N2O

Բժիշկ Հակոբյանը լվանում է ձեռքերը: Հստակ, ավտոմատացված շարժումներով մանրակրկիտ լվանում է ձեռքերը: Լվացարանի մեջ արյան կաթիլներն արագ լուծվում են ջրի հետ և հոսում կոյուղու ժանգոտ խողովակները: Բժիշկը նայում է իրեն հայելում: Աչքերը հոգնած են, դեմքը կնճռոտված: Իսկ վիրահատտությունից առաջ այդ կնճիռները չկային: Նյարդային աշխատանք է: Մանավանդ, երբ աշխատանքն այդ չի ստացվում:

Նա մտածում է վիրահատարանից դուրս գալու մասին: Ի՞նչպես դա կստացվի նրա մոտ: Կհաջողվի՞ խուսափել հիվանդի….արդեն հանգուցյալի հարազատների հետ շփումից: Ե՞րբ կկարողանա մի քիչ հանգստանալ: Գուցե հիմա նրան սպասու՞մ է անաստեզիոլոգ Դավթյանը` իրենց գաղտնի սենյակում` յոթերորդ հարկում:

Պետք է խուսափել աղջկա հարազատների հետ հանդիպումից: Խուսափել:

Բժիշկ Հակոբյանը չորացնում է ձեռքերը բաց կապույտ վաֆլիանման սրբիչով: Շարժումները մեքենայական են, ավտոմատացված, նա չորացնում է ձեռքերը ջրից ու արյան կաթիլներից: Չորացնում է ձեռքերը մահից: Երևի մահն ամենասարսափելի բանն է աշխարհում: Ոչ աղքատությունը, ոչ հիվանդությունները, ոչ մի բան, ոչ նույնիսկ ուրիշ մարդկանց, հարազատ մարդկանց մահը: Մահը սարսափելի է:  Չնայած, նա սխալվում է: Հարազատ մարդ կորցնելն ավելի սարսափելի է: Հիմա նա դուրս կգա վիրահատարանից ու կհանդիպի աղջկա ծնողներին: Ինչ պետք է ասի նրանց: Կա ավելի սարսափելի բան հիմա աշխարհում, քան  այս աղջկա ծնողները: Երևի չկա:

Նա կախում է սրբիչն ու բացում դուռը: Նա պատրաստ է բացասական շարժել գլուխը: Կներե՜ք: Ես չկարողացա: Ես հանձնվում եմ: Տեսեք` ես ասում եմ` չէ՜: Ես աջ ու ձախ եմ տանում գլուխս: Չէ՜: Չստացվե՜ց:

Նրա քայլերը հանգիստ են: Նա անցնում է հարազատների կողքով: Բոլորը նրան դիմավորում են լուռ: Միայն մի քանի քայլ հեռանալուց հետո նա լսում է աղջկա մոր ձայնը: Դա լաց չէ: Դա ոռնոց չէ: Դա հեկեկանք չէ: Դա իսկական կենդանական ձայն է: Հակոբյանն արագացնում է քայլերը Նա անցնում է դեպի հարավային մասնաշենք տանող նեղ միջանցը: Այստեղ նա միայնակ է: Այստեղ նրան ոչ ոք չի հետապնդի: Հարավային թևում չկան վիրահատարաններ: Նրա քայլերն արագ են: Նա ունի վճռական տեսք: Նա դուրս է գալիս նեղ միջանցքից ու հայտնվում թերապեվտիկ բաժնում: Այստեղ մարդաշատ է: Այստեղ մարդաշատ է ինչպես տոնավաճառում: Պատերի տակ նստած են ծերունիներ: Ու պառավներ: Այս ծերունիներն ավելի լավ տեսք ունեն քան պառավները: Նրանք ժամանակին եղել են երիտասարդ և աշխույժ, իսկ հիմա օրերն անցկացնում են հիվանդանոցների պատերի տակ նստած: Գրողը տանի: Հակոբյանը տեսնում է  կապտած շուրթերով տղայի: Նրա աչքերը մեծացած են, քիթը վարդագույն է, իսկ շուրթերը կապտած են: Նրա աչքերում տանջանք է: Իսկ ինչպես է զսպում որովայնի ցավն այն կինը: Նրա դժբախտությունն այս պահին գրված է դեմքին: Ինչքան շատ է տառապանքն այս աշխարհում, ինչքան շատ է դժբախտությունը:

Հակոբյանը քայլում է վերելակի մոտ:

-Բարձրանում եք յոթերորդ հա՞րկ,-հարցնում է նրան մեծ սեյլակը հրող բուժքույրը:

-Այո…

-Կօգնե՞ք տանել նրան 723 սենյակ, նա ծանր է:

Հակոբյանն օգնում է վերելակ քաշել սայլակը: Հիվանդանոցային սպիտակեղենի մեջից երևում է նիհար, ալեհեր տղամարդու գլուխը: Նա նայում է բացակայող աչքերով: Նա սկսում է տնքալ: Ողջ ճանապարհին նա տնքում է իր անտանելի ցավի պատճառով:

Ինչքան ծանր է դժբախտությունըմ, մտածում է բժիշկ Հակոբյանը:

***

-Շատ լավ ա,աաա, հիմա ես լավ եմ:

-Բա…բա, եղբայր, ամեն ինչ սխալ է այս կյանքում, ամեն ինչ այնպես չէ, все не так, ребята:

-Ի՞նչն այդպես չէ, հենց հիմա ամեն ինչ հենց էնպես է, ինչպես, որ պետք է լինի,-ասում է Հակոբյանը` խորը շունչ կատարելով,-հիմա ես երջանիկ եմ: Հաա՜հ աահ, լուրջ եմ ասում, այ հիմա, այ հիմա...այյյյ, այ հիմա ես երջանիկ եմ:

-Դրա մասին չեմ ասում,-պատասխանում է Դավթյանը` վերցնելով դիմակը

-Բա՞:

-Ես գլոբալ եմ ասում: Շատ է կյանքում դժբախտությունը, շատ, ուրախությունն էնքան չէ, ինչքան դժբախտությունը...

-Չկա դժբախտություն, կորչի դժբախտությունը,-Հակոբյանը նորից խորը շունչ է կատարում:

-Դու գոնե մի ասա, որ ներս մտար, նման էիր Դոն Կիխոտին:

-Ո՞վ, ե՞ս:

-Չէ, գլխավոր բժիշկը,-Դավթյանը նույնպես խորը շնչում է ու սկսում ծիծաղալ ցածր, խեղդվող ձայնով:

-Դավթյան, ես կգժվեի, եթե չլիներ սա...

-Դե ես հենց դա էլ ասում եմ, հենց դրա մասին էի ուզում պատմել: Գրում են, որ սկզբում ամեն ինչ չի նախատեսված եղել այսպես ու ամեն ինչի մեղավորը օդն է: Ժամանակին եղել է այլ կերպ, այն ժամանակ, երբ եղել են շատ կայծակներ, դա պարզված բան է, ժամանակին եղել են շատ ուշժեղ կայծակներ, ու օդն այլ բաղադրություն է ունեցել...

-Ուրի՞շ,-հարցրեց Հակոբյանը նորից խորը շունչ քաշելով:

-Ահա, մեր մոլորակի օդը մարդու դժբախտությունների հիմնական, ես կասեի նաև միակ աղբյուրն է, իսկ գիտնականները պարզել են, որ Սառցե ժամանակաշրջանի ավարտին մոտ եղել են կլիմայական փոփոխություններվ պայմանավորված արտասովր ուժի կայծակներ, որոնք շարունակվել են մի քանի տասնյակ տարի...

Հակոբյանը ծիծաղում է բավականին երկար ու լռում է, ինչից հետո թվում է, թե քնել է:

-Հակոբյան, զարթնի՜ր:

-Կներես, էնպես ծիծաղեցի, որ քնեցի, դու դուրս ես տալիս, ինչ կապ ունեն մամոնտներն ու մարդկային դժբախտությունը...

-Նախ` մամոնտը դու ես, ու երկրորդ` լկան ապացույցներ: Կան շատ  ժայռապատկերներ, որոնց հոգեբանական վերլուծությունը թույլ է տալիս կարծելու, որ դրանք նկարողները եղել են կատարյալ երջանիկ, դրանք կիսավայրենի մարդիկ են եղել, բայց ամբողջովին երջանիկ, գիտնականները ենթադրում են, որ պատճառը կայծակների մեջ է: Անդադար կայծակների պայմաններում հնարավոր է ազոտի օքսիդի այնպիսի քանակություն առաջանա… ես շատ երկար եմ խոսում, հա՞: Հակոբյա՞ն, քնեցի՞ր:

Վիրաբույժը քնել է: Դավթյանը կանգնում է` բռնվելով բալոնից, որին թիկն էին տվել ինքն ու Հակոբյանը: Պտտեցնում է բալոնի փականը, պառկացնում է Հակոբյանին սենյակի անկյունում դրված սայլակի վրա ու մոտենում լուսամուտին: Լուսացող խավարի մեջ արթնանում է քաղաքը: Ծանր սև ամպերը կախված էին բարձրահարկերի վրա հսկայական քուլաներով: Դավթյանը կլամաց միացնում է լուսամուտագոգին դրված ռադիոն:

“…ջերմաստիճանը սպասվում է 12-13 ըստ Ցելսիուսի: Սպասվում է անձրև: Կձեռնարկվեն միջոցներ քաղաքի տարածքում կայծակներից խուսափելու համար…”

1, նկարը վերցված է http://finam.info/news/teper-fskn-hochet-zapretit-prodagu-veselyashego-gaza/ հղումից.