստահ սլանում է առաջ` զգալով  չտեսնված աշխուժություն ու աներևակայելի պարզ միտք, որը խելահեղ արագությամբ վերլուծում է ամեն ինչ:

 Մինչև այն հատվածը, երբ Կոմիտասը սկսում է իջնել դեպի Բարեկամության հրապարակ առաջևից գնում էր Ավոն: Այսինքն առջևից գնում էր սև աուդին, որի մեջ ես մի պահ նկատեցի Ռազմիկի գլուխը, հետո նոր Ավոն: Իսկ չորրորդը կատաղած հետապնդում էր նրան: Ընդհանուր առմամբ 4-ն ավելի ագրեսսիվ էր, անընդհատ ստիպված էր լինում հնարքներ գործի դնել` սրան-նրան չվրաերթելու համար: Ու այնուամենայնիվ 4-ը հավասարվեց Ավոյին: Խոսում էր բավարական շարժիչը: Գազելը կարծես ծաղրեց ֆորդին` մի քիչ բարձրացնելով դիմացի մասն ու սկսեց առաջ անցնել: Ավոն հաջորդ պահին ինձ ապշեցրեց: Այդպիսի բան դեռ չէր եղել: Նա ընթացքից հարվածեց գազելին: Մի պահ աջ քաշեց ու ողջ ուժով նորից ձախ: Լսեցի իմ ուղևորների զարմացած բացականչությունները. Նրանք նույնպես նկատել էին, որ գազելը շատ արագ անցավ մեր կողքով, իսկ դիմացի ֆորդը չի ուզում ճանապարհը զիջել:

Գազելը հարվածից դուրս թռավ հանդիպակած գիծ: Լսվեցին առջևից եկող մեքենաների ազդանշանները, 4-ի ուղևորների ճչերը: Սակայն Ավոն ապշեցրեց ինձ նորից: Գազելը կրկին հավասարվել էր նրան ու փորձում էր առաջ անցնել: Ավոն հանում է լուսամուտից ձեռքն ու հարվածում գազելի առջևի դռան ապակուն: Դրանով չի բավարարվում: Մի քանի պահ անց հարվածները սկսում է հասցնել երկաթի անկապ մի ձողով: գազելը նորից մտնում է հանդիպակած գիծ: Նորից ազդանշաններ: Շքեղ ավտոների կուտակումը երկու երթուղայինների շուրջ սկսում է խտանալ: Մեքենայակույտի միջին արագույթունը մոտենում է հարյուրին: Նրանք սլանում են` առանց կանգառներին ուշադրություն դարձնելու: Նկատեցի, որ թուքը բերանումս չորացել է:Ուղևորներս պահանջում էին` կանգնի՛ր, կանգնի՛ր: Ես զոմբիացած գնում էի Ավոյենց հետևից:

Հանկարծ գազելի ոռնացող ձայնն ավելի է սաստկանում: Նրա խլեցուցիչից մուգ  ծուխ է սկսում դուրս գալ: Մոտենում  են արդեն բարեկամության հրապարակին: Իմ ուղևորները սկսում են անասելի աղմուկ, ու ես ստիպված կանգ եմ առնում Կոմիտասի վերջին կանգառում` հայացքով հետևելով սլացող մրցավազքին:

Ավոն առաջ երբեք այդպիսի զգացումներ չէր ունեցել: Ներքին օրգանները կարծես գտնվում էին անկշռության վիճակում: Գիտակցությունը ծանրաբեռնվաած չէր մարմնով: Այն թեթև էր ու պարզ: Միայն մի բան կար, որ անընդհատ մղում էր նրան առաջ: Դա սնդիկի պես մի բան էր նրա ուղեղի մեջ, որ ստիպում էր ոչ օրդինար քայլերի գնալ` նպատակին հասնելու համար: Իսկ նպատակը պարզ էր: Այն շատ հստակ էր դրոշմվել Ավոյի մտքում: «Առաջի՛նը, առաջի՛նը, 700,000!!!»: Ես կարող եմ ենթադրել, որ նմանատիպ ապրումներ ունեցել է նաև 4-ի խելառ վարորդը, չնայած նա  սովորական ժամանակ էլ ադեկվատ չէր լինում:

Այդ մրցավազքն ավարտվել է Բարեկամության հրապարակում: Ու ամեն ինչ տեղի է ունեցել Կասյան փողոցից դուրս գալու ընթացքում: Ավոն ու 4-ի խելագար վարորդը շարունակել են բախվել միմյանց: 4-ը նորից դուրս է մղվել հանդիպակած գիծ: Դիամցից հայտնվել է MAN մակնիշի հսկա բեռնատարը: Բախման թափից գազելի հետևի դռնից դուրս են թռել գազի մեծ կարմիր բալոններն ու գլորվել ուղիղ շքեղ մեքենաների ուղղությամբ: Նրանցից միայն երկուսն են կարողացել շրջանցել բալոնները: Այդ ամենից ես տեսա միայն հսկա բոցը, որ մի պահ վեր բարձրացավ բոլոր շենքերից:

Ստեղծվեց խառնաշփոթ մի աղմուկ: Պայթյունների հարվածից ֆորդի հավասարակշռությունը խախտվեց: Բացի այդ էլ բալոններից խուճապահար ճողոպրող աուդին միամիտ հարվածել էր նրան կողքից: Անիվները սղացել էին  ու ֆորդը սլացել էր առաջ արդեն սահելով: Ավոն փորձել էր հնարավոր բոլոր տարբերակները մեքենան կառավարելի դարձնելու համար: Ադրենալինից մնացել էին միայն սառը քրտինքի կաթիլները ճակատի վրա: Նպատակը վառվել էր պայթյունի բոցերում: Ուղևորներից երկուսը կորցրել էին գիտակցությունը: Մյուսները նստել էին հատակին ու հեկեկում էին` չզսպելով անասնական վախը: Միայն մեկն էր փորձում դուրս թռչել սահող մեքենայից: Նա ընտրում է դրա համար մեքենայի լյուկը: Տղան երևի չէր գիտակցում իր կատարած հիմարության էշության աստիճանը: Ֆորդը կողքանց սահում էր դեպի էստակադայի բետոնե արգելքները կատաղի արագությամբ:, հարևանությամբ աուդին ու մյուս շքեղ մեքենան` մերսեդեսը անկանոն ազդանշաններով խուճապահար ընթանում են նույն արգելքների ուղղությամբ: Տղան դուրս է ցցվում լյուկից հենց այն պահին երբ տեղի է ունենում  բախումը բետոնի հետ: Ավոն ասում է, որ տեսել է հայելիով, թե ինչպես են լյուկից սրահ ընկնում տղայի ոտքերը: Մարմնի մյուս մասը այդպես էլ չեն գտնում: Չնայած ոչ միայն նրա: Ավոյին էլ հենց այնպես չեն գտել: Նրա ոտքերը երկար են քերել բետոնից ու ժեշտից: Նրա ուղևորներից էլ ոչ ոք չի վնասվում: Միայն ուշագնաց եղածներից մեկն այլևս չի արթնանում:

Այլ պատկեր էր ստեղծվել շքեղ մեքենաների մոտ: Երկու մեքենաների մեջ էին հավաքված բոլոր խաղացողները: Հիմա նրանցից ոչ ոք չկա: Ես չեմ տեսել բախումից հետո ստեղծված պատկերը, բայց ասում են, որ աուդին ու մերսեդեսը նմանվել են կոլոլակի: Ասում են, որ Ռազմիկի գլուխը պոկվել է: Շատ բաներ են պատմում: Իսկ Ավոոն ահա, բան չի ասում: Նա չի նկարագրում այն ինչ սկսել է տեսնել իր շուրջը բախումից հետո: Միայն ասում է, թե ուրախ է, քանի որ անջատվել է համեմատաբար շուտ:

Ավոյի վրա այժմ կա կարգին հոդված: Չեմ էլ պատկերացնում, թե ինչպես է տակից դուրս գալու: Փողերի մասին խոսալն անիմաստ է: Պլյուս աղմուկ է բարձրացրել հեռուստատեսությունը: Զննել են Ռազմիկի գրասենյակն ու գտել մի քանի խոհարարական տետրներ` բուքմեյքերական գրառումներով: Ամենավերջին գրառման մեջ` խաղադրույք կատարողների թվում էր հենց Ռազմիկը: Այնտեղ էին նաև մի շարք բարձրաստիճան սպաներ ճանապարհային ոստիկանությունից, մի քանի գործարարներ, կենտրոնական բանկի աշխատակիցներ: Խաղադրույք կատարողների անունները գրված էին «Աղացած մսով խորտիկներ» վերնագրով էջի վրա:

Կա նաև հետաքրքիր մի փաստ, որի վրա հեռուստատեսությունը մեծ ուշադրություն չի դարձնում: Դա, եթե ուզում եք, համարեք անձնական հետաքննություն: Ռազմիկի գրառումներումհիշատակվում է դոպինգի ու ինչ-որ Յակուբյանի մասին: Յակուբյան-Յակուբյան: Դե՞:Ի՞նչ է, չե՞ք հիշում: Այդ ցնդած քիմիկոսն ասում էր, որ գտել է մի բանաձև, ըստ որի կարող է ունիվերսալ միջոց գտնել անսպառ էներգիա ունենալու համար: Իբր թե աշխատունակությունը բարձրացնող հատոկ հաբեր է ստեղծել: Կարծեմ Ավոն փորձել է այդ հաների ազդեցությունը:

Ու մի՛ մոռացեք: Խնդրում եմ, մի՛ մոռացեք, որ ձեր բախտը բերել է: Դուք այլըս չեք ծանոթանա Ռազմիկի հետ: Կարող եք հանգիստ լինել:

Ավոյին, ամեն դեպքում մի կերպ կփրկենք: Տղան գրեթե կորցրել է ոտքերը...կարծում եմ արդարադատությունը նրա հանդեպ մի քիչ մեղմ կլինի: Կամ գուցե Ռազմիկի գրքույկներում կլինեն դատավոսրների անուներ ու գործը կկարճվ:

Ես էլ երևի չվարեմ այլըս 52Ա: Ես հիմա ուզում եմ լինել ուղևոր: Ուզում եմ ամեն օր փորձել բախտս: Ես եմ ուզում կատարել խաղադրույք: Խաղադրույք կյանքի վրա: Այ հենց հիմա սկսում եմ: Դնում եմ հինգ հազար դրամ, որ առավոտյան կհասնեմ Դավիթաշեն առանց մահանալու:

2087

Հեռավոր 2087 թվականին վաստակավոր գիտնական դոկտոր Դալաքյանը ճեմելու է գեղեցկագույն Կիևյան փողոցով ու չի կասկածելու, որ իր ոտքերի տակ, ընդհատակյա ակումբում տեղի է ունենում օրալ սեքսի առաջնությունը, և որ մինետի թագուհին պարգևատրվելու է նորագույն մոդելի ֆալոիմիտատորով: Դոկտոր Դալաքյանի մտքով նույնիսկ չի անցնելու, որ օրգանական ֆալոիմիտատորի հիմքում ընկած է լինելու իր նախագծած հատուկ քվանտային պրոցեսսը, որի շնորհիվ հնարավոր էր դարձել պատվաստել ամբողջ օրգան-համակարգեր զուտ օրգանիզմի “էներգետիկական” հիշողության շնորհիվ: Ի՞նչ է ասելու հանճարեղ դոկտոր Դալաքյանը, եթե իմանա, թե ինչես է օգտագործվում իր այնքան կարևոր ու հեղափոխական գյուտը: Ու ինչ է ասելու նա, եթե իմանա, որ մինետի թագուհի հռչակվելու է հենց իր կոլեգայի` պրոֆեսսոր Միրզոյանի թոռնուհին: Դոկտորն ասելու է`” Бляди”:

Օ~, դոկտոր Դալաքյանը վեհ քայլվացքով անցնելու է Օրբելի խաչմերուկն ու շարժվելու դեպի Բաղրամյան պողոտա: Նրա հայացքն ընկնելու է շենքերից մեկի վրա փայլատակող հսկա պաստառին: Իսկ պաստառի վրայից նրա վրա է նայելու երիտասարդ հոմոսեքսուալիստը` լայն ժպիտը դեմքին, ու առաջարկելու` “Բժիշկ Քվանտուս: Որոշել եք փոխել ձեր սեռն ու զգալ անմոռանալի ապրումնե՞ր: Մենք կօգնենք ձեզ: Մենք արթնացնում ենք ձեր մեջ քնած գազանին: Մի՛ զսպեք ձեր երևակայությունը”: Օ~, ու ինչ է ասելու, հետաքրքիր է, դոկտքոր Դալաքյանը, երբ տեսնի այդ պաստառը: Երբ հասկանա, որ իր ստեղծած “ՄեմոՔվանտ” նախագծի հետքերն են լինելու դրանք: Այդ տեխնոլոգիաները թույլ պիտի տան մարդկանց տեղաշարժվել օրգանիզմի ժամանակի մեջ ու վերացնել հիվանդությունների սկզբնապատճառները…Ի՞նչ է ասելու մեծն դոկտոր Դալաքյանը:” Педерасты!!!”- ասելու է նա:

2087 թվականին դոկտոր Դալաքյանը անցնելու է Մաշտոցի պողոտայով` հպարտ պարզած ճակատով ու ազնվական քայլվացքով ու չի իմանալու, որ իր այնքան սիրելի ռուսերենից ազատվելու համար մի խումբ ուսանողներ հավաքված են լինելու “Dastination 87” ծրագիրն իրականացնող գրասենյակի մոտ: Այնտեղ նրանց ուղեղի հետ անցկացվելու են որոշակի ճառագայթումներ, որից հետո նրանք զրկվելու են իրենց հիմնական առոգանությունից ու կարողանալու են խոսել անգլերեն  անգլիացուց էլ լավ: Դոկտորը շատ է հպարտանալու իր ռուսերենով ու անգլերենի ռուսական առոգանությամբ ու այդ ամենի մասին իմանալու ժամանակ ասելու է`  “Долбоебы”:  Նրա բացահայտած մագնիսական ալիքներն են, որ ազդելու են երիտասարդների ուղեղների վրա` դարձնելով նրանց անգլիախոս դեսթինեյշնականներ ու հեդվեյականներ: “Фу, бля...”,-ասելու է դոկտոր Դալաքյանը:

“Ու քանի սրտացավ ենք մենք դոկտոր Դալաքյանի առողջական ապագա վիճակի համար, կայացնում ենք որոշում` դոկտոր Դալաքյանի կյանքն ավարտել արհեստական եղանակով էմբրիոնային շրջանում:”

Цитадель Зла, Демоны мрачного видения.

APIDOLOGIA

Մեծ մայրը դանդաղ ու վեհ անցնում էր նեղ միջանցքներով: Այսօր նա կայացնելու էր որոշում, որը ավելի պիտի նմանվեր հուսահատ մի ճչի քան հզոր ռազմավարական քայլի: Նրա գաղութի անդամները միայն իր մեջ էին տեսնում փրկության հույսը: Ողջ մնալու և բազմանալու գլխավոր բնազդը դրդում էր բոլորին կենտրոնացնել իրենց ուժերն ու Մեծ մոր հրահանգով անցնել վճռական գործողությունների: Մեծ մայրը նայում էր իր գաղութի նոսրացած զորքերին, նվաղած բանվորներին ու փորձում հաշվարկել ուժերը: Անընդհատ թրթռացող ալիքներից անպակաս էր թուլության զգացումը և հյուծվածությունը: Երբեմն առաձգական մկանները, որոնք վայրկյանում կարողանում էին 250 անգամից ավել կծկվել, այժմ բառացիորեն զգում էին ամեն մի շարժման համար պահանջվող ջանքերի բեռը:

Մեծ մայրը, կանգնած իր դիտակետում, սպասում էր փազլի վերջին հատիկին, որպեսզի կարողանա վերջնականապես գնահատել իրավիճակն ու կայացնել որոշումը: Ու փազլի վերջին հատիկները բերող լրտեսները երևացին արևածագի կարմիր գույների մեջ: Նրանց բերած պատկերները սոսկալի էին ու հիասթափեցնող:

«Չկա էլ ոչ մեկը», «Թռիչքի ողջ հեռավորությամբ` չկա էլ ոչ մեկը», «Ալիքների աղբյուրը...» , «Արևելք»...

Լրտեսները դուրս էին եկել դեռ մթնշաղին: Թռիչքը տևել էր երկու ժամից էլ պակաս, բայց դա գրեթե սպանել էր նրանց: Անընդհատ ենթարկվելով ալիքների ազդեցությանը` նրանք հազիվ էին կարողացել ուժ գտնել` տուն վերադառնալու համար: Թեպետ, ամենաավագը լրտեսներից, ով փոխանցում էր Մեծ մորը ստացված տեղեկությունները, մահացավ հենց նրա ոտքերի մոտ....Ավագ լրտեսին սգալու համար ժամանակ չկար այլևս:

Մեծ մոր հրամանով եկավ «Արևելքը» որոշելու ժամանակը, և ամենազգայունը ողջ գաղութից առաջ եկավ` պարելու խելահեղ մագնիսական պարը: Պարն ինչքան գործնական էր այնքան էլ ծիսական: Աշխարհի ցանկացած մասում, ցանկացած գաղութ միշտ զգացել էր գետնի մեծ ուժը, որ զգում է ամենքին ու ամեն ինչ: Եվ պարն այդ խելահեղ միշտ նվիրվել է երկրի մեծ ուժին:

Ամենազգայունը գաղութից հանկարծ կանգնեց: Նա նշան բռնեց դեպի արևելք ու շարունակեց պարի ռիթմը` արդեն ամեն շարժումով ցույց տալով արևելյան կողմը: Մեծ մայրը տատանվեց մի պահ...անցան բոլոր այն պատկերները, որոնք բերել էին նրա լրտեսները: Քարե փայլուն աշխարհը ալիքների իր խիտ ցանցով ու աղբյուրներով սպասում էր իրենց: Տեսակի գոյատևման բնազդը մղեց նրան առաջ` դեպի արևածագի արունոտ հորիզոնը:

Բնապահպանների փոքրիկ խումբը կուտակվել էր բջջային խոշոր օպերատորներից մեկի գլխավոր գրասենյակի շենքի դիմաց: Նրանք կլինեին մոտ քսան-քսանհինգ հոգի, ու բոլորը սևազգեստ էին: Մռայլ դեմքերով` նրանք վեր էին պարզել իրենց ցուցանակները «Ազատե՛ք օդը», «Դուք սպանում եք», «Ոչ միայն մարդիկ են ուզում ապրել» և այլ գրություններով ու հեռանալու ոչ մի նշան չէին դրսևորում: Առավոտյան լրագրողները լուսաբանել էին բնապահպանների ցույցը` տալով դրան բավականին օբյեկտիվ մեկնաբանություններ և միաժամանակ պահպանելով չեզոքություն: «Բնապահպաններն ունեն էկոլոգիական աղետի տեսության իրենց հաշվարկները, և եթե հավատանք դրանց,-ասում էին լրագրողները,- այժմ կանգնած ենք լրջագույն խնդրի առջև»:

Գլխավոր գրասենյակի ամենագլխավոր սենյակում ամենագլխավոր մարդը չէր կարողանում լուրջ ընդունել զարգացող իրադարձությունները:

-Ձեր ասածը զառանցանք ա,- հայտարարեց նա բնապահպանական կազմակերպությունների խորհրդի անդամներին,- իսկական զառանցանք: Սև փիառի տեղ էլ չի գնա, արխային եղեք: Չգիտեմ ով ու ինչքան փող ա ձեզ տվել էս սկանդալի համար, բայց տենց բան չկա...Ու խի՞ ա հենց իմ կապն էդքան վնաս տալիս:

-Ձեր ալահավաքների պատճառով,- հարցն իր վրա վերցրեց Սառան: Նրա ղեկավարած ուսանողական բնապահպանական շարժումն առաջիններից էր, որ սկսել էր բարձրաձայնել այդ խնդրի մասին,- ձեր ալեհավաքները գտնվում են վտանգավոր բարձրության վրա ու բաշխում են ավելի հզոր ալիքներ, քան մյուս օպերատորների ալեհավաքները...

-Հիմարությու՛ն,-քթի տակ ասաց գլխավոր գրասենյակի ամենագլխավոր մարդը:

-Դուք էլ գիտեք, որ այպես չէ...

Իհարկե Նարեկ Վանյանը գիտեր, որ խնդիրն իրոք խոստանում է կարգին գլխացավանք դառնալ: Մի տարի էլ չկար, որ ստացել էր պաշտոնն ու միանգամից ընկել կեղտոտ պատմությունների մեջ: Սկզբում մրցակիցների համաձայնեցված ագրեսսիվ մարկետինգային քաղաքականության պատճառով պիտի զրկվեր բաժնետերերի վստահությունից, հետո չորս օր շարունակ առանց կապի էին թողել բոլոր հարավային շրջաններն ու ահագին դրամ կորցրել, իսկ հետո մեղուները...

Հետաքրքիր է, որ ժամանակին հենց այդ կենդանին էր հավակնում դառնալ ընկերության լոգոտիպը, ու ավելի հետաքրքիր է, որ ինքն էր ղեկավարում բրենդինգով զբաղվով այն խմբի աշխատանքները, որըն առաջարկում էր «մեղվի թեզը»: Նա նվիրված էր ընկերությանն ինչպես ոչ ոք: Ու թեև զգում էր, որ «մեզվի թեզը» իր մտքի լավագույն ձեռքբերումներից է, չէր կարող ոչ մի կերպ դեմ գնալ իր ղեկավարներին` բաժնետերերին: Իսկ «մեղվի թեզը» իրոք հանճարեղ էր: Նա միշտ նախանձել էր ընկերոջն, ով իր ծաղկման ամենաբուռն շրջանում թքել էր ամեն ինչի վրա ու հեռացել մեծ քաղաքից` մեղվաբուծությամբ զբաղվելու համար: Ու երևի այդ ռոմանտիկ քայլն էր նրան ոգեշնչել` որպես գովազդային արշավ ընտրել մեղվի պատկերը: Ամենաաշխատասերը բոլոր կենդանիներից:

«Էս էլ քեզ մեղուները»:

-Պարոն Վանյա՛ն,-ասաց աղջիկը,- կայացրե՛ք ձեր որոշումը, անջատե՛ք ալեհավաքները...

«Առանց կապ թողնել չորս հարյուր հազարից ավել բաժանորդների, վարկաբեկել ընկերության անունը, կրել հսկայական կորուստներ...»

-Երբե՛ք,-պատասխանեց Վանյանն ու ձեռքի շարժումով դուրս հրավիրեց բնապահպանների պատվիրակությանը: Նրա շարժումն ու հայացքը վճռական էին: Բնապահպանները լուռ հեռացան: Միայն Սառան էր, որ հապաղեց մի քանի վայրկյան և հետո նոր դուրս եկավ ամենագլխավոր սենյակից:

Մեծ մայրը քաղաքին մոտենալիս առանձնացավ իր թիկնապահ-զինվորների լավագույն խմբի հետ: Գիտակցելով ցեղի պահպանման գերնպատակը` նա առաջնորդում էր պարսի արշավանքը, սակայն ոչ մի կերպ չէր պատրաստվում վտանգել իր անձնական կյանքը: Մեծ մայրն ունիկալ գենետիկական պարկ է, որի մեջ անհիշելի ժամանակներից կուտակվում են ցեղի լավագույն գեները: Ընտրելով քաղաքի ծայրամասում գտնվող միայնակ բարձրահարկի կտուրը` Մեծ մայրն ու իր թիկնապահ արուները դիրքավորվեցին: Այդտեղից նա ուղարկելու էր իր լրտեսներին` արշավանքի ընթացքին հետևելու համար: Ողջ ցեղը, երեք խոշոր մասերի բաժանված, մոտենում էր քաղաքին տարբեր ուղղություններից: Նրանք պետք է կատարեին անձնազոհության ակտ: Դրան ստիպել էին ծայրահեղ պայմանները, գոյատևման բնազդն ու Մեծ մոր կայացրած որոշումը: Մեղուները բնույթով հենց կամիկաձեներ են, որ կան: Շատերն են մտածում` արդյոք գիտակցում է մեղուն կծելուց առաջ, որ դրանով սպանում է նաև իրեն: Այդ մեղուները գիտակցում էին արշավանքի մահացու ելքի մասին, և դա միայն ավելի էր ամրապնդում նրանց վճռականությունը:

Նոր էր Մեծ մայրը դիրքավորվել ու գնահատել հետագայում տվյալ վայրում նոր փեթակ կազմակերպելու հնարավորությունը, երբ երևացին առաջին լրտեսները: Նրանց թևերը շարժվում էին անասելի ջանքերի շնորհիվ ու տեսքն էլ նրանց հոգնած էր արդեն ու ջախջախված: Հաղորդված պատկերների համաձայն առաջին խումբը քաղաք էր մուտք գործել հենց արևմուտքից ու միանգամից անցել գործի: Մեծ մայրը ստանում էր պատկերներ, որտեղ հյուծված ու նվաղած մեղուները, թառած ալեհավաքների մալուխների վրա, անասելի տանջաքների գնով ճոճում էին այն:Մի քանի րոպե անց եկան մյուս լրտեսները, և դրանց պատկերներն արդեն ավելի հուսադրող էին: Տեսնելով առաջին պոկված մալուխը` Մեծ մայրը սկսեց ավելի ուշադիր զննել միայնակ բարձրահարկի կտուրը: Փեթակի համար լավ էլ սազում էր:

Նարեկ Վանյանի մեքենան դանդաղ շարժվում էր խիտ խցանման միջով դեպի կենտրոն: Սովորաբար կենտրոն տանող ճանապարհը լինում է հաճելի Վանյանի համար, նույնիսկ չեն լինում խցանումներ, ու նրա երկար սեդանը հանդարտ սահում է ներքև` դեպի կենտրոն, որտեղ նա կատարում է իր հմուտ բանակցությունները բանկերի և իրավաբանական ծառայությունների հետ, այցելում լավագույն ռեստորանները և նաև ապրում: Այդ ամենին հասնելու համար Վանյանից պահանջվեցին համեմատաբար քիչ տարիներ, սակայն չափից դուրս մեծ ջանքեր: Վազել պատճենահանող սարքերի լաբիրինթներով ու անընդհատ մոգոնել տարատեսակ թղթեր տնօրինության համար: Ստորացուցիչ վազքերը դեպի խանութ` վերադասների մանր-մունր հանձնարարություններով, ավելի `էին բարդացնում նրա աշխատանքային դեբյուտի առաջին շրջանը: Հետո եղան առաջին գովեստի խոսքերը, առաջին ձեռքսեղմումները,առաջին լուրջ հանձնարարությունները: Նա սկսեց կատարել ավելի ու ավելի պատասխանատու գործողություններ, մի քանի անգամ դրսևորեց սեփական նախաձեռնություն ու հայտնվեց արդեն մենեջերների երանելի ցուցակում:Նրա նվիրվածությունն աշխատանքին ավելի ու ավելի էր մեծանում` վերածվելով ֆանատիկական խփնվածության: Նա սովորել էր կատարել բաժնետերերի բոլոր ցանկություները` հանուն ընկերության բարգավաճման: Այժմ նա արդեն հագնում էր մոդայիկ կոստյումներ ու նրբերանգ փողկապներ կապում: Աշխատանքի գնալիս առիթ էր ունենում հիանալ իր սեփական տեսքով հայելու առաջ:

“Այ քեզ մեղուներ”,-մտածում էր Վանյանն իր մեքենայի մեջ` դանդաղ առաջ գնալով խցանման հոսքում:

«Մեղուների թեզը» երիտասարդ Վանյանի առաջին մեծ նախագիծն էր: Նա իր ողջ ստեղծագործական եռանդը ներդրել էր այդ նախագծի մեջ, և այդ գովազդային արշավն անկասկած կտար իր պտուղները և կբարելավեր ընկերության գործերը, ինչպես նաև լուրջ հեղինակություն կպարգևեր Վանյանին:Ու ամենակարևորն այն էր, որ Վանյանն ամբողջ սրտով համակրում էր այդ նախագիծը: Սակայն բաժնետերերի ժողովի ժամանակ տեղի ունեցավ այն, ինչը ոչ մի կերպ չէր նախատեսված Վանյանի հաշվարկներում:

-Քո մեղուները վատը չեն,-ասում էին նրան,-ու լոգոտիպն էլ վատը չի... ուղղակի մի տեսակ մանկապարտեզի գովազդի է նմանվում այս ամենը:

Վանյանը երբեք չէր մոռանա, թե ինչպես էին ջղաձգվել նրա թոքերը , և ինչպես էր նա սփրտնած շուրթերով փորձում օդ որսալ խորհրդակցությունների սենյակում:

-Ավելի կոնկրետ` մենք չենք ուզում հիմա փոխել ընկերության ներկայիս դեմքը: Այս գույներն արդեն հարազատ են մեր սպառողներին ու ասոցացվում են միայն բարձր որակի ու վստահության հետ...

«Ու մշտական անհարմարությունների»,-ցավով ավելացրեց մտքում Վանյանը:

-Այնպես որ, մեղուներիդ մասին մոռացիր:

Դատարկված Վանյանին մնում էր միայն գլուխը կախ դուրս գալ խորհրդակցությունների սենյակից: Եվ դա նրան թույլ տվեցին անել մինչև կհասներ դռանը: Իսկ հետո լսվեց գլխավոր բաժնետերի ձայնը.

-Բայց քո համար, Վանյան, կա այլ աշխատանք: Նոր աշխատանք

Թթվածնի պակասությունից լինում են ուղեղի աշխատանքի բթացումներ: Երևի Վանյանն էլ բթացած էր մի քիչ, քանի որ հասկացավ, թե ինչ է կատարվել, միայն այն ժամանակ, երբ կարողացավ մի քանի անգամ խորը շունչ քաշել: Ինչպես նրա թոքերն էին բացվում, ընդունելով թթվածինը, այնպես էլ նրա ուղեղի ծալքերն էին ընկալում իր ստացած նոր պաշտոնի շքեղությունը: Ստանալով այդպիսի մեծ պատիվ անձամբ բաժնետերերից` Վանյանը գիտակցում էր իր կարևորության չափն ու, չնայած իր գաղափարի մերժման փաստի, ավելացնում բաժնետերերի հանդեպ տածած պաշտամունքը:

-Մեղուների մասին մոռացիր: Գնա արդեն գործով զբաղվիր,-ասացին նրան չափազանց ամենակարող բաժնտերերը:

Նրա մոտ ստացվում էր զբաղվել գործով, ստացվել էր նաև մոռանալ մեղուների մասին:

«Քաղաքի բջջային բաժանորդների զգալի մասն արդեն մնացել է առանց կապի,-հաղորդում էր ռադիոն,-անհասկանալի պատճառներով միջատների բազմությունը վրա է տալիս ալեհավաքների վրա ու կտրում դրանց մալուխները: Վերջին ժամերի ընթացքում արդեն վնասվել  են Արաբկիր, Աջափնյակ և Մալաթիա համայքներում գտվնող խոշոր ալեհավաքներից մի քանիսը: Ինչպես մեզ հայտնում են քաղաքապետարանի աղբյուրները, բոլոր ալեհավաքները պատկանում են նույն օպերատորին: Ընկերության գործադիր տնօրենը չի ցանկացել մեկնաբանություններ անել ստեղծված իրավիճակի մասին: Նրա փոխարեն ցանկացել է հարցազրույց ունենալ բնապահպանական շարժումներից մեկի ղեկավար Սառա Երիցյանը:

-Բարև ձեզ,-լսվեց Սառայի ծանոթ ձայնը:

-Ձեր ցույցերը, որոնք արդեն մոտ մեկ շաբաթ տեղի են ունենում ընկերության գլխավոր գրասենյակի առջև ինչ-որ կերպ կապվա՞ծ են միջատների նման վարքագծի հետ:

-Ավելի քան կապված են, ավելի քան: Մենք արդեն ութ օր անընդհատ խոսում ենք այս պրոբլեմի մասին: Դրանք կոնկրետ միջատներ են: Դրանք մեղուներ են: Պարզվել է, որ ընկերության ալիքների տարածման հիմնական բարձրությունը համապասխանում է մեղուների  գործունեության շերտի հետ: Դա բերել է նրան, որ մեղուների պոպուլացիայի քանակը սկսել է նվազել աննախադեպ տեմպերով...

-Այսինքն, եթե ընկերության ալիքները շարունակեն տատանվել նույն բարձրության վրա, մենք կմնա՞նք առանց մեղր:

Սառայի ձայնը նյարդային ծիծաղաց:

-Ի~նչ առանց մեղր, ի~նչ առանց մեղր: Մեղուների շնորհիվ են փոշոտվում հացահատիկային գրեթե բոլոր կուլտուրաները: Առանց մեղուների հարվածի տակ է դրվում ողջ գյուղատնտեսությունը: Ու բացի այդ, մի՛ մոռացեք, որ դրանք կենդանի արարածներ են: Խիստ կազմակերպված հասարակական կենդանիներ...»

Վանյանը սեղմեց արգելակներին: Նրա հետևից ընթացող մեքենան նույնպես: Ինչեպես նաև փողոցի բոլոր մեքենաները: Սև ամպը սպառնագին շարժվում էր մոտ տասնվեց հարկանի շենքի բարձրությամբ: Քիչ անց լսվեց նաև  խուլ տզզոցը, որն աստիճանաբար ավելի ու ավելի բարձր էր դառնում: Մարդիկ դուրս էին եկել մեքենաներից ու նայում էին այդ տեսարանին բերանները բաց: Մեղուներին հաշիվ չկար: Նրանք իրոք կլինեին ամպի չափ: Նրանց տզզոցը ծանր էր, ճնշող: Կարծես զգացվեր, որ ամեն մի թևիկի ամեն շարժում տրվում է հյուծված մկանների անեևակայելի ջանքերի շնորհիվ:

Վանյանը նայեց մեղուների պարսի շարժման ուղղությամբ ու սառոեց:

Ընկերության մեծ լոգոտիպը` ավանդական գույնավոր տառերով, հպարտ կանգնած էր կենտրոնի ամենաերևելի բարձրահարկերից մեկի վրա: Տառերի հետևում նույնիսկ ներքևից կարելի էր նշմարել մի քանի ալեհավաքները, որոնց մեջ կային նաև բնակիչներին պատկանող արբանյակայիններ:Պարսը ուղիղ շարժվում էր գույնավոր տառերի ուղղությամբ: Վանյանի հեռախոսը զանգեց...

«Մի բան արա՛,-ասաց խոսափողից ամենախոշոր բաժնետերը,- մի բան արա՛...տեսնու՞մ ես»

«Ահա...ես շենքի մոտ եմ հենց...,-պատասխանեց Վանյանը,- բայց ի՞նչ...»

«Մի բան արա՛, արդարացրու քեզ: Էդ մեղուների վերջը տուր: Սաղ վարի ա գնում, մի բան արա՛: Մի բան հայտարարի...թե չէ...»,-վերջակետ դրեց բաժնետերն ու կապն անջատվեց:

Վանյանը մի պահ մնաց շվարած ու հանկարծ, պոկվելով տեղից վազեց դեպի շենքը:

«Մի բան անել...»

Մեծ մայրն ընդունում էր լրտեսների հերթական խմբին: Արշավանքն ընդանում էր բարեհաջող: Արդեն պոկված էին ծայրամասերի հիմնական ալեհավաքների մալուխները: Պարսերից մեկն առաջ էր շարժվել քարե փայլուն աշխարհի խորքն ու նշան էր բռնել մեծ ալեհավաքի վրա: Մեծ մայրը ստանում էր լրտեսների բերած պատկերները: Նա տեսնում էր բարձր շենքն ու նրա վրայի համաչափ ու գույնավոր ելուստները: Ելուստների հետևից վեր էր խոյանում մեծ ձողն ու... Նա տեսնում էր իր ցեղի անդամներին` ինչ-որ կենդանու վրա նստած: Նրանք  շրջապատել էին թպրտացող օրգանիզմին: Կենդանին, ջղաձգվելով տարբեր դիրքեր էր ընդունում: Մեղուների ջոկատը փաթաթվել էր նրան: Հաջորդ պատկերի մեջ անհամար մեղուներն արդեն վեր էին բարձրացրել կենդանուն: Մեծ մայրը տեսավ իր ցեղակիցների մարմնիկներից կազմված կեղևի արանքից երևացող մեկ զույգ ընկնավորված աչքերը: Հետո այդ ամենը ցած էր թռչում փոքրիկ միջատների նոսր ամպի ուղեկցությամբ: Մեծ մոր թևերը նյարդային մի քանի թրթիռներ կատարեցին: Այդպիսի բան նա չէր սպասում:

Վանյանը երբեք չէր տեսել ընկերության մեծ լոգոտիպի տառերը հետևի կողմից: Դրանք ժանգոտված էին, ու երևում էին բարակ լարերը, որոնք էլեկտրականություն էին հաղորդում դիոդային լամպերով լուսավորվող հսկա տառերին: Կտուրում մեղմ քամի էր:

«Մի բան արա»...

Ի՞նչ անել,  գրողը տանի, ի՞նչ:

Նա մոտեցավ ալեհավաքի երկար ձողին: Միջատների տզզոցը դառնում էր անտանելի: Թվում էր, թե մի քանի մետր էլ, ու նա կծածկվի օրգանական սև ամպերի մեջ: Նա վերջրեց ալեհավաքի մալուխն ու պահեց այն ձեռքերում` մտածելով, թե ինչ անել:

Առաջին մեղուներն արդեն հասել էին նրա դեմքին: Նա զգում էր նրանց փոքրիկ մարմինների տաքությունը: «Մի բան արա՛»: Նա որոշեց հանել պիջակը: Մեղուների բազմությունն արդեն փակում էր նրա ողջ տեսադաշտը: Նա սկսեց հարվածել միջատների ամպին իր պիջակով: Օդում գործվածքը բախվում էր թուլացած կենդանիներին ու տապալում նրանց: Սակայն ամպը Վանյանի շուրջ ավելի ու ավելի էր խտանում: Նա զգում էր, որ իրեն կծում են: Նա տեսնում էր գետնին ընկած կամիկաձեներին: «Իմ աշխատանքն ա սա, իմ աշխատանքն ա: Մեղվաբուծությամբ զբաղվել, հա՞:Հա-հա~: Չմոտենաաա՛ք, չմոտենա՛ք ալեհավաքին, չմոտենա՛ք»: Սկզբից նա զգաց իրեն պատող կեղևի ծանրությունն, իսկ հետո ջերմությունը: Դա նույնիսկ հաճելի էր ու մի պահ նա լիցքաթափվեց: Նրա ճչի հետ բերանի մեջ մտան մի բուռ մեղուներ...Քիչ անց նա կհասցներ զգալ, թե ինչպես է վայելում թռիչքը, ինչպես են նրան վեր բարձրացնում հազարավոր փոքրիկ շարժիչներ իր մարնի մակերեսի ամեն սանտիմետր քառակուսու վրա:

-Մեր կազմակերպության գլխավոր տնօրենը ցույց տվեց մեր որդեգրած բարոյական արժեքների համակարգը...

-Այսի՞նքն,-հարցրեց լրագրաղը ընկերության գլխավոր բաժնետիրոջը:

-Նա զոհաբերեց իր կյանքը` ցույց տալու համար, որ մենք պատրաստ ենք հետ կանգնել մեր ռազմավարությունից, մեր բիզնեսից ու մեր շահերից, որպեսզի այդ փոքրիկ արարածները կարողանան ապրել ու բազմանալ,- բաժնետերը խոսում էր ողբերգական առոգանությամբ, նրա սուր աչքերը ժամանակավորապես թաքցրել էին իրենց գիշատչային խորամանկությունը:

-Իսկ ի՞նչով է զբաղվելու ընկերությունը,-հետաքրքրվեց լրագրողուհին:

-Մեղվաբուծությամբ հանգիստ պատասխանեց բաժնետերն ու հեռացավ իր թիկնապահերի ուղեկցությամբ:

P.S.

Ծայրամասում գտնվող միայնակ բարձրահարկի մոտ էր շտապում նկարահանող խումբը` պրոֆեսսիոնալ Արտաշի հետ, ով մասնագիտացած էր միկրոխցիկներով նկարահանումներ կատարելու գործում: Մեղվաբուծության մասնագետներն ու ամիդոլոգները պնդում էին ոմն գլխավոր մեղվի` Մեծ մոր գոյության մասին: Ու ահա այն գտնվել `էր: Բարձրահարկի կտուրում հայտնաբերվել էր սպիտակ փեթակիկը, որտեղ ձևավորվում էր միջտների նոր գաղութը:

Կատարելով մասնագիտական  մի շարք սխրանքներ` Արտաշը կարողացել էր մոտեցնել միկրոխցիկը Մեծ մորն ամենահարմար ռակուրսով ու լուսանկարել նրան:

Մի քանի ամիս անց Մեծ մոր նկարով գովազդային պաստառները հայտնում էին երկրի խոշորագույն մեղվաբուծական ԸՆԿԵՐՈՒԹՅԱՆ արժանիքների մասին:

Հեղինակային P.S.

Դադարների ու ալկոհոլի նկատմամբ մուսաս ինձ պես դիմացկուն չէ. Բայց նա, փաստորեն, կա;