Monday, February 4, 2013

ՇՏԱԲ «Z»


Շտաբի առջև հերթ էր: Գրեգոր Թազյանը կանգնած էր հերթի մեջտեղում: Անձրևն իջնում էր հավաքված մարդկանց վրա հավասար, միապաղաղ տեմպով: Անձրևի տակ հավասար էին բոլորն ու հավասար էին նաև այս հերթում կանգնածները: Ժամանակ առ ժամանակ բացվում էր շտաբի դուռն ու հերթի առջևում կանգնածը ներս էր մտնում:
Հերթն առաջ էր գնում դանդաղ: Շտաբի կտուրից մինչև առաջին հարկի լուսամուտները կախված ցուցանակը զգուշացնում էր, որ բոլոր մարդկանց սպասվում է արժանապատիվ ապագա, ապահով սահմաններ և իրական հնարավորություններ: Ցուցանակի վրա նաև դիմանկարի ուրվագծեր էին` երկրի դրոշի գույներով: Դիմագիծը նայում էր նարնջագույն աչքերով ու ժպտում կարմիր խորամանկ շուրթերով: Գրեգոր Թազյանին կլանել էին թերևս հենց այդ կարմիր և խորամանկ շուրթերը, երբ նա շտապում էր աշխատանքի` առանց իմանալու, որ գործի տանող իր մշտական ճանապարհի վրա բացվել է Շտաբը:
Գրեգոր Թազյանը քաշել էր գլխին կապիշոնը: Բացի նրանից բոլորը գլխաբաց էին: Միայն մի քանի հոգի ունեին հովանոցներ: Թազյանը նայում էր ցուցանակի կարմիր, խորամանկ շուրթերին: Դրանք ժպտում էին կախարդող խորհրդավորությամբ, խոստանում էին երկար սպասված հանգիստ ու անդորր: Հերթն առաջ էր շարժվում դանդաղ: Շտաբ էին մտնում առջևից կանգնածները: Հերթն առաջ էր շարժվում: Ամեն քայլով ավելի մոտիկ էր դառնում ցուցանակն իր եռագույն դիմանկար-ուրվագծով: Գրեգոր Թազյանը կտրեց հայացքը նրանից ու նայեց դեպի Շտաբի դուռը: Դռան վրա նույնպիսի ցուցանակ էր` ավելի փոքր: Հենց այդ պահին նորից բացվեց դուռն ու առջևում կանգնածը մտավ ներս: Գրեգորը փորձեց տեսնել, թե ով դուրս եկավ ներսից: Նա կանգնեց թաթերի վրա ու երկարեցրեց վիզը: Հերթն առաջ էր շարժվում: Նրան հրեցին: Գրեգորն ընկավ: Անձրևի միապաղաղ կաթիլները հարվածեցին դեմքին: Նա ոտքի ելավ: Նայեց հերթին: Այն կանգնած էր լուռ` երկար շղթայով: Գրեգոր Թազյանը փորձեց կանգնել իր տեղը: Չստացվեց: Հերթն առաջ էր շարժվում: Նրա տեղը զբաղված էր: Նա փորձեց տեղ գտնել մի քիչ հետևում: Բացվեց Շտաբի դուռը: Առջևում կանգնածը մտավ: Հերթն առաջ էր շարժվում: Գրեգոր Թազյանը հետ էր մնացել: Նա քայլեց հետ: Մի քանի անգամ փորձեց խցկվել հերթի մեջ: Հերթն առաջ էր շարժվում: Տեղ չկար: Գրեգորը նայեց ցուցանակի դիմագծերին: Կարմիր բերանը ժպտում էր: Ժպիտը ձգում էր նրան: Գրեգորը քայլեց դեպի հերթի ծայրը: Զբաղեցրեց վերջին տեղը: Հեռու` առջևում, բացվեց դուռը: Ինչ-որ մեկը ներս մտավ: Հերթն առաջ էր շարժվում:
Ցուցանակի դիմանկար-ուրվագիծը նայում էր նույն արտահայտությամբ: Մթնելուն պես այն լուսավորվեց  փոքրիկ, բայց հզոր լուսարձակներով: Լուսարձակների լույսի տակ շարունակում էր մաղել միապաղաղ անձրևը: Կարմիր բերանը ժպտում էր խորամանկ և գոհ: Կարմիր շուրթերից ծորում էր կարմիր ներկը` վերածելով բերանը արյունարբու և գոհ ժպիտի:  Գրեգոր Թազյանը լսում էր կապիշոնին հարվածող կաթիլների ձայնը: Հերթում մնացել էին երկու հոգի: Դուռը բացվեց: Առջևում կանգնածը ներս մտավ: Գրեգոր Թազյանն առաջ քայլեց: Ցուցանակը լուսավորող  լուսարձակները մարեցին: Դռան վրա հայտնվեց նոր ցուցանակ` «Փակ է: Աշխատանքային ժամերը` 08:00-20:00»:
Գրեգոր Թազյանը մնաց դռան առջև կանգնած: Մարմնով անցավ դող: Հագուստն ամբողջովին թաց էր: Գրեգոր Թազյանը նայեց շուրջ բոլորը: Շտաբի հետևից ձայներ լսվեցին: Անվստահ քայլերով Թազյանը գնաց նրանց ուղղությամբ: Շենքի հետևում կանգնած էր բեռնատարը: Գրեգորը տեսավ բեռնատարի վրայի գրվածքը` «Z media»: Բռնատարի մեծ դուռը բաց էր: Մաշված կոմբինիզոններով երկու հոգի արկղեր էին հանում Շտաբից ու բարձում բեռնատարի մեջ: Արկղերի մեջ լորձոտ, լպրծուն զանգված էր` մոխրագույն և արնախառն: Գրեգոր Թազյանը նմանեցրեց դրանք ընկույզի միջուկների: Բանվորները վերջացրեցին իրենց աշխատանքն ու նստեցին բեռնատարը: Այն գործի ընկավ ու գնաց` թողնելով իր հետևից ծխի ամպ:
Բացվեցին Շտաբի հետնամուտքի դարպասները: Դուրս եկան մարդիկ: Նրանք ունեին ապահով և երջանիկ տեսք: Նրանք ունեին հնարավորություն ապրել հանգիստ և հարմար: Նրանցից շատերին ճանաչեց Գրեգոր Թազյանը: Դրանք իր հերթակիցներն էին: Դարպասներից անդադար դուրս եկող ամբոխը ցրվում էր քաղաքով մեկ: Գրեգոր Թազյանը խառնվեց նրանց ` զգալով իրեն անապահով և դժբախտ:

No comments:

Post a Comment