Մեխանիզմ (Melomania 3)

1,Երկուսն էլ շտապում էին: Դա օրվա ամենասպասված պահն էր: Կապ չուներ, թե ինչպես էր անցել գործը: Ամեն անգամ հանդիպելիս պետք էր ինչ-որ մի բան թրջվեր, ու կապ չուներ` կհերիքացնեին 0,3 լիտրանոց օղու շշի ,թե լիտրանոց ռուսական օղու շշի: Պետք էր լինում խմել, որովհետև այդպես էր թելադրում կյանքը, այդպես էր թելադրում նրանց իրականությունը: Դերենիկը կարողանում էր գրաֆիտներ անել: Ցավոք, իրենց անունը հինգ րոպեում գրաֆիտի վիճակով թղթի վրա տեսնելու  ցանկություն ունեցողների քանակն այնքան էլ մեծ չէր: Օր էր լինում, որ  հազիվ երկու հոգի էին վճարում երկու հարյուր դրամ, որպեսզի Դերենիկը խզբզեր նրանց անունները: Իսկ Դերենիկը  ճարտարագետ էր: Ուղղակի նա չափից դուրս շուտ էր կասկածել «համակարգի» հիմքերին ու չափից դուրս շուտ էր հայտնվել շշի մեջ: Դրա փոխերեն նա մեկ-մեկ հաճույք էր ստանում, երբ մարդիկ հավանում էին իր խզբզոցները:

Սերգեյն ուրիշ տիպ էր: Նրա մոտ «հավայի» հասկացությունն արմատավորվել էր ավելի վաղ` դեռ դպրոցում : Նրա համար ամեն ինչն էր հավայի: Բացի երաժշտությունից ու պլաստիրիններից: Սերգեյը քանդակագործ էր: Ու քանի որ նա թքած ուներ ամեն ինչի վրա` քանդակում էր պլաստիրինով: Հեյ, վճարեք Սերգեյին չորս հարյուր դրամ ու նա ձեզ համար կպատրաստի ձեր պլաստիրինե արձանիկը: Սակայն այդպիսիք այս աղքատ քաղաքում քիչ են: Կան, որ կպատվիրեն իրենց արձանները ոսկուց, կան նաև այնպիսիք, որ նույնիսկ չեն էլ տեսել իրենց  հայելիների մեջ ու դժվարությամբ են հասկանում` ինչ ասել է «արձանիկ»: Իսկ պլաստիրինե արձանիկ  կամեցողներ համարյա չկան: Դրա համար էլ  0,3լիտրանոց  շշերն ավելի հաճախ են խմբակցում Դերենիկին ու Սերգեյին, քան լիտրանոց կրակի շիշը: Կրակը նրանց պետք է: Որոշակի իմաստով դա նրանց թույլ է տալիս պահել հավատը կյանքի հիասքանչության հանդեպ:Առանց հրե ջրի շատ բաներ գունազրկվում են ընդհատակի մարդկանց համար: Անասելի շատ բաներ:

-Հը՞,-հուսով լի աչքերով հարցրեց Դերենիկը:

-Համարյա բան չկա: Մի հատ արձանիկ ընդամենը: Էս պլաստիրինն էլ կփչանա ուր որ ա,-պատասխանեց հուսահատ Սերգեյը,-բա քեզ  մո՞տ:

-Սկի բան չկա..

-Կձգե՞նք:

-Միշտ ձգել ենք, էսօր էլ կձգենք,- հպարտ արժանապատվությամբ ասաց Դերենիկը,-ինձ մոտ դեռ կա մի հարյուր հիսուն դրամ:

-Վեց հարյուր հիսուն դրամ,-արձագանքեց Սերգեյը:

-Եթե առնենք սիգարետ, էլ  բան չի մնա ուտելու...

-Սիգարետն անպայման պիտի առնենք, առանց դրա չկա ոչ մի բան, իսկ ուտելու համար...ես գիտեմ: Գնացի՞նք:

-Դե գնանք, եթե գիտես,-Դերենիկի մոտ բարձրանում էր տրամադրությունը: Իրոք կյանքը թեթև է, երբ մենակ չես:

Սերգեյը հավաքեց իր փոքրիկ սեղանիկը: Պլաստիրինի կտորները տեղավորեց  տուփի մեջ ու դրեց այն գրպանում:

-Սեղանիկը  թողնեմ դիմացի խանութում ու գամ,-ասաց նա ու վազեց:Երկու րոպե անց նրանք արդեն արագ քայլերով մտնում էին մոտակա խանութը: Դուրս գալիս Սերգեյը հայտարարեց.

-Մի  հատ տեղ եմ գտել, էսօր գնանք էնտեղ: Մի քիչ նկուղային ա, բայց ոչինչ: Շաբաթը երկու հազար եմ տալիս տիրոջը…նկուղ ա էլի, իսկական պադվալ: Երկուսով կտեղավորվենք: Կարևորը սիգարետ կա ու էս շիշը:

-Բա ուտելու՞,-հետաքրքրվեց Դերենիկը:

-Ասում եմ կա ուտելու բան, ես գիտեմ:

Նեղ  փողոցով մի քանի շրջադարձ անելուց հետո հայտնվեցին փախած մի բակում: Բակի նկուղային մուտքերից մեկում Սերգեյն առաջնորդեց դեպի մութ ու խոնավ մի խուց:

-Սա ա իմ սենյակը հիմա,-ասաց նա` անփոփոխ արժանապատվությունն աչքերում:

Կարևորը, որ կային սեղանն ու աթոռները: Չնայած բացի դրանցից ուրիշ բան էլ չկար: Կային ինչ-որ փալասներ գետնին, որոնց վրա նա հավանաբար քնում էր: Ու տախտակներից էր պատրաստված  գետինը, ու կար այդ տախտակների տակ տարածություն:

2,«Մելոմանիա»-ում այն է, ինչ կոչվում է «կայֆ»: Այնտեղ միշտ է այդպես: Երաժշտությունն այնտեղ գործում է հրաշքներ: Մեղեդին այնտեղ բուժում է վիրավոր հոգիներն ու նույնիսկ բաց վերքերը: Այնտեղ նոտաներով են լցված գարեջրի բաժակները, իսկ տեկիլայի ու ապակու շփումը վերածվում է լատինոամերիկյան պարի: Այնտեղ իշխում են ձայները, կյանքի երգն ու սրտի ռիթմը: «Մելոմանիա» փաբում հավաքվում են տարբեր մարդիկ: Կտեսնեք զգեստափոխված քահանա Գագիկին, կոմունիստական կուսակցության առաջնորդ Կառլեն Սմբատիչին ու երբեմն նաև այս երկիր  շուտ-շուտ ժամանող արաբ էմիրներից մեկին: Կան նաև այս քաղաքի «հզորները», որոնք իրենց մեքենաները կանգնեցնում են փաբից մի քանի տասնյակ մետր հեռու` պարզապես իրենց աչքի չքցելու համար: Կան երաժիշներ, կան ռեժիսորներ կան նաև «բոմժեր»: Դրանց ներս է թողնում հենց «Մելոմանիա»-ի տերը` Սամվելը:

-Երաժշտությունը կկեղտոտվի, եթե սրանց դուրս քշեմ,-ասում էր նա:

Ու նրա փաբի երաժշտությունը երբեք չէր «կեղտոտվում»:

Հարութը նստած էր իր սովորական տեղը` սեղանի ծայրին:: Լեգենդար ու նախկին «8 music»-ի տերը միշտ սուսուփուս էր: Նա պարզապես նստում էր ու վերանում ամեն ինչից: Նրա հետ զրուցում էին շատ քչերը: Թեպետ երբեք խիստ չէր վիրավորի ոչ մեկի: Նրա հետ ավելի հաճախ շփվում էր Սամվելը:

-Եղբայր, ոնց ե՞ս,-աշխուժ հարցրեց Սամվելը,-ի՞նչ կա: Տեսքդ լավն ա, ախպերս:

-Մերսի-մերսի, դու էլ էնպես ոչինչ,-պատասխանեց Հարութն, ու նեոնային կապույտ մթության մեջ փայլեց նրա ժպիտը:

-Ինչ լավ ա, էսօր,-ասում էր Սամվելը,-պիտի որ լավ գործ անենք:

-Հա, ախպերս,-պատասխանեց Հարութը: Նա ահագին «կենսախինդ» էր սովորականին հակառակ,-հաստատ էս գիշեր լավ ա անցնելու:

Սամվելն ուրախացավ  Հարութի լավ տրամադրությամբ: Ռեփերի պես գրկեց նրան, հարվածեց մեջքին ու գնաց իր գործերով:

Մարդիկ հավաքվում էին: Երկու հոգի Հարութից քիչ հեռու նստած գրազ էին գալիս` կգա՞ արդյոք ռավինը, թե՞ ոչ: Ասում էին, որ եթե գա հրեաների ռավինը, ապա «Մելոմանիա»-ի ռեյտինգը վերին էշալոններում լուրջ կբարձրանա: Հարութը ժպիտով հետևում էր գրազին:

Երաժշտությունը թափ էր հավաքում, երեկոն նույնպես: Առաջին պարող աղջիկները խոստանում էին ամենայն կրքերը:

Մինչ այդ Սամվելը քիչ էր մնում կաթվածահար լիներ իր մեծ ու դատարկ սենյակում: Այդպիսի բան դեռ չէր եղել: Մեխանիզմը երբեք չէր փչացել: Ամեն մի առասպել, որ կար իր մասին այդ քաղաքում, կարող էր հօդս ցնդել: Սամվելը զգում էր երաժշտության ավարտը...Նրա դեմքը պատված էր սառը քրտինքով: Շնչառությունը կարծես լսվում էր դագաղի միջից:

3,Կնճռոտ սեղանի վրա ոչ այնքան վեր էր խոյանում զրոերեք լիտրանոց շիշը: Կափարիչն արդեն բացված էր, պլաստիկ, օգտագործված բաժակները` պատրաստ դրված:

-Սկսենք,-ջերմ հոգոցով ասաց Սերգեյն ու լցրեց բաժակները:

-Հանուն ինչի՞,- հետաքրքրվեց դերենիկը:

-Հանուն արդարության, բարեկամս, ու հանուն տաղանդի: Մեր պես տաղանդների: Ցավդ տանեմ:

-Ողջ,-դմդմբացրեց գլուխը Դերենիկն ու դատարկեց բաժակը:

Աշխարհում չկա ավելի վատ բան քան էժանագին օղին: Աշխարհում կա ավելի լավ բան քան էժանագին օղին` հայկական էժանագին օղին:  Արձագանքեցին միանգամից բոլոր բացասական ռեցեպտորներն, ու տաղանդները կծկվեցին, որպեսզի պաշտպանեն իրենց հոգիներն այդ այլանդակ համերից:

-Ուաաաաաաաաահ,-հառաչեց Դերենիկը,-ուաաահ, այ էս զզվելի էր, ապեր: Այլանդակություն ա...ծամելու մի բան լիներ...

-Մոմենտո մորե,-բացականչեց Սերգեյն ու ընկավ սեղանի տակ: Վայրկյան անց հայտնվեց տուփը ձեռքին: Աչքերը նրա փայլում էին:

-Լսիր բաղադրությունը, կոլեգա,-նա սկսեց կարդալ տուփի վրա,-« ալյուր, աղ, ձեթ, ջուր, բնական հավելումներ, բնական բուրավետ նյութեր...»

-Սերգ, դու գժվե՞լ ես...

-Չէ, դու հետո լսի...»..չի պարունակում առողջությա...»

-Սերգ:

-Լուրջ եմ ասում, Դերո, խի՞ պիտի վատը լինի որ: Ժամկետն էլ անցնում ա, եթե չուտենք սկի բանի պետք չի էլ գա: Գործ էլ չկա: Ես դրանց մերը...

-Սերգ, պլաստիրին չենք ուտի եղբայր, պլաստիրին չենք ուտի: Առանց դրա կդիմանանք: Վաղը մի բան կլինի: Պլաստիրիններդ չուտենք, Սերգ...

-Սերգը գիտի ինչ ա ասում: Կուտենք իմ պլաստիրինները, քանի որ առանց դրա չենք գա էս թզուկի հախից,-նա աչքերով ցույց տվեց շշին:

-Է...

-Արի:

-Չ...

-ՍՈՒՍ:

Սեգը լցրեց բաժակները: Հանեց պլաստիրինի տուփից երկու կտոր` կանաչ ու նարնջագույն:

-Ընտրիր դելիկատեսդ,-պահանջեց նա Դերենիկից: Նրա ձայնում կար խելագարություն: Դերենիկը վերցրեց նարնջագույնը:

-Կռիս, ես էի դա ուզում,-պրովոկացիոն տոնով ասաց Սերգը, ու տեսնելով որ վերջինս հետ է մեկնում պլաստիրինը, ծիծաղաց,-արա, հանաք եմ անում, հանաք, արխային անուշ արա:

Հինգ րոպե անց արդեն դատարկ էր շիշը, խժռված էր ողջ պլաստիրինն ու գռմռում էին բոլոր ստամոքսները:

-Իմ օջախում գազաֆիկացումն արգելված է,-հայտնեց Սերգեյը, երբ Դերենիկի որովայնից առանձնահատուկ բարձր ղողանջ լսվեց:

-Ես..գռռ...ես դուս կգամ,-մի կերպ ասաց Դերենիկը:

Ավելի լավ է նա դա չասեր, ավելի լավ է չփորձեր դուրս գար, ավելի լավ է նկուղը գազաֆիկացվեր:

Երբ նա ուզեցավ կանգնել, լսվեց տախտակների կասկածելի ճռճռոցը: Այն պահին , երբ երկուսն էլ ըմբռնեցին ճռռոցի կասկածելի բնույթը, փայտերը կոտրվեցին: Անկումը տևեց մի քանի ակնթարթ ու չեղավ փափուկ: Երկուսի գոռգոռոցները միանգամից  ստեղծեցին խլացնող աղմուկ: Դերենիկը քֆրտում էր իրեն հայտնի բոլոր լեզուներով, իսկ Սերգեյը երևի ինչ-որ բան իրոք ցավացրել էր, քանի որ իսկական աղիողոմ էր կապել: Մինչև կնստեր փոշին, նստեցին նաև նրանց ձայլարերը: Լռությունը խանգարեց Սերգեյը.

-Աաա...

-Սե՞րգ,-վախեցավ Դերենիկը, որը կարծես մոռացել էր ընկերոջ գոյության մասին:

-Հաա...,-տնքաց Սերգը:

-Ապեր, ո՞նց ես: Սպասի, սպասի ես հելնեմ: Էս ու՞ր ենք է..քու մերը..քու տիրոջ մերը...

Դերենիկը մի կերպ ոտքի կանգնեց:Աչքերը սովորեցին մթությանը: Նա նշմարեց Սերգեյի ուրվագիծը: Ինքն էլ հազիվ էր կանգնում ոտքի վրա, բայց կարողացավ քայլել դեպի ընկերը:

-Սե՞րգ,վեր կաց ապեր, վեր...

-Ոտքս...ոտքս եմ դուս քցել:

-Ոտդ դուրս չէիր գցի, երևի ճաքել ա կամ կոտրվել:

-Քանի՞  մետր ընկանք:

-Էսպես չեմ հասկանում,-մտածեց սթափացած Դերենիկը,-երևի չորս-հինգ...լավ խորն ենք ընկել: վերև դժվար կարողանանք հելնել...

-Ոտքս...

Հարութը տեսավ Սամվելին ահավոր անհանգիստ վիճակով: Նա քիչ էր մնում կրծեր սեփական սենյակի պատերը:

-Տեսա՞ր, տեսա՞ր,-քիչ էր մնում լացեր նա,-աչքով տվեցինք աչքիս: Սաղ թարսվեց, սաղ:

Հարութին վահանակը ցույց տալ չէր կարող: Այդպես նա խոստացել էր հորը: Բայց  ոչ ոքու էլ չասել չէր կարող, իսկ Հարութը գոնե գիտեր մեխանիզմի մասին: Բան այն էր, որ հատուկ վահանակի վրա վառվող կարմիր լույսը սկսել էր թրթռալ, իսկ հետո անջատվել էր ընդհանրապես: Սամվելը դա զգացել էր մաշկի վրա, ու դրա համար իր տեղը չէր գտնում: «Մելոմանիա»-ի գլխավոր հաղթաթուղթը գնում էր գրողի ծոցը: Նա գիտեր, որ գետնի խորքում կա մի մեխանիզմ, որը գտնվում է անընդհատ շարժման մեջ ու ապահովում հատուկ ալիքներ, որոնք դարձնում էն բարի երաժշտությունը մոգական: Վահանակը ցույց էր տալիս մեխանիզմի վիճակը, հուշում, թե երբ է պետք կերոսին լցնել հատակից դուրս ցցված խողովակի մեջ, երբ պետք է յուղ լցնել, երբ պետք է մաքրել այդ խողովակի անցքը: Իսկ միշտ վառվող կարմիր լույսը նշանակում էր` մեխանիզմը կարգին աշխատում է: Եթե այն փչանար « Մելոմանիա»-ան կվերածվեր շարքային փաբի, իսկ դա չէր կարելի թույլ տալ:

-Հար, մեխանիզմը հիշու՞մ ես:

-Հա, բա ոնց: Ու սկի չեմ էլ հավատում,-պատասխանեց «8 music»-ի նախկին տերը:

-Հավատալու բան ա, Հար...փչացել ա: Չգիտեմ ինչ անեմ: Հերս լիներ, մի բան կանեինք, հիմա չգիտեմ ինչ անեմ: Ի՞նչ անեմ:

-Եթե փչացել ա, գնա ու սարքի: Это элементарно, Уатсон,-չարախնդաց միշտ մռայլ Հարութը: Նրա հազվադեպ հումորը միշտ ստացվում էր սևոտ:

-Հեշտ ես ասում: Էդ գիտե՞ս որտեղ ա: Սատանու պոզի ծերին: Մի քսան մետր ներքև: Մի հատ տրաքած նկուղ ա, Հար…

-Պապուս նոտաները վկա, ես գիտեի, որ էս գիշեր դժողք եմ ընկնելու…

-Ի՞նչ,- հույսի շողքն անցավ Սամվելի դեմքով:

-Իրար հետ կիջնենք:

Սամվելը արագ քայլերով մոտեցավ Հարութին ու պինդ գրկեց:

-Ապրես, եղբայր:

Սամվելի աշխատասենյակի խորքում գտնվող ժանգոտ դուռը մի կերպ բացվեց: Ներսից փչեց խոնավ ու նամշած օդը: Փոքրիկ լուսարձակը ճեղքեց մթությունն ու ի ցույց դրեց նեղ քարե աստիճանները: Առաջինը սկսեց իջնել Սամվելը: Նրա հետևից, ավելի վստահ քայլերով գնաց Հարութը: Թե ինչ պետք է տեսնեին, պատկերացում չունեին: Սամվելը մի անգամ էր տեսել մեխանիզմը, շատ վաղուց: Բայց ինչպես է կարելի այն նորոգել, կամ ինչպես է այն ընդհանրապես փչանում, գաղափար անգամ չուներ: Սակայն ներքև իջնելը միակ գործողությունն էր, որը նա կարող էր անել այդ պահին: Խոնավ ու մամռակալած աստիճանները տանում էին նրանց դեպի բավականին սարսափելի մի տեսարանի:

4.Ուս ուսի տված նրանք գնացել էին խուլ ձայնի հետևից, որը լսվում էր աջ կողմից: Այլ կողմնորոշիչներ չկային մթության մեջ, իսկ ձայնը կարող էր նշանակել մետրո, իսկ մետրոյում կգտնվեր մի ելք ու մի մարդ, որը կկարողանար բուժել Սերգեյի ոտքը: Դերենիկը կապել էր բաց կոտրվածքը իր շապիկի կտորով ու ասել, որ վարակ այլևս չի անցնի ու ստիպված չեն լինի վերջում կտրել ոտքը:

Հետո խուլ ձայնը սկսել էր ավելի ու ավելի բարձր լսվել: Այնուհետ երևացել էին լույսի շողեր, իսկ հետո…

Դա փրկության դուռ էր: Կամ ավելի ճիշտ` աշտարակ: Բայց ոչ սովորական աշտարակ: Այն կազմված էր դանդաղ պտտվող հսկա օղակներից: Դրանք պտտվում էին տարբեր ուղղությշուններով` արձակելով առյուծի մռնչոցի պես մի ձայն: Այդ
«աշտարակը վեր էր բարձրանում մոտ տաս մետր ու միանում վերևից իջնող մալուխների հետ»: Էլի մի քանի հաստ լարեր ձգվում էին  դեպի այդ «աշտարակ-մեխանիզմը» տարբեր կողմերից:

-Էս…էս ի՞նչ ա, Դեր,-զարմանքից շշմել էր Սերգեյը: Ընկերը մնաց լուռ, քանի որ շշմել էր ոչ միայն զարմանքից, այլև վախից: Այդպիսի հսկա բան նա դեռ չէր տեսել երբեք:

-Գնանք էստեղից: Քել գնանք, ախպոր պես, գնանք, Սերգ:

-Չէ, արա,-բարկացավ Սերգեյը,-ու՞ր գնանք, արա: Հազիվ մի հատ մարդկության հետքի ենք եկել հասել: Արի մոտիկանանք, մի բան կլինի, մեկլը կլինի, կամ մի հեռախոս կգնենք:

Դերենիկը մի քիչ մտածելուց հետո համաձայնվեց: Իրոք մեխանիզմը ձեռակերտ էր ու հաստատ կար շանս այնտեղից` ելք գտնելու համար: Սակայն տաղանդները երևի իսպառ զուրկ էին այդ պահին բախտից: Ախր նրանք հեչ միակ կենդանի արարածները չէին այդ պահին այդ խորության վրա: Ու մոտիկանալքով` նրանք ավելի ու ավելի էին լսում ու զգում, որ մեխանիզմն այդ հոգեվարքի մեջ է ու ձայներն այդ անսարքության ձայներ են: Զարմանալի է, բայց տեխնիկան նույնպես տառապում է:

-Վայ քու, արա~..,

Սերգեյը արձագանքել չհասցրեց:

-Արա~:

-Կռիսները, Սերգ, Կռիսները~:

-Քար տուր, տուր քարեր
-Քար, քա~ր:

Լինում են բնության մեջ հսկա կատաղած առնետներ: Լինում են քաղաքների տակ ավելի հսկա ու ավելի կատաղած առնետներ: Երկուսին Դերենիկը կարողացավ քարերով հետ մղել:  Սերգեյն անընդհատ վրիպում էր: Առնետները շատ էին: Նրանք հիմնականում կուտակված էին մեխանիզմի լարերի մոտ, իսկ մի մասը առանձնացել էր ու ֆշշոցներով շարժում էր մարդկանց վրա`շրջապատելով նրանց: Երևի ոչ ոք աշխարհում չգիտի, թե ինչու էին այդ առնետներն այդքան ագռեսիվ, բայց նրանք հաստատ որոշել էին վերջ տալ Դերենիկին, Սերգեյին ու մեխանիզմի լարերին: Դրանք կիսախավարի մեջ ամբողջովին սև էին, երկար ու ոսկորոտ պոչերով: Մեկ-մեկ փայլատակում էին ատամները: Քարեր թարսի պես ճարվում էին դժվարությամբ, ու դրանք էլ հեչ լուրջ զենք չէին կռիսների դեմ:

Աշխատելով շահել օպտիմալ հարմար դիրք` արդեն ամբողջովին սթափ տաղանդները փոխում էին իրենց տեղերը: Մի քանի րոպե անց նրանք արդեն նետում էին քարերն ու նահանջում էին դեպի մեխանիզմը: Որոշել էին մեջքով հենվել դրան ու այդպես ապահովել թիկունքը: Վիրավորված ու ցավից տառապող Սերգեյի մեջ արթնացել էր մեծ զորավարը: Այդպես երևի պսպղում էին Սարդարապատի հրամանատարների աչքերը: Մի պահ Դերենիկը  հայտնվեց մեխանիզմի ՎՐԱ: Իսկ հետո լսվեց ճիչը, որից ընկնավորվեցին նույնիսկ առնետները::

Դերենիկը չէր նկատել, որ պտտվող օղակների վրա կան լավ լայն անցքեր: Նրա  ոտքը հայտնվել էր այդ անցքերից մեկի մեջ: Պտտվող երկաթը չէր կոտրել ոտքը, բայց ստացվել էր այնպես, որ Դերենիկը մինչև կուրծքը հայտնվել էր օղակների արանքում: Իսկ դրանք, գրողը տանի, պտտվում էին: Նա չէր կարողանում դուրս գալ, բայց ձեռքերն ազատ էին: Վերջին երեք քարերը նա “կրակում” էր մաքսիմալ դիպուկությամբ: Սերգեյը նրան ուզում էր դուրս քաշել: Բայց առնետները մոտենում էին հանդուգն ու հանդուգն: Պետք էր լինում անընդհատ պահել նրանց կրակի հարվածի տակ: Իսկ օղակի անցքերի միջև հեռավորությունը կրճատվում էր, ու Դերենիկի կրծքավանդակը սկսում էր զգալ մետաղի գրկի կոպտությունը: Խուճապը պատել էր երկուսին էլ: Սերգեյի վիրակապը շարժվել էր ու դուրս էր ցցվել սպիտակ ոսկորը: Նա կարծես չէր էլ նկատում, որ շարժվում է անհավատալի ջանքերով ու կաղալով:

 Դերենիկի ցրված հայացքը նայում էր շուրջբոլորը` կարծես հրաժեշտ տալով աշխարհին, ցանկանալով ֆիքսել վերջին պահերի ամեն մի դետալը: Նրա հայացքը մի պահ կանգնեց կրծոտած ու պոկված մալուխների վրա:

-Էս ի՞նչ քաք էր, արա,-բղավեց Սամվելն, ու նրա ձայնը թնդաց նեղ տարածության մեջ:

-Ես քեզանից ավելի շատ եմ վախենում, քան էս տեղից,-կծեց Հարութը,-կռիս էր դա, քաք չէր:

-Յաաաաաաաա~խք:

Աստիճանավանդակը իջնում էր դեպի մեխանիզմը: Մոտնելավ նրանք սկսում էին լսել մռնչոցի պես մի բան: Լուսարձակների լույսից բացի հայտնվեցին նաև այլ լույսեր:

-Ահա այն…ես հիշում եմ էս լույսերը, Հար, իսկ դու չէիր հավատում..

-Օհո~…

-Էս ի՞նչ աղմուկ ա…

Հարութի տաբելային ատրճանակի կրակոցները հնչեցին այն պահին, երբ նա հասկացավ իրավիճակի լրջությունը: Առնետների մի մեծ բանակ շրջապատել էր երկու հոգու,  իսկ վերջիններս հազիվ էին կարողանում հետ մղել դրանց: Նա տեսավ նաև, որ մարդկանցից մեկը խրվել է շարժվող երկաթների արանքում:

Ատրճանակի կտրուկ ձայները հեղափոխություն կատարեցին ու փոխեցին ուժերի դասավորությունը: Առնետները հաստատ այնքան էլ քաջ տպեր չէին, քանի որ հրազենային ձայներից սկսեցին արագ-արագ հետ նահանջել: Սամվելը երկար-երկար ցատկերով օգնության հասավ ու դուրս հանեց մարդուն մեխանիզմի օղակներից: Այն անքան էր սեղմել մարդուն, որ կորցրել էր գիտակցությունը: Կողերից մեկը կոտրվել էր ու անընդհատ կպնում էր թոքին` գռգռելով այն: Մյուսը, ոտքը կոտրած, փռվել էր հատակին ու լայն ժպտում էր:

-Նրանց բժիշկ ա պետք, շտապ, բժիշկ,-գոչեց սամվելը:

-Ես կգնամ, դու մնա հետները,-պատրաստակամ ասաց Հարութը: Կրակոցներից նրա ադրենալինը թռել էր օդերով, ու նա պատրաստ էր նույնիսկ վերաբացել «8 music»-ը:

-Էս պահի մոտդ,-ասաց նա Սամվելին` մեկնելով ատրճանակը:

Շտապ օգնության երկու մեքենաներ շարժվեցին «Մելոմանիա»-ի դիմացից: Հիվանդներից մեկի վիճակը լուրջ էր: Սալջարդ էր եղել գրեթե ողջ կրծքավանդակն ու կոտրվել էր մի ողը, շատ անհաջող եղանակով: Մյուս հիվանդը ուներ ոչ պակաս անմխիթար վնասվածք, բայց ինչ-որ տարօրինակ բաներ էր զառանցում նարնջագույն պլաստիրինների ու գազաֆիկացման մասին:

Սամվելը, մի քիչ թեթևացած, ծխում էր մուտքի դռանը հենված: Լուսնի պայծառ լույսը նստած էր ամեն ինչի վրա: Մոխիրն ինք իրեն թափվում էր գետնին ու հեռանում` քամու հետ պարելով: Հանգստությունը պատել էր նրան:

-Էլեկտրիկներդ արդեն բարձրացել են,-ասաց նրան Հարութը:

Նորությունից Սամվելը վեր թռավ: Շպրտեց սիգարետն ու սլացավ իր սենյակը: Սեղանի հետևում նայեց ինչ-որ բանի ու գոչաց` YES!!!

Կարմիր լույսը վառվում էր:

-Հար, մի բան էլ խնդրեմ, եղբայր...

-Դե..դժողք իջանք, քաքն ընկանք, մարդ փրկեցինք..էլ ի՞նչ ես ուզում:

-Իմ հաշվին, ցավդ տանեմ, էնպես կանես, որ էլեկտրիկները վաղը ոչ մի բան չհիշեն: Տղերքին լավ պատիվ տուր, լավ են աշխատել:

-Հաշվի նրանք արդեն իննսունվեց տոկոսանոց սպիրտ են,-աչքով արեց Հարութը:

-Ու վաղն էլ պետք կլինի ման գալ անվտանգության մասնագետ....էդ կռիսների հախից պիտի գանք...բայց դա վաղը:

-Ի դեպ, էլեկտրիկներն ասեցին, որ եթե վերջին լար էլ պոկվեր, մեխանիզմը կանջատվեր ընդմիշտ...Լավ ա եղել, որ էն տղերքը հայտնվել են:

Հարութը հեռացավ` առանց փակելու դուռը:

5, «Մելոմանիա»-ի պատերին հայտնվել են բացառիկ գեղեցկության գրաֆիտիներ: Դրանք ավելի թեժացնում են փաբի մթնոլորտն ու հաղոորդում ադրենալինի լրացուցիչ մոլեկուլներ: Դրանց հեղինակը հիմա նստում է դռնից ձախ գտնվող սեղանիկին, միշտ մի հոգու հետ: «Մելոմանիա»-ում ասում են, որ դրանք անբաժան ընկերն են, որ դրանցից մեկը իսկական կախարդ է: Ասում են, որ նա պրակտիկ կիրառում է վուդու մոգությունը: Նրա մոտ միշտ լինում էին պլաստիրինե գնդիկներ ու ուզածդ պահին կարող է կերտել ում ասես:

Մշտական հաճախորդները սկզբի օրերին զարմացած էին մնում, երբ այդ տարօրինակ զույգին այդպես ջերմ ողջուն ում էր հենց ինքը` Սամվելը:

Դռնից ձախ գտնվող սեղանիկի վրա միշտ ահագին վեր էր խոյանում ռուսական կամ շվեդական լիտրանոց շիշը: