Համազգեստային հետաքննություն

Հեյ ես սխալվու՞մ եմ: Սա երևում է իմ աչքի՞ն: Եթե այդպես է, ուրեմն կմճտեք ինձ կամ մի բանով խփեք գլխիս:

Ես նայում եմ լուսամուտից դուրս ու տեսնում եմ…համազգեստով մարդկանց: Նստում եմ ավտոբուս ու տեսնում համազգեստով մարդկանց: Պատրաստվում եմ խժռել իմ փափագած սենդվիչը որևէ սրճարանում ու…կռահեցի՞ք: Ամենուր ես տեսնում եմ համազգեստով մարդկանց: Նրանց մեքենաները նման են տաքսիների: Դրանք հեշտ են երևում երթևեկության մեջ, ունեն գույնզգույն լուսարձակներ ու պետք եղած ժամանակ աղեստամոսային ձայներ են հանում: Հարց է առաջանում` Ի՞ՆՉ ԵՆ ՆՐԱՆՔ ԱՆՈՒՄ:

Դետեկտիվ ֆիլմերում տեսած կլինեք, թե ինչպես են ոստիկանները ներգրավվում հանցագործների խմբի մեջ, ինչպես են յուրացնում նրանց ինֆորմացիան և ինչպես են վճռական պահին բացահայտվում ու բոլորին N բանից անում: Ես էլ որոշեցի այդպես վարվել: Որոշեցի ներգրավվել համազգեստավորների հանցախմբի…(մեղավոր եմ…) պարզապես խմբի մեջ ու պարզել, գրողը տանի,թե ինչ են նրանք անում` այդպիսի մեծ քանակությամբ ու այդպես համատարած: Ողջ քաղաքով մեկ: Ու սկսեցի հետաքննությունս: Ես  միշտ երազել եմ սովորել ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետում, սակայն նրանց ամբիոնը  գտնվում էր մյուս հարկում: Ու ես այդպես էլ չդարձա ժուռնալիստ, չնայած որ ավարտեցի այդ համալսարանից երրորդ հարկը:

Լավ, գնանք առաջ: Here we go!!!,-ինչպես կասեր ամերիկյան ոստիկանը` նախօրոք մոլագարի հայացք ընդունելով:

Համազգեստ: Առանց համազգեստի մտածածս  չէր կարող ստացվել: Առանց համազգեստի չէի կարողանա մտնել նրանց շարքերը: Հիշեցի հարևանիս (ասում եմ, չէ, նրանք ամենուր են, նույնիսկ հարևանս է նրանցից): Համազգեստի ձեռք բերումն արդեն ռեալ էր թվում: Այն շատ մոտ էր: Բառացիորեն մի քանի մետր հեռու: Պատից այն կողմ:

Սակայն ուզել հարևանից այն, կնշանակեր հարուցել կասկածներ ու անպայման մերժվել:

-Ի՞նչ պիտի անես դու համազգեստս, քեզ ո՞վ ա թույլ տվել, որ դու համազգեստ հագնես, սենց համազգեստ պետք ա վաստակել, ոչ թե պարտքով վերցնել…

Պլյուս հանդիմանող ու հայրենադաստիարակչական հայացք:

Քաք էր գործը, բայց ես ելք մը գտա: Այն է` թաշկինակ, անուշադրի սպիրտ, մոտենալ հետևից, թաշկինակը սեղմել քթին, գլխին անցկացնել սև պարկ,մտցնել բերանի մեջ մեկ այլ թաշկինակ, կապել ձեռքերն ու ոտքերը, դնել մարմինը պահարանի մեջ ու, հագնելով համազգեստը, հեռանալ դեպքի վայրից:

Հա-հաաաա!!!

Ես գտա հարմար խումբ: Դա երկու սպաներ էին և երեք սերժանտներ: Ինձ դիմավորեցին գրկաբաց:

-Ավագյան, բարև,-ասացին: Ուրեմն ինձ դրել էին ոմն Ավագյանի տեղ: Ավագյան ուրեմն Ավագյան:

Մենք սկսեցին շրջել քաղաքով: Արդեն երեկո էր: Մթնում էր: Մենք շրջում էինք այգիներով: Պարբերաբար նայում թփերի հետևները, ականջ դնում հեռվից լսվող ձայներին ու այդպես շարունակ: Հետո հասանք աշխույժ փողոցին ու իմ «ընկերներն» ասես վերափոխվեցին: Կարծես մոռացան ամեն ինչ: Կարծես խելագարվեցին, երջանկացան, մանկացան…

Հանեցին սուլիչներն ու սկսցին սուլել: Հենց այնպես չէին սուլում: Սպասում էին մեկն անցներ փողոցն ու սկսում էին: Ա~խ…ո~նց էին նրանք սուլում: Այդպիսի հրճվանք նույնիսկ երկու տարեկան երեխաների մոտ չկա, երբ խաղում են իրենց սիրած խաղալիքով:

Դա տևեց ահագին երկար: Մթնեց: Սկսեց անձրև գալ: Մեքենաների հոսքը նվազեց: Անցորդներինը` նույնպես: Այժմ այդքան ինտենսիվ չէին սուլում: Անցնող ոստիկանական մեքենաները ողջունում էին նրանց ազդանշանով: Ու լույսերն էլ միացնում անջատում էին: Այդ լույսերը ոնց որ հաղորդագրություններ լինեին: Նրանք հաստատ մի բան նշանակում էին: Հիշեցի մի ֆիլմ, որտեղ մարդիկ փորձում էին կապ հաստատել թռչող ափսեի հետ հատուկ լուսային ազդանշանների միջոցով…

Հետո հարված զգացի ծոծրակիս: Տաք հեղուկը ծորաց մեջքիս վրայով: Ոտքերս թուլացան: Աչքերս սևացան ու ծնկի իջա: Մեջքիս ոտքով հարվածեցին: Ես ընկա գետնին ու անջատվեցի…

-Ու՞ր ա էֆ քառասունվեցը…ու՞ր ա էֆ քառասունհինգը…

Անասունը խփում էր ինձ ձեռքի փայտով: Երիկամների հատվածում: Հարվածները խուլ էին ու հստակ: Թըպ, թըպ…

«Ահա,-մտածեցի,-կգնաս դու զուգարան մոտակա կես տարվա մեջ»:

-ՈՒ՞Ր Ա ԷՖ ՔԱՌԱՍՈՒՆՎԵՑԸ,-հարցնում էին ինձ: Իսկ ես նոր էի ուշքի եկել: Հավատացեք, ես ոչ մի ցանկություն չունեի թաքցնելու, թե ուր է այդ հերն անիծած էֆ քառասունվեցը: Միայն թե ուշքի գայի ու հասկանայի, թե ինչի մասին է գնում խոսքը:

Ուշքի գալ ստացվեց ոչ առանց դժվարությունների, քանի որ դրանք կախել էին ինձ ոտքերից: Ես ճոճվում էի բոքսի տանձիկի նման, իսկ այդ եզը գոռում էր`

-Ու՞ր ա էֆ քառասունվեցը:

Ես մի կերպ հավաքվեցի: Սիրտս խառնում էր, իսկ մարմինս հարվածներից արդեն պարզապես մեշոկ էր դարձել: Ու ցավում էր սարսափելի:

-Ի՞նչ...ի՞նչ էֆ քառասունվեց…ի՞նչ եք ուզում….ո՞վ եք դուք…

Մազերիցս բռնեցին ու բարձրացրեցին գլուխս: Դա այն սպաերից մեկն էր:

-Ու՞ր ա էֆ քառասունվեցը, որտեղի՞ց քեզ համազգեստը:

-Սա...սա հարևանիս համազգեստն է…նա այժմ իմ տանն է…

Ես հասկացել էի` սրանց համար պարզ է, որ ես ոստիկան չեմ: Չարժեր այլևս դրա վրա ժամանակ ծախսել: Խաղ խաղալ` իբր թե իրենք են սխալվել, իսկ ես հենց ոստիկան եմ, որ կամ:

-Հասցեդ, հասցեդ ասա:

Ես մի կերպ արտասանեցի իմ հասցեն: Հետո տեսա դեմքիս մոտեցող ծանր կոշիկի տակացուն:

Արթնացա տանը: Հարևանիս արձակել էին: Նստած էին իմ դիվանին, բազկաթոռներին, իսկ սերժանտներից մեկը` գետնին: Ինչ-որ բան էին խոսում: Ես նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեցի, որ դա ուրիշ լեզու է: Հարևանս ուներ երջանիկ դեմք:

-Կներեք ինձ,-ասացի ես,-ես պարզապես փորձում էի իրականացնել հետաքննություն` պարզելու համար, թե ինչ են անում այսքան ոստիկաններ մեր քաղաքում…

Նրանք հայացքները դարձրեցին դեպի ինձ ու սկսեցին նայել անտարբեր արտահայտությամբ:

-Կներեք,-ասացի ես:

Բան չասացին ու ես նյարդայնացա: Եկել են տունս, նստել են իմ կահույքի ու հատակի վրա, ծեծել են ինձ ու չեն ցանկանում ինձ ներել: Բացել էի արդեն բերանս, որ ասեմ դա նրանց անտարբեր ճակատներին, երբ խոսեց այն սպան, ով հարցնում էր էֆ քառասունվեցի մասին:

-Դուք այսօր խոչընդոտել եք էֆ քառասունվեցի որոնողական աշխատանքներին,-հայտարարեց նա: Դե հա, պարզ է: Այդ էֆ քառասունվեցի հետ ես այսօր առնչվել եմ: Բայց ինչ է դա: Ու ինչպես եմ ես դրա հետ առընչվել: Սպան կարդում էր մտքերս:

-Ձեզ մտահոգում է, թե ինչու՞ ենք մենք շատ…դա չի մտնում իմ կոմպետենտության մեջ, բայց ես կպատասխանեմ: Մենք որոնում ենք:

Հայացքս երևի հարցրեց` Ի՞ՆՉ:

-Որոնում ենք մեր վթարված նավի վիբրոշարժիչի բեկորները…

-Հը՞:

-Մեր նավը վթարի է ենթարկվել այս մոլորակի վրա…հիմա մենք փնտրում ենք շարժիչի բեկորները, որպեսզի կարողանանք հեռանալ այստեղից: Ձեր երկրի կառավարությունը թույլ է տվել մեզ հագնել այս համազգեստն և գիշեր ու ցերեկ իրականացնել որոնումները…իսկ սուլիչներով մենք փորձում ենք ակտիվացնել վիբրոշարժիչի բեկորները.այդպես ավելի հեշտ կլինի գտնել դրանք:

Սպան խոսում էր խոշոր աչքերը բացել-փակելով: Նա ասաց, որ էֆ քառասունվեցը բիոլոգիական ռոբոտ է: Նրա անջատվելու մասին լուրը հասել է Կենտրոն, որտեղից փոխանցվել բոլոր կայաններին: Իրենք էլ միանգամից վնասազերծել են ինձ, քանի որ իմ հագին է եղել էֆ քառասունվեցի համազգեստը:

Մյուս սպայի ռացիան խշշաց: «Բազե-Ծիծեռնակին, Զարյան 12 հասցեում մեքենա են առևանգու…խշշշշշ…”

-Մենք պետք է գնանք,-ասաց սպան ու կտրուկ փոխեց իր տրամադրվածությունը: Ձեռքն առավ փայտն ու ատամների արանքից կատաղած ասաց:

-Ու որ էլ ոչ մի անգամ չմիջամտեք համազգեստով մարդկանց աշխատանքին:

Ես գլխով արեցի` ահա, միայն թե գնացեք: Այդ այլմոլորակային զառանցանքից գլուխս արդեն պտտվում էր, իսկ երիկամներս տականքավարի ցավում էին:

«Արա բա ինձ պետք էր,-մտածում էի,-լավ…բայց ոնց եմ հարձակվել իմ հարևան էֆ քառասունվեցի վրա ու վնասազերծել նրան համազգեստի համար…գժվե՞լ եմ, ի՞նչ եմ արել»:

Նրանք հեռացան:

Սերժանտներն իրենց սուլիչներով ինչ-որ տխուր այլմոլորակային մեղեդի էին նվագում:

P.S.

Հետաքննությունս շարունակում եմ: Իմացել եմ, որ 2009թ, ապրիլի 13-ին Երևանից երկու կիլոմետր հեռավորությամնբ վթարված ՉԹՕ-ի գաղտնի գործը գտնվում է ՊՆ-ի հատուկ վարչության իրավասության ներքո:

Հատուկ վարչությունում է աշխատում մեր կուրսի Արմինեի հորեղբայրը: Նա բնակվում է Ֆուրմանով փողոցում: 36\26 հասցեով: Անուշադրի սպիրտն արդեն գնել եմ մոտակա դեղատնից:

Հա, մոռացա ասել`Ոստիկանությունը պատվիրել է մեծ քանակությամբ փողային գործիքներ…Կարծում եք ինչի՞ հետ դա կլինի կապված: