Ճապոնական HAKKO BSZW մոդելի օպտիկական նշանառության սարքը ցույց էր տալիս դարչնագույն սապոգներով մարտիկին: Որտեղից է այս եզը գտել այդպիսի սապոգներ, մտածում էի ես ու մատս ավելի ու ավելի պինդ սեղմում ձգանին: Անասունը հոտոտել էր, որ շենքում մարդ է ապրում, իսկ եթե մարդ է ապրում, ուրեմն ինչ-որ բան կա: Ուզում էր ներս մտնել ու երկմտում էր: Ճիշտ էր անում: Հիմա ես նրան կսպանեմ դիպուկ կրակոցով` ուղիղ ծոծրակին, իսկ եթե ներս մտնի` կընիկնի դժոխք` շողքեր, ձայներ, փուստ կրակահերթեր ու մահ`դանակիս տեսքով` ուղիղ զարկերակի վրա: Կլինի շատ արյուն, ձեռքերս կկեղտոտվեն ու ես ստիպված կլինեմ լվացվելու համար ավելորդ ջուր ծախսել: Կներես, եղբայր, բայց լավ է ես քեզ հիմա սպանեմ` առանց լարվելու:
Ես կրակեցի: Դարչնագույն սապոգներով մարտիկն ընկավ պարկի պես: Քիչ անց հայտնվեցին շներն ու տարան նրա մարմինը նախաճաշի: Կամ ճաշի: Իսկ սապոգներն ափսոս էին: Չնայած ես դրանց համար շենքից դուրս չէի գա: Ընդհանրապես խուսափում եմ շենքից դուրս գալ: Ես հազիվ եմ գտել այս շենքը: Այստեղ կա զենք, այստեղից կարող եմ վերահսկել ողջ տարածքը` վեց հարյուր մետր շառավիղով: Այստեղ ապահով է: Կմնամ այստեղ մի քանի ամիս էլ ու կշարունակեմ ճանապարհս: Պատերազմի աստվածներն ասում են, որ նույն տեղում չի կարելի հավերժ նստել: Դա բերում է փորձանքի:
Պատերազմի աստվածներն ասում են` սպանիր նմաններիդ, որպեսզի լինես միակը: Նրանք այդպես են ասում:
Խմբեր չեմ սիրում: Եթե դրանք մի տեղ հաստատվում են, սկսում են աղմկել, աղտոտել ու տխրեցնել: Դրանց երեխաները միշտ լաց են լինում, անընդհատ քաքում են, իսկ կանանց դեմքերն այնքան տխուր են, որ սիրտդ սկսում է նվվալ: Այդ պատճառով ես վերացնում եմ խմբերն առանձնահատուկ բավականությամբ: Այդ անգամ հաՃույքս կրկնակի էր, քանի որ խմբերն էլ երկուսն էին:
Դրանք իրար հանդիպեցին հարավային բլրի վրա: Ակնհայտորեն չէին սպասում իրար: Մի պահ կանգ առան: Առանձնացան երկուական հոգի ամեն խմբից ու ինչ-որ բան քննարկեցին: Հետո վերադարձան, ու սկսվեց: Դրանք իրար վրա կրակ բացեցին միաժամանակ: Կռվում էին սովորական AK 47-երով: Եթե սպասեի մի քանի րոպե, դրանք իրար ինքնուրույն վարի կտային: Նույնիսկ դրանց կանայք էին կրակում, նույնիսկ երեխաները:
РПГ-7 նռնականետս անփոխարինելի է: Դրանով իսկական ֆարշ եմ պատրաստում:Նշան, մեկ, երկու, երեք,,,,բում:
Ծուխը ցրվում է ու տեսնում եմ կատարածս: Մեկ-երկու հոգի դեռ սողում են: Պատերազմի աստվածներն ասում են` համոզվիր, որ սպանել ես: Գնդացիրս վկա, ես երկու հարյուր փամփուշտ թափեցի այդ գրողի տարած բլրի վրա:
Կարիքը սպիպեց ինձ լքել շենքը: Ես գնացի դեպի կառուցապատ տարածքներ, քանի որ այն, ինչ ման էի գալիս, հիմնականում հանդիպում է հենց այդպիսի վայրերում: Փոշու ու ծխի մեջ շարժվում ես ասես մուգ մառախուղի միջով: Երբեմն քիչ է մնում ձեռքդ առաջ մեկնես` ճանապարհը զգալու համար: Ինձ փորձեցին սատկացնել, երբ մտնում էի հինգհարկանիների բակը: Ես մտա բետոնե պատերի արանքն ու սկսեցի սպասել հաջորդ կրակոցներին: Դրանք եղան:Փամփուշտների ուղղությունից որոշեցի կրակողի դիրքն ու երկու նռնակ նետեցի: Զինամթերքը չեմ խնայում: Լսեցի ճիչն ու խռպոտ հառաչանքը: Ճանապարհն ազատ էր:
Այն ինչ-որ ինձ պետք էր, պայքարում էր միանգամից երկու հոգու դեմ: Սրանց մոտ երևի իսկական սով էր` կռվում էին դանակներով: Կինը հետ էր մղում երկու տղամարդկանց հարձակումները: Ընդ որում հարձակվում էին երկու կողմերից ու չհամաձայնեցված: Վերջապես տղամարդկանցից մեկը հարձակվեց մյուսի վրա ու կնոջ օգնությամբ սպանեց դրան: Տղամարդը ժպտաց ու շնորհակալություն հայտնեց: Հարիֆ,,,կնոջ դանակը խրվեց կողերի արանքով ուղիղ սրտի մեջ:
-Չշարժվե՛ս,-ասացի ես:
Նա շուռ եկավ ու տեսավ զենքս:
-Դանակդ գցի՛ր,-կարգադրեցի,-հանվի՛ր:
Նա համպաղեց:
-Հանվի՛ր,-կրկնեցի ու համոզելու համար կրակեցի նրա ուղղությամբ:
Նա հանվեց: Երբ համոզվեցի, որ վրան այլևս զենք չկա, մոտեցա:
Օգտագործելուց հետո պահպանակս գցեցի նրա ոտքերի տակ: Սիգարետ վառեցի: Նա ասաց, որ իրեն զենքեր են պետք: Ասաց, որ վերջին փամփուշտները սպառել է դեռ երեկ երեկոյան: Ասաց, որ ես նրա չորրորդ տղամարդն եմ առավոտվանից սկսած: Ես տվեցի նրան լի մարտկոցով ատրճանակ: Ես նայում էի նրա հետևից` նշան բռնած: Իջացրեցի ավտոմատս, երբ նա կորավ տեսադաշտից: Տուն վերադառնալիս հանդիպեցի նրան: Նա առաջինը կրակ բացեց: Ես նրան սպանեցի դանակի նետումով:
Պատերազմի աստվածներն ասում են, որ ամեն ինչի իմաստն արդեն վերացել է, ու մնում է միայն սպանելը: Պատերազմի աստվածներն ասում են, որ մարդկանց զարգացման փուլերն ավարտվել են ու մնում է միայն որոշել ամենահզորներին: Այդ պատճառով էլ սկսվել է Երրորդ պատերազմը: Ես բան չգիտեմ Երկրորդ ու Առաջին պատերազմների մասին, սակայն, ասում են, որ այդ ժամանակ պատերազմել են մարդկանց մեծ բանակներ ու այդ բանակները պատերազմել են միմյանց դեմ: Պատերազմի աստվածներն ասում են, որ այս Երրորդ պատերազմը մեծագույն պատերազմն է, քանի որ այստեղ մարդը պատերազմում է բոլոր մարդկանց դեմ, իսկ բոլոր մարդիկ պատերազմում են մարդու դեմ:
Պատերազմի աստվածներն ասում են նաև, որ պետք է սպանես մարդուն նաև ինքդ քո մեջ: Ես երևի արել եմ դա այն պահին, երբ սպանել եմ առաջին թշնամուս:
Պատերազմի աստվածներն ասում են` շարժվիր, մի մնա տեղում:
Ես գիտեմ, որ ինձ կսպանեն: Ես հաջողակ զինվոոր եմ: Շատ անգամ են մազերիս արանքով գնդակներ անցել: Բայց ինձ էլ կսպանեն: Այս առավոտ ես դուրս կգամ շենքից` առաջ գնալու: Իսկ ճանապարհին կհանդիպի մեկն, ով այս պահին ինչ-որ տեղ նստած մտածում է այս ամենի մասին: Ես զգում եմ, որ նա ինձ կսպանի:Ու երբ նա ինձ սպանի,,,ես էլ չեմ լինի: Բայց ինձ թվում է, ես կշարունակեմ մտածել: Հիշում եմ այսպիսի մի արտահայտություն` եթե մտածում ես, ուրեմն կաս,,,Իմ կարծիքով այլևս ոչ ոք չկա: Ես էլ չկամ, թեև դեռ մտածում եմ: Ու կմտածեմ: Ի՞նչ է, գնդակը կամ սառը դանակը կարող ե՞ն խափանել իմ միտքը:
Չեմ հավատում:
Առավոտյան ես դուրս եկա:Օդում վառոդի հոտն էր, իսկ արևն արյան գույնն ուներ: Թշնամիս հանդիպեց ինձ, երբ արևն արդեն ուղիղ վերևում էր: Ես տեսա աչքերը: Նա սպանել էր ուղիղ այնքան, ինչքան որ ես: Նա անցել էր այնքան, ինչքան որ ես: Նա նայում էր այնպես, ինչպես ես:
ԲԱՅՑ ՆԱ ՄԱՐԴ ԷՐ: Ինձ այդպես թվաց: Հետո կրակեց:Վրիպեց: Ես չթաքնվեցի: Ոչ էլ բարձրացրեցի զենքս: Նա մոտեցավ: Էլի կրակեց: Չվրիպեց: Նա սպանում էր մարդու:Նա սպանեց մարդուն իր մեջ,,, Մենք նույնն էինք: Ես և նա:
Ես չեմ դադարել մտածել:
No comments:
Post a Comment