Tuesday, October 2, 2012

Dampnas


Այս պատմությունն ինձ համար սկսվեց ուրբաթ օրը, երբ ֆոեյում հանդիպեցի Պերճ Սարյանին: Պերճ Սարյանը խոշոր տղամարդ է: Հասակը կլինի երկու մետր, իսկ քաշը հաստատ հարյուրհիսուն կիլոգրամից պակաս չէ: Ու տեսնել Պերճին այդպիսի հուզված ու շփոթված վիճակում, համոզված եմ, բախտ է վիճակվել շատ քիչերին: Ֆոեյում նրա շուրջ հավաքվել էին մարդիկ և լսում էին նրա զարմանալի պատմությունը: Պատմում էր Պերճն այն մասին, թե ինչպես է ճաշի ժամին հանդիպել արծաթագույն գլխարկով մարդու և ինչ զգացումներ է ունեցել այդ հանդիպման ժամանակ: Ես մոտեցել էի վերելակին, սեղմել էի կոճակն ու մինչ այն կգար, ականջի ծայրով լսում էի հուզված Պերճի կցկտուր խոսքերը:
-Ես...նա ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնում վրաս, ոչ մի: Նստել էր կողքս...ու ես զգում էի, զգում էի, որ ինձ բանի տեղ չի դնում, չի նկատում, չի զգում: Էնքան խորն էր ինձ արհամարհում, որ ես էլ սկսեցի կասկածել` կամ, թե չկամ: Կամ, թե չկամ...Եթե դուք մտածում եք, որ դրանից ավելի վատ բաներ էլ են պատահում մարդու հետ, ապա իմացեք` չեն պատահում:
Խեղճն իրոք ընկճված էր: Ով կմտածեր որ խոժոռ հայացքով հսկան այդքան նուրբ հոգու տեր է: Վերելակը եկավ և ես ներս մտա: Դռները փակվելուց հետո թույլ տվեցի ինձ հեգնական ժպիտս: Մեծն Պերճն ընկճվել է անծանոթի արհամարհանքից: Ինչպիսի նախադասություն: Ինչպիսի իրադարձություն: Ինչպիսի ճակատագրական պահ գրասենյակային Շրեկի կյանքում:
Ես դուրս եկա շենքից ու քայլեցի երկու խաչմերուկ վերև` « Տեկիլա» ռեստորան: Ուրբաթ օրերին ես ճաշում եմ Նրա հետ: Ուրբաթ օրերին ես չեմ պատրաստվում փչացնել տրամադրությունս ամեն անկապ թեմայով: Ուրբաթ օրերին «Տեկիլայում» ինձ սպասում է Սառան: Ես սիրում եմ հետևել նրա շարժումներին, երբ նա այնքան շարմով բանեցնում է բոլոր այդ փայլուն պատառաքաղներն ու դանակները:
Սառան հագել էր մանուշակագույն գործվածքից շոր: Այն գրկում էր նրա մարմինը, ակնարկում ինձ նրա կրծքերի մասին` ցույց տալով այնքան հաճելի գոգավորությունները, իջնում ներքև, շշմեցնում ինձ մեջքի բարակությամբ, տանջում ինձ հետույքի կատարելությամբ  ու վերջում մեն-մենակ թողնում ինձ աշխարհի ամենագեղեցիկ ոտքերի հետ: Սառային տեսնելիս ես ստիպված եմ լինում կուլ տալ թուքս ու լպստել շուրթերս: Ես համբուրեցի նրան ու տեղավորվեցի սեղանի շուրջ: Մեր հարաբերությունները վերջին շրջանում լարված են: Շաբաթը մեկ անգամ` դա առավելագույնն է, ինչին ես կարողացել եմ հասնել: Նա միշտ զբաղված է լինում, անընդհատ զբաղված է, իսկ աշխատանքից դուրս միշտ կգտնվի որևէ բարեկամ կամ հարազատ, որ կգողանա նրա ժամանակն ինձանից: Հավանաբար Սառան շատ լավն է` ամբողջովին մեկ հոգու պատկանելու համար:
-Ես զանգում էի քեզ երեկ,-ասացի ես:
-Գիտեմ, ես տեսել եմ, ուղղակի ժամանակ չկար պատասխանելու,-նա ժպտաց իր անմեղ ժպիտով` հետ տանելով ոսկեգույն մազերը: Ռեռստորանի խորքում անդադար աղմուկ էր, ինչ-որ անցուդարձ էր:
-Քեզ դուր եկա՞ն իմ ուղարկած ծաղիկները,-հարցրեցի ես:
-Ա, երեքշաբթի օրը՞,-ասաց նա,-այո, նրանք հիասքանչ էին:
-Ծաղիկները ես ուղարկել էի չորեքշաբթի,-ուղղեցի ես:
-Ճիշտ այդպես: Երեքշաբթի ծաղիկներ էի ստացել “BRTֆիրմայից:
-Ֆիրմաները քեզ ծաղիկներ են ուղարկու՞մ:
-Հաջող գործարքներից հետո:
Անընդհատ լսվող աղմուկն ավելի սաստկացավ: Ինչ-որ մեկն անվերջ կրկնում էր` «Ոստիկանություն», «Շտապ Օգնություն»:
-Տեսնես ի՞նչ է կատարվում,-հետաքրքրվեց նա:
-Երևի ինչ-որ մեկը վատացել է կամ հեռացել է առանց հաշիվը մարելու:
-Քույրս է,-ասաց նա ու հանեց պայուսակից հեռախոսը,-ես հիմա:
Երբ Սառան խոսում է հեռախոսով, պետք է հետևել նրա հայացքին: Այն կարծես սավառնում է ռադիո  ալիքների հետ, հասնում զրուցակցին ու նայում նրա աչքերի մեջ: Սիրում եմ նայել նրան, երբ խոսում է հեռախոսով: Տհաճություն է պատճառում միայն մի միտք` արդյոք այդպիսին է նրա դեմքը, երբ ես եմ զանգում նրան:
-Կներես, ես պետք է գնամ: Քույրս վատ է զգում իրեն..հանդիպել է ինչ-որ մեկի, ես չհասկացա ինչ է պատահել, ասում է, որ ճնշված է , լացում է...
-Դե իհարկե...
-Ես պետք է գնամ:
-Ահա:
-Խնդրում եմ, մի՜ նեղացիր, ես քեզ սիրում եմ:
-Չէ, չէ, չեմ նեղանում,-ասացի ես: Ինչպես ես կարող եմ նեղանալ, երբ նա ասում է` «սիրում եմ քեզ»: Իրոք: Ես նրա հետ ունեցել եմ անմոռանալի գիշերներ, ես չեմ կարող չհավատալ նրա խոսքերին, ես ուղղակի տառապում եմ նրա այս տեսակ վերաբերմունքից:
-Դու չհավանեցի՞ր իմ մորուքը:
Սառան մի պահ մնաց զարմացած աչքերը վրաս չռած: Փառք քեզ աստված, նա դեռ ուշադրություն է դարձնում վրաս:
-Այդ երբվանի՞ց:
-Այսօրվանից,-խաբեցի ես,-շոյելով արդեն մեկ ամսեկան մորուքս,-ես կուղեկցեմ քեզ:
Տաքսին կանգնեցրեցինք հենց ռեստորանի մոտ: Սառան գնաց քրոջ մոտ` քաղաքի մյուս ծայրն, իսկ ես մնացի կանգնած` մտածելով` վերադառնալ «Տեկիլա», թե գտնել մեկ այլ տեղ կամ հենց տուն գնալ:
 Մտքերով տարված վառում էի սիգարետս, երբ կողքս հայտնվեց մատուցողներից մեկը:
-Ծխել կարելի՞ է:
Ես պարզեցի նրան սիգարետի տուփը:
ամոզված եմ, որ դա արծաթագույն  գլխարկովի գործն է:
-Ի՞նչ:
-Անհետացած հաճախորդի մասին եմ խոսում: Ես համոզված եմ, որ արծաթագույն գլխարկովի մատն այստեղ խառն է:
-Ի՞նչ արծաթագույն գլխարկով մարդ:
-Ողջ քաղաքն է դա խոսում: Իսկական վայրենիություն է: Օրը ցերեկով հայտնվում են մարդիկ ու ահաբեկում ազնիվ քաղաքացիներին: Առավոտվանից դա է, որ լսում եմ` ինձ մոտեցավ արծաթագույն գլխարկով մեկն ու ես ինձ վատ զգացի: Իսկ այս հաճախորդն ընդհանրապես անհետացավ: Մեզ մոտ, հարգելիս, հաճախորդները հենց այնպես չեն անհետանում: Սա լուրջ հաստատություն է: Ողջ քաղաքում չեք կարող գտնել գինիների այսպիսի ընտրություն..
Ես սեղմեցի մատուցողի ձեռքն ու գնացի տուն` նորություններ լսելու, թերթեր կարդալու և մի քիչ այս քաղաքից տեղյակ լինելու վճռականությամբ:




Hratap.am   14:25
«Անընդհատ ստացվում են հաղորդագրություններ քաղաքի տարբեր մասերից մարդկանց  սուր հոգեկան խանգարումների և անհետացումների մասին: Ոստիկանությունն արդեն ձեռնարկել է միջոցներ` արծաթագույն գլխարկով խորհրդավոր անծանոթներին գտնելու նպատակով: Միջոցներն այդ, սակայն, ապարդյուն են:
Գրանցված բոլոր հաղոորդագրություններում խոսքը գնում է մոտավորապես միանման  դեպքերի մասին: Քաղաքացիներին է մոտենում արծաթագույն գլխարկով մեկը, որից հետո մարդիկ սկսում են իրենց ընկճված զգալ, նյարդայնանում են, խուճապի են մատնվում և նույնիսկ անհետանում (?): Բոլոր տուժվածները, որոնք ի վիճակի են քիչ թե շատ հասկանալի արտահայտվել, ասում են, որ անծանոթներն ուղղակի արհամարհում են իրենց, ինչի արդյունքում իրենք սկսում են կասկածել սեփական գոյության մասին:
Hratap.am լրատվական կայքը բարձր է գնահատում իր տարածած տեղեկատվության հավաստիությունն կարևորությունն ու իր ընթերցողների վստահությունը, այդ պատճառով դեռ հրաժարվում է պատասխանատվություն կրել նմանատիպ տարօրինակ և հակասական նյութի համար:»  

24onlinecity.com  16:05
«Քաղաքի գլխավոր հոգեբանի ասուլիսից պարզ դարձավ, որ խոսքը գնում է զանգվածային նևրոզի մասին: Քաղաքացիների նման պահվածքը գլխավոր հոգեբանը պարզաբանում է վերջին տնտեսական ճգնաժամի հետևանքներով և արևային մագնիսկան մրրիկների աննախադեպ ակտիվությամբ»


Luronline.am  16: 23
«Քաղաքում մտցված է պարեկային ժամ: Կառավարությունը հրաժարվում է մենաբանություններ անել Արտաքին Գործերի Նախարարության շենքի անհետացման վերաբերյալ: Ականատեսների վկայությամբ նախարարության շենքին են մոտեցել արծաթագույն գլխարկներով երեք հոգի,իսկ մի քանի րոպե անց շենքն անհետացել է: Ոստիկանությունը հայտարարել է, որ տարվում են ակտիվ որոնողական աշխատանքներ...»:


Այս ամենը կարդալուց հետո ես զանգահարեցի Սառային: Նրա ձայնը լացակումած էր: Նա ասում էր, որ քույրն իրեն շատ վատ է զգում, նրան թվում է, թե արդեն մահացել է և անընդհատ ուզում է իրեն մի կերպ ցավացնել, որպեսզի համոզվի հակառակում: Ես խորհուրդ տվեցի Սառային կանչել բժիշկների: Սառան ասաց, որ արդեն զանգահարել էն «Շտապ Օգնություն», սակայն պատասխանել են, որ հիմա ծանրաբեռնված են նմանատիպ կանչերով , և բժիշկներն իրենց կմոտենան մոտակա երկու ժամվա ընթացքում: Երբ ասացի, որ ուզում եմ գալ իր մոտ, Սառան ասաց, որ չարժե, դրանից իր քույրն ավելի կնեղվի:
Լավ է տանը գարեջուր ունենալը: Միշտ կարելի է խմել, հատկապես այն պահերին, երբ թեթև տագնապ և անհանգստություն ես զգում: Ես հանեցի սառնարանից գարեջրի շիշն ու նորից նստեցի համակարգչի դիմաց: Բոլոր սոցիալական ցանցերում գնում էին բուռն քննարկումներ, բայց ուշադրությունս գրավեց բացված ֆորումներից մեկը, որտեղ իրենց կարծիքներ էին հայտնում կոմպետենտ թվացող անձիք: Օրինակ`
Dr. Freud-Ստեղծված իրավիճակն առանձնահատուկ է: Խոսքն ամենայն հավանականությամբ գնում է հոգեբանական ապոկալիպսիսի մասին: Եթե վերլուծենք բոլոր “տուժածների “ վկայությունները, ապա կկարողանանք պարզել, որ նշված սուբյեկտների մոտ ի հայտ են եկել մի շարք արմատական բարդույթներ: Ու բանն այս դեպքում ոչ թե առանձին հոգեբանական գործոնների առաջնայնության մեջ է, այլ հենց ամենահիմնական գիտակցության: Ակնհայտ է, որ այս մարդիկ այլևս չեն գիտակցում իրենք իրենց, նրանց մոտ կորել է վստահությունն իրենց գոյության վերաբերյալ: Այս պայմաններում ինձ մնում է միայն լռել և մտածել, թե ինչ դեր ունեն այս ամենում արծաթագույն գլխարկներն ու ինչ կարող են դրանք նշանակել:
Mr. Anonymous-Մարդիկ: Լինելով ասղաֆիզիկոս, լինելով քաջատեղյակ այլմոլորակային քաղաքակրթությունների հետ շփման բոլոր հավանականություններին` հանդգնում եմ վստահեցնել: Մեզ վրա ՀԱՐՁԱԿՎԵԼ ԵՆ: Եվ ընտրել են մեզ ոչնչացնելու անսովոր, սակայն գործող տեխնիկա: Ի՞նչ է պետք մեզ` ինքնահավան և էգոիստ homo sapiensներիս ոնչացնելու համար: Անհրաժեշտ է ընդամենը մեզ արհամարհել: Եվ նրանք արհամրհում են: Հնարավոր է սա նախնական հետախուզական ակցիա է: Այլ քաղաքներից նմանատիպ դեպքերի մասին տեղեկություններ չկան, սակայն ես վստահ եմ, որ մեզ պետք է պատրաստվել…պատրաստվել ավելի խոշոր հարձակման:
Ms.Woman-LOL. Հիմարների ֆորում: Այն ինչ հիմա կատարվում է` լավ կազմակերպված միջոցառում է: Կտեսնեք` սա կամ գովազդային քայլ է կամ քաղաքական PR-ի տակտիկա: Հիմա քաղաքապետը կգտնի նախարարության շենքն ու բոլորս հաջորդ ընտրություններին կընտրենք նրան:


Փորձեցի նորից զանգել Սառային: Այս անգամ նա չպատասխանեց: Սովորական երևույթ է: Գնացի երկրորդ շշի հետևից: Ֆորումներում կարդացած կարծիքները զվարճացնում էին ինձ, սակայն ուղեղս հրաժարվում էր առաջարկել իր սեփական վարկածը: Պատկերացնել նման բան դժվար է: Ինչպե՞ս կարող է անծանոթը այդքան արհամարհանք ներնչել ինչ-որ մեկի, որպեսզի վեջինիս մոտ ինքնագիտակցության այդպիսի ճգնաժամ սկսվի: Իսկ անհետացումների մասին ես ընդհանրապես աշխատում էի չմտածել: Սկզբում մարդիկ, հետո մի ամբողջ նախարարության շենք: Ես վերադարձա համակարգչի մոտ:  Լրատվական կայքերն արդեն ունեին թարմացում: Արդեն կային լուսանկարներ և կային մահախոսականներ և կային խոշորագույն քաղաքներում տեղի ունեցող զանգվածային անկարգությունների հոլովակներ:

«Ահռելի չափսերի չբացահայտված արծաթագույն թռչող սարքը մոտենում է Երկիր մոլորակին: Բոլոր երկրների բոլոր ուժային կառույցները բերված են մարտական վիճակի: ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան հրավիրել է արտակարգ նիստ` ստեղծված իրավիճակը քննարկելու համար»:
Ես խորը կում արեցի սառը շշից: Նորից փորձեցի զանգահարել Սառային: Չպատասխանեց: Ախր ինչպե՞ս կարելի է ապրել նման արհամարհանքի պայմաններում: Դժվար է նույնիսկ պատկերացնել, թե ինչ կլինի եթե ինչ-որ մեկն արհամրհի մեր ողջ մոլորակը:

No comments:

Post a Comment