«ՊոստՆեկրոՏուր» (Melomania 8)

Անցած շաբաթների ընթացքում «Մելոմանիայում» խոսում էին Երաժիշտի մասին: Կարելի է մտածել, որ Երաժիշտի հետ կապված անցուդարձը լուրջ իրադարձություն է փաբի կյանքում, և իհարկե, դա այդպես էլ կա: Միայն թե շատ քչերը գիտեն իրական պատմությունը և շատ քչերն են պատկերացնում, թե ով էր իրականում Երաժիշտը, ինչ էր նա նվագում և ինչու նա հայտնվեց «Մելամանիայի» տիրոջ ուշադրության կենտրոնում:

Եվ բնականաբար ես ստանձնում եմ այս պատմությունը մանրամասնորեն նկարագրելու հաճելի և նրբանկատ առաքելությունը: Դրա համար ունեմ Սամվելի լուռ համաձայնությունն  ու «Մելոմանիայի» «պատմիչը» կոչվելու համեստ հավակնությունը: Առավել ևս հետաքրքիր կլինի այս իրադարձությունները ներկայացնել ձեզ այն պատճառով, որ դրանք բարձրացրել են բավականաչափ աղմուկ` բոլորի երևակայությունն ու հետաքրքրասիրությունը գրգռելու համար:

Ուստի սկսեմ շարադրել միտքս հենց սկզբից` այն ժամանակից, երբ քաղաքի փողոցներում հայտնվեց Երաժիշտն ու սկսեց նվագել իր տարօրինակ գործիքը:

Տեղի ունեցավ դա երեք ամիս առաջ: Ձեզանից շատերը հանդիպած կլինեն նրան կենտրոնական պողոտաներում, որտեղ նա հաջողացնում էր հավաքել մարդկանց  ահագին խմբեր և զարմացնել նրանց իր գործիքի մասամբ բնական և մասամբ էլ տեխնոգեն հնչյուններով: Չեմ թաքցնում, որ ես նույնպես մի քանի անգամ ներկա եմ գտնվել նրա «համերգներին» և առավել ևս չեմ թաքցնի այն, որ կլանվել եմ նրա երաժշտությամբ և հիացած եմ մնացել:

Այդպիսի «համերգներից» մեկից հետո, ես այցելել էի «Մելոմանիա»` Սամվելին հերթական պատմություններիցս մեկը ցույց տալու: Պատմությունն այդ պետք է տպագրվեր ժամանցային ամսագրերից մեկում, և ես ճիշտ համարեցի նախ տրամադրել այն Սամվելին. վերջ ի վերջո խոսքն այնտեղ գնալու էր հենց նրա փաբի մասին:

Այդ երեկո «Մելոմանիայում» սովորականի պես մարդաշատ էր: Այնտեղ էր նաև Հարութն, ով այդ ժամանակ զրուցում էր արծաթագույն կոստյում հագած ակնոցավոր մեկի հետ: Ես բարից վերցրեցի իմ բաժին վիսկին ու անկաշկանդ մոտեցա Հարութին ու ընկա նրա զրուցակցի կողքին` ընթացքում չմոռանալով ներկայանալ:

-Հրաչ Մարկոսյան: Իրավաբան,-ասաց նա` տնկելով փափլիկ ձեռքը:

-Շատ հաճելի է ընդհատել կարևոր զրույցը քեզ պես հանճարեղ էակին ողջունելու համար,-վրա բերեց Հարութը մի քիչ նյարդայնացած, բայց ես հօդս ցնդեցրեցի նրա նյարդայնությունն իմ աննման ժպիտով:

-Շարունակե՜ք, պարոնա՜յք, ես ամբողջովին խուլ եմ գաղտնի խոսակցություններ լսելիս:

Հարութը խորը հոգոց քաշեց: Դա նշանակում էր, որ ես անուղղելի եմ: Ես գոհ մնացի: Իրավաբանը մնաց շշմած, բայց մի փոքր ամաչելով, համարձակվեց վերսկսել կիսատ թողած միտքը:

-Այդ դեպքոմ, պարո՜ն Հարություն, դուք կկարողանաք վերաբացել ձեր երաժշտական խանութը որպես անհատ ձեռներեց, ինչը կազատի ձեզ մի շարք տհաճ գլխացավանքներից:

-Իսկ հարկայինին կզրկի մի քանի երաժշտական դրամներից,-ավելացրեցի ես լուրջ դեմքով: Հարութը չգնահատեց զրույցին իմ այսքան հաջող ներգրավվելն ու ասաց խռպոտ ու իմաստուն ձայնով:

-Հնարավոր է` ես կսկսեմ երաժշտական որոշ ապրանքների ներմուծում...ի՞նչ դժվարություններ կառաջանան այդ դեպում:

Իրավաբան Մարկոսյանի աչքերը փայլեցին: Միանգամից երևում էր, որ տղան գիտի հարցի ճիշտ պատասխանը: Սակայն ճիշտ պատասխանել նրան չհաջողվեց, քանի որ հենց այդ պահին փաբում անջատվեց երաժշտությունը:

Նրանք ովքեր լինում են «Մելոմանիայում» հիմա հաստատ կասեն, որ դա անհնար է: Ոմանք կուզենան նաև գրազ գալ: Ես էլ գրազ կգայի, եթե այդ պահին այնտեղ չլինեի ու սեփական ականջներովս չզգայի փաբում տիրող այդքան միստիկ լռությունը:

-Էս ի՞նչ թազա բան ա...,-զարմացած ասաց բարմենը:

-Հեչ լավ բան չի,-գռմռաց նրա դիմաց նստած հսկա Խաչը` կլորացնելով իր ոչ այնքան խելացի աչքերը:

-Հոպա...,-բազմանշանակորեն ասաց Հարութը:

Ես մեծ կում արեցի բաժակիցս:

Իրավաբան Մարկոսյանը հանեց ակնոցներն ու սկսեց մաքրել դրանք փողկապով:

«Մելոմանիայում» հնչող երաժշտությունը նման չէ ոչ մի ուրիշ վայրի երաժշտության: «Մելոմանիայի» լռությունը նման չէ ոչ մի ուրիշ վայրի լռության: Լռությունը փափուկ բամբակների պես մտել էր ականջներիս մեջ և դատարկությամբ լցրել ողջ գանգս:

Այդպես տևեց երևի րոպեից էլ քիչ:

Հետո երաժշտությունը միացավ: Բարմենը շարունակեց լցնել կիսատ մնացած գարեջրի գավաթը, հսկա Խաչը նորից եռանկյունիացրեց իր ոչ այնքան խելացի աչքերն, իսկ իրավաբան Մարկոսյանը նորից դրեց իր ակնոցները:

Հարութը դարձավ ինձ:

-Այսպսիսի բան տեսե՞լ էիր:

-Ոչ տեսել էի, ոչ էլ լսել:

-Պետք է իջնել Սամվելի մոտ,-ասաց նա ու վեր կացավ սեղանից: Նա մեկնեց ձեռքն իրավաբանին ու ասաց` առանց նրան նայելու:

-Շատ հաճելի էր, մինչ նոր հանդիպում:

-Բայց...

-Մենք կօգտվենք ձեր ծառայություններից: Անպայման,-ավելացրեց Հարութն արդեն սղոցելով իրավաբանին իր անհամբեր հայացքով:

Սամվելի գրասենյակում դատարկ էր: Բաց էր միայն դեպի նկուղ տանող դուռը: Մենք նոր էինք մտել ներս, երբ այնտեղից լսվեցին ծանր քայլեր: Հայտնվեց Սամվելը: Նա քրտնած էր ու շփոթված:

-Չի փչացել,-ասաց նա:

-Մեխանիզմը՞,-հարցրեց Հարութը:

-Ահա..., ցուցիչներին եթե հավատանք, հիմա նկատվում են մի շարք տատանումներ, որոնք չպետք է լինեին...

-Դրա համար էի՞ր անջատել երաժշտությունը:

-Հա...

-Ու՞:

-Տատանումները մնում են նույնիսկ անջատված ժամանակ...: Քաղաքում հայտնվել էինչ-որ մեկը, ով ունի նույն ալիքները…

Հարութը բան չասեց: Ես` առավել ևս: Ես չգիտեմ, թե ինչ է ու ինչպես է աշխատում այդ խորհրդավոր մեխանիզմը և չէի ուզում ավելորդ հարցեր տալ` հիմարի չնմանվելու համար:

Եվ Հարութը, և Սամվելը լուռ էին: Կասկածում եմ, որ Հարութը լռում էր նույն պատճառով ինչ ես: Ես Սամվելին տվեցի բերածս պատմվածքն ու գնացի` երկու ժամ անց նորից նրանց հանդիպելու համար...

***

Մի անգամ լսում էի լավ խմած փիլիսոփայի: Չգիտեմ, նա լավ խմած էր, դրա համար էր փիլիսոփա, թե փիլիսոփա էր և դրա համար էլ լավ խմել էր: Ինչևէ: Նա հետաքրքիր մի տեսություն էր ներկայացնում ու ապացուցում դա գործնական փորձերի միջոցով: Նա ասում էր, որ մարդ (ցանկացած մարդ) կարող է ուղղակի կանգնել մարդաշատ փողոցում և օրվա ընթացքում կստանա առնվազն մեկ-երկու առաջարկ բոլորովին անծանոթ մարդկանցից: Իսկ թե ինչ առաջարկներ` միասին ծխել, ինչ-որ տեղ գնալ, աշխատել, դատարկել գրպանները, սեքսով զբաղվել, պարել, համբուրվել, ռադ լինել` նշանակություն չունի:

Երաժիշտը նույնպես կանգնում էր մարդաշատ վայրերում: Ու Երաժիշտը նույնպես, փաստորեն, ստանում էր առաջարկություներ: Ու քանի որ Երաժիշտը բացարձակ շարքային քաղաքացի չէր, նա ստացել էր բացարձակ ոչ շարքային առաջարկ, ոչ շարքային մարդկանցից:

Իմ սիրելի լավ խմած փիլիսոփան ասում էր նաև, որ քաղաքը բազմաշերտ է ու բազմազան: Նա ասում էր, որ քաղաքում կարելի է գտնել ամեն ինչ: Ուզու՞մ ես գտնեմ քեզ համար աֆրիկյան բուշմենների որևէ ցեղապետի գավազան,-հաճախ ասում էր նա, կարծես այդ գավազանը հենց նրա տանն է դրված: Կամ էլ ասում էր` ուզում ես ճարեմ քեզ համար վագրաշնաձկի` քաղաքում գտնվող ամենամեծ ատամը:

Իսկ երբ բոլորը շշմած նրան էին նայում, նա ասում էր իր հաղթական խոսքը` ախր ինչպես դուք չեք հասկանում, որ քաղաքում ԱՄԵՆ ԻՆՉ կա:

Եվ նա ճիշտ էր: Ես չէի կարող իմանալ, բայց քաղաքում իրոք կա «ՊոստՆեկրոՏուր» կոչվող կազմակերպություն, որը զբաղվում է...

Մեր Երաժիշտին առաջարկություն էր կատարել հենց այդ ընկերության ներկայացուցիչը: Նա առաջարկել էր ընդամենը կես ժամ նվագել ընկերության աշխատակիցների համար` մոռանալով հիշեցնել միայն, որ կորպորատիվ երեկույթին ներկա է լինելու նաև ընկերության հաճախարդը` սև թավշյա դագաղի մեջ պառկած:

***

Սամվելի մեջ ես գնահատում եմ նրա ծայր աստիճան հետևողականությունը: Նա կարող էր սեղմել իր Մուստանգի ազդանշաները մինչև վերջ` կաթվածի հասցնելով իմ առանց այն էլ թույլ սիրտը, սակայն նա որոշեց բավարարվել ընդամենը լուսարձակների միացնել-անջատելով:Ես վերադառնում էի տուն, երբ հետևիցս հայտնվեց Սամվելի Մուստանգն ու նշան արեց ինձ կանգնելու:

-Չե՞ք դիմանում առանց ինձ էլի,-ասացի ես:

-Լավ կլինի հետներս գաս,-ասաց Հարութը` դուրս նայելով աջ կողմի լուսամուտից,-նստի՜ր հետևը: «Մելոմանիայի» պատմիչին այսպիսի էքսկուրսիան օգտակար կլինի:

Ես նստեցի: Մենք շարժվեցինք Դեպի Սեյրանյան փողոց, տուն 24`  «ՊոստՆեկրոՏուր» ընկերության գրասենյակ: Սամվելը ճանապարհին մտահոգ էր: Բացի Մուստանգի ղեկից նրա ձեռքերում փոքրիկ մետաղական գնդակն էր, որը նա պտտեցնում էր մատների արանքում:

***

Երաժիշտը նստած էր սենյակի կենտրոնում: Երկարավուն սրահի վերջում դագաղն էր, իսկ պատերի երկայնքով մեկ նստած էին սևազգեստ մարդիկ և ուշադիր հետևում էին նրան:

Գործիքը նման էր թասի: Այն կլոր էր, մետաղական ու , ամենայն հավանականությամբ, ծանր: Երաժիշտն այն դրել էր ոտքերի արանքում: Նա սփրտնած էր ու վախեցած: Անծանոթը խոստացել էր նրան երեք հարյուր եվրո` կես ժամ նվագելու համար, սակայն ոչ մի խոսք չէր ասել դագաղի և հանգուցյալի մասին:

Երբ Երաժիշտի մատները դիպան գործիքին, և մետաղական երաժշտությունը սկսեց լցնել սենյակը, սևազգեստ մարդկանցից մեկը ոտքի կանգնեց: Նա մոտեցավ դագաղին, շոյեց հանգուցյալի գլուխն ապա առաջ եկավ դեպի սենյակի կենտրոնն ու ծնկի իջավ:

Երաժիշտն արդեն հասցրել էր մատներով դիպչել գործիքի բոլոր կետերին և շարունակում էր թեթև հարվածիկներով նվագել այդքան տարօրինակ գործիքը: Նրա երաժշտությունը հագեցված Էր: Այն զարգանում էր միանգամից երկու հարկերով: Այն մտածկոտ էր ու զգույշ և միևնույն ժամանակ` ռիթմիկ ու ագրեսսիվ: Երաժշտությունը ստիպում էր բոլորին շարժել ոտքերը, ձեռքերով հարվածել ծնկներին և օրորվել: Սրահի կենտրոնում ծնկի եկած մարդը սկսեց քթի տակ ինչ-որ բան շշնջալ, մրթմռթալ և կարծես երգել: Երաժիշտը որսում էր նրա ասմունքի տեմպն ու հարմարացնում իր երաժշտությունը դրան: Շուտով գործիքի հնչյուններն ու ծնկի եկածի ասմունքը ունիսոն դարձան: Ռիթմը տիրեց բոլորին: Ոչ ոք այլևս չէր փորձում զսպել իր մարմնի շարժումները: Շատերը ոտքի ելան ու սկսեցին պարել: Պարը նրանց նման էր լուսնոտի զբոսանքի, քանի որ նրանք ընդամենը առաջ էին պարզել ձեռքերն ու փոքրիկ քայլերով պտույտներ էին գործում իրենց առանցքի շուրջ:

Ու վեր կացավ դիակը: Նա դուրս ընկավ իր դագաղից: Նա սողաց գետնի վրայով, մի կերպ ոտքի կանգնեց: Ոչ ոք նրա վրա ուշադրություն չդարձրեց: Դիակը սկսեց շարժվել երաժշտության  հետ ու պարել, չնայած պարը նրա կարող էր ոմանց չափից դուրս անբնական թվալ, ինչը և շատ բնական է:

***

Ես ամուր բռնել էի Հարութին, Հարութը ամուր բռնել էր Սամվելին,  իսկ Սամվելն ամուր բռնել էր ինձ: Մենք կանգնած էինք միջանցքում: Դուռը բաց էր, և մենք նայում էինք ներս` ոչ մի կաթիլ չհավատալով սեփական աչքերիս:

-Ես կգնամ առաջ,-ասաց Սամվելն ու ներս մտավ: Նա անցավ պարողների միջով, հասավ վերջնականապես սարսափահար եղած Երաժիշտին և ինչ-որ բան շշնջաց նրա ականջին:

 Հետո, խուսափելով պարողների հետ շփումից և առավել ևս հանգուցյալի հետ բախումից, Սամվելը գնաց ու կանգնեց ծնկի եկածի առջև: Նշան արեց Երաժիշտին: Նա դադարացներց նվագը:

Առաջինն ընկավ դիակը: Հետո մնացածը: Չնայած` սուտ կլինի ասել, որ մյուսները նույնպես ընկան: Նրանք ուղղակի այնպիսի անհեթեթ դիրքերում քարացան, որ չլիներ քիչ առաջ պարող դիակ տեսնելուց առաջացած շոկը, ես երևի կսկսեի հռհռալ:

-Երաժիշտին ես կտանեմ հետս,-ցածր ձայնով ասաց Սամվելը:

Ծնկի եկածը փորձեց ինչ-որ բան հակաճառել:

-Այս ամենի համար ուշ թե շուտ պատասխան կտաս,-ավելացրեց Սամվելը:

-Բայց մենք դեռ չենք ավարտել վերջնական ընդունումը, չի կարելի կիսատ թողնել գործը...

-Քո տեղը լինեի,-պատասխանեց Սամվելը,-մի փոքր ամոթ կունենայի:

Սամվելը գլխով արեց Երաժիշտին, որ գա մեզ մոտ: Նա եկավ գլուխը կախ` գործիքը թևի տակ դրած:

Հաջորդ մեկ ժամվա ընթացքում ես կընախընտրէի չիմանալ ու չլսել այս պատմության մասին:

***

Մեքենան լուռ էր վարում: Ժամանակ առ ժամանակ հայացքը դարձնում էր դեպի Երաժիշտը, որը նստել էր դիմացի նստատեղին: Ես և Հարութը նյարդային վիճակում էինք:  Հարութը գրպանից կոնյակ էր հանում և խմում: Ինձ էլ հյուրասիրում էր:

-Երբեք ձեզ չեմ տեսել,-ասաց վերջապես Սամվելը` նայելով Երաժիշտին:

-Դե դու երբ ես դրսում լինում,-վրա բերեցի ես,-ես օրինակ սիրում եմ ման գալ, մեր Երաժիշտին էլ տեսել եմ մի քանի անգամ: Այ թե համերգներ ես տալիս, եղբայր...դիակներն են պարում նույնիսկ...

Երաժիշտն անվրդով էր երևում: Նա ժպտում էր արդեն: Սամվելը սկսեց ծխել: Երբ նա հանեց գրպանից մետաղական գնդիկներն ու սկսեց պտտեցնել մատների արանքում, Երաժիշտի ժպիտն ավելի լայնացավ:

-Երբեք ձեզ չեմ տեսել,-ասաց Սամվելը նորից:

Հարութը դեռ չէր կարողանում ուշքի գալ: Նա դատարկել էր կոնյակի պաշարներն ու հիմա ցրված տեսք ուներ: Մեքենայի մեջ տոթ էր: Ես խնդրեցի Երաժիշտին բացել իր կողմի լուսամուտը: Նա բացեց: Բացեց, ու մաքուր օդի փոխարեն ներս մտավ կապտած ձեռքը: Այն բռնեց Երաժիշտի գործիքից ու փորձեց դուրս քաշել այն: Երաժիշը դիմադրեց: Սամվելը սկզբում անհասկանալի ինչ-որ բան գոռաց ու ավելի ուժեղ սեղմեց գազի ոտնակը: Հարութը սկսեց քֆրտել ձեռքն  ու նրա տիրոջն ամենավերջին բառերով, ինչի հետևանքով առաջացավ կատարյալ աղմուկ, որն էլ սթափեցրեց ինձ, և ես դժբախտաբար բոլորովին հստակ տեսա, որ ձեռքը պատկանում է քիչ առաջ պարող դիակին: Դա գուշակելը հեշտ էր, քանի որ անշունչ մարմինը վազում էր մեքենայի կոքով: Սարսափի հստակության մեջ` ես նկատեցի, որ դրա ոտքերը հազիվ են կպչում ասֆալտին: Իսկ ձեռքն այնքան պինդ էր բռնել Երաժիշտի գործիքից, որ չեր կամենում ոչ մի կերպ պոկվել: Երաժիշտը հարվածում էր նրան, քաշում, կմճտում: Լավ է, որ չէր կծում, թե չէ խեղճ Հարութը կարող է կորցնել գիտակցությունը: Թերևս լավ կլիներ , որ կորցներ, քանի որ հաջորդ վայրկյանին մենք հայտնվեցինք հյուսիսային վարչատարածքային շրջաններից մեկի կենտրոնական հրապարակում, որտեղ ինչ-որ համերգի նախապատրաստական աշխատանքներ էին տարվում: Պատրաստված էր մետաղական բեմ, այս ու այն կողմ էին քաշված մալուխներ, պարաններ և ամրաձողեր: Մեքենան որոշ ժամանակ բարեհաջող անցնում էր դրանց արանքով: Վազող դիակը նույնպես: Բայց հետո ինչ-որ դմփոց լսվեց ու մենք թռանք: Ես նկատեցի, որ Երաժիշտին հաջողվել է պոկել դիակի ձեռքը գործիքից, չնայած այն շարունակում էր ամուր բռնած պահել մեքենայի դուռը: Հարութը սկսեց իր հայհոյանքներն արտասանել հանգավորված կարգով: Սամվելն ասաց…ես չլսեցի ինչ ասաց Սամվելը: Մեքենան ընկավ, վայրէջք կատարեց, ու այստեղ պետք է նշել, որ Սամվելն օդաչու դառնալու համար շատ ճանապարհ ունի անցնելու:

Ընկնելուց հետո մեքենան շուռ եկավ: Ես և Հարութը հայտնվեցինք իրար գրկում, իսկ հաջորդ պտույտի ժամանակ նորից բաժանվեցինք: Երբ մեքենան կանգնեց, ես բացեցի դուռն ու դուրս եկա: Ինձնից հետո դուրս եկավ Սամվելը: Նրա շուրթերը պատռվել էին: Հավանաբար հարվածել էր ղեկին: Երաժիշտը դուրս եկավ անվնաս: Հարութը ստիպեց ինձ ու Սամվելին անհանգստանալ, քանի որ նա վերջապես կորցրել էր գիտակցությունը: Նրան մի քանի ապտակ հասցնելուց հետո պարզ դարձավ, որ ամեն ինչ կարգին է, նա ողջ է և նույնիսկ կոտրվածք չի ստացել: Մենք շունչ քաշեցինք: Ինձ մոտ զգացողություն էր, որ մի բան պակասում է: Ու այս զգացողությունն արդարացավ: Երաժիշտի հետևում հայտնվեց դիակը: Նրա մի թևը չկար, բայց դրանից նրա տեսքն ավելի զարհուրելի էր թվում: Երաժիշտը հարվածեց նրան գործիքով: Գործիքը հյութալի և զրգուն ձայն արձակեց: Դիակը հետ-հետ գնաց ու քարացավ: Երաժիշտը մեկ անգամ էլ նրան հարվածեց: Այս անգամ ձայնը ստացվեց ավելի ցածր և ավելի հյութեղ: Ձայնի թրթռոցները երկար մնացին օդի մեջ:Դրանցից ես ղտիկի զգացում ունեցա: Իսկ դիակի գլուխը պայթեց:

Հարութը սկսեց լացել:

Ես սկսեցի հիստերիկաբար ծիծաղել, իսկ Սամվելը սկսեց զանգել Խաչին` մեքենա բերելու, հինը տանելու և ընդհանրապես` իրավիճակը կարգի բերելու համար:

Իմ հիստերիան արդեն մեղմանում էր, երբ ինչ-որ տեղից միացան մի քանի պրոժեկտորներ: Մեծ այսպիսի լուսարձակներ, ինչպիսիք լինում են կրկեսներում: Համերգի կազմակերպիչներն էին: Փորձում էին բեմի լուսավորությունը: Իսկ մենք բեմի վրա էինք: Երջանիկ պատահականությամբ դիակն ընկած էր լուսավորվող տարածքից քիչ հեռու:

-Ո՞վ եք,-հարցրեց ձայնը լույսի հետևից:

-Սպասի՜ր, ես սրան ճանաչում եմ, Երաժիշտն է,-ասաց մեկ այլ ձայն նույն լույսի հետևից,-ձեռքի գործիքը տեսնու՞մ ես: Այ դրանով ա նվագում, իսկական հրաշք ա: Ընկե՜ր, նվագի՜ր: Նվագի՜ր, թող լսեն բոլորը: Եթե հավանեն ու քեզ կանչեն համերգի` հոնորարիդ եռեսուն տոկոսն իմը կլինի:

Սամվելը նայեց ինձ:

-Ուրեմն սա արդեն հայտնի երաժի՞շտ է ու սրան ճանաչու՞մ են: Ու ինչու՞ ես ոչինչ չգիտեմ:

-Դե, -ասում եմ,-իսկ դու մեկ-մեկ դուրս արի, քայլիր քո համար…

-Եկեք գնանք էստեղից...,-մեջ մտավ Հարութը: Նա արդեն հանգստացել էր ու կարգի բերել էմոցիաները,-ու Խաչին զանգեք թող արագ գա: Դիակին պետք ա վերացնել: Իսկ էս Երաժիշտը թող նվագի, ժամանակ կշահենք:

Տասնհինգ րոպե անց մենք պարկի մեջ էինք դնում անգլուխ և միթևանի դիակը, իսկ Երաժիշտը նվագում էր իր գործիքը` լույսերով ողողված բեմի վրա: Հավաքվել էին թաղամասի բնակիչները: Լսարանը բաղկացած էր մոտ հինգ հարյուր հոգուց: Գումարած բոլոր նրանք, ովքեր լսում էին իրենց պատշգամբներից և լուսամուտներից: Այդ համերգի մասին հաջորդ շաբաթ խոսում էր ողջ քաղաքը: Այդ երաժշտության մասին էին պատմում բոլոր բարերում, ակումբներում և փաբերում:

***

 «Մելոմանիա» հասանք գիշերվա երկուսին: Սրահում մարդիկ կային: Մենք միանգամից անցանք Սամվելի աշխատասենյակ: Սամվելը բացեց նկուղի դուռն ու գլխով արեց Երաժիշտին:

-Արի՜,-ասաց նա,-դու պետք է գնաս:

Երաժիշտն անցավ դռնով ու իջավ ներքև: Սամվելը գնաց նրա հետևից:

Ես հարցրեցի Խաչից, թե որտեղ է պատրաստվում թաղել դիակը: Նա ասաց, որ անտառում: Լավ, ասացի ես:

-Նրանք մեխանիզմի մոտ իջա՞ն,-հարցրեց  Հարութը:

-Դե դու ավելի լավ կիմանաս: Կարծեմ, այդ աստիճանները հենց մեխանիզմի մոտ են տանում:

Սամվելը վերադարձավ մի քանի րոպեից: Նա հուզված էր թվում:

-Վերջ,-ասաց նա,- գնաց: Ոչ մի անգամ ես նրանց չէի տեսել:

-Ու՞մ չես տեսել-հարցրեցի ես,-ու՞ր գնաց:

-Տուն:

-Ոնց թե տուն, նա գնաց…նա մտավ մեխանիզմի մեջ, ու՞ր գնաց:

-Դա արդեն կարևոր չէ,-կտրուկ ասաց Սամվելը,-ավելի լավ է պատրաստվեք որսի` մի բան ինձ հուշում է, որ էլի կլինեն «երաժշտական» դիակներ:

P.S.

Ու որպեսզի հանգիստ լինի իմ թանկագին համաքաղաքացիների քունը, հայտնեմ, որ «ՊոստՆեկրոՏուր» կազմակերպությունն այլևս լուծարվել է, իսկ նրա հետ կապված բոլոր նյութերն` անհետացել: Ոստիկանությունն էլ գտել է տարիներ առաջ դիահերձարաններից անհետացած մարմիններ: