Շտաբի առջև հերթ էր: Գրեգոր Թազյանը կանգնած էր հերթի մեջտեղում:
Անձրևն իջնում էր հավաքված մարդկանց վրա հավասար, միապաղաղ տեմպով: Անձրևի տակ հավասար
էին բոլորն ու հավասար էին նաև այս հերթում կանգնածները: Ժամանակ առ ժամանակ բացվում էր շտաբի դուռն
ու հերթի առջևում կանգնածը ներս էր մտնում:
Հերթն առաջ էր գնում դանդաղ: Շտաբի կտուրից մինչև առաջին հարկի
լուսամուտները կախված ցուցանակը զգուշացնում էր, որ բոլոր մարդկանց սպասվում է արժանապատիվ
ապագա, ապահով սահմաններ և իրական հնարավորություններ: Ցուցանակի վրա նաև դիմանկարի
ուրվագծեր էին` երկրի դրոշի գույներով: Դիմագիծը նայում էր նարնջագույն աչքերով ու
ժպտում կարմիր խորամանկ շուրթերով: Գրեգոր Թազյանին կլանել էին թերևս հենց այդ կարմիր
և խորամանկ շուրթերը, երբ նա շտապում էր աշխատանքի` առանց իմանալու, որ գործի տանող
իր մշտական ճանապարհի վրա բացվել է Շտաբը:
Գրեգոր Թազյանը քաշել էր գլխին կապիշոնը: Բացի նրանից բոլորը
գլխաբաց էին: Միայն մի քանի հոգի ունեին հովանոցներ: Թազյանը նայում էր ցուցանակի կարմիր,
խորամանկ շուրթերին: Դրանք ժպտում էին կախարդող խորհրդավորությամբ, խոստանում էին երկար
սպասված հանգիստ ու անդորր: Հերթն առաջ էր շարժվում դանդաղ: Շտաբ էին մտնում առջևից
կանգնածները: Հերթն առաջ էր շարժվում: Ամեն քայլով ավելի մոտիկ էր դառնում ցուցանակն
իր եռագույն դիմանկար-ուրվագծով: Գրեգոր Թազյանը կտրեց հայացքը նրանից ու նայեց դեպի
Շտաբի դուռը: Դռան վրա նույնպիսի ցուցանակ էր` ավելի փոքր: Հենց այդ պահին նորից բացվեց
դուռն ու առջևում կանգնածը մտավ ներս: Գրեգորը փորձեց տեսնել, թե ով դուրս եկավ ներսից:
Նա կանգնեց թաթերի վրա ու երկարեցրեց վիզը: Հերթն առաջ էր շարժվում: Նրան հրեցին: Գրեգորն
ընկավ: Անձրևի միապաղաղ կաթիլները հարվածեցին դեմքին: Նա ոտքի ելավ: Նայեց հերթին:
Այն կանգնած էր լուռ` երկար շղթայով: Գրեգոր Թազյանը փորձեց կանգնել իր տեղը: Չստացվեց:
Հերթն առաջ էր շարժվում: Նրա տեղը զբաղված էր: Նա փորձեց տեղ գտնել մի քիչ հետևում:
Բացվեց Շտաբի դուռը: Առջևում կանգնածը մտավ: Հերթն առաջ էր շարժվում: Գրեգոր Թազյանը
հետ էր մնացել: Նա քայլեց հետ: Մի քանի անգամ փորձեց խցկվել հերթի մեջ: Հերթն առաջ
էր շարժվում: Տեղ չկար: Գրեգորը նայեց ցուցանակի դիմագծերին: Կարմիր բերանը ժպտում
էր: Ժպիտը ձգում էր նրան: Գրեգորը քայլեց դեպի հերթի ծայրը: Զբաղեցրեց վերջին տեղը:
Հեռու` առջևում, բացվեց դուռը: Ինչ-որ մեկը ներս մտավ: Հերթն առաջ էր շարժվում:
Ցուցանակի դիմանկար-ուրվագիծը նայում էր նույն արտահայտությամբ:
Մթնելուն պես այն լուսավորվեց փոքրիկ, բայց
հզոր լուսարձակներով: Լուսարձակների լույսի տակ շարունակում էր մաղել միապաղաղ անձրևը:
Կարմիր բերանը ժպտում էր խորամանկ և գոհ: Կարմիր շուրթերից ծորում էր կարմիր ներկը`
վերածելով բերանը արյունարբու և գոհ ժպիտի: Գրեգոր Թազյանը լսում էր կապիշոնին հարվածող կաթիլների
ձայնը: Հերթում մնացել էին երկու հոգի: Դուռը բացվեց: Առջևում կանգնածը ներս մտավ:
Գրեգոր Թազյանն առաջ քայլեց: Ցուցանակը լուսավորող լուսարձակները մարեցին: Դռան վրա հայտնվեց նոր ցուցանակ`
«Փակ է: Աշխատանքային ժամերը` 08:00-20:00»:
Գրեգոր Թազյանը մնաց դռան առջև կանգնած: Մարմնով անցավ դող:
Հագուստն ամբողջովին թաց էր: Գրեգոր Թազյանը նայեց շուրջ բոլորը: Շտաբի հետևից ձայներ
լսվեցին: Անվստահ քայլերով Թազյանը գնաց նրանց ուղղությամբ: Շենքի հետևում կանգնած
էր բեռնատարը: Գրեգորը տեսավ բեռնատարի վրայի գրվածքը` «Z media»: Բռնատարի մեծ դուռը
բաց էր: Մաշված կոմբինիզոններով երկու հոգի արկղեր էին հանում Շտաբից ու բարձում բեռնատարի
մեջ: Արկղերի մեջ լորձոտ, լպրծուն զանգված էր` մոխրագույն և արնախառն: Գրեգոր Թազյանը
նմանեցրեց դրանք ընկույզի միջուկների: Բանվորները վերջացրեցին իրենց աշխատանքն ու նստեցին
բեռնատարը: Այն գործի ընկավ ու գնաց` թողնելով իր հետևից ծխի ամպ:
Բացվեցին Շտաբի հետնամուտքի դարպասները: Դուրս եկան մարդիկ:
Նրանք ունեին ապահով և երջանիկ տեսք: Նրանք ունեին հնարավորություն ապրել հանգիստ և
հարմար: Նրանցից շատերին ճանաչեց Գրեգոր Թազյանը: Դրանք իր հերթակիցներն էին: Դարպասներից
անդադար դուրս եկող ամբոխը ցրվում էր քաղաքով մեկ: Գրեգոր Թազյանը խառնվեց նրանց `
զգալով իրեն անապահով և դժբախտ:
No comments:
Post a Comment