ANTIսերիալ

Երբ ես հասա տեղ, բոլորը արդեն ինձ էին սպասում: Իմ ընկերները, իմ երամը կամ եթե կուզեք` իմ ոհմակը: Մենք կորցրել էինք մեր հարազատներին, մեր ծնողներին, որոշ ընկերներին: Ու մենք հավաքվել էինք վրեժի համար:

Մեր բոլորի դեմքին կա դաջված տխրություն: Մեզ հարազատ մարդիկ դադարել են գոյություն ունենալ: Նրանք նստած են իրենց բազկաթոռների մեջ, նրանց դեմքերը ոչինչ չեն արտահայտում: Նրանց ուղեղները հարդուկված են հեռուստատեսության կողմից: Նրանք ենթարկվում են այդ հիմար արկղներին (վերջերս նաև պարզապես տախտակներին):

Բթացնող ինֆորմացիայի դադարեցման դեպքում նրանց մոտ խանգարվում են օրգանիզմի նույնիսկ ամենակենսական ֆունկցիաները: Դա մահ է, զոմբիություն:

 Ո՞վ: Ինչպե՞ս ու ե՞րբ է որոշել խաղալ այդ խաղը մարդկանց հետ....

 Հաղորդագրություններ արտասահմանից չենք ստացել արդեն հինգ ամիս: Մենք կասկածում ենք, որ բոլոր հեռուստաընկերությունների կողմից տարվող ուղեղների մասսայական լվացումը տեղի է ունենում նաև արտասահմանում: Ռուդիկը` մեր մոտոցիկլիստներից մեկը, ասում է, որ Ռուսաստանից վերադառնալիս` մոտ վեց ամիս առաջ, փողոցում հանդիպել էր մի խումբ ծայրահեղականների, որոնք բողոքում էին հեռուստաընկերությունների դեմ... Նա հավանաբար չէր մտածում այդ ժամանակ, որ շուտով ինքն էլ է դառնալու ծայրահեղական:

 Փաստացի մենք գոյություն չունենք: Գոյություն ունեն միայն նրանք, ովքեր գամցված են էկրաններին, ու նրանք, ովքեր գտնվում են էկրաններից այն կողմ:

 Կոնկրետ մեր խումբը չի ունեցել հանդիպումներ էկրանից այն կողմ գտնվողների հետ, բայց մեզ ծանոթ խմբերից մեկի հանդիպումը դրանց հետ ավարտվել էր արյունահեղությամբ... Այդ խմբից ողջ էր մնացել միայն Հակոբը` ներկայումս մեր խմբի  մեխանիկը:

 Մեր ունեցած տեղեկություններվ ողջ այդ մղձավանջը ստեղծվում էր հատուկ  ձայնային համակարգերի միջոցով: Դրանք այնպիսի հաճախականություն ունեցող ձայներ են, որոնք պարալիզացնում են գլխի մկանները, սահմանափակում ուղեղ արյան մատակարարումը:

 Կատարված փորձերը ասում են, որ բացի ձայնային հաճախականության խեղումների, կա վիզուալ ազդեցության կիրառություն: Մեր հոգեբանները պարզել են, որ գունային այն գամման, որը ցուցադրվում է հեռուստաընկերություններով, ամբողջովին կլանում է նայողի ուշադրությունը ու ֆիքսում այն էկրանի վրա:

- Վերցրել ե՞ս դուբինկեքը, - հարցրեց ինձ Կառան:

- Հա՜, հա՜: Ու ոչ միայն դուբինկեք, նայի՛, - ես ցույց տվեցի նրան մի քանի հաստ պողպատե շղթաներ, որ գտել էի լքված գործարաններից մեկում: Դրանցով շատ հարմար է մենամարտել, երբ հակառակորդը լինում է զինված: Դրանցով հնարավոր է լինում խլել զենքը:

- Օ՜, այ թե վիզ ես դրել, - ուրախացավ Ռոբը, որը այդ գիշեր պիտի ղեկավարեր հարձակումը:

 - Ե՞րբ ենք սկսում: Արդեն ժամանակն ա:

 - Հիմա՛, հիմա՛, - ասաց Ռոբը ու հանկարծ այնպես գոռաց, որ բոլորը ցնցվեցին, - Առաա՜ջ: Գործում ենք ըստ ծրագրի. չ՛խնայել, չ՛վախենալ:

 Մեր տրանսպորտը կազմում էին  հինգ մոտոցիկլետ, մեկ հին կուպե «Օփել» ու մի հատ «Ֆորդ Տրանզիտ», որը ժամանակին եղել էր երթուղային: Ֆորդը հիմա օգտագործվում էր որպես շտաբ: Այդտեղ էր դրված մեր ռացիաների կենտրոնը, որի միջոցով մենք բոլորս կապի մեջ էինք լինում: Բջջային կապը քաղաքում դադարել էր աշխատել մասսայական լվացքից մի քանի օր հետո:

Մենք հետազոտել էինք մեր թիրախը բավական երկար ժամանակի ընթացքում ու ստացել կարծես թե սպառիչ ինֆորմացիա նրա մասին: Շնորհիվ մեր խումբն անցած Հակոբի մենք իմացել էինք  մոտակա հեռուստաստուդիաներից մեկի խոցելի տեղերը: Դա բավականին մեծ, պահեստային տարածք հիշեցնող  կառույց էր, որի ներսում նկարահանվում էին նորանոր սերիալներ, հաղորդումներ, հորինվում էին լուրերի թողարկումներ և այլ: Թե ում կհանդիպենք այնտեղ մենք գաղափար անգամ չունեինք: Հակոբը ասում էր, որ դրանք սովորական մարդիկ են` մեզ նման: Սակայն մեզանից շատերը սպասում էին տեսնել այնտեղ ում ասես բացի սովորական մարդկանցից: Նրանց համար չափից դուրս խորթ էր մարդու կողմից մարդուն զոմբիացնելու հրեշային միտքը:

 Մթության մեջ նկատվում էին հսկա անգարի (իսկ դա իրոք նման էր անգարի) ուրվագծերը: Հսկա դարպասները չէին փակված մինչև վերջ ու նրանց ճեղքից երևում էր լույսի բարակ ճեղքը: Մեղմ, զով քամին չափից ավելի հանգիստ էր այդ գիշերվա համար: Համոզված եմ, որ բոլորս գնում էինք մեր անձնական վրեժի հետևից:

 Դարպասներին նախ մոտեցան Ռոբը և Կառան: Համոզվելով, որ չկան անվտանգության միջոցներ, նրանք նշան արեցին մեզ մոտենալու:

Այն ինչ տեսա ես դարպասների ճեղքից նման էր իմ պատկերացրած տեսարանին: Ամենուր տեղադրված էր տեխնիկա, խցիկներ, դեկորացիաներ, լուսարձակներ: Դրանցից երկուսը լուսավորում էին անգարի ողջ տարածքը: Լայն սրահի կենտրոնում, երեք աշխատող տեսախցիկների տակ կանգնած էին մի խումբ մարդիկ: Ավելի ճիշտ կանգնած էին նրանք բոլորը, բացի մեկից: Նա պարկած էր գետնին ու ինչ-որ բաներ էր գոռգոռում: Ես լսեցի միայն  «...հորս արև՜... կարո՞ղ ես ինձ բացատրել... խնդրու՜մ եմ... մորս արև՜...» արտահայտությունները: Նրա շուրջ  կանգնածները զինված էին: Նրանցի մեկը նույնպես անընդհատ գոռում էր` ավելի թանձր ձայնով` «...շակալ անասու՜ն... դու ինձ ես դավաճանել... կարո՞ղ ես ինձ բացատրել... չեմ հասկանու՜մ... շակա՜լ...»

 - Ահա՜, - լսեցի Ռոբի ձայնը,- նկարում են:

- Սա հենց էդ սերիալնե՞րն են, - հարցրեց Կառան, - բա ու՞ր ա լացուկոծը:

Հենց այդ բառերի վրա լսվեց մի այնպիսի վայնասուն, որը չէր կարելի պատկերացնել անզեն երևակայությամբ: Դա նման չէր ոչ երիտասարդ գոջու աղաղաղակներին, որին մորթում են նոր տարվա սեղանի համար, ոչ էլ թակարդն ընկած գայլի ոռնոցներին: Դա լացում էր դերասանուհին սերիալի նկարահանման ժամանակ: Ես զգացի մերոնց դեմքերին անվճռականություն: Հարձակվե՞լ այդպիսի թշնամու դեմ... չէ՞ր նշանակի դա արդյոք ինքնասպանություն:

- Առա՜ջ, - բացականչեց Ռոբը ու վերացրեց իմ հոգում ծագած բոլոր մտավախությունները: Ես զգում էի թե ինչպես է շիկանում իմ ձեռքի մետաղե ձողը, ինչպես է ավելի ու ավելի արագ պտտում իր ձեռքի շղթան Հակոբը... զգում էի Արմենին, Կարենին, Միշին... զգում էի իմ ոհմակը, որ գնում էր վրեժի...

Մեր ահարկու տեսքը ու անսպասելի հայտնվելը հավանաբար խուճապի մատնեց դերասաններին: Առաջին հարվածներից նահանջելուց հետո նրանք ընդունեցին որոշակի դիրք ու սկսեցին կրակ բացել իրենց ատրճանակներից (այդ տականքները փաստորեն նկարահանվում էին իրական զենքերով…): Ես նկատեցի, թե ինչպես վիրավորվեց Արմենը: Հաջորդ պահին սակայն բոլոր ատրճանակները արդեն գետնին էին: Իմ բերած շղթաները արդարացրեցին իրենց:

 Սրահի մյուս ծայրում  գտնվող նկուղային դարպասները սկսվեցին փակվել: Մինչ մենք հարվածներ էինք հասցնում այս ու այն կողմ փախչող ու աղմկող  դերասաններին, նրանցի մի քանիսը կարողացան անցնել փակվող դարպասներով ու փրկվել:

Մեր տրամադրության տակ մնացել էին երեք լեշ, մեկ կիսադիակ ու մի աղջիկ, որը հիմա չէր կարողանում ոչ լացել, ոչ վնգստալ, ոչ արտաբերել որևէ հնչյուն:

Սակայն միայն նա կարող էր պատասխանել մեր հարցերին.

- Ինչու՞: Ո՞վ ես դու: Ի՞նչ եք անում դուք, ինչի՞ համար:

 Աղջկա դեմքը արտահայտում էր բացարձակ անտարբերություն: Ես արդեն մտածում էի, որ նա զոմբիացել է, կամ բթացել կամ պարզապես ցնորվել: Հանկարծ նա խոսաց.

- Մեզ դա պետք ա, հասկանու՞մ եք, դրանից ա կախված մեր դոզաների քանակը... դա մեզ պետք ա… հասկանում ե՞ս:

Ես չէի հասկանում: Սակայն աղջկա հաջորդ բառերը հավանաբար ամենակարևոր ձեռքբերումն էին մեզ համար:

- Անջատելու համար էս կառուսելը` անջատեք դրանց անտենաները... նայեք կասկադը, նայեք մեծ աշտարակը, նայեք եկեղեցիների խաչերը, սաղ բարձր տեղերը...

Շարունակել աղջիկը չկարողացավ, որովհետև ստացավ մետաղի ստանդարդ քանակություն  ուղիղ ճակատին: Նրան կրակեց կիսադիակը, որին արդեն համարում էինք դիակ… Ես խղճացի աղջկան: Ուզեցա հավատալ նրա անմեղությանը: Հիշում եմ, ես մի անգամ հասկացա մի պոռնիկի, որը բացատրում էր ինձ, թե ինչու է անում իր գործը: «Բա ո՞վ պահի էրեխուս», - ասում էր նա: Ես այն ժամանակ մի պահ հասկացա նրա մտածելակերպը: Ու այդ աղջկան էլ կարծես հասկացա: Այսինքն ոչ թե նրան, այլ այն փաստը, որ այդպիսի հրեշությունը կարելի է արդարացնել ինչ-որ կերպ: Չնայած ես չունեցա ժամանակ այդ մասին մտածելու:

- Ես հասկացա... մենք սխալվեցինք` հարձակվելով սրանց վրա, - ասաց Ռոբը, - թող սա լինի արյան վրեժ:

Մի քիչ լռելուց հետո ավելացրեց.

- Մենք կստուգենք բոլոր այն օբյեկտները, որոնք կարող են լինել էս հեռարձակումների աղբյուրը: Կգտնենք ու կվերացնենք...

Ես նկատեցի նրա աչքերում հոգնածություն:

P.S,

 Այս պատմվածքի հերոսները հավանաբար մի օր կհասնեն իրենց նպատակին:

P.S.

Պատմվածքը այսպես ավարտելով` ես պարզապես չեմ ուզեցել հոգնեցնել ձեզ այլ արյունալի տեսարաններով:

P.S.

Պատմվածքը ունի հեգնական բնույթ: Ամեն ինչ ցավոք սրտի հորինված է: