Только жесть и дикий ужас
Եթե դուք կարծում եք, որ աջակցման կենտրոնում նստած ակնոցավոր ուռուգլուխներից ավելի շատ օգուտ կա, քան 44 համարի քառթավոր տակերով ծանր կոշիկի հարվածից, դուք սխալվում եք: Ես չեմ էլ ինչ-որ այլ, կասկած կամ ուրիշ տարբերակ ենթադրող տոն ընտրում, որովհետեւ վստահ եմ հաստատ: Ես վստահ եմ, քանի որ դա իմ աշխատանքն է` պետք եղած ժամանակ հասցնել քացով խփել հերթական լոզոտ, սեփական քաքի մեջ խոզի պես վեր ընկած դաուն էշի տղուն, որպեսզի կարողանա հետ գալ: Իսկ աջակցման կենտրոններում նստող ակնոցավոր ուռուգլուխները հազիվ կարողանում են իրենց դեբիլ ստատուսները գրել լրահոսի մեջ ու սթափեցնող հաղորդագրություններ ուղարկել ավելի քան երկու ժամ լրահոսում անդադար մնացած օգտատերերին: Էլ չեմ ասում, որ նույն այս ուռուգլուխները այնպես են սկում, որ արդեն իրենք չեն կարողանում հետ գալ: Նման դեպքերում նորից օգնության է գալիս հին ու բարի բռի ու կոպիտ ուժը, երբ իրենց գործընկեր մյուս ուռուգլուխները ստիպված են լինում հետ բերել կուլ գնացած ընկերներին քացիներով ու ավանդական չափալախներով:
Սովորաբար գիշերվա ընթացքում կոնկրետ ես ունենում 15-20 կանչեր: Իմ տարածքը քաղաքի հյուսիսային ննջարանային թաղամասերն են ու Կենտրոնի հյուսիսային մի փոքր մասը: Մի գիշերվա ընթացքում ես կարող եմ այնքան քաք, սեռական օրգաններ, աղիքներ ու դուրս թափված աչքեր տեսնել, որ կյանքն ինձ միանգամից թվում է վարդագույն, ամբողջովին բաղկացած կանաչ մարգագետիններից ու կապույտ երկնքից, եւ մարգագետնում էլ այդ ուրախ ցատկոտում են կարմիր-սպիտակ զոլավոր բլուզներով երջանիկ աղջիկ-տղա երեխաներ: Իսկական երանությո՞ւն: Իհարկե: Մինչեւ այն պահը, երբ տեսնում ես, որ այդ ուրախ ու երջանիկ երիտասարդ բերաններից սկսում է ծորալ լոզը, երբ օդը հագենում է աղիքների պարունակության անուշահոտությամբ, իսկ պատկերի ամբողջության համար էլ պատկերացրեք մեկ-երկու շաբաթ առաջ էկրանի մոտ սովից ու ծարավից մեռած-սակտած դիակի բուրբունքը: Ի դեպ` սեփական քաքի մեջ դիակի բուրմունքը:
Մի անգամ սկել էր ու չէր կարողացել հետ գալ մի ամբողջ շենք: Թե ոնց էր այդպես պատահել, միայն զարմանալ կարելի է: Շենքում մեծահասակներ եւ շատ փոքր երեխաներ ընդհանրապես չկային, միայն միջին տարիքի, երիտասարդ եւ դեռահաս քաղաքացիներ, ովքեր, բնականաբար, միմյանց դոմփելու, փողոց դուրս գալ զբոսնելու եւ պիցցա ուտելու փոխարեն մտել էին լրահոսը ու քաշվել անհատակ գրողի ծոցը: Մեր խումբը վրա հասավ երկու օր անց: Պատկերացնում եք, այդ գրողի տարած բարեկեցիկ թաղամասում չեր եղել ոչ մեկ, ով ավելի շուտ կբարձրաձայներ, նշան կտար, կահազանգեր, որ կողքի շենքում ձեն-ձուն չկա, ոչ մեկ դուրս ու ներս չի անում, շուրջբոլորը ճանճերի պարսեր են, իսկ, գրողը տանի, ագռավները րոպեն մեկ, կտուցներում բռնած, տանում են բնակիչների աչքերը:
Շենքի դեպքի մասին գլխի էին ընկել աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխները: Չեմ հասկանում նրանց աշխատանքի օպերատիվ բնույթի ողջ հեգնանքը, բաց ոչ այնքան ահռելի քաղաքում մի ամբողջ սկած շենք նրանք կարող էին եւ ավելի շուտ հայտնաբերել: Իսկ հիմա նայեցեք վիճակագրությունը: Արձագանքման պահից սկսած մեր խումբը բռնի ուժ գործադրելով կարողացավ հետ բերել քսաներեք հոգու, իսկ ողջ քաղաքի աջակցման կենտրոնները միասին, ստատուսներով ու չատի հաղորդագրություններով կարողացան հետ շպրտել ընդամենը հինգ հեգու: Իսկ մնացած շենքը... Քաղաքապետարանը որոշում ընդունեց այրել անիծված շենքը սանիտարական աղետից խուսափելու համար:
Սկելու, կուլ գնալու, խորտակվելու, քաշվելու (ինչպես ուզում եք, այնպես էլ անվանեք դա) առաջին պաշտոնական դեպքը գրանցվել է երկու տարի առաջ Նյու Յորքում: Ոմն Մայք Կռավիցկին անվերջ թերթելով իր սոցցանցային էջի լրահոսը չէր կարողացել դուրս գալ իրեն կուլ տված լրատվական հորձանուտից եւ մահացել էր համակարգչի առջեւ` սովից եւ ծարավից: Այս դեպքում պատմությունը լռում է քաքի, մեզի եւ դուրս թափված աչքերի մասին: Հետաքրքիր է նաեւ այն, որ հաջորդ պաշտոնապես գրանցված դեպքը տեղի է ունեցել դրանից մի ամիս անց: Երկրորդ եւ երրորդ դեպքերի միջեւ անցել է արդեն տասն օր: Պատմությունը եւ համաշխարհային վիճակագրությունը պահպանել են առաջին հիսունյոթ զոհերի անունները: Այնուհետեւ երեւույթը դարձել է մասշտաբային եւ սկսել է հնձել մարդկանց ողջ աշխարհով մեկ:
Հիմա ցանկացած քիչ թե շատ կազմակերպված բնակելի կետում կազված են, այսպես կոչված, հակացանցային պայքարի խմբավորումներ, անց են կացվում ցույցեր` սոցցանցերը փակելու եւ դրանցից օգտվողների համար պատիժներ կիրառելու համար: Իսկ սրանց հակառակ էլ, կան մարդիկ, ովքեր մտածում են,թե ստեղծված իրավիճակը ուղղված է նոր էվոլյուցիոն խթանի, որի արդյունքում մարդկության շարքերից կմաղվեն նրանք, ովքեր ի վիճակի չեն դիմադրել, ինչպես իրենք են ասում, էլեկտրոնային բանականությանը: Այս էվոլյուցիայի ընթացքում, ըստ նրանց, ի հայտ կգա նոր ռասա, ում ներկայացուցիչները կունենան երկակի գիտակցություն` համացանցային ընդհանուր գիտակցություն եւ անձնական ռեալ գիտակցություն: Իսկ եթե հարցնեք ինձ, ես կասեմ, որ այս տարիների ընթացքում նրանց կողմից, ովքեր կանգնած են աշխահր ղեկի մոտ, չի արվել եւ ոչ մի քայլ այս աղետը հաղթահարելու ուղղությամբ: Ոչ մի լուրջ եւ իրական քայլ: Նրանք ստեղծել են հանձնաժողովներ, կոմիտեներ, դիտորդական խմբեր, բայց ոչ մի իսկական քայլ արված չէ, սոցցանցերը փակված չեն, ու մարդիկ շարունակում են կուլ գնալ ընտանիքներով, շենքերով եւ անգամ թաղամասերով: Իսկ իշխանությունները նայում են սրան, հետեւում են կողքից :Ինչո՞ւ: Ես չգիտեմ: Ես միայն ուզում եմ, որ այս խելագարությունը դադարի, որ մարդիկ այլեւս չքարանան դեբիլ լրահոս կարդալուց, ու ստիպված չլինեմ նրանց հետ բերել ոտքով հարվածելով:
Ես կանգնած եմ տասնվեց հարկանի շենք-մրջնաբույնի առջեւ: Վերջնականապես համոզվելու համար, որ ճիշտ հասցեով եմ եկել հաճախորդի մոտ, ստուգում եմ ուռուգլուխներից մեկի ուղարկած հաղորդագրությունը: Այդ ապուշներին ես հարյուր անգամ զգուշացրել եմ, որ ինձ հետ, որպես կապի միջոց, օգտագործեն սովորական SMS հաղրդագրությունները, բայց այս համառ ոչխարները շարունակում են ուղարկել ինձ սոցցանցային հաղորդագրություններ: Ես նայում եմ հեռախոսիս, մտնում անհրաժեշտ ծրագրի մեջ, բացում հաղորդագրությունները, ստուգում: Ինչքան էլ որ զզվելի լինի, զգում եմ, որ գրողի տարած ցանցը ձգում է: Նույնիսկ ինձ է ձգում, նույնիսկ աշխատանքի ժամին, նույնիսկ այն պահին, երբ պատրաստվում եմ ինքս հետ բերել իր քաշած-տարած հարիֆներից մեկին:
Հասցեն ես չեմ շփոթել: Հաճախորդը տասնհինգերորդ, նախավերջին հարկում է: Ես մտնում եմ շքամուտք, հայացքով փնտրում վերելակը եւ տեսնում պատի տակ կծկված, կեղտոտ մազերով եւ մորուքով, անհասկանալի, մանուշակա-բադրջանային գույնի ցնցոտիներով բոմժին:
- Հա հաա,- ասում է նա ինձ նկատելով,- պարոն որսորդը եկել է հոգին ազատելու:
Ես մոտենում եմ վերելակին, սեղմում կանչի կոճակը: Սպասում եմ:
- Դու հո գիտես, որ այս շենքում հիմա հոգի են գողանում, դու հենց դրա համար էլ եկել ես, որսորդ, որ չթողնես փախցնեն հոգին: Ես գիտեմ, ես գիտեմ, թե ինչ է կատարվում հիմա, այդ ցանցերը տանում են մարդկանց հոգիները, հոգիները, որսորդ, հոգիներն են տանում, հոգիները...
Բոմժի բարձր, ճղճղան ձայնը սղոցում է նյարդերս, բայց ես հանգիստ սպասում եմ գրողի տարած կրեա վերելակին: Ողջ շենքը կարծես մեռած լինի, ոչ ոք ոչ շքամուտքում ոչ, էլ տարածքում չկա, բացի ինձանից եւ այս խելագարից, չնայած դեռ նոր-նոր է բոլորել կեսգիշերը:
- Նրանք հավաքում են մարդկանց հոգիները, տանում են, նրանք նոր աշխարհ են ուզում ստեղծել եւ նրանց պետք են հոգիներ, նրանք հոգիներ են տանուում...
Վերելակի դռները բացվում են: Դիմացս սաթի պես սեւ, տիեզերական խավար է: Կարելի էր սպասել, որ նման մոռացված շենքում վերելակում լույս չի լինի: Այնուամենայնիվ ես մտնում եմ ներս: Խավարն ասես կուլ է տալիս ինձ:
- Որսորդ, մի՛ թող տանեն հոգիները, մի՛ թող որ քեզ էլ կուլ տա խավարը...,- շարունակում է բոմժը:
Վերելակի դռները փակվում են: Շղթաների խուլ գլվլոցով վերելակը սողում է դեպի վեր, ինչ-որ տեղ ոտքերիս տակ դեռ լսվում է բոմժի ձայնը: Վերելքը դեպի նախավերջին հարկ տեւում է բավականին երկար: Վերջապես դռները բացվում են: Դիմացս նորից խավար է: Ինձ մի պահ թվում է, թե ինչ-որ բան այնպես չէ աչքերիս հետ: Ես տրորում եմ կոպերս, բացում-փակում` խավար է: Ես դուրս եմ գալիս վերելակի խցից եւ ինձանից ձախ նկատում նեոնային կապույտ թույլ լուսավորություն: Շարժվում եմ դեպի այդ կողմ: Առջեւումս ձայներ չեն լսվում, սակայն մի քիչ էլ մոտենալով ես սկսում եմ որսալ համակարգչին բնորոշ, հովացման պտուտակների բվոցը: Մի քիչ էլ առաջանալով, ես տեսնում եմ, որ հաճախորդի բնակարանի համարով դուռը կիսաբաց է, համակարգչի ձայնը գալիս է հենց այնտեղից: Ես երկարացնում եմ ձեռքս, հրում դուռը: Մետաղյա ծանր դուռը հետ է գնում առանց ճռռոցի, երեւում է` բոլորովին վերջերս են այն տեղադրել կամ պարզապես յուղել: Մեկ-երկու քայլ, եւ ես արդեն միջանցքում եմ: Աջ կողմի վրա, մի քիչ խորքում սենյակի ապակյա դուռ է: Սենյակում լույս է միացված: Ես զգում եմ նման իրավիճակներին հատուկ հոտը: Բաճկոնիս օձիքից բարձրացնում եմ հարմարեցված շնչառական դիմակը: Հիմա ավելի լավ է, թոքերս չեն կծկվի անտանելի գարշահոտությունից: Մի պահ կանգնելով դռան դիմաց, ես բացում եմ այն եւ մտնում ներս:
Հաճախորդը քսաներկու-քսաներեք տարեկան աղջիկ է: Եթե չհաշվենք այլեւս անհայտ գույնի վարտիքը` աղջիկը մերկ է: Աչքերը բաց են, գլուխը կախ է, նայում է գետնին դրված նոութբուքին, որը իր չափերի եւ մակնիշի համար չափից շատ աղմկոտ է: Ես սկզբից ուզում եմ ոտքով փակել այն, բայց թողնում եմ այդ միտքը: Միայն նկատում եմ, որ նոութբուքի էկրանին ակտիվ թարթում են միանգամից երկու հաղորդագրությունների պատուհաններ: Հավանաբար` դրանցից մեկը հենց աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխներից է:
Ես նորից նայում եմ աղջկան: Գեղեցիկ մարմին է: Բավական խոշոր կրծքեր: Եթե հաշվի չառնենք դեմքի կատարյալ բութ արտահայտությունը` նույնիսկ սիրուներես է: Պարզապես զարմանալ կարելի է, թե ինչպես է այս աղջիկը, այսպիսի տվյալներով, այն էլ մերկ` երկու ժամից ավել մնացել լրահոսում: Եւ կրկնակի զարմանալի է, որ նման գեղեցիկ էակի շուրջ կարող է այսպիսի գառլախ միկրոկլիմա ձեւավորվել: Ինչեւէ, մտքերին ավելի երկար տրվելու ժամանակ ես չունեմ: Հարմար կանգնելով այնպես, որ ոչ մի կերպ չապականվեմ զոմբիացած աղջկա թուլացած մարմնի դուրս թողած կեղտերով,ես բռունցքիս ծանր հարվածը իջեցնում եմ սիրունիկ ծնոտին, եւ որպեսզի ամեն ինչ լինի միաշանակ` եւս մեկ հարված, ապտակի տեսքով, հասցնում եմ մյուս կողմից` այտին: Խեղճը հայացքն ուղղում է ինձ: Նորմալ արձագանք է: Փորձում է բացել բերանը, եւ ես անմիջապես փոխում եմ դիրքս` իմանալով, թե ինչ է լինելու հետո: Չգիտեմ ինչու է դա այդպես, բայց հետ գալը հաճախորդները միշտ նշում են առատ եւ բովանդակալից փսխոցով:
Երբ աղջիկը վերջացնում է սույն զզվելի ավանդութը, ես օգնում եմ նրան հասնել դեպի լոգարան: Նա նշան է անում` ի վիճակի է ինքնուրույն գլուխ հանել: Ես նախապես ստուգում եմ համակարգիչների ու կապի շարժական միջոցների առկայությունը լոգարանում. ոչինչ չկա, աղջկան կարելի է հանգիստ մենակ թողնել:
Ես վերադառնում եմ սենյակ, վերցնում գետնից նոութբուքը, որը բարեբախտաբար զերծ է մնացել քաք ու կեղտից, եւ նայում եմ հաղորդագրությունները: Իմ կանխատեսումները ճիշտ էին: Աղջկան գրում էր աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխներից մեկը: Ես աչքի տակով նայում եմ հաղորդագրություններին` սեռական բնույթի ամենավերջին հայհոյանքներ են, որոնք, իբր, միտված են հաճախորդին, այդ կուլ գնացած օգտատիրոջը հետ բերելուն: Նայում եմ մյուս հաղորդագրությունը: Նրան գրում է ոմն Nar. G. Lion-ը. «Ես վերեւում եմ», «Ես կնետվեմ, եթե հետ չգաս», «Դու հասկանո՞ւմ ես, արթնացի՛ր, թե չէ ես ցած կնետվեմ կտուրից, ես կատակ չեմ անում, ես կնետվե՛մ»:
Ահա թե ինչ: Ահա քեզ հերոս: Ուրեմն ինչ-որ մեկը աղջկան սթափեցնելու համար սպառնացել է ինքնասպանություն գործե՞լ: Անմտություն է: Սկած օգտատերերը այն կարգի են էշացած լինում, որ թեկուզ աչքների առջեւ բռնաբարիր նրանց մորը, միեւնույն է, ի վիճակի չեն լինի սկի լոզները հետ քաշել: Դա լավ գիտեն ուռուգլուխները, ովքեր հաճախորդին հետ բերելու համար էնպիսի բաներ են գրում, որ նույնիսկ փոխանցելն է դժվար:
Ես նայում եմ ինչ կա-չկա սենյակում եւ մի պահ սառում եմ: Անկողնու մոտ դես ու դեն են նետված շորեր` այդ թվում եւ տղամարդու: Իսկ հենց դռների մոտ կեղտոտ բոթասներ են, որոնք ոչ մի կերպ չեն կարող լինել աղջկանը: Ես մեկ վայրկյան տատանվում եմ, ապա շտապում դեպի դրսի դուռը, դուրս գալիս բնակարանից եւ շտապում դեպի աստիճանավանդակը:
Տասնվեցերորդ հարկից կտուր տանող աստիճանները մետաղական են: Դրանք մնացած աստիճանավանդակից առանձնացված են թիթեղյա ժանգոտած դռնով: Փորձելով ավելի լավ զննել տարածքը հեռախոսիս թույլ լույսով` ես հանկարծ սարսափելի մի պատկեր եմ տեսնում: Մի կին, որ կլիներ մոտ քառասուն տարեկան, ըկած էր աստիճանավանդակի կողքը. նրա չոր ձեռքերում ամուր սեղմված էր պլանշետը: Ես փորձեցի ձայն տալ նրան` ապարդյուն: Հաջորդ քայլս եղավ ոտքով հարվածելը` ոչ շատ ուժեղ. թեթեւ հրեցի նրա կողքը: Նա ձայն չհանեց եւ ընդամենը մի թեթեւ օրորվեց: Հաջորդ հարվածս կոպիտ էր եւ ուղղված հենց դեմքին: Այն ինչ տեղի ունեցավ հարվածից հետո, զարհուրելի էր: Գրողի տարածը դիակ էր, այն էլ բավականին հին` հարվածիցս կնոջ գլուխը պոկվեց, թմփոցով ընկավ գետնին եւ գլորվեց հեռու: Նրա չոր ձեռքերի մեջ, սակայն, շարունակում էր սեղմված մնալ պլանշետը: Ձեր տիրոջ մերը: Ես խորը շունչ քաշեցի, հեռու տարա թիթեղյա դուռը եւ բարձրացա դեպի վեր, դեպի աստղազարդ երկինքը, մաքուր օդը եւ գրեթե ամայացած քաղաքը, ուր մարդիկ զոհ են դառնում միմյանց հիմարագույն եւ բթացնող մտքերից բաղկացած լրահոսի ցանցերին:
Ես տեսել եմ օգտատերերի, ովքեր սկել էին սեռական ակտի ժամանակ` իրարից անկախ հեռախոսներով սոցցանցում լինելով: Այդպիսի դեպքերից մեկի ժամանակ հաջողվել էր հետ բերել տղամարդուն, իսկ կինը, իր սառած ու կծկված մկաններով, այդպես էլ հետ չեկավ, եւ տղամարդու անդամը մնաց ամուր սեղմված նրա քարացած հեշտոցում: Ես տեսել եմ, թե ինչպես է կինը կուլ գնացել երեխային կերակրելիս, տեսել եմ, թե ինչպես են մի խումբ երեխաներ կուլ գնացել եւ մի շաբաթ անց, այդպես էլ ոչ մի տեղից օգնություն չստանալով, վերածվել նեխած ու հոտած զանգվածի: Ես տեսել եմ հազար ու մի բան այս ընթացքում, բայց երբեք չեմ տեսել տկլոր տղամարդու, բարձրահարկ շենքի վրա, կտուրի եզրին կանգնած, հեռախոսը ձեռքում սեղմած եւ սկած:
Ես որոշեցի մոտենալ նրան շատ զգույշ` չլինի թե ապուշը հանկարծ հետ գա կամ ջղաձգվի: Ցանկացած շարժում եւ Ռոմեոն կթռչի գրողի ծոցը: Ես ուզում էի ինչքան հնարավոր է մոտենալ, այնուհետեւ քաշել ձեռքից, գցել հատակին, իսկ հետո լուծել հետ բերելու հարցերը ոտքի համոզիչ հարվածով: Սակայն, ինչքան մոտենում էի ես տասնվեցհարկանի անդունդի եզրին կանգնած ու սառած տղային, այնքան ուժեղանում էր չգիտես որտեղից հայտնված քամին` թեթեւորեն ճոճելով հաճախորդին:
- Հեյ,- առանց որեւէ հույսի, ուղղակի ինչ-որ բան արած լինելու համար գոչեցի ես ու ձեռքով արեցի,- Հե՛յ:
Այն, որ սկած երիտասարդը չէր կարող լսել ինձ, փրկում էր իրավիճակը, քանի որ լսելու եւ արձագանքելու դեպքում նա հաստատ շուռ կգար ու կընկներ ցած: Մյուս կողմից էլ` իմ անգործությունը եւ դանդաղ շարժումները անհամատեղելի էին վայրկյան առ վայրկյան ահագնացող քամու պայմաններում: Իմ եւ կուլ գնացած օգտատերի միջեւ հեռավորությունը տաս մետր էր: Մեր միջեւ քամին էր, որի արագությունը գրեթե ոչ մի շանս չէր թողնում ինձ` իրավիճակը փրկելու:
Հետեւիցս ես լսեցի, թե ինչպես է քամին ճոճում կտուրին ամրացված ալեհավաքը: Դա քամու նոր թափն էր, որ հաստատ վայր կգցեր տղային: Ես պոկվեցի տեղիցս այնպես, ասես մասնակցում էի հարյուր մետրանոց վազքի աշխարհի առաջնությանը: Վազելով իսկապես գլխապատառ` ես փորձում էի հաշվարկել ուղեգիծս` տղային անդունդից պոկելու եւ ոչ թե ցած ընկնելու, այլ վազքը որոշակի անկյան տակ շարունակելու համար:
Բախումը եղավ ակնթարթային: Ես ողջ թափով հարվածեցի տղային; Նա հարվածից առաջ թռավ, բայց հաջորդ ակնթարթին արդեն` ես նորից հասա եւ այս անգամ արդեն ֆիքսեցի նրան ձեռքերվ` գցելով շալակս: Միայն մի պահ ես գիտակցեցի, որ վազում եմ կտուրի ամենաեզրով` ներքեւում ունենալով բավականաչափ տարածք ազատ անկումը վայելելու եւ բոլոր ոսկորներս ջարդուխուրդ անելու համար:
Երբ արդեն վազքիս ուղեծրի անկյունը դուրս հանեց ինձ եզրից եւ ոտքերիս տակ զգացի ամուր հատակը, կանգ առա, տղային ուսիցս գցեցի եւ տուր թե կտաս ոտքերին, կողերին, դեմքին: Խեղճը, որ հավանաբար հետ էր եկել դեռ վազքիս ժամանակ, սկսեց փսխել եւ խեղդվել սեփական ստամոքսի պարունակությունից:
Ես նրան տուն մտցրեցի ուսերից ամուր բռնած, որպեսզի կարողանա ոտքի վրա մնալ: Աղջիկը լոգարանից դուրս էր եկել արդեն, եւ այնտեղից փչում էր տաք ջրի գոլորշին: Ես տղային ներս հրեցի լոգարան, համոզվեցի,որ նա հասկանում է, թե ինչ պետք է անի, եւ փակեցի դուռը:
Շենքից դուրս գալով` ես ներկայացրեցի աջակցման կենտրոնի տեսուչներին պատահածը, բացատրեցի, թե ինչպես չկարողացա փրկել աղջկան, ով նորից մտել էր սոցցանց եւ այնքան խորը սկել կարճ ժամանակում, որ միանգամից հալվել-թափվել էին երկու աչքերը: Պատմեցի նաեւ կտուրում տեղի ունեցածի մասին, եւ երբ աջակցման տեսուչը իր լաբորանտ-սանիտարներով տարածքից հեռացավ, վառցի սիգարետս:
- Ոչինչ, որսորդ, դու մի նեղվիր, դու մի հոգու այսօր փրկեցիր նրանցից,- լսեցի տասնվեցհարկանու շքամուտքից բոմժի ծանոթ ձայնը:
Ես նայեցի հեռախոսիս` տեսնելու ինչ կա-չկա ուռուգլուխներից, իմանալու, թե ուր կուղարկեն ինձ այս անգամ, ում պետք կլինի հանել սեփական քաքից: Ես բացեցի սոցցանցի ծրագիրրը` Վ. Կարինյանը փոխել է էջի լուսանկարը, D. Cool-ին դուր է գալիս V.Smart-ը, Մինաս Գինոսյանը կիսվել է H.K.M. feat Raxim-ով, Բեռնար Մ.-ն հավանում է Doh-ը, Ս. Վարոսյանը խորհուրդ է տալիս Kole Mome, G. Hakob-ը եղել է Web Bar-ում...
«Քու տիրոջ մերը, արա, անջատվե՞լ ես, սկե՞լ ես, այ անասուն»,- հանկարծ կարդում եմ ստացված հաղորդագրությունը:
«Ի՞իիիինչ»:
«Դու սկել ես, որսորդ, աու, հե՛տ արի, մեկ-երկու, մեկ-երկու, դու սա կարդո՞ւմ ես, դու կարողանո՞ւմ ես սա կարդալ»:
«Ես սկե՞լ էի»:
«Էն էլ ինչպես, գրողը քեզ տանի, հիմա լա՞վ ես, հաստա՞տ հետ ես եկել»;
«Հա, հա»:
«Հասցե կընդունե՞ս»:
«Կընդունեմ»:
Եթե դուք կարծում եք, որ աջակցման կենտրոնում նստած ակնոցավոր ուռուգլուխներից ավելի շատ օգուտ կա, քան 44 համարի քառթավոր տակերով ծանր կոշիկի հարվածից, դուք սխալվում եք: Ես չեմ էլ ինչ-որ այլ, կասկած կամ ուրիշ տարբերակ ենթադրող տոն ընտրում, որովհետեւ վստահ եմ հաստատ: Ես վստահ եմ, քանի որ դա իմ աշխատանքն է` պետք եղած ժամանակ հասցնել քացով խփել հերթական լոզոտ, սեփական քաքի մեջ խոզի պես վեր ընկած դաուն էշի տղուն, որպեսզի կարողանա հետ գալ: Իսկ աջակցման կենտրոններում նստող ակնոցավոր ուռուգլուխները հազիվ կարողանում են իրենց դեբիլ ստատուսները գրել լրահոսի մեջ ու սթափեցնող հաղորդագրություններ ուղարկել ավելի քան երկու ժամ լրահոսում անդադար մնացած օգտատերերին: Էլ չեմ ասում, որ նույն այս ուռուգլուխները այնպես են սկում, որ արդեն իրենք չեն կարողանում հետ գալ: Նման դեպքերում նորից օգնության է գալիս հին ու բարի բռի ու կոպիտ ուժը, երբ իրենց գործընկեր մյուս ուռուգլուխները ստիպված են լինում հետ բերել կուլ գնացած ընկերներին քացիներով ու ավանդական չափալախներով:
Սովորաբար գիշերվա ընթացքում կոնկրետ ես ունենում 15-20 կանչեր: Իմ տարածքը քաղաքի հյուսիսային ննջարանային թաղամասերն են ու Կենտրոնի հյուսիսային մի փոքր մասը: Մի գիշերվա ընթացքում ես կարող եմ այնքան քաք, սեռական օրգաններ, աղիքներ ու դուրս թափված աչքեր տեսնել, որ կյանքն ինձ միանգամից թվում է վարդագույն, ամբողջովին բաղկացած կանաչ մարգագետիններից ու կապույտ երկնքից, եւ մարգագետնում էլ այդ ուրախ ցատկոտում են կարմիր-սպիտակ զոլավոր բլուզներով երջանիկ աղջիկ-տղա երեխաներ: Իսկական երանությո՞ւն: Իհարկե: Մինչեւ այն պահը, երբ տեսնում ես, որ այդ ուրախ ու երջանիկ երիտասարդ բերաններից սկսում է ծորալ լոզը, երբ օդը հագենում է աղիքների պարունակության անուշահոտությամբ, իսկ պատկերի ամբողջության համար էլ պատկերացրեք մեկ-երկու շաբաթ առաջ էկրանի մոտ սովից ու ծարավից մեռած-սակտած դիակի բուրբունքը: Ի դեպ` սեփական քաքի մեջ դիակի բուրմունքը:
Մի անգամ սկել էր ու չէր կարողացել հետ գալ մի ամբողջ շենք: Թե ոնց էր այդպես պատահել, միայն զարմանալ կարելի է: Շենքում մեծահասակներ եւ շատ փոքր երեխաներ ընդհանրապես չկային, միայն միջին տարիքի, երիտասարդ եւ դեռահաս քաղաքացիներ, ովքեր, բնականաբար, միմյանց դոմփելու, փողոց դուրս գալ զբոսնելու եւ պիցցա ուտելու փոխարեն մտել էին լրահոսը ու քաշվել անհատակ գրողի ծոցը: Մեր խումբը վրա հասավ երկու օր անց: Պատկերացնում եք, այդ գրողի տարած բարեկեցիկ թաղամասում չեր եղել ոչ մեկ, ով ավելի շուտ կբարձրաձայներ, նշան կտար, կահազանգեր, որ կողքի շենքում ձեն-ձուն չկա, ոչ մեկ դուրս ու ներս չի անում, շուրջբոլորը ճանճերի պարսեր են, իսկ, գրողը տանի, ագռավները րոպեն մեկ, կտուցներում բռնած, տանում են բնակիչների աչքերը:
Շենքի դեպքի մասին գլխի էին ընկել աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխները: Չեմ հասկանում նրանց աշխատանքի օպերատիվ բնույթի ողջ հեգնանքը, բաց ոչ այնքան ահռելի քաղաքում մի ամբողջ սկած շենք նրանք կարող էին եւ ավելի շուտ հայտնաբերել: Իսկ հիմա նայեցեք վիճակագրությունը: Արձագանքման պահից սկսած մեր խումբը բռնի ուժ գործադրելով կարողացավ հետ բերել քսաներեք հոգու, իսկ ողջ քաղաքի աջակցման կենտրոնները միասին, ստատուսներով ու չատի հաղորդագրություններով կարողացան հետ շպրտել ընդամենը հինգ հեգու: Իսկ մնացած շենքը... Քաղաքապետարանը որոշում ընդունեց այրել անիծված շենքը սանիտարական աղետից խուսափելու համար:
Սկելու, կուլ գնալու, խորտակվելու, քաշվելու (ինչպես ուզում եք, այնպես էլ անվանեք դա) առաջին պաշտոնական դեպքը գրանցվել է երկու տարի առաջ Նյու Յորքում: Ոմն Մայք Կռավիցկին անվերջ թերթելով իր սոցցանցային էջի լրահոսը չէր կարողացել դուրս գալ իրեն կուլ տված լրատվական հորձանուտից եւ մահացել էր համակարգչի առջեւ` սովից եւ ծարավից: Այս դեպքում պատմությունը լռում է քաքի, մեզի եւ դուրս թափված աչքերի մասին: Հետաքրքիր է նաեւ այն, որ հաջորդ պաշտոնապես գրանցված դեպքը տեղի է ունեցել դրանից մի ամիս անց: Երկրորդ եւ երրորդ դեպքերի միջեւ անցել է արդեն տասն օր: Պատմությունը եւ համաշխարհային վիճակագրությունը պահպանել են առաջին հիսունյոթ զոհերի անունները: Այնուհետեւ երեւույթը դարձել է մասշտաբային եւ սկսել է հնձել մարդկանց ողջ աշխարհով մեկ:
Հիմա ցանկացած քիչ թե շատ կազմակերպված բնակելի կետում կազված են, այսպես կոչված, հակացանցային պայքարի խմբավորումներ, անց են կացվում ցույցեր` սոցցանցերը փակելու եւ դրանցից օգտվողների համար պատիժներ կիրառելու համար: Իսկ սրանց հակառակ էլ, կան մարդիկ, ովքեր մտածում են,թե ստեղծված իրավիճակը ուղղված է նոր էվոլյուցիոն խթանի, որի արդյունքում մարդկության շարքերից կմաղվեն նրանք, ովքեր ի վիճակի չեն դիմադրել, ինչպես իրենք են ասում, էլեկտրոնային բանականությանը: Այս էվոլյուցիայի ընթացքում, ըստ նրանց, ի հայտ կգա նոր ռասա, ում ներկայացուցիչները կունենան երկակի գիտակցություն` համացանցային ընդհանուր գիտակցություն եւ անձնական ռեալ գիտակցություն: Իսկ եթե հարցնեք ինձ, ես կասեմ, որ այս տարիների ընթացքում նրանց կողմից, ովքեր կանգնած են աշխահր ղեկի մոտ, չի արվել եւ ոչ մի քայլ այս աղետը հաղթահարելու ուղղությամբ: Ոչ մի լուրջ եւ իրական քայլ: Նրանք ստեղծել են հանձնաժողովներ, կոմիտեներ, դիտորդական խմբեր, բայց ոչ մի իսկական քայլ արված չէ, սոցցանցերը փակված չեն, ու մարդիկ շարունակում են կուլ գնալ ընտանիքներով, շենքերով եւ անգամ թաղամասերով: Իսկ իշխանությունները նայում են սրան, հետեւում են կողքից :Ինչո՞ւ: Ես չգիտեմ: Ես միայն ուզում եմ, որ այս խելագարությունը դադարի, որ մարդիկ այլեւս չքարանան դեբիլ լրահոս կարդալուց, ու ստիպված չլինեմ նրանց հետ բերել ոտքով հարվածելով:
Ես կանգնած եմ տասնվեց հարկանի շենք-մրջնաբույնի առջեւ: Վերջնականապես համոզվելու համար, որ ճիշտ հասցեով եմ եկել հաճախորդի մոտ, ստուգում եմ ուռուգլուխներից մեկի ուղարկած հաղորդագրությունը: Այդ ապուշներին ես հարյուր անգամ զգուշացրել եմ, որ ինձ հետ, որպես կապի միջոց, օգտագործեն սովորական SMS հաղրդագրությունները, բայց այս համառ ոչխարները շարունակում են ուղարկել ինձ սոցցանցային հաղորդագրություններ: Ես նայում եմ հեռախոսիս, մտնում անհրաժեշտ ծրագրի մեջ, բացում հաղորդագրությունները, ստուգում: Ինչքան էլ որ զզվելի լինի, զգում եմ, որ գրողի տարած ցանցը ձգում է: Նույնիսկ ինձ է ձգում, նույնիսկ աշխատանքի ժամին, նույնիսկ այն պահին, երբ պատրաստվում եմ ինքս հետ բերել իր քաշած-տարած հարիֆներից մեկին:
Հասցեն ես չեմ շփոթել: Հաճախորդը տասնհինգերորդ, նախավերջին հարկում է: Ես մտնում եմ շքամուտք, հայացքով փնտրում վերելակը եւ տեսնում պատի տակ կծկված, կեղտոտ մազերով եւ մորուքով, անհասկանալի, մանուշակա-բադրջանային գույնի ցնցոտիներով բոմժին:
- Հա հաա,- ասում է նա ինձ նկատելով,- պարոն որսորդը եկել է հոգին ազատելու:
Ես մոտենում եմ վերելակին, սեղմում կանչի կոճակը: Սպասում եմ:
- Դու հո գիտես, որ այս շենքում հիմա հոգի են գողանում, դու հենց դրա համար էլ եկել ես, որսորդ, որ չթողնես փախցնեն հոգին: Ես գիտեմ, ես գիտեմ, թե ինչ է կատարվում հիմա, այդ ցանցերը տանում են մարդկանց հոգիները, հոգիները, որսորդ, հոգիներն են տանում, հոգիները...
Բոմժի բարձր, ճղճղան ձայնը սղոցում է նյարդերս, բայց ես հանգիստ սպասում եմ գրողի տարած կրեա վերելակին: Ողջ շենքը կարծես մեռած լինի, ոչ ոք ոչ շքամուտքում ոչ, էլ տարածքում չկա, բացի ինձանից եւ այս խելագարից, չնայած դեռ նոր-նոր է բոլորել կեսգիշերը:
- Նրանք հավաքում են մարդկանց հոգիները, տանում են, նրանք նոր աշխարհ են ուզում ստեղծել եւ նրանց պետք են հոգիներ, նրանք հոգիներ են տանուում...
Վերելակի դռները բացվում են: Դիմացս սաթի պես սեւ, տիեզերական խավար է: Կարելի էր սպասել, որ նման մոռացված շենքում վերելակում լույս չի լինի: Այնուամենայնիվ ես մտնում եմ ներս: Խավարն ասես կուլ է տալիս ինձ:
- Որսորդ, մի՛ թող տանեն հոգիները, մի՛ թող որ քեզ էլ կուլ տա խավարը...,- շարունակում է բոմժը:
Վերելակի դռները փակվում են: Շղթաների խուլ գլվլոցով վերելակը սողում է դեպի վեր, ինչ-որ տեղ ոտքերիս տակ դեռ լսվում է բոմժի ձայնը: Վերելքը դեպի նախավերջին հարկ տեւում է բավականին երկար: Վերջապես դռները բացվում են: Դիմացս նորից խավար է: Ինձ մի պահ թվում է, թե ինչ-որ բան այնպես չէ աչքերիս հետ: Ես տրորում եմ կոպերս, բացում-փակում` խավար է: Ես դուրս եմ գալիս վերելակի խցից եւ ինձանից ձախ նկատում նեոնային կապույտ թույլ լուսավորություն: Շարժվում եմ դեպի այդ կողմ: Առջեւումս ձայներ չեն լսվում, սակայն մի քիչ էլ մոտենալով ես սկսում եմ որսալ համակարգչին բնորոշ, հովացման պտուտակների բվոցը: Մի քիչ էլ առաջանալով, ես տեսնում եմ, որ հաճախորդի բնակարանի համարով դուռը կիսաբաց է, համակարգչի ձայնը գալիս է հենց այնտեղից: Ես երկարացնում եմ ձեռքս, հրում դուռը: Մետաղյա ծանր դուռը հետ է գնում առանց ճռռոցի, երեւում է` բոլորովին վերջերս են այն տեղադրել կամ պարզապես յուղել: Մեկ-երկու քայլ, եւ ես արդեն միջանցքում եմ: Աջ կողմի վրա, մի քիչ խորքում սենյակի ապակյա դուռ է: Սենյակում լույս է միացված: Ես զգում եմ նման իրավիճակներին հատուկ հոտը: Բաճկոնիս օձիքից բարձրացնում եմ հարմարեցված շնչառական դիմակը: Հիմա ավելի լավ է, թոքերս չեն կծկվի անտանելի գարշահոտությունից: Մի պահ կանգնելով դռան դիմաց, ես բացում եմ այն եւ մտնում ներս:
Հաճախորդը քսաներկու-քսաներեք տարեկան աղջիկ է: Եթե չհաշվենք այլեւս անհայտ գույնի վարտիքը` աղջիկը մերկ է: Աչքերը բաց են, գլուխը կախ է, նայում է գետնին դրված նոութբուքին, որը իր չափերի եւ մակնիշի համար չափից շատ աղմկոտ է: Ես սկզբից ուզում եմ ոտքով փակել այն, բայց թողնում եմ այդ միտքը: Միայն նկատում եմ, որ նոութբուքի էկրանին ակտիվ թարթում են միանգամից երկու հաղորդագրությունների պատուհաններ: Հավանաբար` դրանցից մեկը հենց աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխներից է:
Ես նորից նայում եմ աղջկան: Գեղեցիկ մարմին է: Բավական խոշոր կրծքեր: Եթե հաշվի չառնենք դեմքի կատարյալ բութ արտահայտությունը` նույնիսկ սիրուներես է: Պարզապես զարմանալ կարելի է, թե ինչպես է այս աղջիկը, այսպիսի տվյալներով, այն էլ մերկ` երկու ժամից ավել մնացել լրահոսում: Եւ կրկնակի զարմանալի է, որ նման գեղեցիկ էակի շուրջ կարող է այսպիսի գառլախ միկրոկլիմա ձեւավորվել: Ինչեւէ, մտքերին ավելի երկար տրվելու ժամանակ ես չունեմ: Հարմար կանգնելով այնպես, որ ոչ մի կերպ չապականվեմ զոմբիացած աղջկա թուլացած մարմնի դուրս թողած կեղտերով,ես բռունցքիս ծանր հարվածը իջեցնում եմ սիրունիկ ծնոտին, եւ որպեսզի ամեն ինչ լինի միաշանակ` եւս մեկ հարված, ապտակի տեսքով, հասցնում եմ մյուս կողմից` այտին: Խեղճը հայացքն ուղղում է ինձ: Նորմալ արձագանք է: Փորձում է բացել բերանը, եւ ես անմիջապես փոխում եմ դիրքս` իմանալով, թե ինչ է լինելու հետո: Չգիտեմ ինչու է դա այդպես, բայց հետ գալը հաճախորդները միշտ նշում են առատ եւ բովանդակալից փսխոցով:
Երբ աղջիկը վերջացնում է սույն զզվելի ավանդութը, ես օգնում եմ նրան հասնել դեպի լոգարան: Նա նշան է անում` ի վիճակի է ինքնուրույն գլուխ հանել: Ես նախապես ստուգում եմ համակարգիչների ու կապի շարժական միջոցների առկայությունը լոգարանում. ոչինչ չկա, աղջկան կարելի է հանգիստ մենակ թողնել:
Ես վերադառնում եմ սենյակ, վերցնում գետնից նոութբուքը, որը բարեբախտաբար զերծ է մնացել քաք ու կեղտից, եւ նայում եմ հաղորդագրությունները: Իմ կանխատեսումները ճիշտ էին: Աղջկան գրում էր աջակցման կենտրոնի ուռուգլուխներից մեկը: Ես աչքի տակով նայում եմ հաղորդագրություններին` սեռական բնույթի ամենավերջին հայհոյանքներ են, որոնք, իբր, միտված են հաճախորդին, այդ կուլ գնացած օգտատիրոջը հետ բերելուն: Նայում եմ մյուս հաղորդագրությունը: Նրան գրում է ոմն Nar. G. Lion-ը. «Ես վերեւում եմ», «Ես կնետվեմ, եթե հետ չգաս», «Դու հասկանո՞ւմ ես, արթնացի՛ր, թե չէ ես ցած կնետվեմ կտուրից, ես կատակ չեմ անում, ես կնետվե՛մ»:
Ահա թե ինչ: Ահա քեզ հերոս: Ուրեմն ինչ-որ մեկը աղջկան սթափեցնելու համար սպառնացել է ինքնասպանություն գործե՞լ: Անմտություն է: Սկած օգտատերերը այն կարգի են էշացած լինում, որ թեկուզ աչքների առջեւ բռնաբարիր նրանց մորը, միեւնույն է, ի վիճակի չեն լինի սկի լոզները հետ քաշել: Դա լավ գիտեն ուռուգլուխները, ովքեր հաճախորդին հետ բերելու համար էնպիսի բաներ են գրում, որ նույնիսկ փոխանցելն է դժվար:
Ես նայում եմ ինչ կա-չկա սենյակում եւ մի պահ սառում եմ: Անկողնու մոտ դես ու դեն են նետված շորեր` այդ թվում եւ տղամարդու: Իսկ հենց դռների մոտ կեղտոտ բոթասներ են, որոնք ոչ մի կերպ չեն կարող լինել աղջկանը: Ես մեկ վայրկյան տատանվում եմ, ապա շտապում դեպի դրսի դուռը, դուրս գալիս բնակարանից եւ շտապում դեպի աստիճանավանդակը:
Տասնվեցերորդ հարկից կտուր տանող աստիճանները մետաղական են: Դրանք մնացած աստիճանավանդակից առանձնացված են թիթեղյա ժանգոտած դռնով: Փորձելով ավելի լավ զննել տարածքը հեռախոսիս թույլ լույսով` ես հանկարծ սարսափելի մի պատկեր եմ տեսնում: Մի կին, որ կլիներ մոտ քառասուն տարեկան, ըկած էր աստիճանավանդակի կողքը. նրա չոր ձեռքերում ամուր սեղմված էր պլանշետը: Ես փորձեցի ձայն տալ նրան` ապարդյուն: Հաջորդ քայլս եղավ ոտքով հարվածելը` ոչ շատ ուժեղ. թեթեւ հրեցի նրա կողքը: Նա ձայն չհանեց եւ ընդամենը մի թեթեւ օրորվեց: Հաջորդ հարվածս կոպիտ էր եւ ուղղված հենց դեմքին: Այն ինչ տեղի ունեցավ հարվածից հետո, զարհուրելի էր: Գրողի տարածը դիակ էր, այն էլ բավականին հին` հարվածիցս կնոջ գլուխը պոկվեց, թմփոցով ընկավ գետնին եւ գլորվեց հեռու: Նրա չոր ձեռքերի մեջ, սակայն, շարունակում էր սեղմված մնալ պլանշետը: Ձեր տիրոջ մերը: Ես խորը շունչ քաշեցի, հեռու տարա թիթեղյա դուռը եւ բարձրացա դեպի վեր, դեպի աստղազարդ երկինքը, մաքուր օդը եւ գրեթե ամայացած քաղաքը, ուր մարդիկ զոհ են դառնում միմյանց հիմարագույն եւ բթացնող մտքերից բաղկացած լրահոսի ցանցերին:
Ես տեսել եմ օգտատերերի, ովքեր սկել էին սեռական ակտի ժամանակ` իրարից անկախ հեռախոսներով սոցցանցում լինելով: Այդպիսի դեպքերից մեկի ժամանակ հաջողվել էր հետ բերել տղամարդուն, իսկ կինը, իր սառած ու կծկված մկաններով, այդպես էլ հետ չեկավ, եւ տղամարդու անդամը մնաց ամուր սեղմված նրա քարացած հեշտոցում: Ես տեսել եմ, թե ինչպես է կինը կուլ գնացել երեխային կերակրելիս, տեսել եմ, թե ինչպես են մի խումբ երեխաներ կուլ գնացել եւ մի շաբաթ անց, այդպես էլ ոչ մի տեղից օգնություն չստանալով, վերածվել նեխած ու հոտած զանգվածի: Ես տեսել եմ հազար ու մի բան այս ընթացքում, բայց երբեք չեմ տեսել տկլոր տղամարդու, բարձրահարկ շենքի վրա, կտուրի եզրին կանգնած, հեռախոսը ձեռքում սեղմած եւ սկած:
Ես որոշեցի մոտենալ նրան շատ զգույշ` չլինի թե ապուշը հանկարծ հետ գա կամ ջղաձգվի: Ցանկացած շարժում եւ Ռոմեոն կթռչի գրողի ծոցը: Ես ուզում էի ինչքան հնարավոր է մոտենալ, այնուհետեւ քաշել ձեռքից, գցել հատակին, իսկ հետո լուծել հետ բերելու հարցերը ոտքի համոզիչ հարվածով: Սակայն, ինչքան մոտենում էի ես տասնվեցհարկանի անդունդի եզրին կանգնած ու սառած տղային, այնքան ուժեղանում էր չգիտես որտեղից հայտնված քամին` թեթեւորեն ճոճելով հաճախորդին:
- Հեյ,- առանց որեւէ հույսի, ուղղակի ինչ-որ բան արած լինելու համար գոչեցի ես ու ձեռքով արեցի,- Հե՛յ:
Այն, որ սկած երիտասարդը չէր կարող լսել ինձ, փրկում էր իրավիճակը, քանի որ լսելու եւ արձագանքելու դեպքում նա հաստատ շուռ կգար ու կընկներ ցած: Մյուս կողմից էլ` իմ անգործությունը եւ դանդաղ շարժումները անհամատեղելի էին վայրկյան առ վայրկյան ահագնացող քամու պայմաններում: Իմ եւ կուլ գնացած օգտատերի միջեւ հեռավորությունը տաս մետր էր: Մեր միջեւ քամին էր, որի արագությունը գրեթե ոչ մի շանս չէր թողնում ինձ` իրավիճակը փրկելու:
Հետեւիցս ես լսեցի, թե ինչպես է քամին ճոճում կտուրին ամրացված ալեհավաքը: Դա քամու նոր թափն էր, որ հաստատ վայր կգցեր տղային: Ես պոկվեցի տեղիցս այնպես, ասես մասնակցում էի հարյուր մետրանոց վազքի աշխարհի առաջնությանը: Վազելով իսկապես գլխապատառ` ես փորձում էի հաշվարկել ուղեգիծս` տղային անդունդից պոկելու եւ ոչ թե ցած ընկնելու, այլ վազքը որոշակի անկյան տակ շարունակելու համար:
Բախումը եղավ ակնթարթային: Ես ողջ թափով հարվածեցի տղային; Նա հարվածից առաջ թռավ, բայց հաջորդ ակնթարթին արդեն` ես նորից հասա եւ այս անգամ արդեն ֆիքսեցի նրան ձեռքերվ` գցելով շալակս: Միայն մի պահ ես գիտակցեցի, որ վազում եմ կտուրի ամենաեզրով` ներքեւում ունենալով բավականաչափ տարածք ազատ անկումը վայելելու եւ բոլոր ոսկորներս ջարդուխուրդ անելու համար:
Երբ արդեն վազքիս ուղեծրի անկյունը դուրս հանեց ինձ եզրից եւ ոտքերիս տակ զգացի ամուր հատակը, կանգ առա, տղային ուսիցս գցեցի եւ տուր թե կտաս ոտքերին, կողերին, դեմքին: Խեղճը, որ հավանաբար հետ էր եկել դեռ վազքիս ժամանակ, սկսեց փսխել եւ խեղդվել սեփական ստամոքսի պարունակությունից:
Ես նրան տուն մտցրեցի ուսերից ամուր բռնած, որպեսզի կարողանա ոտքի վրա մնալ: Աղջիկը լոգարանից դուրս էր եկել արդեն, եւ այնտեղից փչում էր տաք ջրի գոլորշին: Ես տղային ներս հրեցի լոգարան, համոզվեցի,որ նա հասկանում է, թե ինչ պետք է անի, եւ փակեցի դուռը:
Շենքից դուրս գալով` ես ներկայացրեցի աջակցման կենտրոնի տեսուչներին պատահածը, բացատրեցի, թե ինչպես չկարողացա փրկել աղջկան, ով նորից մտել էր սոցցանց եւ այնքան խորը սկել կարճ ժամանակում, որ միանգամից հալվել-թափվել էին երկու աչքերը: Պատմեցի նաեւ կտուրում տեղի ունեցածի մասին, եւ երբ աջակցման տեսուչը իր լաբորանտ-սանիտարներով տարածքից հեռացավ, վառցի սիգարետս:
- Ոչինչ, որսորդ, դու մի նեղվիր, դու մի հոգու այսօր փրկեցիր նրանցից,- լսեցի տասնվեցհարկանու շքամուտքից բոմժի ծանոթ ձայնը:
Ես նայեցի հեռախոսիս` տեսնելու ինչ կա-չկա ուռուգլուխներից, իմանալու, թե ուր կուղարկեն ինձ այս անգամ, ում պետք կլինի հանել սեփական քաքից: Ես բացեցի սոցցանցի ծրագիրրը` Վ. Կարինյանը փոխել է էջի լուսանկարը, D. Cool-ին դուր է գալիս V.Smart-ը, Մինաս Գինոսյանը կիսվել է H.K.M. feat Raxim-ով, Բեռնար Մ.-ն հավանում է Doh-ը, Ս. Վարոսյանը խորհուրդ է տալիս Kole Mome, G. Hakob-ը եղել է Web Bar-ում...
«Քու տիրոջ մերը, արա, անջատվե՞լ ես, սկե՞լ ես, այ անասուն»,- հանկարծ կարդում եմ ստացված հաղորդագրությունը:
«Ի՞իիիինչ»:
«Դու սկել ես, որսորդ, աու, հե՛տ արի, մեկ-երկու, մեկ-երկու, դու սա կարդո՞ւմ ես, դու կարողանո՞ւմ ես սա կարդալ»:
«Ես սկե՞լ էի»:
«Էն էլ ինչպես, գրողը քեզ տանի, հիմա լա՞վ ես, հաստա՞տ հետ ես եկել»;
«Հա, հա»:
«Հասցե կընդունե՞ս»:
«Կընդունեմ»:
No comments:
Post a Comment