Իմանալ վաղը

Որպեսզի հասցնեմ, պետք է մինչև վերջ պտտեցնեմ գազի բռնակն ու մոռանամ արգելակման բոլոր սեղմակների, պտուտակների ու  ոտնակների մասին:  Հերթն արդեն ձգված էր լինելու մի քանի հարյուր մետր, իսկ օրվա ավարտին մնացել էր մի ժամ: Մի քնձռոտ ժամ, որպեսզի հասցնեմ ստանալ իմ բաժինը, որպեսզի հաջորդ օրերին ման չգամ` բերանիցս լոզեր ծորացնելով:

 Ես տանել չեմ կարողանում զոմբակներին: Ընդհանրապես: Ես չեմ կարողանում տանել նաև ինձ, երբ վերածվում եմ զոմբակի: Փառք բոլոր մոլորակներին, զոմբակները գրեթե ոչինչ չեն գիտակցում փսլնքոտ վիճակում գտնվելիս:

Ճանապարհն ընկած էր տափաստանի միջով: Ես ճզմել էի մոտոյիցս առավելագույնը: Ես ճեղքում էի քամին, ես ճեղքում էի ժամանակը` ընդառաջ գնալով մոլորակներին` ստանալու վաղվա հույսը: Մի քիչ ռոմանտիկ է: Համաձայն եմ: Բայց չկա ավելի քաքոտ բան, որն ավելի քաքոտ լինի քան այն քաքը, որի մեջ ընկնում ես մոտակա Ինֆորմացիոն կենտրոնի հերթից մեկ ժամ, վեց հարյուր հոգի և հիսուն կիլոմետր հեռու: Միայն այն միտքը, որ կարող ես հայտնվել անիմացության մեջ և առավոտյան վերածվել զոմբակի, ստիպում է ավելի ու ավելի պտտեցնես գազի բռնակը: 2400 խորանարդ սանտիմետրանոց շարժիչը գոռում էր ողջ տափաստանով մեկ` մոտեցնելով ինձ քաղաքին: Ես նայում էի սաղավարտի ապակու հետևից, նայում էի մոտեցող կառույցներին, մեքենաների հոսքին, վայրէջք ու թռիչք կատարող ինքնաթիռներին և մարդկանց խիտ բազմությանը, որը գիտեր այն ամենն ինչ կատարվելու է իր հետ վաղը:

Քաղաք մտնելիս նկատեցի սոցվարչության ապահովագրական մի քանի կետեր: Դրանց առջև կուտակված էին զզվելի զոմբակներ: Դրանց հերթը կարգավորում էին մի քանի ոստիկաններ` ուղորդելով զոմբակներին մահակների օգնությամբ: Զոմբակները մոտենում էին լուսամուտին, տնկում իրենց ձեռքը, ստանում լազերային դաջվածքն ու հեռանում` լուռ կարդալով իրենց վաղվա օրը:

Անցած շաբաթ ես էլ նույն վիճակում էի: Ու հարցը նրանում չէր, որ չէի հասցրել ժամանակին հասցնել Ինֆորմացիոն  կենտրոն: Չնայած դա ինձնից շատ սպասելի է, քանի որ կենսակերպիս ենթադրելի մասն է անընդհատ ճանապարհորդելը գրողի տարած անապատներով: Անցած շաբաթ ես հասել էի կենտրոն դեռ ցերեկվա ժամերին և ձեռք բերել ինֆորմացիայի առավելագույն քանակը` վաղվա օրվա և մյուս օրվա համար:

Հարցը նրանում էր, թե ինչպես պահեցի ես ինձ` ստանալով այդ ինֆորմացիան:

***

Ինձ նմանների կարելի է հանդիպել ողջ աշխարհով մեկ` նույնիսկ ոչ այս մոլորակում: Մենք փաստացիորեն չկանք` որպես հատուկ խավ կամ գոնե մասնագիտություն: Մենք նման ենք նետերի, որոնք սլանում են տափաստաններով, անապատներով և այլ տեղանքներով: Մենք նետեր ենք, որոնք որսում են աստղեր (ինչպես կասեին մեր շատ հեռավոր քարանձավային նախնիները: Ի դեպ, ես հնությունների մեծ սիրահար եմ և նետերի օրինակն էլ դրա համար բերեցի):

 Մեր զբաղմուքն իրոք հետաքրքիր է: Պատկերացնու՞մ եք, սլանալ անապատով մեկ` բռնելու երկնքից ընկնող շիկացած երկնաքարի վերջին գոլոշիացող կտորը, որպեսզի այն չկպնի մոլորակի մակերեսին:

 Պատկերացնու՞մ եք, թե ինչպես է դա եռացնում մեր արյունն, ինչպես է դա ադրենալինով լցնում մեր ուղեղները, ինչպես է իմաստավորում կյանքը:

Հիմա բոլորը կախված են աստղերից, մոլորակներից ու նման տիեզերական ապուշություններից, որոնցից քամում են ավելի ապուշ տեղեկություններ, սրսկում այդ տեղեկություններն իրենց գիտակցությունների մեջ և ապրում մինչև հաջորդ տեղեկության հասանելի լինելը: Այդ ինֆորմացիան, պարզվեց, այնքան անհրաժեշտ էր homo sapiens տեսակի համար, որ առաջացավ դրանից կախվածություն: Ո՞վ է ձեզանից վերածվել զոմբակի: Հիշեք ձեր ապրած նողկալի րոպեներն այն պահին, երբ դնչից սկսում է կաթալ փսլինքը , իսկ աչքերը բութ արտահայտությամբ նայում են անորոշ ուղղությամբ: Հիշու՞մ եք, թե ինչպես է այդ պահերին ամոթից կծկվում հոգին, ինչպես է նա ողբում գիտակցության տկարությունը: Գիտակցություն, որը կախված է  տարբեր տեսակի ապուշություններից: Չեք հիշում ախր...զոմբակները չեն հիշում ոչ մի բան: Այդ հետո է միայն պարզ դառնում, թե ինչքան է նեղացել այդ ամենից հոգին:

Իսկ մենք, գրողը տանի, փորձում ենք այդ տեղեկությունները փոխել, զգալ ղեկը, զգալ, որ կարող ենք միջամտել, մի բան անել` մեզ սպասող իրականությունը փոխելու համար:

 Մեկ տասնամյակ առաջ էր, երբ Մեծ Որսորդ Ռեյը կոչ արեց բոլորին, ովքեր ուզում են փոխել վաղվա իրենց զզվելի օրը, դուրս գալ անապատներ, տափաստաններ և այլ հարթ տարածքներ, սպասել վայր ընկնող երկնաքարերի և բռնել դրանք մինչև դրանց գետնին ընկնելը:  Իսկ տրամաբանությունը պարզ է: Երկու երկնային օբյեկտների բախումը բավականին մեծ երևույթ է տիեզերքի մեր հատվածում: Այդ բախումից առաջացող իմպուլսները հերիք են, որպեսզի ազդեն առանձին սուբյեկտների առօրյայի և նույնիսկ ճակատագրերի վրա:

Բարդությունը միայն ընկնող «աստղը» բռնելու մեջ էր:

Իհարկե մասնագետները պատրաստեցին հատուկ լոկատորներ և նավիգատորներ, որոնցով հնարավոր էր լինում իմանալ մոտեցող օբյեկտների և դրանց ուղեծրի մասին: Իհարկե ստեղծվեցին հատուկ մագնիսային ձեռնոցներ` նման այն ձեռնոցներին, որոնք օգտագործում են բեյսբոլիստները: Այդ ամենը ստեղծվեց: Ու փորձվեց: Ու շատերը զոհվեցին այդ փորձերի ժամանակ ու շատերը հաշմանդամ դարձան: Միայն թե այս գործում ամենից մեծ վտանգը ներկայացնում է հենց որսորդի ուղեղը:

Չխելագարվել:

Չխելագարվել, երբ սլանում ես ահռելի արագությամբ, երբ հազարապատիկ մեծ արագությամբ քեզ վրա է իջնում շիկացած նյութը, երբ պարզում ես ձեռքդ ու զսպում լուսնային տարիների անդադար ընթացքը մագնիսասկան ձեռնոցիդ մեջ...

«Աստղ» բռնելուց հետո ես ծխում եմ:

Անցած շաբաթ էլի բռնել էի:

Տիեզերքի ծրագիրը հատել էի: Դադարեցրել էի մի ամբողջ երկնային օբյեկտի շարժում: Դրել էի այդ դադարեցված շարժումը գրպանս ու հենց նույնիսկ գրպանումս էլ զգացել, թե ինչպես է փոխվում վաղվա օրս:

Իսկ Ինֆորմացիոն կենտրոնում լազերը դաջեց ձեռքիս ինչ-որ հիմարություն: Այդպիսի բան չէր կարող պատահել ինձ հետ, այդպիսի տեղեկատվություն չէր կարող լինել, հավանաբար խառնել էին ինչ-որ մեկի հետ, միգուցե լազերն էր փչացել, այդպիսի բան չէր կարող լինել:

Ես նյարդայնացել էի: Թափ հավաքեցի ու ոտքով խփեցի լազերային դաջվածք անողի սեղանին: Նա վեր թռավ: Ես ապտակեցի նրան: Իսկական չափալախ էր գանգի արևմտյան կիսագնդին: Հետո հարվածեցի կողքիս կանգնած տղամարդու ծնոտին, ով ինձնից առաջ էր ստացել իր ինֆորմացիան: Հաստավիզ անասունը հաստատ իմ բաժինն էր կարդացել:

Հետո չեմ հիշում:

Հետո արդեն նշանակություն չունի:

Վրա հասած ոստիկանները զրոյացրել էին ստացածս ինֆորմացիան և ես վերածվել էի զոմբակի: Սոցվարչության ապահովագրական կետում անցավ երկու օր, մինչև հասավ իմ հերթն ու վերջապես աչքերս կարողացան կարդալ լազերային հերթական դաջվածքս: Ու նորից ընկա տեմպի մեջ: Ու էլի ընկա մի աշխարհ, որտեղ պետք է չմոռանայի իմանալ, թե ինչ է լինելու վաղը: Հնում մարդիկ կարդում էին թերթեր, գրքեր, բլոգեր...հիմա պետք է կարդալ ընդամենը վաղվա օրը: Ես նստեցի մոտոս ու անհետացող լազերային դաջվաքիս վերջին անգամ նայելով, շտապեցի ինչ-որ մի բան փոխելու:

***

Ինֆորմացիոն կետ հասա  օրվա ավարտից եռեսունհինգ րոպե առաջ: Մոտոն թողեցի հենց դռան առջև:  Հերթն արդեն բավականաչափ նոսրացել էր: Մնացել էին հարյուր-հարյուր հիսուն հոգի: Գրպանումս` հատուկ կապսուլայի մեջ, մի քանի ժամ առաջ որսացած «աստղն» էր: Պետք էր կենտրոնանալ: Կենտրոնանալ և կենտրոնանալ: Երբ քիչ առաջ միջամտած ես լինում տիեզերական պրոցեսներին, պետք է կարողանաս քեզ տրամադրել դրական մտքերի: Ես պատկերացնում էի կապույտ ծով, արևոտ եղանակ, մեղմ ալիքներ, արմավենիներ, ավազ, սպիտակ ավազ, ոտքերս էլ ավազի մեջ, իսկ ես պառկած, հանգիստ պառկած, ավազի վրա, ավազ, ավազ...անապատ:

Հերթս մոտենում էր: Ես կենտրանացա ու քայլեցի սպասարկող պատուհանի մոտ:

-Բարև ձեզ:

-Ողջույն:

Տնկեցի ձեռքս: Դաջեց:

« Օրը բարենպաստ չի լինի քաղաքից դուրս զբոսանքներ կատարելու համար: Հետևեք ձեր առողջությանը: Վերանորոգեք ձեզ պատկանող տրանսպորտային միջոցը, փորձեք հեռու մնալ այն ամենից, ինչը ձեզ նյարդայնացնում է. այսօր դուք յուրահատուկ զգայուն կլինեք նման բաների հանդեպ: Զգույշ եղեք ընկնող առարկաներից: Հեռու մնացեք բաց տարածություներից: Հնարավոր է վնասվածքներ ստանալ մեծ արագության պատճառով: Երեկոն անցկացրեք ձեզնից թույլ էակների հետ: Անմիջական հաղորդակցությունը կառաջացնի կարեկցանքի զգացում, ինչը թարմ ալիքներ կհաղորդի ձեր տրամադրությանը:

Անձնական Հորոսկոպ. Ինֆորմացիոն կետ N41993» :

Ես սեղմեցի ձեռքս. բռունցքներիս ոսկորները կռճտացին...